Ενάντια στο σεξισµό και τα µνηµόνια
Η 8η Μάρτη είναι η µέρα της γυναίκας. Όλων των γυναικών που καταπιέζονται πολλαπλά, στο σπίτι, στο χώρο εργασίας, στο σχολείο, στον δηµόσιο χώρο. Οι νέες, οι εργαζόµενες, οι φοιτήτριες, οι µητέρες, οι σύζυγοι, οι ΛΟΑΤΚ, οι γυναίκες µε αναπηρία, οι πρόσφυγες και µετανάστριες, έχουν κάθε λόγο στις 8 Μάρτη, να κατέβουν στο δρόµο, να θυµίσουν και να θυµηθούν ότι χωρίς αυτές ο κόσµος δεν γυρνά.
Στις 8 Μάρτη του 1909, 15.000 γυναίκες διαδήλωσαν στη Νέα Υόρκη απαιτώντας λιγότερες εργατοώρες, καλύτερο µισθό, δικαίωµα ψήφου και να σταµατήσουν τα µικρά παιδιά τους να δουλεύουν σαν εργάτες. Υιοθέτησαν το σύνθηµα «Ψωµί και τριαντάφυλλα» (Bread and Roses). Η κραυγή τους 109 χρόνια µετά, γίνεται σήµερα το δικό µας σύνθηµα.
Η 8η Μάρτη είναι µια ευκαιρία να εμφανιστεί στο δρόμο το πιο δυναμικό, αλλά και ταυτόχρονα το πλέον πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Μια ευκαιρία για να υψώσουµε τη φωνή µας όλες και όλοι απέναντι στην µνηµονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που από την εκλογή της µέχρι σήµερα δεν έκανε τίποτα για να βελτιώσει τη θέση των γυναικών. Της κυβέρνησης που επιλέγει να δίνει χρήµατα για πολεµικούς εξοπλισµούς, στηρίζοντας τα ιµπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή ενώ περικόπτει τις κοινωνικές δαπάνες. Που όχι µόνο εφαρµόζει το ρατσισµό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων αλλά µε τις πολιτικές της, δηµιουργεί το έδαφος για την µετατροπή της άκρας δεξιάς σε ρυθµιστικό παράγοντα της πολιτικής ζωής, ανοίγοντας το δρόµο στα τάγµατα της Χρυσής Αυγής. Όλα αυτά τα χρόνια έλαβε µέτρα που επιδείνωσαν τη ζωή των γυναικών, περιόρισε το δικαίωµα στην απεργία, δε σεβάστηκε τους αγώνες των εργαζόµενων που όλα τα προηγούµενα χρόνια, µε τις γυναίκες στην πρώτη γραµµή κατέβηκαν στο δρόµο, γέµισαν τις πλατείες, συγκρούστηκαν µε την αστυνοµία. Η 8η Μάρτη είναι µια ευκαιρία να διαδηλώσουµε µαζί, ενάντια στο σεξισµό, τον καπιταλισµό και την πατριαρχική δοµή της κοινωνίας. Η 8η Μάρτη είναι η µέρα των γυναικών όµως εµείς διεκδικούµε να είναι δικές τους όλες οι µέρες του χρόνου.
Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που θα απολυθούν ειδικά για λόγους εγκυµοσύνης ή γιατί είπαν όχι στη σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας, είναι αυτές που θα υποφέρουν πιο πολύ από τις περικοπές στους µισθούς, τις συντάξεις, την υγεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, την εκπαίδευση στην εποχή της βάρβαρης πολιτικής των Μνηµονίων. Αυτές που ακόµα πληρώνονται λιγότερο για ίση εργασία µε τους άνδρες. Αυτές που καλούνται να φροντίσουν τα άνεργα µέλη της οικογένειας, να εργαστούν στο σπίτι απλήρωτα και εθελοντικά καλύπτοντας όλες τις ανάγκες της οικογένειας, αυτές από τις οποίες θα ζητηθεί να χρησιµοποιήσουν το σώµα τους ως εργαλείο της δουλειάς τους , αυτές που θα πεθάνουν πρώτες αφού η ενδοοικογενειακή βία βρίσκεται στην πρώτη θέση των αιτιών θνησιµότητας και αναπηρίας των γυναικών στην “πολιτισµένη” Ευρώπη. Είναι αυτές που δέχονται σεξουαλική παρενόχληση στο δρόµο, αυτές που δέχονται ακόµα πιο έντονα την επίθεση όταν είναι ΛΟΑΤΚ γυναίκες, µετανάστριες, άνεργες, γιατί η φωνή τους δεν ακούγεται, γιατί δύσκολα θα γίνουν πιστευτές. Είναι αυτές που θα συρθούν στα δικαστήρια επειδή αµύνθηκαν την ώρα του βιασµού.
Είναι ταυτόχρονα και αυτές που θαρραλέα υπερασπίζονται τα δικαιώµατα όλων µας, που προστατεύουν το σώµα τους και δεν σιωπούν ούτε στο χώρο εργασίας, ούτε στο δρόµο, ακόµα και αν το κόστος είναι µεγάλο. Είναι αυτές που συµµετέχουν στα σωµατεία, στους συλλόγους, σε κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες, που συµµετέχουν στα κοινά και που αποφασίζουν για τη ζωή τους.
Είµαστε εµείς που σε όλο τον κόσµο, από την Αργεντινή, µέχρι την Ισπανία και την Αµερική του Τραµπ, το Μεξικό, την Τουρκία και την Πολωνία, οργανώνουµε τις απεργίες γυναικών και φωνάζουµε: «Ούτε µια λιγότερη», που λέµε #Metoo, γιατί το χτύπηµα σε µία είναι χτύπηµα για όλες και όλους.
Κατεβαίνουµε στο δρόµο γιατί οι ζωές µας ανήκουν σε εµάς! Κάθε µέρα.
