Ανάμεσα στ’ άλλα «ωραία» που έγραψε ο Γιάννης Πανούσης, αναφέρθηκε και σε κάποιους «ανθρώπους χωρίς πρόσωπο που απαιτούν πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης» (από ποιους ακριβώς δεν αναφέρει φυσικά). Ο ίδιος βέβαια, από την ανυποληψία της συμμετοχής του στην μνημονιακή ΔΗΜΑΡ, μέχρι τον διορισμό του στο άκρως λεπτό και ευαίσθητο υπουργείο που σήμερα προίσταται και τον οποίο διορισμό φυσικά μεθόδευσαν κάποιοι, όχι μόνο «νομιμοποιημένο πρόσωπο» απέκτησε αλλά επιπλέον και «μεγάλο στόμα», που το χρησιμοποιεί να λέει ότι του αρέσει και δεν διστάζει να προσφεύγει ακόμη και σε αντιπολιτευόμενα την κυβέρνηση έντυπα, στα πρωτοσέλιδα τους μάλιστα, για να εκφράσει τις απόψεις του.
Παρ’ όλα αυτά, θα λέγαμε ότι ο κ. Πανούσης δεν είναι ο πρώτος που εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο, ασκώντας δηλαδή κριτική στην αριστερή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ-γιατί εκεί ουσιαστικά αποβλέπουν όλες αυτού του είδους οι αναφορές.
Κάποιοι άλλοι πολύ πριν από αυτόν, εκείνοι όμως ενταγμένοι στις γραμμές του κόμματος, είχαν μιλήσει για «αριστερόμετρα» που βγήκαν για να εμποδίσουν «το άνοιγμα στις υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου» και να αποτρέψουν το σχηματισμό μια πλατιάς κυβέρνησης «εθνικής ενότητος» ή «εθνικής σωτηρίας» ή «κυβέρνησης αμέσου ανάγκης» ή «κυβέρνησης με κορμό τον Συριζα» ή οτιδήποτε άλλο, σίγουρα όμως όχι «κυβέρνησης της Αριστεράς».
Ο κ. Πανούσης, «τω καιρώ εκείνω», επέλεξε το χώρο που τον αντιπροσώπευε ιδεολογικά και έτσι ως πρόσωπο, είτε το θέλει είτε όχι, ταυτίστηκε με τις χειρότερες μνημονιακές πολιτικές στη χώρα μας. Όσο κι αν τα στελέχη του συγκεκριμένου χώρου ισχυρίζονταν τότε ότι είναι «η Αριστερά της ευθύνης», αποδείχτηκε στη συνέχεια ότι έχουν τόση σχέση με την Αριστερά όση ο Φάντης με το ρετσινόλαδο.
Με αυτή την έννοια, ενώ από τίποτε δεν δικαιολογείται να κατέχει το σημερινό του αξίωμα, έχει αντίθετα κάθε δικαιολογία να κάνει τη συγκεκριμένη κριτική στην κυβέρνηση. Μια κριτική που δεν αναιρεί ούτε την πολιτική φιλοσοφία του, ούτε τη βασική άποψη του για τον τρόπο αντιμετώπισης συγκεκριμένων ζητημάτων. Ο ίδιος δεν αποτελεί τίποτε διαφορετικό απ’ ότι οι υπόλοιποι πρώην σύντροφοι του στη ΔΗΜΑΡ, μια ομάδα αρριβιστών δηλαδή με κεντροδεξιά κατεύθυνση και μνημονιακές επιλογές και αυτό το απέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ο προσανατολισμός των περισσότερων εξ’ αυτών σε σχήματα σαν το «μπομπολικομνημονιακό» Ποτάμι.
Αυτός που πρώτα πρέπει να απολογηθεί συνεπώς για ότι έγραψε ή είπε ο υπουργός, δεν είναι ο ίδιος, αλλά όσοι τον επέλεξαν για τη συγκεκριμένη θέση, αναθέτοντας του τα συγκεκριμένα καθήκοντα. Αντί όμως να τον βάλλουν στη θέση του, κάποιοι από αυτούς έσπευσαν να τον στηρίξουν κι όλας, ενθαρρύνοντας ακόμη περισσότερο αυτόν τον τυχάρπαστο πολιτικό γυρολόγο να προσβάλλει θρασύτατα και να υποβαθμίζει την αριστερή κοσμοθεωρία αρχικά αλλά και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δευτερευόντως, με φράσεις όπως «ανέξοδα ιδεολογήματα» και «ανούσια τσιτάτα».
Με τη βοήθεια αυτών των ολίγων λοιπόν ο κ. Πανούσης αναδεικνύεται σε πρωτοπόρο μιας ιδιόρρυθμης «κυβερνητικής παραβατικότητας» η οποία ευθέως κινείται ενάντια στις αριστερές ιδέες. Μεταφορικά θα λέγαμε ότι ανοίγει δρόμους στην «πολιτική εγκληματολογία» με βασικό θύμα την Αριστερά!
Η σφοδρότατη ιδεολογική επίθεση ενάντια στην Αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες βρίσκει συχνά δυστυχώς προγεφυρώματα ακόμα και μέσα στην ίδια. Την ίδια ώρα που στο κόμμα κάποιοι κατηγορούνται για τη χρήση «αριστερόμετρων», κάποιοι άλλοι, θωρακισμένοι και προστατευμένοι από την ασυλία των κυβερνητικών θώκων, αποτελούν ουσιαστικά προκεχωρημένα φυλάκια για την πλαγιοσκόπηση της αριστερής ιδεολογίας. Και κάποιοι τρίτοι δυστυχώς δεν έχουν καταλάβει ακόμη ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα αυτά που έχουν βγει δεν είναι τα «αριστερόμετρα» αλλά τα «δεξιόμετρα», απ’ όλες τις κατευθύνσεις και από όλους τους παράγοντες, μέσα κι έξω από το κόμμα, θέτοντας το έτσι κάτω υπό μια συνεχή πίεση και ένα εξουθενωτικό εκβιασμό για αλλαγή της αρχικής κατεύθυνσης του.
Εδώ και καιρό είναι μεθοδευμένη η επίθεση αποδόμησης της αριστερής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ και η ένταξη του στο «ρεαλισμό» εκείνο που βολεύει τις δυνάμεις οι οποίες εφαρμόζουν τις σημερινές αποτρόπαιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτή η επίθεση έχει ξεκινήσει από τις περασμένες βουλευτικές εκλογές, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε για πρώτη φορά τα δόντια του, και συνεχίζεται μέχρι αυτή την ώρα. Ο Πανούσης δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια από τις πολλές εκφράσεις αυτής της επίθεσης!
Το έχουμε πει πολλές φορές και θα το ξαναπούμε: όλοι οι δρόμοι πλην εκείνου που δείχνει αριστερή κατεύθυνση, έχουν κλείσει προ πολλού για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο αριστερός δρόμος είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί κοντά στην κοινωνία και τους φυσικούς συμμάχους του,τους εργαζόμενους. Οι υπόλοιποι μπορεί να φαίνονται πιο προσβάσιμοι και βατοί, δεν αποτελούν όμως τίποτε άλλο από ένα άλμα στο κενό άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Σήμερα που η κοινωνία είναι κοντά μας κι έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη της, είναι εύκολο να κάνουμε βήματα προς την κατεύθυνση της. Αν επιλέξουμε η πορεία μας να είναι ευθέως αντίθετη, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Θα «φάμε πόρτα» κάποια στιγμή και το τίμημα δεν θα είναι απλά η εξαφάνιση του κόμματος από το πολιτικό προσκήνιο αλλά πολύ χειρότερες καταστάσεις(!!).
