Είναι δεδομένο πως η αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος αποτελεί το πλαίσιο για την άσκηση πολιτικής από την κυβέρνηση. Με τον πιο ρητό και σαφή τρόπο το δηλώνει καθημερινά το μεγαλύτερο μέρος των κυβερνητικών στελεχών.

Αυτό εξη­γεί, νο­μί­ζω, πε­ρισ­σό­τε­ρο από ο,τι­δή­πο­τε άλλο και την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή, μέσω της προ­κή­ρυ­ξης των εκλο­γών, κα­τάρ­γη­ση κάθε δυ­να­τό­τη­τας να ανα­ζη­τη­θεί ένας δρό­μος απε­μπλο­κής με συ­ντε­ταγ­μέ­νο τρόπο, χωρίς καμία κομ­μα­τι­κή δια­βού­λευ­ση. Τυ­πι­κό κι αυτό δείγ­μα αυτού που υπήρ­ξε το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μά μας εδώ και καιρό: η πε­ρι­φρό­νη­ση της συ­ντρο­φι­κό­τη­τας, της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, της εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας.  

Προ­σω­πι­κά, όπως και πολ­λοί άλλοι, υπήρ­ξα δια­τε­θει­μέ­νος, με όλες τις ση­μα­ντι­κές και εκ­φρα­σμέ­νες δια­φω­νί­ες μου, για έναν «έντι­μο και επώ­δυ­νο» συμ­βι­βα­σμό, προ­κει­μέ­νου να δοθεί μια ευ­και­ρία για τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή  ενό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέσα από την από­φα­ση της ΚΕ της 30ης Ιου­λί­ου για έκτα­κτο Συ­νέ­δριο, σύμ­φω­να με την πρό­τα­ση του προ­έ­δρου. Η ευ­και­ρία ακυ­ρώ­θη­κε βιαί­ως.

Η απο­χώ­ρη­σή μου, αι­σθά­νο­μαι, πως απο­τε­λεί, πλέον, στοι­χειώ­δη προ­ϋ­πό­θε­ση για τη συμ­με­το­χή στους αγώ­νες του μέλ­λο­ντος.

Ενός μέλ­λο­ντος «που ίσως να είναι έρη­μος, μάλ­λον, όμως, θα είναι φω­τιές».

Σχετικά

Ετικέτες