Δημόσιοι χώροι, ιδιωτική επιτήρηση, κορωνοϊός και δεύτερο κύμα στην πανδημία ή Από τον λοιμό, στον λιμό

Συμπληρώνεται η πρώτη εβδομάδα της «επιστροφής στο μέλλον» του κορωνοϊού και στη «σταδιακή» άρση του λοκντάουν.

Ζούμε μια ταξικά επώδυνη και ακραία επιθετική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού στη ραγδαία και επιδεινούμενη αντιστροφή της καθημερινότητας μας – ο μόνος δημοκρατικά και φιλελεύθερα κατοχυρωμένος χώρος ιδιωτικότητας και αυτοπροστασίας, το άσυλο της κατοικίας «κονιορτοποιείται» από το κράτος, τις εταιρείες – κολοσσούς του διαδικτύου, που κατ’ ευφημισμόν κυκλοφορούν ανάμεσα μας, ως σόσιαλ μίντια, την εργοδοσία, τα αφεντικά και την επιχειρηματικότητα.

Η τηλεργασία έδωσε αυξημένες εξουσίες «εισβολής» και επιτήρησης στο άσυλο της κατοικίας μας και στο κράτος και στους εργοδότες, δηλητηριάζοντας τον ελεύθερο χρόνο μας – ουσιαστικά, απονομιμοποιώντας και εξαντλώντας τον. Τον επαναπροσδιόρισε προς τα κάτω, όπως και τους μισθούς ή τα ημερομίσθια μας, και ουσιαστικά τον εξαφάνισε, όπως τείνει να γίνει και με τον τακτικό ή τον κοινωνικό μισθό μας. Τεράστια η «ευελφάλεια» κατ’ οίκον και η «διαθεσιμότητα» full time, υπό τις αυστηρές ψευδο-υγειονομικές οδηγίες του κράτους και τις εργοδοτικές εντολές του κεφαλαίου, για να επιμείνουμε στην τόσο υπέροχα  «ξύλινη» γλώσσα της Αριστεράς. Και όλα αυτά, με ημερομηνία σχεδόν πανευρωπαϊκής «λήξης» και «αναπροσαρμογών» την 30η Ιουνίου, όταν τερματίζεται η περίοδος αναστολής των μαζικών απολύσεων και των «γενναιόδωρων» καλύψεων των μισθών, τουλάχιστον για όσους είχαν «παλιομοδίτικες» συμβάσεις αορίστου χρόνου, ιδιωτικού δικαίου, με την εγγύηση των κρατικών ταμείων.

Με πρόσχημα την πανδημία και αντίθετα αλλά σε αιτιώδη συνάφεια με τα επιθετικά τεκταινόμενα στην κατοικία μας, οι τελευταίοι ελεύθεροι, ανοιχτοί και δημόσιοι χώροι σε όλη την Ευρώπη τίθενται σε κατάσταση πολιορκίας από το κεφάλαιο – πλατείες, πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, ανοιχτές εκτάσεις, πάρκα και τεχνητές ή φυσικές «παραλίες», παραποτάμιες ή παραθαλάσσιες περιοχές «αναξιοποίητες», γίνονται λεία της επιχειρηματικότητας του τριτογενούς τομέα με την αυταρχική σφραγίδα του κράτους.

Με όχημα την κοινωνική αποστασιοποίηση, που έχει παρερμηνευτεί και τυπικά διαστρεβλωθεί από τις κυβερνήσεις της ΕΕ στον δημόσιο, «υγειονομικό» και «πολεμικό» λόγο, ο διαβόητος τομέας των υπηρεσιών και της διασκέδασης, της εστίασης και του τουρισμού, απαιτεί επέκταση, κατάληψη και επαναπροσδιορισμό χρήσης γης και εδαφών, που έως χθες ανήκαν σε όλους μας – ήταν δημόσιο κτήμα, δημόσια περιουσία, καθολική  και συνήθως δωρεάν και απόλυτα ανοιχτή και προσβάσιμη ευκαιρία αναζωογόνησης, ψυχικής και σωματικής.

Με αυτό το πρίσμα οφείλουμε να ερμηνεύσουμε και τα γεγονότα σε πλατείες στην Ελλάδα, όπως αυτά στην Αγία Παρασκευή και την Κυψέλη. Η ίδια τάση, χωρίς ακόμη κραυγαλέες ή «γενναίες» «δόσεις» αυταρχισμού παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη, που «ανησυχεί» για την επόμενη μέρα της επιχειρηματικότητας στον τομέα των υπηρεσιών. Από την Ολλανδία έως την Ισπανία, που επιζητούν, τρομάρα τους!, τέτοιες ώρες, και ανανέωση του τουριστικού «ενδιαφέροντος» και της κερδοφορίας – ό,τι ακριβώς επιδιώκει αρπακτικά και αρπακολλατζήδικα και η Ελλάδα.

Η επέμβαση της αστυνομίας για να διαλυθούν οι συγκεντρώσεις σε πλατείες, δεν έχουν υγειονομικό «ενδιαφέρον» - έχουν οικονομική διάσταση λεηλασίας και απόδοσης των τελευταίων σημείων δημόσιας παρουσίας, καθημερινότητας και μνήμης, στο κεφάλαιο, είτε αυτό είναι ιδιωτικό, είτε κρατικό, είτε αυτοδιοικητικό.

Αν ορισμένοι κυβερνώντες ενδιαφέρονται πραγματικά για την υγεία μας, ας αυξήσουν τις δαπάνες για προσωπικό και εξοπλισμό, ας μεγιστοποιήσουν τους ρυθμούς στις εξετάσεις και τη μαζικότητα των τεστ, ας προετοιμαστούν κατάλληλα και αποτελεσματικά, για το δεύτερο κύμα της πανδημίας το ερχόμενο φθινόπωρο.

Με ΜΑΤ και βία, δεν γίνεται παιδεία, ούτε και δημόσια υγεία!

Ας μην μπερδευόμαστε και ας μην υποκύπτουμε στην ανεξέλεγκτη πλύση εγκεφάλων, στην οποία επιδίδονται νυχθημερόν τα συστημικά και ενσωματωμένα, αδρά χρηματοδοτούμενα από τις κυβερνήσεις, ΜΜΕ σε όλη την Ευρώπη.

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας θεωρείται δεδομένο και με τις σημερινές συνθήκες, τολμώ να γράψω με πλήρη ενσυναίσθηση των στιγμών και των μέχρι στιγμής γεγονότων, μπορεί να αποδειχθεί και χειρότερο από το πρώτο – και σε κρούσματα, και σε νεκρούς, και σε διάρκεια, και σε «εμμονή».

Κακά τα ψέματα, η πανευρωπαϊκή εικόνα για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης δεν είναι ενθαρρυντική – τα καθαρά και πραγματικά υγειονομικά μέτρα για την επόμενη μέρα άρσης του λοκντάουν, η στελέχωση και η ίδρυση νέων νοσοκομείων, η ανανέωση πόρων και μέσων, η κινητικότητα και η αποκέντρωση των συστημάτων υγείας, η επιτάχυνση στην έρευνα για εμβόλιο ή φάρμακα της νόσου, ΔΕΝ είναι πανευρωπαϊκός,  ομοιόμορφος και ελπιδοφόρος κανόνας. Μόνο στα ούτως ή άλλως ισχυρά κράτη της Δυτικής Ευρώπης που πλήρωσαν και πληρώνουν βαρύ το τίμημα, φαίνεται να έγινε σκληρό μάθημα, η πρώτη φάση της πανδημίας και να έχουν αναπροσανατολιστεί στρατηγικοί σχεδιασμοί, πόροι, εξοπλισμός και ανθρώπινο δυναμικό.

Ο πιο κρίσιμος παράγοντας είναι πάντα ο άνθρωπος, και εν προκειμένω, ο υγειονομικός, ο γιατρός, ο νοσηλευτής, το παραϊατρικό προσωπικό – στην πρώτη φάση της πανδημίας, δοκιμάστηκαν και ξεπεράστηκαν καταρχάς τα ανθρώπινα όρια των αντοχών. Οι υγειονομικοί σε όλη την Ευρώπη βρίσκονται στα πρόθυρα υπερκόπωσης και κατάρρευσης – πολύ απλά, και αξίζει να το συνειδητοποιήσουμε για να ξέρουμε και τι διεκδικούμε. Στη δεύτερη φάση, χωρίς προσλήψεις, χωρίς ανανεώσεις συμβάσεων, χωρίς επανεκπαίδευση προσωπικού από άλλες παρεμφερείς ειδικότητες και επαγγέλματα, ο «πόλεμος» με τον κορωνοϊό μπορεί να αποδειχθεί διαρκέστερος και καταστροφικότερος. Πολύ αίμα, πολλά δάκρυα, πολύς ιδρώτας, ίσως και αδικοχαμένα - ΄ντάξει, γνωστό δάνειο και κλοπή-ράιτ αυτό…

Οι υγειονομικοί εξασφαλίζουν τις επιτυχίες και τις «νίκες» στην πανδημία, όχι τα άδεια ντουβάρια των κέντρων υγείας ή ο αραχνιασμένος εξοπλισμός στα νοσοκομεία. Χωρίς τους αφοσιωμένους και εκπαιδευμένους ανθρώπους, από την πρωτοβάθμια φροντίδα έως τις ΜΕΘ, δεν θα έλθει σύντομα η V-Day εναντίον του κορωνοϊού και ορισμένοι ηλίθιοι κυβερνώντες, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, βασιλιάδες απλώς θα μηρυκάζουν σαν κατσίκες, στη ζωντανή μετάδοση των διαγγελμάτων τους, τα μάλλον περιορισμένης επικαιρότητας, τσιτάτα του Τσώρτσιλ, του Ρούσβελτ ή του… Μωυσή.

Ήδη στην Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία συζητείται, προγραμματίζεται και υλοποιείται η επανεκπαίδευση αεροσυνοδών, που θα περάσουν στην ανεργία εξαιτίας της ουσιαστικής χρεοκοπίας των αεροπορικών εταιρειών, της Λουφτχάνζα και της KLM, ώστε να απορροφηθούν από το σύστημα υγείας και να αναλάβουν χρέη νοσηλευτών και νοσηλευτριών στην πρωτοβάθμια φροντίδα. Το ίδιο θα συμβεί με αστυνομικούς, πυροσβέστες και ναυαγοσώστες, που έχουν προπαίδεια πρώτων βοηθειών, πέρα από την επιστράτευση, ακόμη και διεθνή, φοιτητών και ομάδων υγείας με στοιχειώδη προϋπηρεσία στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Η Ελλάδα, σε αυτό το πλαίσιο, τι κάνει; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που τάχα και δήθεν, τα πήγε… «περίφημα», στον πρώτο γύρο της αναμέτρησης με την πανδημία, τι πράττει;

Ο Μητσοτάκης θεωρεί, πραγματικά, ότι τα κλομπ των ΜΑΤ υποκαθιστούν αποτελεσματικά και υγειονομικά, τη σύριγγα, το θερμόμετρο και το στηθοσκόπιο ενός γιατρού; Η χακί στολή του ΜΑΤατζή υπερισχύει της λευκής στολής του υγειονομικού;

Μπορεί κανείς να πιστέψει, στ’ αλήθεια, ότι η Ελλάδα που σχεδόν παγκοίνως γίνεται αποδεκτό, γνωστό και προβλέψιμο, πως θα έρθει αντιμέτωπη με τη χειρότερη ύφεση στην Ευρωζώνη, θα «πολεμήσει» ξανά τον ιό με ένα νέο λοκντάουν, το προσεχές φθινόπωρο; Χωρίς προσλήψεις στο ΕΣΥ, χωρίς γενναία χρηματοδότηση του συστήματος, χωρίς ίδρυση νέων νοσοκομείων, χωρίς πλήρη και καθολική επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, χωρίς πραγματική, μαζική, εκτεταμένη  και γρήγορη διεξαγωγή των τεστ;

Κακά τα ψέματα, ένα δεύτερο λοκντάουν, με τους, στα κουτουρού, όρους και τις απίθανες μη-προϋποθέσεις που έγινε το πρώτο, θα γονατίσει την ελληνική κοινωνία και θα συντρίψει την ελληνική οικονομία. Και όχι μόνο αυτή. Και σίγουρα δεν θα τερματίσει την πανδημία ή δεν θα περιορίσει τα κρούσματα – απλώς θα μεταθέσει «αριθμούς» και στατιστικές στο μέλλον και με την όποια πιστότητα, αυθεντικότητα και εγκυρότητα αυτά τηρούνται, συμπληρώνονται ή ανακοινώνονται.

Δεν ξέρω πόσοι το έχετε καταλάβει, διαβάζοντας και μελετώντας και τα ξένα ΜΜΕ, αλλά η Ευρώπη στο σύνολο της, έχει περάσει ξυστά από τον γκρεμό του λοιμού (covid-19, πανδημία) στο βάραθρο του λιμού (πείνα, διατροφική επισφάλεια, ασιτία).

Το λοκντάουν, στην πρώτη εφαρμογή του, ΔΕΝ έπιασε τις αγροτικές περιοχές, τις γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις, τη γεωργία, την κτηνοτροφία. Δεν αφορούσε και τα εμπορικά logistics των μεγάλων λιμανιών, στο Ρότερνταμ ή το Αμβούργο, ώστε να διατηρηθεί σχετικά υποφερτά η καταναλωτική ζήτηση μέσω διαδικτύου και ηλεκτρονικού εμπορίου – αγοράστε, καταναλώστε, μπας και ξεχάσετε ή διασκεδάσετε τον εγκλεισμό σας!

Αυτή τη στιγμή, όμως, η διατροφική επισφάλεια στην Ευρώπη είναι υπαρκτό και οξύ πρόβλημα.

Τα ράφια μεν δεν άδειασαν, τουλάχιστον μετά τις πρώτες μέρες λοκντάουν και «επιδρομών» σε ορισμένα σουπερμάρκετ, αλλά οι τιμές εκτοξεύτηκαν στα ύψη, η αισχροκέρδεια έκανε πάρτι και οι φτωχότεροι των φτωχών και οι ταξικότερα και τοξικότερα εκμεταλλευόμενοι ανάμεσα μας, δεν έχουν πια όχι τα στοιχειώδη, αλλά ούτε τα χρειώδη για το καθημερινό πιάτο της οικογένειας και του νοικοκυριού. Παράλληλα, οι σοδειές στα οπωροκηπευτικά είτε παραμένουν χωρίς συγκομιδή, λόγω και της έλλειψης εργατικών χεριών από τις χώρες της ΕΕ (Ανατολική Ευρώπη) είτε σαπίζουν και καταστρέφονται. Ελάχιστες χώρες, όπως η Ιταλία μπήκαν σε διαδικασία να γλείψουν, εκεί που έφτυναν – επιστράτευσαν τους πρόσφυγες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τη συγκομιδή ντομάτας και φράουλας, οι τιποτένιοι αστοί της Ρώμης έπεσαν στην ανάγκη, εκείνων που θεωρούσαν «βλάβη» και «κίνδυνο» για τη χώρα.

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη – το φάντασμα της πείνας.

Οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε και να οργανωθούμε προς τούτο και να απαιτήσουμε δυναμικά, να ληφθούν άμεσα προληπτικά μέτρα εξασφάλισης διατροφής και στέγης για όλους. Οι διαδικτυακές εικόνες από τη Γενεύη και τα συσσίτια απόρων στην καρδιά της τραπεζοκρατίας ΔΕΝ θα είναι μεμονωμένο περιστατικό σε λίγες εβδομάδες ή μήνες, όταν, πχ, στη Βρετανία ήδη πριν τον κορωνοϊό, τουλάχιστον 3,5 εκατομμύρια Βρετανοί σιτίζονταν , επίσης, τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα σε φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Η πείνα υπήρξε πάντα θρυαλλίδα επαναστάσεων στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αλλά μπορεί νηστικό αρκούδι, να μην  χορεύει, αλλά νηστικός εργάτης, σίγουρα με τις κατάλληλες και «ώριμες» συνθήκες, εξεγείρεται.

Δυστυχώς, στη συγκυρία, αρρωσταίνει και από κορωνοϊό. Για να έχουμε όλοι οι υπόλοιποι, στη διάρκεια του λοκντάουν, τροφή, ρεύμα, διαδίκτυο, πόσιμο νερό, ταχυδρομική και ταχυμεταφορική εξυπηρέτηση, εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, υπάλληλοι και αγρότες δούλεψαν σκληρά και σήμερα, οι στατιστικές αποτυπώσεις «δείχνουν» τη νέα διασπορά του ιού στην Ευρώπη – από τα αστικά κέντρα, στην περιφέρεια. Από τον τριτογενή τομέα, στον πρωτογενή. Από την εργατοϋπαλληλία των πόλεων, στην εργατιά της γης. Από τους «γηγενείς», στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Από τους ηλικιωμένους, στις παραγωγικές ηλικίες 36-48 ετών. Σίγουρα οι απόλυτοι αριθμοί έχουν μειωθεί, οι νεκροί έχουν μειωθεί, τα κρούσματα μειώνονται (για την ακρίβεια, σταθεροποιούνται σε έναν στατιστικά, «καλύτερο» λόγο από τη στιγμή που αυξήθηκαν τα τεστ), η βαρύτητα των ίδιων κρουσμάτων επίσης μειώνεται, ενώ τα τεστ, κατά κανόνα, αυξάνονται καθημερινά, αλλά ο ιός παραμένει ανάμεσα μας, και ο κύκλος μπορεί να επαναληφθεί από την ανάποδη, μόλις το λοκντάουν γίνει σταδιακό λοκ-άπ στα αστικά κέντρα. Η πανδημία δεν έχει τελειώσει και το λοκντάουν απέδειξε τα ούτως ή άλλως σαθρά και εξαιρετικά βραχυπρόθεσμα, ψευδο-υγειονομικά όρια του.

Με άλλα λόγια, η καθαρά υγειονομική απάντηση και «πολεμική» στον κορωνοϊό είναι ακόμη ζητούμενο και σε γενικές γραμμές, έχει χαθεί χρόνος και χρήμα που δεν φαίνεται να αναπληρώνονται αποτελεσματικά, ενόψει του δεύτερου κύματος της πανδημίας.

Τέλος, ένα σύντομο σχόλιο, που ενδεχομένως θα άξιζε ένα πληρέστερο άρθρο και ένα ολοκληρωμένο σημείωμα (θα επανέλθω, ίσως) . Με αφορμή τον κορωνοϊό, δημοσιεύονται αλλεπάλληλα, ιστορικά αφιερώματα στις πανδημίες του παρελθόντος. Με παρότρυνση τρίτων, διαπίστωσα ότι από το ιστορικό κάδρο, απουσιάζουν η δεκαετία του 1980 και το aids – γιατί; Μήπως επειδή το aids παραμένει μια ασθένεια – ταμπού για πολλούς; Ή μήπως επειδή ορισμένοι θεωρούν ακόμη και σήμερα(!), ότι σχετίζεται «αποκλειστικά», με τα «έκλυτα» ήθη της νεανικής σεξουαλικότητας ή/και της ομοφυλοφιλίας; Προφανώς αγνοούν την κατάσταση στην Αφρική.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ξαναείδα παλιά ντοκιμαντέρ και ξαναδιάβασα άρθρα και ρεπορτάζ της εποχής για την επιδημία (epidemic) του aids στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη από το 1979-80 έως το 1990 – οι ομοιότητες και οι αναλογίες με όσα ζούμε στην εποχή του κορωνοϊού, είναι εξόφθαλμες και ανατριχιαστικές.

Καταρχάς, στο πώς (δεν) αντιμετώπισαν οι δυτικές κυβερνήσεις και οι θεμελιωτές  του νεοφιλελευθερισμού, την επιδημία, με πρώτους και χειρότερους, την κυβέρνηση των Ρεπουμπλικάνων και τον πρόεδρο, Ρόναλντ Ρήγκαν, που είχε χρειαστεί επτά (!) ολόκληρα χρόνια για να προφέρει τη λέξη aids σε δημόσια ομιλία του, την ώρα που αυξάνονταν διαρκώς οι αριθμοί των νεκρών και των αρρώστων και θεωρούσε ότι το… πρόβλημα θα εξαλειφόταν με τη «σεξουαλική αποχή», την «επιτήρηση των σεξουαλικών ηθών των νέων» και την επαναφορά των «απολωλότων προβάτων στον δρόμο του θεού(!)» - τύφλα να έχει ο Τραμπ, δηλαδή.

Τη στοχοποίηση της νεολαίας και των ομοφυλοφίλων, με ρατσιστικές, μισαλλόδοξες και αντιεπιστημονικές επιθέσεις και ψέματα που διαδίδονταν ακόμη και μέσω των ΜΜΕ της εποχής – με αποκορύφωμα τις πέντε, διαδοχικές δολοφονίες νέων και ομοφυλόφιλων στην Ατλάντα το φθινόπωρο του 1985, επειδή θεωρήθηκαν… ύποπτοι φορείς! 

Το «επιστημονικό» μπάχαλο, που είχε ενορχηστρωθεί και από έναν γνωστό στις μέρες μας «εθνικό λοιμωξιολόγο» στις ΗΠΑ, τον Άντονι Φάουτσι, με αποκορύφωμα τη γνωμοδότηση του Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων υπέρ του «θαυματουργού» φαρμάκου ΑΖΤ, (άραγε, τέτοια είναι και η… ρεμντεσιβίρη της εποχής μας;), το οποίο αποδείχθηκε μεν χρυσωρυχείο για τη φαρμακευτική εταιρεία που το παρασκεύαζε, σκέτο φαρμάκι, δε, για τους ασθενείς, που κατέληγαν από δηλητηρίαση του αίματος και άλλες επιπλοκές.

Τον πανικό που επικρατούσε στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, ειδικά μετά τις πρώτες θετικές διαγνώσεις σε παιδιά και εφήβους, που είχαν μολυνθεί από μεταγγίσεις αίματος – με πρώτον τον 13χρονο, αιμορροφιλικό, έφηβο μαθητή στην Ιντιανάπολις, Ράιαν Γουάιτ, ο οποίος είχε γίνει «δεκτός» στο σχολείο του, μετά την διαπίστωση της νόσου, με πέτρες και ύβρεις από τους συμμαθητές και τους γονείς τους.

Τον ρατσισμό ενάντια στα παιδιά και τους εφήβους, τη νεολαία, γενικά, ανεξάρτητα αν ήταν φορείς ή όχι, που συντηρούσαν ακόμη και «ειδικοί», οι οποίοι, χωρίς αξιόπιστα επιστημονικά δεδομένα, έλεγαν το μακρύ τους, και το κοντό τους, σχετικά με τους τρόπους μετάδοσης και  σε παναμερικανική μετάδοση, σκόρπιζαν τον φόβο στους τηλεθεατές, και δεν μετέδιδαν με νηφαλιότητα,  γνώσεις με κύρος και εμπεριστατωμένη έρευνα.

Τη φοβερή, πολιτική οργάνωση, καταρχάς των στοχοποιημένων ομοφυλόφιλων, μέσω της ACT-UP, που κινητοποιήθηκαν μαζικά, σε από-τα-κάτω διαδηλώσεις και έρευνες για να επιβάλουν φάρμακα, γνωματεύσεις, σοβαρές, δημόσιες τοποθετήσεις, αύξηση των δαπανών υπέρ των ερευνών και σεβασμό των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους, σε μια εποχή που γερουσιαστές των Ρεπουμπλικάνων υποστήριζαν ανοιχτά ότι οι φορείς του aids και οι ομοφυλόφιλοι «έπρεπε να αποσύρονται από την κυκλοφορία (sic), να κλείνονται σε στρατόπεδα ή και να εκτελούνται». Για θεραπείες, γιατρούς, φάρμακα, νοσηλευτικά ιδρύματα, έρευνες, ούτε λόγος από τους υποστηρικτές του Ρήγκαν.

Το διακύβευμα της μαζικότητας των τεστ και της εξισορρόπησης τους με την τήρηση του ιατρικού απορρήτου και της ιδιωτικότητας του ασθενούς, το 1987 και στη σκιά του τότε χρηματιστηριακού κραχ, όταν για παράδειγμα, η Γουόλ Στριτ έβγαζε ντιρεκτίβα πως ομοφυλόφιλοι χρηματιστές θα απολύονταν από την εργασία τους, εφόσον δεν προσκόμιζαν «καθαρό» από hiv ιατρικό φάκελο – σαν να λέμε… υγειονομικό διαβατήριο της εποχής μας; (κατάσταση μίσους και διακρίσεων, που είχε περιγράψει εύστοχα και η ταινία «Φιλαδέλφεια» του Τζόναθαν Ντέμι με τον Τομ Χανκς και τον Ντένζελ Ουάσιγκτον).

Όλα αυτά, στη… μητέρα δημοκρατία της καπιταλιστικής εποχής, στην πατρίδα των γενναίων και των ελεύθερων, στις ΗΠΑ, όχι στην… αυταρχική Κίνα των φιλοχρήματων ψευδοκομμουνιστών.

Τα ίδια, πάνω – κάτω, γεγονότα, οι ίδιες αντι-επιστημονικές «απόψεις», τα ίδια κρούσματα ομοφοβίας και ρατσισμού, το ίδιο επικίνδυνο κυνήγι μαγισσών  είχαν παρουσιαστεί στη Βρετανία της Θάτσερ, τη Δυτική Γερμανία του Κολ (με περισσότερη ψυχραιμία), στην Ιταλία του Κράξι και του Φανφάνι, την Ισπανία του Γκονθάλεθ . Ή, για να μην ξεχνιόμαστε, στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου – τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που μπήκαν μπροστά ορισμένοι φωτισμένοι γιατροί και ψυχίατροι και έσωσαν την κατάσταση από την αντι-επιστημονική εκτράχυνση, ακόμη και ανάμεσα στους ομολόγους τους.

Νομίζω ότι πρέπει να ξαναμελετήσουμε από άποψη πολιτικής και υγείας, τη δεκαετία του 1980 και την επιδημία του aids – ειδικά ως προς τις προκλήσεις και τις απαιτήσεις, τις διεκδικήσεις και τις πολιτικές, κοινωνικές και επιστημονικές συγκρούσεις της.

Το aids δεν το έχουμε εξαλείψει με απόλυτα υγειονομικούς όρους, ίσως και η covid-19 να μην εξαλειφθεί ποτέ, πολύ περισσότερο αν γίνει το απόλυτο καθημερινό, πολιτικό εργαλείο για να επαναπροσδιοριστεί σε θέσεις διαρκούς μάχης, ο πολεμικός και κρισιακός καπιταλισμός της εποχής μας και εναντίον μας – στην ανεργία και την αστεγία, την εκπαραθύρωση των πολιτικών μας δικαιωμάτων, την παραβίαση της ιδιωτικότητας μας, στο σπίτι και τον ελεύθερο χρόνο, την καταστρατήγηση του ιατρικού απορρήτου, τους αδικαιολόγητους, μαζικούς εγκλεισμούς στο λοκντάουν και τον φοβικό παραλογισμό στην ανοσία της αγέλης, στη διατροφική και ενεργειακή επισφάλεια λόγω φτώχειας, εξοντωτικής αισχροκέρδειας ή κατάρρευσης των δικτύων επισιτισμού και ενεργειακής κάλυψης.

Πρέπει να ξαναμελετήσουμε τις εποχές, να διδαχθούμε από το παρελθόν, να βγάλουμε τα σωστά, πολιτικά και επιστημονικά συμπεράσματα. Παίζουμε με ανθρώπινες ζωές.