Διαρκές νεοφιλελεύθερο έγκλημα ενάντια στη φύση και την ανθρώπινη ζωή

Οι κα­τα­στρο­φές που έχουν ήδη αφή­σει στο πέ­ρα­σμα τους οι φε­τι­νές πυρ­κα­γιές σε Εύ­βοια, Ατ­τι­κή, Ηλεία, Μάνη αλλά και άλλες μι­κρό­τε­ρες είναι ανεί­πω­τες. Μέσα σε λίγες μέρες έχουν κα­τα­στρα­φεί τε­ρά­στιες εκτά­σεις δα­σι­κής γης, εκα­το­ντά­δες αν όχι χι­λιά­δες σπί­τια, έχουν χαθεί ζώα - «βι­βλι­κή» κα­τα­στρο­φή. Μπο­ρεί οι πυρ­κα­γιές, μι­κρό­τε­ρες ή με­γα­λύ­τε­ρες, να είναι συ­νη­θι­σμέ­νο φαι­νό­με­νο στην Ελ­λά­δα, αλλά η έκτα­ση της φε­τι­νής κα­τα­στρο­φής είναι πρω­το­φα­νής, ενώ ακόμα η κα­τα­στρο­φή δεν έχει στα­μα­τή­σει, εδώ και έξι μέρες, όσο γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές. Οι τρο­μα­κτι­κές ει­κό­νες στα μέσα και στο δια­δί­κτυο, η άμεση πλη­ρο­φο­ρία μέσω των social media δεν αφή­νει πολλά πε­ρι­θώ­ρια πα­ρερ­μη­νειών ως προς το μέ­γε­θος της κα­τα­στρο­φής.

Οι άν­θρω­ποι στις πε­ριο­χές που έχουν καεί και καί­γο­νται είναι επί της ου­σί­ας πα­ρα­τη­μέ­νοι/ες από τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό, ο οποί­ος ούτως ή άλλως ήταν πολύ αδύ­να­μος ώστε να μπο­ρέ­σει να αντι­με­τω­πί­σει μίας τέ­τοιας έκτα­σης πυρ­κα­γιά. Αυτό βέ­βαια ισχύ­ει από τη στιγ­μή που αυτή πήρε την έκτα­ση που πήρε; Ήταν άραγε φυ­σι­κό φαι­νό­με­νο; Ήταν άραγε κά­ποιοι σχι­ζο­φρε­νείς πυ­ρο­μα­νείς τύποι που προ­κά­λε­σαν αυτό το χάος; Ήταν άραγε κά­ποιο από­κρυ­φο σχέ­διο πο­λι­τι­κής απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης, κατά την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία του «στρα­τη­γού άνε­μου» και της «ασύμ­με­τρης απει­λής» που είχε επι­στρα­τεύ­σει το 2007 η τότε κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ του Κα­ρα­μαν­λή; Ήταν άραγε η κακιά στιγ­μή;

Οι κα­τα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γιές του φε­τι­νού κα­λο­και­ριού έχουν υπεύ­θυ­νο: κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη και η κερ­δο­φο­ρία των πλου­σί­ων πάνω από τις ζωές και τις ανά­γκες των αν­θρώ­πων και πάνω από την προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Το (πα­γκό­σμιο) μο­ντέ­λο ανά­πτυ­ξης του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού που έχει προ­κα­λέ­σει και επι­τα­χύ­νει την κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή/κρίση έχει πλέον σο­βα­ρό αντί­κτυ­πο. Ο πα­ρα­τε­τα­μέ­νος καύ­σω­νας σε συν­δυα­σμό με τις ούτως ή άλλως πολύ υψη­λές θερ­μο­κρα­σί­ες του φε­τι­νού κα­λο­και­ριού δεν είναι ένα τυ­χαίο γε­γο­νός αλλά απο­τέ­λε­σμα της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής και της πα­γκό­σμιας αύ­ξη­σης της θερ­μο­κρα­σί­ας του πλα­νή­τη.

Το ότι η κυ­βέρ­νη­ση του Μη­τσο­τά­κη ήξερε για τον καύ­σω­να, όπως ήξερε και όλος κό­σμος και επέ­λε­ξε να μην πάρει ούτε μισό προ­λη­πτι­κό μέτρο για εν­δε­χό­με­νες πυρ­κα­γιές είναι εγκλη­μα­τι­κό. Είναι όμως και πο­λι­τι­κή επι­λο­γή. Όλες οι κυ­βερ­νή­σεις των προη­γού­με­νων χρό­νων (και αυτή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) συ­στη­μα­τι­κά υπο­χρη­μα­το­δο­τού­σαν τη δα­σο­προ­στα­σία και το Πυ­ρο­σβε­στι­κό Σώμα με τα ολέ­θρια απο­τε­λέ­σμα­τα που βιώ­νου­με. Τι να πει κα­νείς όταν τα Δα­σαρ­χεία είχαν ζη­τή­σει 17 εκα­τομ­μύ­ρια από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και αντί αυτού πήραν μόλις 1,7 εκα­τομ­μύ­ρια; Οι συ­γκρί­σεις είναι αμεί­λι­κτες με τα ποσά που έχει δα­πα­νή­σει η κυ­βέρ­νη­ση σε εξο­πλι­σμούς και πο­λε­μι­κά αε­ρο­σκά­φη, σε προ­σλή­ψεις αστυ­νο­μι­κών, σε αγορά πε­ρι­πο­λι­κών, σε απο­ζη­μιώ­σεις σε ιδιώ­τες (αε­ρο­πο­ρι­κές, διό­δια), στα κα­νά­λια για να εξα­γο­ρά­σουν την ενη­μέ­ρω­ση. Και όπου έχουν την ευ­και­ρία ξε­που­λά­νε φι­λέ­τα δη­μό­σιου χώρου, τάχα για επεν­δύ­σεις και «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη», όπως στο Ελ­λη­νι­κό.

Ο πο­λι­τι­κός πα­ρο­νο­μα­στής πα­ρα­μέ­νει: το κέρ­δος πάνω από όλα, τα ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των κα­πι­τα­λι­στών ή των «επεν­δυ­τών» πάνω από όλα, ακόμα και αν αυτό ση­μαί­νει να εί­μα­στε εμείς απρο­στά­τευ­τοι/ες απέ­να­ντι στον κο­ρο­νο­ϊό, απέ­να­ντι σε πυρ­κα­γιές, απέ­να­ντι σε πλημ­μύ­ρες. Η αν­θρώ­πι­νη ζωή και η φύση δεν είναι παρά νού­με­ρα, συ­ντε­λε­στές, σε μία απάν­θρω­πη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στα­τι­κή που με­τρά­ει κέρδη και ζη­μιές.

Μπο­ρεί οι πυρ­κα­γιές όταν φτά­νουν να καίνε τη μισή σχε­δόν Εύ­βοια να μην μπο­ρούν πρα­κτι­κά να να αντι­με­τω­πι­στούν, παρά τις ηρω­ι­κές προ­σπά­θειες πυ­ρο­σβε­στών και εθε­λο­ντών. Μπο­ρεί τα ενα­έ­ρια ή / και τα επί­γεια μέσα πυ­ρό­σβε­σης να έχουν πε­ριο­ρι­σμέ­νες δυ­να­τό­τη­τες ή δυ­σκο­λί­ες ανά­λο­γα τον καιρό, την έκτα­ση της πυρ­κα­γιάς κλπ. Όμως το ερώ­τη­μα δεν είναι τι κά­νεις όταν η πυρ­κα­γιά είναι εκτός ελέγ­χου. Αλλά τι κά­νεις όταν ξε­σπά­ει για να την πε­ριο­ρί­σεις. Πώς μπό­ρε­σε, με σχε­δόν μη­δε­νι­κούς ανέ­μους, η πύ­ρι­νη λαί­λα­πα να κα­τα­πιεί τόσο γρή­γο­ρα τόσες εκτά­σεις γης; Ακόμα όμως πιο ση­μα­ντι­κό είναι τι κά­νεις για να προ­στα­τεύ­σεις τα δάση και τις ζωές των αν­θρώ­πων πριν ξε­σπά­σει η όποια πυρ­κα­γιά. Για αυτό θα χρειά­ζο­νταν πόροι για τον κα­θα­ρι­σμό των δασών, για τη δη­μιουρ­γία αντι­πυ­ρι­κών ζωνών, για την εκ­παί­δευ­ση και πρό­σλη­ψη πυ­ρο­σβε­στών. Αλλά αυτή η πο­λι­τι­κή έχει μόνο «ζη­μιές» και όχι «κέρδη» για τους κα­πι­τα­λι­στές.

Οι συ­νέ­πειες της κα­τα­στρο­φής θα είναι τε­ρά­στιες. Η ποιό­τη­τα του αέρα, η κάπνα, η βροχή από στά­χτη στην Ατ­τι­κή τις προη­γού­με­νες μέρες είναι μόνο η πρό­γευ­ση. Το φθι­νό­πω­ρο έρ­χε­ται και οι πρώ­τες βρο­χές θα είναι μία σκλη­ρή δο­κι­μα­σία. Τα επό­με­να χρό­νια οι υψη­λές θερ­μο­κρα­σί­ες και οι πα­ρα­τε­τα­μέ­νοι καύ­σω­νες θα είναι η κα­νο­νι­κό­τη­τα. Και οι ζωές δε­κά­δων χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που έχασα τα πάντα μέσα στις φω­τιές έχουν κα­τα­στρα­φεί. Από τύχη δεν έχου­με θρη­νή­σει πολλά θύ­μα­τα (πέρα από την τρα­γι­κή απώ­λεια ενός εθε­λο­ντή πυ­ρο­σβέ­στη), κάτι το οποίο φαί­νε­ται να είναι και το μόνο άγχος του Μη­τσο­τά­κη, ώστε να φανεί κα­λύ­τε­ρος από την εκα­τόμ­βη νε­κρών στην πυρ­κα­γιά στο Μάτι πριν τρία χρό­νια. Από την άλλη η αντι­πο­λί­τευ­ση Τσί­πρα κι­νεί­ται στα όρια της εθνι­κής συ­ναί­νε­σης για την αντι­με­τώ­πι­ση των πυρ­κα­γιών, αφή­νο­ντας τα «καυτά» ζη­τή­μα­τα για αρ­γό­τε­ρα.

Απέ­να­ντι στο ζόφο αυτής τη πο­λι­τι­κής πρέ­πει να ση­κώ­σου­με κε­φά­λι για να μπο­ρέ­σου­με να ανα­σά­νου­με, για να μπο­ρέ­σου­με να βά­λου­με τέλος στη λε­η­λα­σία και την κα­τα­στρο­φή της φύσης. Το μίσος και η οργή του κό­σμου πε­ρισ­σεύ­ει – δε γί­νε­ται να αρ­νη­θείς την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Ήδη, απέ­να­ντι στην κρα­τι­κή αδια­φο­ρία, που πε­ρι­μέ­νει μάλ­λον ένα θαύμα μπας και στα­μα­τή­σουν κάπου οι πυρ­κα­γιές, έχει υπάρ­ξει τε­ρά­στιο κύμα αλ­λη­λεγ­γύ­ης και αλ­λη­λο­βο­ή­θειας στους αν­θρώ­πους που πραγ­μα­τι­κά δί­νουν μάχη με τις φλό­γες. 

Κά­τσα­με στο σπίτι για να μην κολ­λή­σου­με κο­ρο­νο­ϊό, αλλά η κυ­βέρ­νη­ση δεν ενι­σχύ­ει τα νο­σο­κο­μεία και τη δη­μό­σια υγεία. Τώρα καλεί τον κόσμο να εκ­κε­νώ­σει σπί­τια, οι­κι­σμούς, τις ζωές τους, αφή­νο­ντας τα πάντα να τυ­λι­χτούν στις φλό­γες. Η κυ­βέρ­νη­ση κά­θε­ται πάνω σε μία βρα­δυ­φλε­γή βόμβα. Η οργή και η αγα­νά­κτη­ση πρέ­πει να βρει το δρόμο να σπά­σει το μαύρο της ση­με­ρι­νής τρα­γω­δί­ας, να γίνει πο­τά­μι αγώνα, αντί­στα­σης και διεκ­δί­κη­σης ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές που σκο­τώ­νουν τη φύση και τους αν­θρώ­πους.