Η εντυπωσιακή στρατιωτική επιχείρηση οργανώσεων της παλαιστινιακής αντίστασης έστειλε ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα: Το παλαιστινιακό ζήτημα δεν έκλεισε, ούτε πρόκειται να κλείσει ερήμην των Παλαιστινίων.
Το μήνυμα αυτό έχει πολλαπλούς αποδέκτες: Τη «διεθνή κοινότητα» που κλείνει τα μάτια σε δεκαετίες καταπάτησης των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και δείχνει να έχει αποδεχτεί τα «τετελεσμένα» κατοχής και αποικιοκρατίας που επέβαλε με τη βία το Κράτος του Ισραήλ στα εδάφη όλης της ιστορικής Παλαιστίνης. Τα αραβικά κράτη που «ανοίγουν δουλειές» με το Κράτος του Ισραήλ εγκαταλείποντας (οριστικά κι επίσημα) τη διεκδίκηση μιας λύσης του παλαιστινιακού ως προϋπόθεση «κανονικότητας» στην περιοχή. Την ίδια την ισραηλινή ηγεσία που –αποθρασυμένη από αυτές τις εξελίξεις και με την πλέον ακροδεξιά σύνθεση στην ιστορία– έχει κλιμακώσει τα καθημερινά εγκλήματα (εκτοπισμοί Παλαιστινίων, έφοδοι σε στρατόπεδα προσφύγων, δολοφονίες και συλλήψεις, πογκρόμ από εποίκους, νέες αρπαγές παλαιστινιακών εδαφών) και πίστευε ότι μπορεί να επιβάλει οριστική ταφόπλακα στο παλαιστινιακό ζήτημα.
Ήταν ένα απελπισμένο κι οργισμένο μήνυμα ότι τα θύματα αυτού του διαρκούς εγκλήματος δεν θα τους κάνουν τη χάρη να «εξαφανιστούν σιωπηλά» από τον χάρτη. Ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Ιδιαίτερα για τον πληθυσμό της αποκλεισμένης Λωρίδας της Γάζας, της «μεγαλύτερης υπαίθριας φυλακής στον πλανήτη», η στρατιωτική επιχείρηση ήταν επιπλέον κάτι ανάμεσα σε «εξέγερση κρατουμένων» και απόπειρα συλλογικής απόδρασης. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας είχαν επιχειρήσει να στείλουν το ίδιο ακριβώς μήνυμα και να επιχειρήσουν μια αντίστοιχη «απόδραση» ειρηνικά. Στη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής, επί βδομάδες και μήνες, χιλιάδες άνθρωποι βάδιζαν προς τον φράχτη που τους κρατά αποκλεισμένους από τον υπόλοιπο κόσμο, από την γη από την οποία εκδιώχτηκαν οι πρόγονοί τους, από τα στοιχειώδη αγαθά που επιτρέπουν την επιβίωση. Αντιμετώπισαν την φονική βία του ισραηλινού στρατού και τη διεθνή συνένοχη σιωπή.
Οι Παλαιστίνιοι επιχειρούν συστηματικά να πιέσουν για την αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους με την πλέον ειρηνική καμπάνια: Το διεθνές κάλεσμα BDS, που ζητά Μποϊκοτάζ-Κυρώσεις-Απόσυρση Επενδύσεων από το Κράτος του Ισραήλ, ως μέσο πίεσης μέχρι να τερματίσει την κατοχή, το απαρτχάιντ και την απαγόρευση επιστροφής των προσφύγων. Το κίνημα αυτό δέχτηκε επιθέσεις από το Κράτος του Ισραήλ και από πολλές δυτικές κυβερνήσεις-συμμάχους του, κάποιες εκ των οποίων το διώκουν και ποινικά.
Όλη αυτή η προϊστορία αναδεικνύει την βαθιά υποκρισία των κυβερνήσεων που σήμερα καταδικάζουν τους «τρομοκράτες» και δηλώνουν θερμή στήριξη στο δικαίωμα του Ισραήλ να «αμυνθεί», όπως η κυβέρνηση της ΝΔ (αλλά και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ), μιας και το ελληνικό κράτος έχει σφιχταγγαλιαστεί με το Κράτος-Τρομοκράτη. Απέναντι σε όσους μιλούν και φέρονται λες και η ιστορία ξεκίνησε να γράφεται την ημέρα έναρξης της στρατιωτικής επιχείρησης της Χαμάς, ο Ισραηλινός Χαγκάι Ματάρ υπενθυμίζει σε άρθρο του: «Ο τρόμος που αισθανθήκαμε οι Ισραηλινοί μετά την σημερινή έφοδο, είναι η καθημερινή εμπειρία εκατομμυρίων Παλαιστινίων εδώ και υπερβολικά πολύ καιρό».
Οι κρατικοί αξιωματούχοι και οι πολιτικοί που σήμερα καταδικάζουν την παλαιστινιακή αντίσταση και στηρίζουν την ισραηλινή «άμυνα» ανάβουν πράσινο φως στα σχέδια της κυβέρνησης Νετανιάχου, που ετοιμάζεται να υπενθυμίσει για άλλη μια φορά στον πλανήτη τι εννοεί το Κράτος του Ισραήλ όταν δηλώνει ότι «αμύνεται»:
Η Γάζα βομβαρδίζεται -κυριολεκτικά- αδιάκοπα, το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι κόβει ολοκληρωτικά το νερό και το ρεύμα στην αποκλεισμένη λωρίδα γης και κινητοποιεί εκατοντάδες χιλιάδες εφέδρους. Ήδη πάνω από 100.000 Παλαιστίνιοι έχουν εκτοπιστεί και κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί τι θα ακολουθήσει σε μια μαζική έφοδο της θηριώδους ισραηλινής πολεμικής μηχανής.
Μπροστά σε αυτή την εφιαλτική προοπτική, οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού, που στέκεται ως «Δαυίδ» απέναντι στο «Γολιάθ» με μοναδικό σύμμαχο και ασπίδα τη διεθνή αλληλεγγύη.
