Διαρκή εγκλήματα στην Παλαιστίνη

Αρχικά ήταν μια είδηση που αποδείχτηκε λανθασμένη. Καθώς η Λωρίδα της Γάζας υπέστη μια καταστροφική πλημμύρα, με το νερό να φτάνει στα 3 μέτρα, πολλά ΜΜΕ αναπαρήγαγαν την είδηση πως η κυβέρνηση Νετανιάχου άνοιξε κάποια φράγματα στο νότιο Ισραήλ που οδήγησαν στον «πνιγμό» της Γάζας. Τέτοια φράγματα στο νότιο Ισραήλ δεν υπάρχουν. Ο μύθος των «φραγμάτων που ανοίγει το Ισραήλ» κυκλοφορεί εδώ και μια δεκαετία ανάμεσα σε κατοίκους της Γάζας, για να εξηγήσει τις καταστροφικές πλημμύρες που χτυπούν κάθε χειμώνα την πολύπαθη λωρίδα γης. Ότι μια τέτοια εξήγηση είναι αληθοφανής σε πολλούς Παλαιστινίους λέει πολλά για το Ισραήλ. Κι αν οι Παλαιστίνιοι είναι «προκατειλημμένοι», ακόμα πιο πολλά λέει το γεγονός ότι σοβαρά ΜΜΕ όπως το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων θεώρησαν επίσης αληθινή αυτήν τη θεωρία (του «σκόπιμου πνιγμού»!) και την αναπαρήγαγαν. Ωστόσο η ουσία είναι άλλη: Στο επίκεντρο βρέθηκε η ανακρίβεια της είδησης και όχι το γεγονός ότι η Γάζα πλημμυρίζει κάθε χρόνο. Η συζήτηση στράφηκε στα «ανύπαρκτα φράγματα» και όχι στις ανύπαρκτες υποδομές. Έτσι και αλλιώς, πολιορκημένη από το 2005, η Γάζα έχει αντιμετωπίσει και τρεις καταστροφικές επιθέσεις από το Ισραήλ που έχουν αφήσει πίσω τους ερείπια. 

Το τελευταίο μεγάλο έγκλημα της εισβολής του περασμένου καλοκαιριού την άφησε «στα όρια της κατάρρευσης», σύμφωνα με μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων. Μόλις τον περασμένο Νοέμβρη η πόλη της Γάζας τέθηκε «σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» από τον ΟΗΕ εξαιτίας διήμερης δυνατής βροχόπτωσης. Πάνω από 100.000 άνθρωποι ζουν είτε στα ερείπια των σπιτιών τους είτε σε αυτοσχέδιες σκηνές. Σύμφωνα με την αρμόδια Επιτροπή του ΟΗΕ, δεν έχει φτάσει στη Γάζα ούτε ένα ευρώ βοήθειας από όσα είχαν υποσχεθεί μετά τον πόλεμο οι «δωρητές». 
Η δεύτερη αφορμή να στρέψουν τα ΜΜΕ το βλέμμα τους στη Γάζα ήταν η επίσκεψη του καλλιτέχνη Banksy που αποκάλυψε κάποια έργα του πάνω στα ερείπια. Ο ίδιος συνόψισε εύστοχα την κατάσταση: «Η Γάζα συχνά περιγράφεται ως η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του πλανήτη, επειδή κανείς δεν επιτρέπεται να μπει ή να βγει από αυτήν. Αλλά μου φαίνεται πως αυτό αδικεί κάπως τις φυλακές –εκεί δεν τους κόβεται το ρεύμα και το πόσιμο νερό καθημερινά». 

Περίπου το ίδιο διάστημα, η Ισραηλινή Εταιρεία Ηλεκτρισμού άρχισε τις προσωρινές διακοπές ρεύματος σε μεγάλες πόλεις της Δυτικής Όχθης μέσα στον βαρύ χειμώνα και ανακοίνωσε πως θα ακολουθήσουν κι άλλες, λόγω των απλήρωτων χρεών της Παλαιστινιακής Αρχής και μιας παλαιστινιακής εταιρείας ηλεκτρισμού στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Οι Παλαιστίνιοι καταγγέλλουν «συλλογική τιμωρία» για την απόφαση της Παλαιστινιακής Αρχής να γίνει μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για να μηνύσει το Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου. Όποια κι αν είναι τα κίνητρα, οι απαράδεκτες διακοπές ρεύματος έφεραν στο φως και μια άλλη πτυχή της ζωής υπό ισραηλινή κατοχή. 

Η παλαιστινιακή εταιρεία ηλεκτρισμού αποδίδει τα οικονομικά της προβλήματα σε 2 παράγοντες: Ο ένας είναι πως οι περισσότεροι κάτοικοι των 12 στρατοπέδων προσφύγων τα οποία ηλεκτροδοτεί αδυνατούν να πληρώσουν λογαριασμούς ρεύματος. Ο δεύτερος είναι πως και η παλαιστινιακή «κυβέρνηση» αδυνατεί να πληρώσει λογαριασμούς, καθώς το Ισραήλ έχει παρακρατήσει εδώ και μήνες εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια φορολογικών εσόδων ως αντίποινα για ενδεχόμενη προσφυγή της ΠΑ στη Χάγη. Αυτή η ληστεία είναι από μόνη της εξοργιστική, αλλά κάνει ακόμα πιο εξοργιστικές τις σημερινές διακοπές ηλεκτροδότησης «για απλήρωτα χρέη». Την εικόνα συμπληρώνει το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν δικαίωμα να αγοράσουν ηλεκτρισμό από οποιαδήποτε άλλη χώρα πέρα από το Ισραήλ, τη δύναμη κατοχής. 

Σε αυτήν τη συγκυρία οικονομικής ασφυξίας στα «παλαιστινιακά εδάφη», ένα δικαστήριο στις ΗΠΑ έκρινε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και την Παλαιστινιακή Αρχή συλλογικά ένοχες για επιθέσεις που έγιναν σε Αμερικανούς υπηκόους στη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα (2002-2004). Το δικαστήριο απαιτεί να καταβληθούν αποζημιώσεις 218 εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία είναι πιθανό να τριπλασιαστούν υπό τον Αντιτρομοκρατικό Νόμο σε 655,5 εκατομμύρια δολάρια. 

Εν τω μεταξύ, οι στρατιώτες που σκότωσαν τον 19χρονο Αχμάντ Ιμπραήμ Αλ Ναγιάρ στις 31 Γενάρη μάλλον δεν θα έχουν αντίστοιχες ποινές. Ήταν ο δεύτερος Παλαιστίνιος που δολοφονήθηκε στη Δυτική Όχθη από τις δυνάμεις κατοχής αυτόν το Γενάρη. Λίγες μέρες νωρίτερα, το Γραφείο Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ στα κατεχόμενα ανέφερε πως το 2014 οι δυνάμεις κατοχής σκότωσαν 56 Παλαιστινίους και τραυμάτισαν 5.868, ως αποτέλεσμα της «ραγδαίας αύξησης στη χρήση πραγματικών πυρών από τις ισραηλινές δυνάμεις σε καταστάσεις ελέγχου πλήθους». Πέρυσι το Φλεβάρη, η Διεθνής Αμνηστία έγραφε πως οι δυνάμεις κατοχής «έδειξαν σκληρή περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή, σκοτώνοντας δεκάδες Παλαιστίνιους αμάχους, και παιδιά, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη με σχεδόν πλήρη ατιμωρησία».

Αυτή η πρακτική οδήγησε τον διευθυντή της Αμνηστίας για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική να ισχυριστεί πως η υπερβολική βία και η ατιμωρησία αποτελούν «ζήτημα πολιτικής επιλογής». 

Όλα μαζί υπενθυμίζουν πως το κράτος του Ισραήλ επιδίδεται σε μια αδιάκοπη προσπάθεια εθνοκάθαρσης, που συνεχίζεται με διάφορα μέσα, και σε περιόδους «ειρήνης». 

Αυτά ήταν κάποτε αυτονόητα, πριν αρχίσει το «ξέπλυμα» του Ισραήλ και στην Ελλάδα από το 2010 και μετά, όταν ο ελληνικός καπιταλισμός προχώρησε στη νέα «στρατηγική συνεργασία» με το κράτος-τρομοκράτη. Καθώς η εξωτερική πολιτική της νέας κυβέρνησης δείχνει να συνεχίζει αδιάρρηκτα τη «συνεργασία», θα χρειαστεί μάλλον να τα θυμίζουμε ξανά και ξανά: Όποιος επιλέγει να είναι «σύμμαχος» ή «συνεργάτης» του Ισραήλ, επιλέγει να είναι και «συνένοχος» στα εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων.