Δίνουμε το παρών προσέχοντας να μη γυρίσουμε τις πλάτες στο μέλλον

Σχε­δόν  έξι χρό­νια  κρί­σης, βα­θύ­τα­της και δο­μι­κής κρί­σης ενός συ­στή­μα­τος, του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος- αν και λίγοι τολ­μούν να το πουν, λες και οι λέ­ξεις δια­φο­ρο­ποιούν την ουσία. Οι λέ­ξεις χρη­σι­μο­ποιού­νται απλά επι­κοι­νω­νια­κά για να επι­δρά­σουν μα­ζι­κά στην κοινή γνώμη, στον “μέσο” νου- κα­τά­φε­ραν καί­ριο χτύ­πη­μα κυ­ρί­ως στα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα (μι­σθούς, συ­ντά­ξεις, συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ),στις δο­μές-αστι­κές δο­μές- του λε­γό­με­νου κρά­τους πρό­νοιας, υγεί­ας, δι­καί­ου, στο δη­μό­σιο χα­ρα­κτή­ρα στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας και το­μέ­ων κοι­νω­νι­κής επέν­δυ­σης (παι­δεία) , αλλά και στα με­σαία και μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας..

Η εν­στι­κτώ­δης ή και πιο ορ­γα­νω­μέ­νη αρ­κε­τές φορές αντί­δρα­ση ερ­γα­ζό­με­νων και λαού, οδή­γη­σε την αρι­στε­ρά στην νίκη στις τε­λευ­ταί­ας βου­λευ­τι­κές εκλο­γές. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπό­ρε­σε να εκ­φρά­σει με την ενω­τι­κή αρι­στε­ρή στάση του και την ιε­ράρ­χη­ση των ανα­γκών και των συμ­φε­ρό­ντων του λαού ένα­ντι των δα­νει­στών και της απο­πλη­ρω­μής ενός δυ­σβά­στα­κτου χρέ­ους, την οργή των πλητ­τό­με­νων και αγα­να­κτι­σμέ­νων και να τη με­τα­τρέ­ψει σε αλ­λα­γή της πο­λι­τι­κής σε­λί­δας στην ιστο­ρία της χώρας.

Φτά­νο­ντας στο τώρα, λί­γους μήνες μετά έρ­χε­ται ανε­λέ­η­το το ερώ­τη­μα. Ποια είναι Η ΓΡΑΜ­ΜΗ;

Άραγε πολλά είναι σωστά, όμως ταυ­το­χρό­νως πολλά είναι ανα­γκαία και λίγα μπο­ρούν να γί­νουν...;

Ποια λοι­πόν είναι τα σωστά, ποια τα ανα­γκαία και ποια τα λίγα; Πως αυτά συν­δέ­ο­νται και ποιες είναι οι ανα­γκαί­ες πα­ρά­με­τροι για να μην βιώ­σου­με είτε την “αρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση” είτε την με­τα­κί­νη­ση από τον ρι­ζο­σπα­στι­σμό στην δια­χεί­ρι­ση;

ΧΡΕ­ΟΣ- ΟΙ­ΚΟ­ΝΟ­ΜΙ­ΚΟ Ή ΠΟ­ΛΙ­ΤΙ­ΚΟ ΖΗ­ΤΗ­ΜΑ;

“Το δη­μό­σιο χρέος γί­νε­ται ένας από τους πιο δρα­στι­κούς μο­χλούς της πρω­ταρ­χι­κής συσ­σώ­ρευ­σης. Σαν με μα­γι­κό ραβδί προι­κί­ζει το μη πα­ρα­γω­γι­κό χρήμα με πα­ρα­γω­γι­κή δύ­να­μη και το με­τα­τρέ­πει έτσι σε κε­φά­λαιο, χωρίς να ‘ναι υπο­χρε­ω­μέ­νο να εκτε­θεί στους κό­πους και στους κιν­δύ­νους που είναι αχώ­ρι­στοι από τη βιο­μη­χα­νι­κή μα ακόμα κι από την το­κο­γλυ­φι­κή το­πο­θέ­τη­ση.

το δη­μό­σιο χρέος έχει δη­μιουρ­γή­σει τις με­το­χι­κές εται­ρί­ες, το εμπό­ριο με συ­ναλ­λά­ξι­μες αξίες όλων των ειδών, την επι­κα­ταλ­λα­γή, με δυο λόγια: το παι­χνί­δι στο χρη­μα­τι­στή­ριο και τη σύγ­χρο­νη τρα­πε­ζο­κρα­τία....

Μαζί με τα δη­μό­σια χρέη δη­μιουρ­γή­θη­κε ένα διε­θνές πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα, που συχνά για τού­τον ή για κεί­νον το λαό απο­τε­λεί μια από τις κρυ­φές πηγές της πρω­ταρ­χι­κής συσ­σώ­ρευ­σης.

Επει­δή το δη­μό­σιο χρέος στη­ρί­ζε­ται στα κρα­τι­κά έσοδα, που οφεί­λουν να κα­λύ­πτουν τις χρο­νιά­τι­κες το­κο­χρε­ω­λυ­τι­κές κλπ. πλη­ρω­μές, το σύγ­χρο­νο φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα έγινε ανα­γκαίο συ­μπλή­ρω­μα του συ­στή­μα­τος των εθνι­κών δα­νεί­ων. Τα δά­νεια δί­νουν τη δυ­να­τό­τη­τα στην κυ­βέρ­νη­ση ν' αντε­πε­ξέρ­χε­ται σε έκτα­κτα έξοδα χωρίς να γί­νε­ται αυτό αμέ­σως αι­σθη­τό στον φο­ρο­λο­γού­με­νο, μετά όμως απαι­τούν αυ­ξη­μέ­νους φό­ρους. Από την άλλη μεριά, η αύ­ξη­ση των φόρων, που προ­κλή­θη­κε με τη συσ­σώ­ρευ­ση απα­νω­τών δα­νεί­ων ανα­γκά­ζει την κυ­βέρ­νη­ση σε κάθε πε­ρί­πτω­ση και­νούρ­γιων έκτα­κτων εξό­δων να κα­τα­φεύ­γει διαρ­κώς σε και­νούρ­για δά­νεια.

Έτσι, το σύγ­χρο­νο φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα, που άξο­νάς του είναι οι φόροι στα πιο ανα­γκαία μέσα συ­ντή­ρη­σης (επο­μέ­νως και το ακρί­βαι­μα τους), κρύ­βει μέσα του το σπέρ­μα της αυ­τό­μα­της προ­ο­δευ­τι­κής αύ­ξη­σης. Η υπερ­φο­ρο­ρο­λό­γη­ση δεν είναι επει­σό­διο, αλλά μάλ­λον αρχή.

Η απαλ­λο­τριω­τι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του φο­ρο­λο­γι­κού συ­στή­μα­τος εντεί­νε­ται επι­πλέ­ον με το προ­στα­τευ­τι­κό σύ­στη­μα, που απο­τε­λεί ένα από τα συ­στα­τι­κά του μέρη.

Ο με­γά­λος ρόλος που το δη­μό­σιο χρέος και το αντί­στοι­χό του φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα παί­ζουν στην κε­φα­λαιο­ποί­η­ση του πλού­του και στην απαλ­λο­τρί­ω­ση των μαζών ώθησε πλή­θος συγ­γρα­φείς, όπως τον Κό­μπετ, τον Ντά­μπλ­νταιη και άλ­λους, να κά­νουν το λάθος ν’ ανα­ζη­τούν σ΄ αυτό τη βα­σι­κή αιτία της αθλιό­τη­τας των σύγ­χρο­νων λαών.”(Κ. Μάρξ, Κε­φά­λαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781).

Η κρίση αυτή ξα­νά­φε­ρε στο προ­σκή­νιο βα­σι­κές οι­κο­νο­μι­κές ανα­λύ­σεις, ενώ ταυ­τό­χρο­να πλή­θος οι­κο­νο­μο­λό­γων εξέ­φρα­ζαν και εκ­φρά­ζουν από­ψεις, ανα­λύ­σεις και με­λέ­τες  σχε­τι­κά με το θέμα του χρέ­ους.  Πε­ρι­πτώ­σεις όπως της Αρ­γε­ντι­νής, του Εκουα­δόρ , της Γερ­μα­νί­ας με­λε­τώ­νται, ενώ τα ζη­τή­μα­τα της δια­γρα­φής ή της με­ρι­κής δια­γρα­φής ή του επα­χθούς χρέ­ους μπαί­νουν στις πρώ­τες γραμ­μές  της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας.

“Όλα είναι εδώ, όλα όμως είναι πάρα πολύ. Δεν λεί­πουν οι προ­τά­σεις, γί­νο­νται δε­κτές όμως πάρα πολ­λές. “

Είναι όμως το θέμα μόνο οι­κο­νο­μι­κό;  Ή είναι εν τέλει αμι­γώς πο­λι­τι­κό;

Εν μέσω μιας δια­πραγ­μά­τευ­σης  με τον κλοιό να σφίγ­γει ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο και την ρευ­στό­τη­τα να έχει φτά­σει στο ναδίρ, το εγ­χώ­ριο και ξένο κα­τε­στη­μέ­νο βρί­σκει την ευ­και­ρία να ανα­σύ­ρει όλες τις φο­βί­ες και τα μι­κρο­α­στι­κά κα­τά­λοι­πα ετών.

Σε αυτή τη φάση η όποια υπο­χώ­ρη­ση μπο­ρεί να είναι κα­θο­ρι­στι­κή. Οι οι­κο­νο­μι­κές ανα­λύ­σεις υπάρ­χουν, όπως και οι δια­δρο­μές. Το ζή­τη­μα ξε­φεύ­γει πια από τα χέρια των τε­χνο­κρα­τών και περνά στα χέρια των πο­λι­τι­κών. Το χρέος γί­νε­ται ερ­γα­λείο κα­τεύ­θυν­σης στρα­τη­γι­κής και η δια­χεί­ρι­σή του είναι βα­θύ­τα­τα πο­λι­τι­κή.

Η προ­ε­τοι­μα­σία της κυ­βέρ­νη­σης , με αξιο­ποί­η­ση όλων των πα­ρα­γό­ντων, της πο­λυ­ποί­κι­λης σκα­κιέ­ρας της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μί­ας, της γε­ω­πο­λι­τι­κής θέσης και των πλε­ο­νε­κτη­μά­των στην πα­ρα­γω­γή, των τριγ­μών εντός της ευ­ρω­ζώ­νης και της ΕΕ, όλων των δυ­να­τών ερ­γα­λεί­ων συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της στά­σης πλη­ρω­μών και της ΕΛΕ, με γνώ­μο­να την  εθνι­κή κυ­ριαρ­χία και το λαϊκό συμ­φέ­ρον ή με απλά λόγια την επι­βί­ω­ση του ίδιου του λαού, είναι ΑΝΑ­ΓΚΑΙΑ και είναι αυτή η ΓΡΑΜ­ΜΗ που κα­θο­ρί­ζει τα τα­κτι­κά βή­μα­τα ή τους όποιος “συμ­βι­βα­σμούς”.

Πρω­ταρ­χι­κής ση­μα­σί­ας στην τι­τά­νια αυτή προ­σπά­θεια παί­ζει το πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο και βε­βαί­ως η προ­ε­τοι­μα­σία και εγρή­γορ­ση το λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα και των  ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Η  απεύ­θυν­ση στην κοι­νω­νία, σε μία κοι­νω­νία όμως που πρέ­πει να έχει επαρ­κώς προ­ε­τοι­μα­στεί για όλες τις εναλ­λα­κτι­κές προ­τά­σεις διε­ξό­δου από την κρίση, διε­γεί­ρο­ντας τα συλ­λο­γι­κά ανα­κλα­στι­κά και όχι τις ατο­μι­κές βολές, τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και όχι τις μι­κρο­α­στι­κές χρό­νιες αλ­λοιώ­σεις, είναι ΑΝΑ­ΓΚΑΙΟΣ πα­ρά­γο­ντας  πο­λι­τι­κής ου­σια­στι­κής δύ­να­μης.

ΜΙΚΡΑ ΒΗ­ΜΑ­ΤΑ ΚΑΙ ΠΛΑΙ­ΣΙΟ- ΣΧΕΣΗ ΤΑ­ΚΤΙ­ΚΩΝ ΒΗ­ΜΑ­ΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑ­ΤΗ­ΓΙ­ΚΟΥ΄ΣΤΟ­ΧΟΥ

Οι πρώ­τοι μήνες μέχρι την τε­λι­κή συμ­φω­νία είναι κα­θο­ρι­στι­κοί. Πέρα από τη δια­πραγ­μά­τευ­ση κυ­ρί­αρ­χα ζη­τή­μα­τα νόμων και πρώ­των μέ­τρων της κυ­βέρ­νη­σης  μπο­ρούν να γί­νουν κα­τα­λύ­τες οι­κο­νο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών διερ­γα­σιών.

Τα μέτρα ενά­ντια στην αν­θρω­πι­στι­κή κρίση είναι ένας τεί­χος ανά­σχε­σης ή και ανά­σας των πλέον ευά­λω­των συ­ναν­θρώ­πων μας. Όμως η αν­θρω­πι­στι­κή κρίση έχει πρό­ση­μο, έχει αιτία, έχει στόχο και έχει φυ­σι­κά κέρ­δος για το κε­φά­λαιο.

Υπάρ­χει άρα ανα­γκαιό­τη­τα συν­δυα­σμέ­νων νόμων συ­νο­λι­κού πλαι­σί­ου, ρι­ζο­σπα­στι­κών θε­σμι­κών αλ­λα­γών , ρι­ζι­κών αλ­λα­γών στη δη­μό­σια διοί­κη­ση και τη δι­καιο­σύ­νη, φο­ρο­λό­γη­σης του με­γά­λου πλού­του με στόχο την ου­σια­στι­κή ανα­δια­νο­μή, για να μην μεί­νουν εν τέλει απο­σπα­σμα­τι­κές οι προ­σπά­θειες ανά­σχε­σης .

Τε­ρά­στιο δε ρόλο σε αυτή την ιστο­ρι­κή προ­σπά­θεια έχουν οι νόμοι που θα επα­να­φέ­ρουν τον κα­τώ­τα­το μισθό και τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις σε ένα ευ­ρύ­τε­ρο σχε­δια­σμό της οι­κο­νο­μί­ας και της πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης, ανα­γκαί­ου συ­στα­τι­κού για την ρευ­στό­τη­τα και την ανά­καμ­ψη.

Τα δι­λήμ­μα­τα θα ξα­να­τε­θούν και εδώ. Δι­λήμ­μα­τα Κοι­νής Αγρο­τι­κής Πο­λι­τι­κής στην ΕΕ, ενερ­γεια­κής αξιο­ποί­η­σης κ.ά . Οι συ­γκρού­σεις όμως και οι ρή­ξεις, ανα­πό­φευ­κτες,, μπο­ρούν να κυο­φο­ρή­σουν και εν τέλει να τε­κνο­ποι­ή­σουν το ΝΕΟ αν εντάσ­σο­νται στον στρα­τη­γι­κό μας στόχο, στην αλ­λα­γή της κοι­νω­νί­ας, στην κα­τεύ­θυν­ση του σο­σια­λι­σμού, έχο­ντας σύμ­μα­χο και πρω­το­πό­ρο το λαό.

Στην τε­λευ­ταία κα­μπά­νια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  τί­θε­ται η ανα­γκαιό­τη­τα στο ΠΑΡΩΝ όλων μας.

Δί­νου­με, λοι­πόν, όλοι μας το ΠΑΡΩΝ σε ένα μέλ­λον που ΕΜΕΙΣ φτιά­χνου­με ...

*Μέλος ΚΕ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και μέλος της γραμ­μα­τεί­ας της ΝΕ Α΄ Αθή­νας