Αυτός ο συνδικαλισμός έχει τελειώσει!

Από τις πρώ­τες κιό­λας ώρες της συ­νέ­λευ­σης των προ­έ­δρων ΕΛΜΕ φά­νη­κε ότι δεν υπήρ­χε πρό­τα­ση για σπά­σι­μο της επι­στρά­τευ­σης. Δεν υπήρ­ξε ένα μπλοκ δυ­νά­με­ων μέσα στην συ­νέ­λευ­ση προ­έ­δρων, ή μέσα στο ΔΣ της ΟΛΜΕ το οποίο να προ­σπα­θή­σει έστω να ανι­χνεύ­σει με ει­λι­κρι­νή τρόπο το σπά­σι­μο της επι­στρά­τευ­σης. Η βα­σι­κή κα­τεύ­θυν­ση ήταν η ανα­ζή­τη­ση μιας ηρω­ι­κής εξό­δου από το αδιέ­ξο­δο στο οποίο είχε υπο­βλη­θεί. Υπήρ­ξαν χει­ρι­σμοί (κατά τη διάρ­κεια των ψη­φο­φο­ριών) και τα­κτι­κι­σμοί σχε­τι­κά με το «πώς θα πα­ρου­σιά­σου­με στον κόσμο το σπά­σι­μο της απερ­γί­ας». Η χθε­σι­νή εξέ­λι­ξη θα βρει ορ­γι­σμέ­νο τον κόσμο, λόγω του τρό­που που τον χει­ρί­στη­κε η ηγε­σία της ΟΛΜΕ.

Είτε αυ­τούς που ψή­φι­ζαν με σκοπό να σπά­σουν την επι­στρά­τευ­ση, αλλά ακόμα και συ­να­δέλ­φους που ψή­φι­ζαν απερ­γία συμ­βο­λι­κά. Χι­λιά­δες εκ­παι­δευ­τι­κοί πί­στε­ψαν και στρα­τεύ­τη­καν σε έναν αγώνα, που η κα­τά­λη­ξη για πολ­λούς από αυ­τούς είναι μια απο­γο­ή­τευ­ση, απελ­πι­σία και οργή ενά­ντια στις πα­ρα­τά­ξεις και τους συν­δι­κα­λι­στι­κούς εκ­προ­σώ­πους.

2. Μετά την άτα­κτη υπο­χώ­ρη­ση της πλειο­ψη­φί­ας της ΟΛΜΕ, είναι ανά­γκη να δούμε όλο το χρο­νι­κό και την στάση συν­δι­κα­λι­στι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, για να βγά­λου­με ου­σια­στι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα, πέρα από την σκόνη που ση­κώ­νουν τα διά­φο­ρα συν­δι­κα­λι­στι­κά τερ­τί­πια. Λίγο πριν το Πάσχα ψη­φί­ζε­ται το πο­λυ­νο­μο­σχέ­διο εφαρ­μο­γής του 3ου μνη­μο­νί­ου. Μέσα εκεί ει­σά­γε­ται ρύθ­μι­ση για το ωρά­ριο των εκ­παι­δευ­τι­κών. Με αφορ­μή αυτό και τις απο­λύ­σεις που φέρ­νει, το ΔΣ της ΟΛΜΕ, μέσα στην με­γά­λη βδο­μά­δα, κα­τα­λή­γει σε ει­σή­γη­ση για απερ­γία μέσα στις πα­νελ­λα­δι­κές. Την πρό­τα­ση θέ­τουν οι Πα­ρεμ­βά­σεις-Συ­σπει­ρώ­σεις, χωρίς όμως ξε­κά­θα­ρη στρα­τη­γι­κή για το που και πως το πάνε. Συμ­φω­νεί και η πα­ρά­τα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μετά από μια θυ­ελ­λώ­δη συ­νε­δρί­α­ση του ΔΣ της ΟΛΜΕ διά­φο­ρες «ντρί­πλες» από ΔΑ­ΚΕ-ΠΑΣΚ την ψη­φί­ζουν κι αυτές οι πα­ρα­τά­ξεις, με κα­θα­ρό όμως ότι δεν την θέ­λουν, αλλά προ­σπα­θούν να δια­χει­ρι­στούν την πίεση που νιώ­θουν από την οργή του κλά­δου απέ­να­ντι στις απο­λύ­σεις και τον εξευ­τε­λι­σμό τους. Και εντός της ΟΛΜΕ και εκτός, αφού ο πρό­ε­δρος της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ) από πολύ νωρίς σε δη­λώ­σεις σε ΜΜΕ δίνει το σήμα ότι αν επι­στρα­τεύ­σουν τους εκ­παι­δευ­τι­κούς δεν θα την υλο­ποι­ή­σουν. Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ (Σο­φια­νός) δη­λώ­νει ότι δια­φω­νεί με την απερ­γία στις εξε­τά­σεις. Προ­τεί­νει μια κλα­σι­κή απερ­γία δια­μαρ­τυ­ρί­ας (48ωρη). Το ντύ­νει βέ­βαια με κο­ρώ­νες για κλι­μά­κω­ση, όμως για όσους γνω­ρί­ζουν τα πράγ­μα­τα η πρό­τα­ση του σή­μαι­νε ότι η όποια «κλι­μά­κω­ση» θα ερ­χό­ταν, για κα­τα­στα­τι­κούς λό­γους, 5 μέρες μετά την 48ωρη. Δη­λα­δή οι εκ­παι­δευ­τι­κοί θα έκα­ναν 48ωρη, μετά θα πή­γαι­ναν στα σχο­λεία και μετά στην μέση των πα­νελ­λα­δι­κών θα «κλι­μά­κω­ναν». Είναι φα­νε­ρό ότι η δια­φο­ρο­ποί­η­ση του ΠΑΜΕ ήταν λόγω γραμ­μής (οι αγώ­νες δεν μπο­ρούν να νι­κή­σουν, άρα μόνο αγώ­νες δια­μαρ­τυ­ρί­ας) και όχι λόγω σχε­δια­σμού «κλι­μά­κω­σης» και από­κρου­σης των «μι­κρο­κομ­μα­τι­κών» παι­χνι­διών του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού.

Με το που βγαί­νει η επι­στρά­τευ­ση η ΔΑΚΕ ζυ­μώ­νει ότι δεν μπο­ρού­με να απερ­γή­σου­με. Η ΠΑΣΚ άφα­ντη. Το ΠΑΜΕ δεν παίρ­νει θέση, το ίδιο και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ενώ η πλειο­ψη­φία των πα­ρεμ­βά­σε­ων καλεί σε συ­νέ­χεια, αλλά με θο­λού­ρα για το τι εν­νο­εί ο κα­θέ­νας. Έτσι από το Σάβ­βα­το που ο Σα­μα­ράς επι­στρά­τευ­σε τους εκ­παι­δευ­τι­κούς μέχρι και την Τρίτη που η ει­σή­γη­ση του ΔΣ της ΟΛΜΕ (που βγήκε σε συν­θή­κες μη-επι­στρά­τευ­σης) κα­τέ­βη­κε σε χι­λιά­δες εκ­παι­δευ­τι­κούς, το ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν πήρε καμία θέση, δεν έκανε καμία προ­σθή­κη στην ει­σή­γη­ση για απερ­γία!!! Ενώ όλος ο κό­σμος συ­ζη­τού­σε για το αν οι εκ­παι­δευ­τι­κοί θα κά­νουν πο­λι­τι­κή ανυ­πα­κοή και θα υλο­ποι­ή­σουν την απερ­γία τους – με πι­θα­νές ποι­νι­κές (φυ­λά­κι­ση) και ερ­γα­σια­κές (από­λυ­ση) κυ­ρώ­σεις – οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες ΔΑ­ΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν συ­ζή­τη­σαν καν τι στάση πρέ­πει να κρα­τή­σουν! Και ενώ έσπερ­ναν τον ψί­θυ­ρο στα σχο­λεία ότι δεν μπο­ρού­με να απερ­γή­σου­με επι­στρα­τευ­μέ­νοι έλε­γαν να ψη­φι­στεί η ει­σή­γη­ση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, για πο­λι­τι­κό συμ­βο­λι­σμό για να μην υπάρ­ξει επι­κοι­νω­νια­κή ήττα απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση!!! Έτσι φτά­σα­με στο αδιέ­ξο­δο της ΓΣ των προ­έ­δρων, με την γνω­στή αντι­δη­μο­κρα­τι­κή στην δια­δι­κα­σία και δια­λυ­τι­κή στην πο­λι­τι­κή ουσία με­θό­δευ­ση. Όντως σε πολ­λές συ­νε­λεύ­σεις ενώ στα κεί­με­να που ψη­φί­στη­καν απο­φά­σι­ζαν απερ­γία, στην συ­ζή­τη­ση μέσα στην συ­νέ­λευ­ση έλε­γαν κα­θα­ρά ότι δεν μπο­ρούν αν την εφαρ­μό­σουν λόγω επι­στρά­τευ­σης. Ή σε μια άλλη εκ­δο­χή ότι θα την εφαρ­μό­σου­με μόνο αν γίνει παλ­λαϊ­κός ξε­ση­κω­μός, πράγ­μα δύ­σκο­λο. Αυτός ο δια­λυ­τι­κός ψί­θυ­ρος ασά­φειας, επι­κοι­νω­νια­κής δια­χεί­ρι­σης και μη ανά­λη­ψης της πο­λι­τι­κής ευ­θύ­νης, από το Σάβ­βα­το ως τις συ­νε­λεύ­σεις της Τρί­της, δη­μιούρ­γη­σε το πλαί­σιο για 57 προ­έ­δρους ΕΛΜΕ (από τους 85), να δη­λώ­σουν ότι δεν ξέ­ρουν αν έχου­με τους όρους για υλο­ποί­η­ση της απερ­γί­ας ή όχι…

3. Στην ουσία, το χθε­σι­νό αδιέ­ξο­δο ήταν προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο εδώ και μέρες. Η ει­σή­γη­ση της ΟΛΜΕ για απερ­γία ήταν λίγη και δεν έφτα­νε, από τη στιγ­μή που η κυ­βέρ­νη­ση απο­φά­σι­σε την επι­στρά­τευ­ση των απερ­γών. Ήταν λάθος το ότι την Κυ­ρια­κή 12/5, στη συ­νά­ντη­ση των ΕΛΜΕ Ατ­τι­κής, και με δε­δο­μέ­νη την επι­στρά­τευ­ση, η ΟΛΜΕ δεν διόρ­θω­σε την ει­σή­γη­σή της πα­ρό­τι ήταν γνω­στό ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα επι­στρα­τεύ­σει τους απερ­γούς. Ήταν έγκλη­μα ωστό­σο, ότι η ΟΛΜΕ έβαλε τον κόσμο στις συ­νε­λεύ­σεις της Τρί­της να ψη­φί­ζει «ναι ή όχι στην απερ­γία» ενώ το πραγ­μα­τι­κό επί­δι­κο το οποίο θα το έβρι­σκε μπρο­στά της (όπως και το βρήκε) ήταν το «σπάμε ή δεν σπάμε την επι­στρά­τευ­ση». Η ΟΛΜΕ με­τέ­φε­ρε διαρ­κώς ένα καυτό ερώ­τη­μα και το απά­ντη­σε στη χει­ρό­τε­ρη στιγ­μή με το χει­ρό­τε­ρο τρόπο: «Ψη­φί­ζου­με την ει­σή­γη­ση της ΟΛΜΕ (απερ­γία) αλλά δεν κά­νου­με την απερ­γία)». (ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ). Την ίδια στιγ­μή που στο ίδιο απο­τέ­λε­σμα κα­τέ­λη­γαν και το λευκό, το παρόν, κλπ. Στην ουσία το πρό­βλη­μα είναι ότι όλες τις τε­λευ­ταί­ες μέρες με απο­κο­ρύ­φω­μα το αδιέ­ξο­δο της συ­νέ­λευ­σης των προ­έ­δρων των ΕΛΜΕ, δεν υπήρ­ξε «ανά­λη­ψη ευ­θύ­νης». Θα ήταν δια­φο­ρε­τι­κό, αν το ερώ­τη­μα των συ­νε­λεύ­σε­ων ΕΛΜΕ ήταν πιο πραγ­μα­τι­κό και επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νο σε σχέση με τις προ­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης για επι­στρά­τευ­ση. Θα υπήρ­χε από νωρίς (Τρίτη) μια ει­κό­να για τις δια­θέ­σεις του κό­σμου και σί­γου­ρα θα είχε απο­φευ­χθεί το σύρ­σι­μο πίσω από τις δια­θέ­σεις ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ και το φιά­σκο της συ­νέ­λευ­σης των προ­έ­δρων ΕΛΜΕ. Η αμη­χα­νία φά­νη­κε ήδη από τις συ­νε­λεύ­σεις ΕΛΜΕ. Μόνο σε 3-4 από αυτές, συ­ζη­τή­θη­κε και πάρ­θη­καν ου­σια­στι­κές απο­φά­σεις για το θέμα της επι­στρά­τευ­σης.

4. Η ΟΛΜΕ κέρ­δι­σε προ­σω­ρι­νά την εμπι­στο­σύ­νη του κό­σμου. Την έχασε όμως ξανά μέσα σε λίγες ώρες. Η χθε­σι­νή κα­τά­λη­ξη προ­σφέ­ρε­ται ωστό­σο­για ορι­σμέ­να συ­μπε­ρά­σμα­τα τα οποία πρέ­πει να πάνε στην πο­λι­τι­κή και όχι στην ανταλ­λα­γή κα­ταγ­γε­λιών για τα δια­δι­κα­στι­κά θέ­μα­τα. Είναι εύ­κο­λο να κα­ταγ­γελ­θούν οι με­θο­δεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το πρό­βλη­μα όμως είναι η πο­λι­τι­κή του. Στις 2 αυτές βδο­μά­δες τέ­θη­καν συ­γκε­κρι­μέ­νες γραμ­μές. Από ΔΑ­ΚΕ-ΠΑΣΚ η γραμ­μή να πούμε ότι απευ­θυν­θή­κα­με στον κλάδο αλλά αυτός δεν ακο­λού­θη­σε. Ο κλά­δος όμως πήγε στις συ­νε­λεύ­σεις και οι φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κές δυ­νά­μεις έψα­ξαν δρόμο δια­φυ­γής.

Ο Σύ­ρι­ζα δεν πήρε την πα­ρα­μι­κρή πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη για πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη της απερ­γί­ας. Με τα­κτι­κι­σμούς η ηγε­σία «στή­ρι­ζε τα αι­τή­μα­τα, αλλά δεν μπο­ρού­σε να έχει γνώμη για τους τρό­πους πάλης», η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα ήταν εξα­φα­νι­σμέ­νη, στε­λέ­χη ζη­τού­σαν πά­γω­μα και επα­να­φο­ρά του προ­ε­δρι­κού δια­τάγ­μα­τος μετά τις εξε­τά­σεις, την ίδια στιγ­μή που οι συ­νά­δελ­φοι ακόμα και στις συ­νε­λεύ­σεις ΕΛΜΕ ζη­τού­σαν ξε­κά­θα­ρη – πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη από την αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Στην ΟΛ­ΜΕ­ψή­φι­σε μια απερ­γία που όμως δεν την υπο­στή­ρι­ξε. Ούτε σαν κόμμα, ούτε σαν πα­ρά­τα­ξη όταν δεν έθεσε στο ΔΣ της ΟΛΜΕ ζή­τη­μα με το τι κά­νου­με με την επι­στρά­τευ­ση. Ο Σύ­ρι­ζα (όχι άδικα) θα χρε­ω­θεί σε με­γά­λο βαθμό τη λήξη της απερ­γί­ας.

Το ΚΚΕ από την αρχή προ­βό­κα­ρε ανοι­χτά την απερ­γία. Θε­ω­ρού­σε ότι πλήτ­τει τη λαϊκή οι­κο­γέ­νεια, η ΚΝΕ με ανα­κοί­νω­σή της ευ­χό­ταν στους μα­θη­τές καλή επι­τυ­χία στις εξε­τά­σεις πο­λε­μώ­ντας την απερ­γία, το ΠΑΜΕ ψή­φι­σε μια απερ­γία φιά­σκο στην ΑΔΕΔΥ μαζί με ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ, στις συ­νε­λεύ­σεις των ΕΛΜΕ δεν τόλ­μη­σε να μι­λή­σει για σπά­σι­μο της επι­στρά­τευ­σης, ενώ στη συ­νέ­λευ­ση προ­έ­δρων είχε μια τυ­πι­κή πα­ρου­σία ανα­μέ­νο­ντας το αδιέ­ξο­δο ώστε να πα­νη­γυ­ρί­σει τη «δι­καί­ω­ση». Ψή­φι­σε παρών θε­ω­ρώ­ντας ότι βγά­ζει την ουρά του απ’ έξω, με τη διαρ­κή επί­κλη­ση «βγάλε τα συ­μπε­ρά­σμα­τά σου»

Στις υπό­λοι­πες δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς δεν υπήρ­χε ενιαίο κέ­ντρο με ενιαί­ες εκτι­μή­σεις. Ένα τμήμα έλεγε ότι είναι αρι­στε­ρι­σμός να βά­λου­με με­ρι­κές χι­λιά­δες κόσμο στην απει­λή της από­λυ­σης και άρα λέμε απερ­γία μήπως και γί­νουν γε­νι­κό­τε­ρες εξε­λί­ξεις και αν δεν γί­νουν ανα­δι­πλω­νό­μα­στε. Είναι «δεξιά» μια τέ­τοια το­πο­θέ­τη­ση; Όχι, αλλά ξε­χνά­ει ότι υπήρ­ξε τμήμα του κλά­δου που είχε διά­θε­ση να το πα­λέ­ψει. Και σε αυτό το δυ­να­μι­κό, που παί­ζει κο­ρώ­να γράμ­μα­τα την δου­λειά του και το αυ­τό­φω­ρο δεν ελίσ­σε­σαι μέσα σε συν­δι­κα­λι­στι­κούς λα­βυ­ρίν­θους για τις εντυ­πώ­σεις. Χρεια­ζό­ντου­σαν κα­θα­ρές απα­ντή­σεις. Ποιοι είναι οι όροι και οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις; Χωρίς ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ δεν πάμε; Κα­θα­ρά. Χωρίς επι­κοι­νω­νια­κά μι­σό­λο­γα. Ένα άλλο τμήμα της αρι­στε­ράς έλεγε ότι πρέ­πει να το πα­λέ­ψου­με. Να το ρι­σκά­ρου­με. Ότι είναι χει­ρό­τε­ρο να μπού­με στο γύψο αμα­χη­τί. Ότι κάτι τέ­τοιο θα φέρει χει­ρό­τε­ρες συ­νέ­πειες, από τις απώ­λειες μιας σύ­γκρου­σης. Και ότι ίσως δη­μιουρ­γή­σει και προ­ϋ­πο­θέ­σεις μιας πιο κε­ντρι­κής σύ­γκρου­σης με την κυ­βέρ­νη­ση. Τι θα έκανε η κυ­βέρ­νη­ση μπρο­στά σε 5.000 απερ­γούς που δη­λώ­νουν πο­λι­τι­κή ανυ­πα­κοή στην επι­στρά­τευ­ση; Από­λυ­ση και πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή τι­μω­ρία; Διά­σπα­ση τους; Η πρό­τα­ση αυτή χρεια­ζό­ταν δύο εναλ­λα­κτι­κές. Η ένα σο­βα­ρό αγω­νι­στι­κό μπλοκ από Πα­ρεμ­βά­σεις-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΜΕ που να την στη­ρί­ξει από Σάβ­βα­το που ο Σα­μα­ράς έβγα­λε την επι­στρά­τευ­ση. Μέσα στα σχο­λεία, μέσα στις συ­νε­λεύ­σεις, με μέτρα που να δεί­χνουν απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Και να προ­σπα­θή­σει να πλειο­ψη­φή­σει αυτό το μπλοκ στην ΓΣ των προ­έ­δρων. Να ανα­λά­βει η ΓΣ την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη για μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή ανυ­πα­κοή (είχε ξε­φύ­γει ποια από το σκέτη απερ­γία) και όχι να αφή­σει τον κάθε συ­νά­δελ­φο μόνο του. Κάτι τέ­τοιο όμως δεν υπήρ­χε και είναι γνω­στή η στάση ΠΑΜΕ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και συν­δι­κα­λι­στι­κά και κε­ντρι­κά. Ή δια­φο­ρε­τι­κά να πό­ντα­ρε σε μια μα­ζι­κή απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής από τις συ­νε­λεύ­σεις, από τα κάτω, που θα έπαιρ­νε, μαζί με ένα μέρος της αρι­στε­ράς, την ευ­θύ­νη για κάτι τέ­τοιο. Όμως κάτι τέ­τοιο δεν υπήρ­ξε. Οι χι­λιά­δες εκ­παι­δευ­τι­κοί στις συ­νε­λεύ­σεις κα­τα­λά­βαι­ναν ότι πή­γαι­ναν για σφο­δρή σύ­γκρου­ση και στις συ­νε­λεύ­σεις πήγαν να ακού­σουν πε­ρισ­σό­τε­ρο, αν ανα­λαμ­βά­νει κά­ποιος την ευ­θύ­νη και πως, για την άρ­νη­ση της επι­στρά­τευ­σης. Κάτι τέ­τοιο όμως ακού­στη­κε σπο­ρα­δι­κά (σε μο­νο­ψή­φιο αριθ­μό ΕΛΜΕ) και μα­ζι­κό ρεύμα πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής από τα κάτω δεν δια­μορ­φώ­θη­κε.

5. Μετά από αρ­κε­τούς μήνες νη­νε­μί­ας και «κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης» βγήκε στο προ­σκή­νιο μια κοι­νω­νι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης με τους κα­θη­γη­τές. Μια αντι­πα­ρά­θε­ση με αφορ­μή την αύ­ξη­ση του ωρα­ρί­ου και τις επερ­χό­με­νες απο­λύ­σεις. Μετά την κή­ρυ­ξη της πρό­θε­σης του ΔΣ της ΟΛΜΕ για απερ­γία στις εξε­τά­σεις και την επι­στρά­τευ­ση, η αντι­πα­ρά­θε­ση αυτή πήρε κε­ντρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Από δω και πέρα οι συ­γκρού­σεις θα είναι τέ­τοιες. Το έδει­ξε η Χα­λυ­βουρ­γία, το έδει­ξε το Μετρο, το δεί­χνει η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα σε πολ­λούς ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους, το έδει­ξαν οι κα­θη­γη­τές. Οι αγώ­νες ή θα είναι σκλη­ροί ή δεν θα υπάρ­ξουν. Τέλος οι αγώ­νες για τα δελ­τία των 8. Τέλος οι αγώ­νες για τις δη­λώ­σεις στα κα­νά­λια. Τέλος οι εντυ­πώ­σεις. Η διεκ­δί­κη­ση και η αντί­στα­ση σή­με­ρα γί­νε­ται για την επι­βί­ω­ση και μπο­ρεί να θέσει σε κίν­δυ­νο την επι­βί­ω­ση. Και η κα­τα­στο­λή, αλλά και η ανερ­γία θα είναι πάνω από τα κε­φά­λια μας. Τε­λι­κά φά­νη­κε ότι ακόμα και επι­κοι­νω­νια­κά, η άποψη που έλεγε «ας ψη­φί­σου­με επι­κοι­νω­νια­κά την απερ­γία για να μην φανεί ότι υπο­χω­ρού­με αλλά ας μην την κά­νου­με», έβλα­ψε πε­ρισ­σό­τε­ρο στην ουσία από την άποψη που έλεγε ας βά­λου­με το δί­λημ­μα σπάμε την επι­στρά­τευ­ση ή όχι για να συ­γκρο­τη­θεί ο κό­σμος και αν δεν βγει η απερ­γία θα προ­χω­ρή­σου­με δια­φο­ρε­τι­κά. Κα­νείς δεν μπο­ρεί να έχει εγ­γυ­ή­σεις σε μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση για τους αγώ­νες, αν νι­κή­σουν ή όχι. Όμως πρέ­πει να κα­τα­λά­βει ότι σή­με­ρα ο άλλος θα αγω­νι­στεί για το ψωμί και η επι­κοι­νω­νία δεν τρώ­γε­ται…