Στις 19 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η διευρυμένη Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Υλοποιώντας σχετική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου, και εξέτασε την πορεία υλοποίησης σημαντικών, στρατηγικής σημασίας, καθηκόντων: Την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και την κομματική οικοδόμηση. Ως περιεχόμενο της ανασύνταξης έχει τεθεί η προετοιμασία και η ανάπτυξη εργατικού κινήματος ικανού να αντιπαρατεθεί με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικά και σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολουμένων και αγροτών στην ενιαία και επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εξουσίας. Καθήκον που απαιτεί πιο σύνθετη και ανώτερη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δουλειά από το Κόμμα τόσο εσωτερικά, στο Κόμμα, όσο και μέσα στις γραμμές του κινήματος, με άξονα τις σύγχρονες ανάγκες των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, διεκδικήσεις ενταγμένες σε ένα σχέδιο συγκέντρωσης δυνάμεων, πάλης με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό….(Ριζοσπάστης 10/1/2016, από το κείμενο απόφασης της ολομέλειας).
Στη συνέχεια η απόφαση θέτει νέα προβλήματα και καθήκοντα «όπως τη βαθύτερη μελέτη των αλλαγών στις γραμμές της εργατικής τάξης και της σύνθεσής της. Σε κάθε περίπτωση, η πάλη για την ενότητα της εργατικής τάξης κατά χώρο εργασίας, κλάδο και γενικά αποκτά προτεραιότητα».
Όλα αυτά θα έμοιαζαν καλά και ελπιδοφόρα για μια αλλαγή στάσης του ΚΚΕ και για μια συμμαχία με τον κόσμο που επηρεάζει, ώστε όλες και όλοι μαζί να δώσουμε τις μάχες που έρχονται και να αντισταθούμε στις συνεχιζόμενες επιθέσεις που συνεπάγεται το 3ο μνημόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Όμως, διαβάζοντας όλη Την μακροσκελή απόφαση, δυστυχώς, διαπιστώνει κανείς και πως βλέπει την ενότητα η ηγεσία του ΚΚΕ, και πως αντιμετωπίζει την εργατική τάξη και όλα τα κινήματα. Ακριβώς όπως όλα τα τελευταία χρόνια.
Ενώ ισχυρίζεται ότι το παρελθόν διδάσκει, συνεχίζει την ίδια σεχταριστική αντιμετώπιση σε όσες/ους δεν είναι ΚΚΕ, ΠΑΜΕ, ή κάποιο από τα σχήματα γύρω από το ίδιο.
Επαναλαμβάνει τους αφορισμούς απέναντι στο «κίνημα των πλατειών», στο «δεν πληρώνω», ειρωνεύεται την «ενότητα στο πρόβλημα» (έτσι καταλαβαίνει το ΚΚΕ την ενότητα στη δράση), όπως και την πάλη για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, για την «εθνικοποίηση των τραπεζών» κλπ. θεωρώντας τα μερικά και αποπροσανατολιστικά αιτήματα.
Κάνει μάλιστα την αυτοκριτική του ότι δεν κατάφερε να προφυλάξει την εργατική τάξη, αλλά και κάποια από τα μέλη του από αυτόν τον αποπροσανατολισμό.
Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης …ΔΕΝ είναι έργο της ίδιας!
Η συνέχεια της ίδιας απόφασης είναι επίσης απογοητευτική:
«Πρέπει, επομένως, να εδραιωθεί ως συμπέρασμα ότι: Από μόνη της η πάλη για τα οξυμένα, εργασιακά και κλαδικά αιτήματα σήμερα δεν αρκεί και, πολύ περισσότερο, δεν οδηγεί στην άνοδο της ταξικής πάλης και σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και την εξουσία του…. Ανάπτυξη της πολιτικής ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης μόνο το Κόμμα μπορεί να πετύχει, με την αυτοτελή δουλειά του, παράλληλα και σε συνδυασμό με τους οικονομικούς αγώνες επιδρώντας στον προσανατολισμό και στη διεξαγωγή τους, ώστε να συνδέονται όλο και περισσότερο με το πολιτικό ζήτημα, το ζήτημα της εξουσίας».
Όλα όσα έκαναν και κάνουν οι εργαζόμενοι/ες, η νεολαία, ο κόσμος στις γειτονιές τα μαύρα χρόνια των μνημονίων για το ΚΚΕ δεν έχουν σημασία. Οι αλληλέγγυες δράσεις, οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, οι κινήσεις για το μεταναστευτικό, οι καταλήψεις, και όλα αυτά που ξεφυτρώνουν από τα κάτω και που αγκαλιάζουν όλη την γκάμα της Αριστεράς αλλά και του κόσμου της αυτονομίας …είναι «πασπάλισμα αντικαπιταλισμού».
Ποια ενότητα και ποια κοινή δράση;
Στα «ειδικότερα μέτωπα πάλης» το ΚΚΕ φροντίζει να ξορκίσει κάθε συνεργασία με την υπόλοιπη Αριστερά και τα κινήματα, αφού βάζει σαν έναν από τους στόχους του:
«Συνολικά πρέπει να παρακολουθούμε καλύτερα τους σχεδιασμούς και τις παρεμβάσεις των διάφορων ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών ομάδων, που ο βασικός τους πυρήνας αποτελείται από πρώην μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται στη ΛΑΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στον Εργατικό Αγώνα και αλλού και επιχειρούν να διαμορφώσουν ένα νέο ρεφορμιστικό - οπορτουνιστικό ρεύμα με επιφανειακή κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε κοινό αντι- ΚΚΕ και αντι- ΠΑΜΕ μέτωπο, συχνά σε συνεργασία με τον κλασικό εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό στον οποίο ηγούνται ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ».
Η ηγεσία του ΚΚΕ απαξίωνε και απαξιώνει και στην τελευταία της Ολομέλεια όλα τα κινήματα που πάλεψαν ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα («πλατείες», διαδηλώσεις, απεργίες, συνελεύσεις).Τα θεωρεί όλα κρυπτοοπουρνιστικά. Σε περιόδους που ο κόσμος με τις απανωτές κινητοποιήσεις του έριχνε τις κυβερνήσεις μνημονίων, το ΚΚΕ πήγαινε χώρια. Σήμερα, πάλι χώρια πάει παρότι οσοι/ες κατεβαίνουν στο δρόμο παλεύουν πλέον ενάντια στην κυβέρνηση του (μισητού από πάντα στο ΚΚΕ) ΣΥΡΙΖΑ. Απαξιώνει το καθετί μικρό ή μεγάλο που χτίζει την αντίσταση από τα κάτω.
Ακόμα και στη τεράστια μάχη για το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, το ΚΚΕ διάλεξε την ΑΠΟΧΗ! Καμία αυτοκριτική δεν κάνει για αυτό, παρόλο που η βάση του δεν το ακλούθησε σε αυτή την τραγική απόφαση.
Και ταυτόχρονα, ενώ δεν κατεβάζει τις δυνάμεις του μαζί με την Λα.Ε, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και την υπόλοιπη Αριστερά που παλεύει σήμερα στο δρόμο για να μην «κολλήσουν οπορτουνισμό», ο σ. Κουτσούμπας μια χαρά συναντιέται «θεσμικά» με τον Τσίπρα και τον Παυλόπουλο, ενώ το ΠΑΜΕ και η ΑΔΕΔΥ είχαν χτυπηθεί με δακρυγόνα πριν λίγα 24ωρα. Κάλεσε δε εξερχόμενος του Μαξίμου το λαό και την εργατική τάξη να παλέψουν γενικώς για «αλλαγές σε θετική κατεύθυνση».
Τελευταίο χοντρό παράδειγμα η απουσία του ΠΑΜΕ από το συλλαλητήριο του Σαββάτου (16/1/16), ενάντια στο Ασφαλιστικό-καρμανιόλα που κατεβάζει η κυβέρνηση.
Και μάλιστα, ενώ το ΠΑΜΕ είχε ψηφίσει υπέρ της κινητοποίησης στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ! Προφανώς η ηγεσία του ΚΚΕ είχε άλλη γνώμη…
Δυστυχώς η Διευρυμένη Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, αποφάσισε να βαδίσει στον ίδιο σεχταριστικό και αναποτελεσματικό δρόμο των τελευταίων χρόνων. Ας ελπίσουμε ότι η βάση του ΚΚΕ δεν θα ακολουθήσει αυτή την αδιέξοδη τακτική της ηγεσίας της και δεν θα περιμένει την…μετά θάνατον σοσιαλιστική επανάσταση. Γιατί αν δεν αντισταθούμε τώρα όλες και όλοι μαζί η κατάσταση θα είναι θανατηφόρα.
