Δίνουμε το παρών προσέχοντας να μη γυρίσουμε τις πλάτες στο μέλλον

Σχεδόν  έξι χρόνια  κρίσης, βαθύτατης και δομικής κρίσης ενός συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος- αν και λίγοι τολμούν να το πουν, λες και οι λέξεις διαφοροποιούν την ουσία. Οι λέξεις χρησιμοποιούνται απλά επικοινωνιακά για να επιδράσουν μαζικά στην κοινή γνώμη, στον “μέσο” νου- κατάφεραν καίριο χτύπημα κυρίως στα εργασιακά δικαιώματα (μισθούς, συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις ),στις δομές-αστικές δομές- του λεγόμενου κράτους πρόνοιας, υγείας, δικαίου, στο δημόσιο χαρακτήρα στρατηγικών τομέων της οικονομίας και τομέων κοινωνικής επένδυσης (παιδεία) , αλλά και στα μεσαία και μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας..

Η ενστικτώδης ή και πιο οργανωμένη αρκετές φορές αντίδραση εργαζόμενων και λαού, οδήγησε την αριστερά στην νίκη στις τελευταίας βουλευτικές εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να εκφράσει με την ενωτική αριστερή στάση του και την ιεράρχηση των αναγκών και των συμφερόντων του λαού έναντι των δανειστών και της αποπληρωμής ενός δυσβάστακτου χρέους, την οργή των πληττόμενων και αγανακτισμένων και να τη μετατρέψει σε αλλαγή της πολιτικής σελίδας στην ιστορία της χώρας.

Φτάνοντας στο τώρα, λίγους μήνες μετά έρχεται ανελέητο το ερώτημα. Ποια είναι Η ΓΡΑΜΜΗ;

Άραγε πολλά είναι σωστά, όμως ταυτοχρόνως πολλά είναι αναγκαία και λίγα μπορούν να γίνουν...;

Ποια λοιπόν είναι τα σωστά, ποια τα αναγκαία και ποια τα λίγα; Πως αυτά συνδέονται και ποιες είναι οι αναγκαίες παράμετροι για να μην βιώσουμε είτε την “αριστερή παρένθεση” είτε την μετακίνηση από τον ριζοσπαστισμό στην διαχείριση;

ΧΡΕΟΣ- ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ Ή ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ;

“Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς να ‘ναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση.

το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρίες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία....

Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, που συχνά για τούτον ή για κείνον το λαό αποτελεί μια από τις κρυφές πηγές της πρωταρχικής συσσώρευσης.

Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια.

Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, που άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμα τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή.

Η απαλλοτριωτική αποτελεσματικότητα του φορολογικού συστήματος εντείνεται επιπλέον με το προστατευτικό σύστημα, που αποτελεί ένα από τα συστατικά του μέρη.

Ο μεγάλος ρόλος που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ, τον Ντάμπλνταιη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν’ αναζητούν σ΄ αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των σύγχρονων λαών.”(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781).

Η κρίση αυτή ξανάφερε στο προσκήνιο βασικές οικονομικές αναλύσεις, ενώ ταυτόχρονα πλήθος οικονομολόγων εξέφραζαν και εκφράζουν απόψεις, αναλύσεις και μελέτες  σχετικά με το θέμα του χρέους.  Περιπτώσεις όπως της Αργεντινής, του Εκουαδόρ , της Γερμανίας μελετώνται, ενώ τα ζητήματα της διαγραφής ή της μερικής διαγραφής ή του επαχθούς χρέους μπαίνουν στις πρώτες γραμμές  της πολιτικής ατζέντας.

“Όλα είναι εδώ, όλα όμως είναι πάρα πολύ. Δεν λείπουν οι προτάσεις, γίνονται δεκτές όμως πάρα πολλές. “

Είναι όμως το θέμα μόνο οικονομικό;  Ή είναι εν τέλει αμιγώς πολιτικό;

Εν μέσω μιας διαπραγμάτευσης  με τον κλοιό να σφίγγει ολοένα και περισσότερο και την ρευστότητα να έχει φτάσει στο ναδίρ, το εγχώριο και ξένο κατεστημένο βρίσκει την ευκαιρία να ανασύρει όλες τις φοβίες και τα μικροαστικά κατάλοιπα ετών.

Σε αυτή τη φάση η όποια υποχώρηση μπορεί να είναι καθοριστική. Οι οικονομικές αναλύσεις υπάρχουν, όπως και οι διαδρομές. Το ζήτημα ξεφεύγει πια από τα χέρια των τεχνοκρατών και περνά στα χέρια των πολιτικών. Το χρέος γίνεται εργαλείο κατεύθυνσης στρατηγικής και η διαχείρισή του είναι βαθύτατα πολιτική.

Η προετοιμασία της κυβέρνησης , με αξιοποίηση όλων των παραγόντων, της πολυποίκιλης σκακιέρας της παγκόσμιας οικονομίας, της γεωπολιτικής θέσης και των πλεονεκτημάτων στην παραγωγή, των τριγμών εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ, όλων των δυνατών εργαλείων συμπεριλαμβανομένης της στάσης πληρωμών και της ΕΛΕ, με γνώμονα την  εθνική κυριαρχία και το λαϊκό συμφέρον ή με απλά λόγια την επιβίωση του ίδιου του λαού, είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ και είναι αυτή η ΓΡΑΜΜΗ που καθορίζει τα τακτικά βήματα ή τους όποιος “συμβιβασμούς”.

Πρωταρχικής σημασίας στην τιτάνια αυτή προσπάθεια παίζει το πολιτικό υποκείμενο και βεβαίως η προετοιμασία και εγρήγορση το λαϊκού παράγοντα και των  εργαζομένων.

Η  απεύθυνση στην κοινωνία, σε μία κοινωνία όμως που πρέπει να έχει επαρκώς προετοιμαστεί για όλες τις εναλλακτικές προτάσεις διεξόδου από την κρίση, διεγείροντας τα συλλογικά ανακλαστικά και όχι τις ατομικές βολές, τα ταξικά συμφέροντα και όχι τις μικροαστικές χρόνιες αλλοιώσεις, είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ παράγοντας  πολιτικής ουσιαστικής δύναμης.

ΜΙΚΡΑ ΒΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ- ΣΧΕΣΗ ΤΑΚΤΙΚΩΝ ΒΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ΄ΣΤΟΧΟΥ

Οι πρώτοι μήνες μέχρι την τελική συμφωνία είναι καθοριστικοί. Πέρα από τη διαπραγμάτευση κυρίαρχα ζητήματα νόμων και πρώτων μέτρων της κυβέρνησης  μπορούν να γίνουν καταλύτες οικονομικών και κοινωνικών διεργασιών.

Τα μέτρα ενάντια στην ανθρωπιστική κρίση είναι ένας τείχος ανάσχεσης ή και ανάσας των πλέον ευάλωτων συνανθρώπων μας. Όμως η ανθρωπιστική κρίση έχει πρόσημο, έχει αιτία, έχει στόχο και έχει φυσικά κέρδος για το κεφάλαιο.

Υπάρχει άρα αναγκαιότητα συνδυασμένων νόμων συνολικού πλαισίου, ριζοσπαστικών θεσμικών αλλαγών , ριζικών αλλαγών στη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη, φορολόγησης του μεγάλου πλούτου με στόχο την ουσιαστική αναδιανομή, για να μην μείνουν εν τέλει αποσπασματικές οι προσπάθειες ανάσχεσης .

Τεράστιο δε ρόλο σε αυτή την ιστορική προσπάθεια έχουν οι νόμοι που θα επαναφέρουν τον κατώτατο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό της οικονομίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, αναγκαίου συστατικού για την ρευστότητα και την ανάκαμψη.

Τα διλήμματα θα ξανατεθούν και εδώ. Διλήμματα Κοινής Αγροτικής Πολιτικής στην ΕΕ, ενεργειακής αξιοποίησης κ.ά . Οι συγκρούσεις όμως και οι ρήξεις, αναπόφευκτες,, μπορούν να κυοφορήσουν και εν τέλει να τεκνοποιήσουν το ΝΕΟ αν εντάσσονται στον στρατηγικό μας στόχο, στην αλλαγή της κοινωνίας, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού, έχοντας σύμμαχο και πρωτοπόρο το λαό.

Στην τελευταία καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ  τίθεται η αναγκαιότητα στο ΠΑΡΩΝ όλων μας.

Δίνουμε, λοιπόν, όλοι μας το ΠΑΡΩΝ σε ένα μέλλον που ΕΜΕΙΣ φτιάχνουμε ...

*Μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της γραμματείας της ΝΕ Α΄ Αθήνας