Έχουν περάσει αρκετές ώρες που σταμάτησα την απεργία πείνας μία και οι διαπραγματεύσεις με την διεύθυνση της εταιρίας Αλουμίνιο Α.Ε. (Αλουμίνιο της Ελλάδος), ιδιοκτησίας Μυτιληναίου, τελείωσαν. Το αποτέλεσμα είναι άγριες και αναίτιες περικοπές στους εργαζόμενους, σε εφαρμογή νόμων που έφεραν οι ίδιοι μαζί με τις τελευταίες κυβερνήσεις.

Ο Ε. Μυ­τι­λη­ναί­ος έχει πάρει και παίρ­νει από το κρά­τος. Γη, θά­λασ­σα, ορυ­κτό πλού­το, ενέρ­γεια και επι­δο­τή­σεις. Όπως και άλλοι με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες θέλει τους ερ­γα­ζό­με­νους σκλά­βους, τις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες υπό­δου­λες και τις κυ­βερ­νή­σεις υπη­ρέ­τες του. Ξε­κί­νη­σα την απερ­γία πεί­νας, γιατί  επι­χει­ρούν να μας επι­βάλ­λουν πρω­το­φα­νείς πε­ρι­κο­πές και να σύ­ρουν το Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο να τις συ­νυ­πο­γρά­ψει, προ­κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας την από­φα­ση της γε­νι­κής συ­νέ­λευ­σης. Ως εκλεγ­μέ­νος εκ­πρό­σω­πος ερ­γα­ζο­μέ­νων θε­ώ­ρη­σα υπο­χρε­ω­μέ­νος να στεί­λω ένα έμπρα­κτο μή­νυ­μα αντί­στα­σης και μια όσο το δυ­να­τό πιο δυ­να­τή φωνή κα­ταγ­γε­λί­ας για να βοη­θή­σω τη συ­σπεί­ρω­ση μας και την υπο­στή­ρι­ξή του αγώνα μας.
Στις 9 ημέ­ρες της απερ­γί­ας, δη­μιουρ­γή­θη­κε ένα αγω­νι­στι­κό κλίμα συ­μπα­ρά­στα­σης μέσα στο ερ­γο­στά­σιο αλλά και στην το­πι­κή κοι­νω­νία που οδή­γη­σε τον ερ­γο­δό­τη σε υπο­χω­ρή­σεις που ωστό­σο απέ­χουν πολύ από τις διεκ­δι­κή­σεις μας. Η πλειο­ψη­φία του Δ.Σ. του σω­μα­τεί­ου, επέ­λε­ξε να μην συ­μπα­ρα­στα­θεί και κρί­νε­ται για την συ­νο­λι­κή στάση της. Τα κε­ντρι­κά ΜΜΕ δεν ανέ­φε­ραν σχε­δόν τί­πο­τε για την απερ­γία πεί­νας.
Ως συν­δι­κα­λι­στής πρέ­πει να ανα­συ­γκρο­τή­σω τις δυ­νά­μεις μου για να συ­νε­χί­σω τον αγώνα, να ενωθώ με τους ερ­γα­ζό­με­νους και να πα­λέ­ψου­με όλοι μαζί για να μην πε­ρά­σουν αυτά τα μέτρα. Να γί­νου­με αλ­λη­λέγ­γυοι με άλ­λους ερ­γα­ζο­μέ­νους, ιδιω­τι­κού και δη­μο­σί­ου, ανέρ­γους, το­πι­κές κοι­νω­νί­ες και κι­νή­μα­τα.
Όλοι μαζί να στα­μα­τή­σου­με αυτή την κα­τη­φό­ρα. Να κα­ταρ­γή­σου­με αυτές τις πο­λι­τι­κές, ν’ ανα­τρέ­ψου­με αυτή και όποιες κυ­βερ­νή­σεις είναι αντερ­γα­τι­κές και αντι­λαϊ­κές. Ν’ ανα­τρέ­ψου­με τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες, με πρώτη αυτή της ΓΣΕΕ αλλά και κάθε συν­δι­κα­λι­στή που εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται τη θέση του για να επω­φε­λεί­ται και κάνει κα­ριέ­ρα και από τα κάτω όλοι μας να επι­βά­λου­με τις δικές μας ανά­γκες.
Τέ­τοιες πο­λι­τι­κές δεν σώ­ζουν τον λαό παρά μόνο τα με­γά­λα επι­χει­ρη­μα­τι­κά τζά­κια και οδη­γούν τους ερ­γα­ζό­με­νους σε σκλά­βους.
Ευ­χα­ρι­στώ, τους συ­να­δέλ­φους που μου συ­μπα­ρα­στά­θη­καν και όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους, συν­δι­κά­τα, φο­ρείς, κι­νή­μα­τα και απλούς πο­λί­τες.
Θα βρε­θού­με σε νέους αγώ­νες.

Πα­ράρ­γη­σες, καλέ, να γεν­νη­θείς, και­ροί βα­ριοί πλα­κώ­σαν,

κι ο πλά­τα­νός σου πλα­τα­νό­μη­λα γρή­γο­ρα θα κρε­μά­σει

για τα κε­φά­λια μας, μο­να­χο­γιέ, για των φα­με­γι­κών μας.

Άε σύρε, ζώσε το σπαθί σφι­χτά, κι αν ζή­σου­με, μια μέρα

μπο­ρεί στον ίσκιο ει­ρη­νι­κά και μεις να κα­λο­θρο­νια­στού­με

μα τώρα τ’ άρ­μα­τα λο­γιά­ζω εγώ του αντρούς το πρώτο χρέος.

Ν. Κα­ζαν­τζά­κης

Σχετικά

Ετικέτες