Έχουν περάσει αρκετές ώρες που σταμάτησα την απεργία πείνας μία και οι διαπραγματεύσεις με την διεύθυνση της εταιρίας Αλουμίνιο Α.Ε. (Αλουμίνιο της Ελλάδος), ιδιοκτησίας Μυτιληναίου, τελείωσαν. Το αποτέλεσμα είναι άγριες και αναίτιες περικοπές στους εργαζόμενους, σε εφαρμογή νόμων που έφεραν οι ίδιοι μαζί με τις τελευταίες κυβερνήσεις.
Ο Ε. Μυτιληναίος έχει πάρει και παίρνει από το κράτος. Γη, θάλασσα, ορυκτό πλούτο, ενέργεια και επιδοτήσεις. Όπως και άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες θέλει τους εργαζόμενους σκλάβους, τις τοπικές κοινωνίες υπόδουλες και τις κυβερνήσεις υπηρέτες του. Ξεκίνησα την απεργία πείνας, γιατί επιχειρούν να μας επιβάλλουν πρωτοφανείς περικοπές και να σύρουν το Διοικητικό Συμβούλιο να τις συνυπογράψει, προκαταλαμβάνοντας την απόφαση της γενικής συνέλευσης. Ως εκλεγμένος εκπρόσωπος εργαζομένων θεώρησα υποχρεωμένος να στείλω ένα έμπρακτο μήνυμα αντίστασης και μια όσο το δυνατό πιο δυνατή φωνή καταγγελίας για να βοηθήσω τη συσπείρωση μας και την υποστήριξή του αγώνα μας.
Στις 9 ημέρες της απεργίας, δημιουργήθηκε ένα αγωνιστικό κλίμα συμπαράστασης μέσα στο εργοστάσιο αλλά και στην τοπική κοινωνία που οδήγησε τον εργοδότη σε υποχωρήσεις που ωστόσο απέχουν πολύ από τις διεκδικήσεις μας. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. του σωματείου, επέλεξε να μην συμπαρασταθεί και κρίνεται για την συνολική στάση της. Τα κεντρικά ΜΜΕ δεν ανέφεραν σχεδόν τίποτε για την απεργία πείνας.
Ως συνδικαλιστής πρέπει να ανασυγκροτήσω τις δυνάμεις μου για να συνεχίσω τον αγώνα, να ενωθώ με τους εργαζόμενους και να παλέψουμε όλοι μαζί για να μην περάσουν αυτά τα μέτρα. Να γίνουμε αλληλέγγυοι με άλλους εργαζομένους, ιδιωτικού και δημοσίου, ανέργους, τοπικές κοινωνίες και κινήματα.
Όλοι μαζί να σταματήσουμε αυτή την κατηφόρα. Να καταργήσουμε αυτές τις πολιτικές, ν’ ανατρέψουμε αυτή και όποιες κυβερνήσεις είναι αντεργατικές και αντιλαϊκές. Ν’ ανατρέψουμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, με πρώτη αυτή της ΓΣΕΕ αλλά και κάθε συνδικαλιστή που εκμεταλλεύεται τη θέση του για να επωφελείται και κάνει καριέρα και από τα κάτω όλοι μας να επιβάλουμε τις δικές μας ανάγκες.
Τέτοιες πολιτικές δεν σώζουν τον λαό παρά μόνο τα μεγάλα επιχειρηματικά τζάκια και οδηγούν τους εργαζόμενους σε σκλάβους.
Ευχαριστώ, τους συναδέλφους που μου συμπαραστάθηκαν και όλους τους εργαζόμενους, συνδικάτα, φορείς, κινήματα και απλούς πολίτες.
Θα βρεθούμε σε νέους αγώνες.
κι ο πλάτανός σου πλατανόμηλα γρήγορα θα κρεμάσει
για τα κεφάλια μας, μοναχογιέ, για των φαμεγικών μας.
Άε σύρε, ζώσε το σπαθί σφιχτά, κι αν ζήσουμε, μια μέρα
μπορεί στον ίσκιο ειρηνικά και μεις να καλοθρονιαστούμε
μα τώρα τ’ άρματα λογιάζω εγώ του αντρούς το πρώτο χρέος.
Ν. Καζαντζάκης
