Δυνατότητες και παγίδες

Η από­φα­ση Σα­μα­ρά να επι­σπεύ­σει την προ­ε­δρι­κή εκλο­γή επι­τα­χύ­νει τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις και συ­μπυ­κνώ­νει τον πο­λι­τι­κό χρόνο.

Δια­μορ­φώ­νει αντι­κει­με­νι­κά ένα νέο πλαί­σιο στην τα­ξι­κή και πο­λι­τι­κή πάλη. Πρό­κει­ται για μια επι­θε­τι­κή κί­νη­ση των αστι­κών κέ­ντρων, πολ­λα­πλών εκ­δο­χών εξυ­πη­ρέ­τη­σης των στρα­τη­γι­κών στό­χων τους. Ταυ­τό­χρο­να, ανοί­γει μια νέα δυ­να­τό­τη­τα για την Αρι­στε­ρά καθώς ευ­νο­εί­ται η συ­γκρό­τη­ση όρων πο­λι­τι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης και ανα­ζω­πύ­ρω­σης της κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης.

Η κί­νη­ση Σα­μα­ρά ανα­δει­κνύ­ει το μέ­γε­θος των αδιε­ξό­δων της κυ­βέρ­νη­σης. Εξάλ­λου είναι σαφές πως η επι­λο­γή αυτή δεν έγινε εν αγνοία των βα­θύ­τε­ρων συ­στη­μι­κών κέ­ντρων οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας, ντό­πιων, πα­νευ­ρω­παϊ­κών και ευ­ρύ­τε­ρων. Ο κυ­νι­σμός του Σόι­μπλε δεν άφησε τί­πο­τα στη φα­ντα­σία μας: «Ακού­σα­με την ανα­κοί­νω­ση Σα­μα­ρά, χωρίς αυτή να δη­μιουρ­γή­σει έκ­πλη­ξη σε όλους μας, καθώς υπάρ­χουν μυ­στι­κά που κά­νου­με ότι δεν τα ξέ­ρουν οι άλλοι ή οι άλλοι κά­νουν ότι δεν τα ξέ­ρου­με εμείς. Αλλά τώρα έγινε γνω­στή, είναι μια καλή από­φα­ση..»

Η ανά­γκη να ξε­κα­θα­ρί­σει το πο­λι­τι­κό τοπίο είχε ήδη δια­φα­νεί καθώς η τρόι­κα  σκλή­ρυ­νε την στάση της απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση και δεν έδει­χνε δια­τε­θει­μέ­νη να πα­ρέ­χει ου­δε­μία διευ­κό­λυν­ση.

Η διπλή πα­γί­δα

Πη­γαί­νο­ντας πλέον προς την πρώτη ψη­φο­φο­ρία στις 17 Δε­κέμ­βρη οι δη­μο­σιο­γρα­φι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες, οι δη­λώ­σεις πολ­λών ανε­ξάρ­τη­των βου­λευ­τών και το γε­νι­κό­τε­ρο κλίμα (η «πα­ρά­στα­ση νίκης») δεί­χνουν ότι το εγ­χεί­ρη­μα συλ­λο­γής των 180 είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο. Ωστό­σο ο πο­λι­τι­κός χρό­νος ως τις 29 Δε­κέμ­βρη είναι πολύς. 

Παρά ταύτα, η απο­φυ­γή των πρό­ω­ρων εκλο­γών μέσω της εν­δε­χό­με­νης συλ­λο­γής των 180 δεν απο­τε­λεί την μο­να­δι­κή συ­στη­μι­κή διέ­ξο­δο. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για «διπλή πα­γί­δα». Όλα τα σε­νά­ρια «εθνι­κής συ­ναί­νε­σης» και «συ­νεν­νό­η­σης» που κυ­κλο­φο­ρού­σαν πριν την κί­νη­ση Σα­μα­ρά και τώρα ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­νται, εκτεί­νο­νται από το προ­ε­κλο­γι­κό έως το με­τε­κλο­γι­κό τοπίο και απο­σκο­πούν στην ακύ­ρω­ση του ρι­ζο­σπα­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα της εν­δε­χό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς και στην με­τα­τρο­πή της σε «πα­ρέν­θε­ση». Γι αυ­τούς τους λό­γους οι πρό­ω­ρες εκλο­γές και η δια­φαι­νό­με­νη νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  δεν αντι­στοι­χούν αυ­τό­μα­τα στην εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όπως αυτό πε­ρι­γρά­φε­ται στις απο­φά­σεις του Συ­νε­δρί­ου, των Κ.Ε και των άμε­σων δε­σμεύ­σε­ων στην πρό­σφα­τη ΔΕΘ. Απαι­τεί­ται να συ­γκρο­τη­θεί «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» με απο­φα­σι­στι­κή και ανυ­πο­χώ­ρη­τη ρι­ζο­σπα­στι­κή γραμ­μή σύ­γκρου­σης απέ­να­ντι στην νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη γραμ­μή της τα­ξι­κής λι­τό­τη­τας των αστι­κών κέ­ντρων Ελ­λά­δας, Ευ­ρώ­πης και ευ­ρύ­τε­ρα.

Τώρα οι πάσης φύ­σε­ως συ­στη­μι­κές πιέ­σεις πάνω στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα κλι­μα­κω­θούν. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για πιέ­σεις πει­θάρ­χη­σης της κοι­νω­νί­ας ώστε να απο­δε­χτεί «μοι­ραία και άβου­λα» τη νέα συν­θή­κη υπο­τί­μη­σης της ερ­γα­σί­ας, διά­λυ­σης του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, υπο­χώ­ρη­σης της δη­μο­κρα­τί­ας που επι­βλή­θη­κε με τα μνη­μό­νια. Και ταυ­τό­χρο­να να δοθεί ένα τέλος στον «συ­στη­μι­κό κίν­δυ­νο» που εδώ και δύο χρό­νια έχει ανα­δυ­θεί στην Ελ­λά­δα – αδύ­να­το κρίκο της ευ­ρω­παϊ­κής κρί­σης και δυ­να­τό κρίκο για το ερ­γα­τι­κό, λαϊκό κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά πα­νευ­ρω­παϊ­κά.

Πιέ­σεις

Ορι­σμέ­να κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τις δη­μό­σιες δη­λώ­σεις τους είτε απο­δέ­χο­νται την προ­ο­πτι­κή «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης» προ­τεί­νο­ντας συμ­φω­νί­ες πα­κέ­το με τον Σα­μα­ρά, είτε υπο­νο­ούν πως μπο­ρεί να υπάρ­ξει εκ­δο­χή κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δεν θα κα­ταρ­γή­σει άμεσα τα μνη­μό­νια και την λι­τό­τη­τα, είτε ξορ­κί­ζουν σε όλους τους τό­νους τις πι­θα­νό­τη­τες μο­νο­με­ρών κι­νή­σε­ων απέ­να­ντι στους δα­νει­στές κ.α. Αυτές οι εκ­φω­νή­σεις προ­σφέ­ρουν σή­με­ρα τις χει­ρό­τε­ρες υπη­ρε­σί­ες στην υπό­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, υπο­νο­μεύ­ο­ντας προ­κα­τα­βο­λι­κά το πε­ριε­χό­με­νό της, την μορφή της και εν τέλει ακόμη και την ίδια την ύπαρ­ξή της. Εντού­τοις δεν απο­τε­λούν έκ­πλη­ξη καθώς η τα­ξι­κή και πο­λι­τι­κή πάλη λαμ­βά­νει χώρα και στο εσω­τε­ρι­κό των κομ­μά­των. Η «χρη­σι­μό­τη­τά τους» έγκει­ται ακρι­βώς στην ανά­δει­ξη του λάθος δρό­μου που πρέ­πει να ητ­τη­θεί εντός του κόμ­μα­τος και να απο­φευ­χθεί σ’ αυτή την κρί­σι­μη χρο­νι­κή στιγ­μή.

Τα επί­δι­κα της εσω­κομ­μα­τι­κής συ­ζή­τη­σης για την εί­σο­δο στα ψη­φο­δέλ­τια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των ανε­ξάρ­τη­των βου­λευ­τών που θα απο­τρέ­ψουν τη συ­γκέ­ντρω­ση των 180, είτε για εν­δε­χό­με­νη συμ­μα­χία με την ΔΗΜΑΡ, είτε για τις εν­δε­χό­με­νες με­τε­κλο­γι­κές συμ­μα­χί­ες για τον σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης στον βαθμό που δεν θα επι­τευ­χθεί η αυ­το­δυ­να­μία, αφο­ρούν ακρι­βώς σε επι­λο­γές που, ανε­ξάρ­τη­τα από τις προ­θέ­σεις, δια­κιν­δυ­νεύ­ουν να θέ­σουν σε ομη­ρία μια μελ­λο­ντι­κή κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αν δεν οδη­γή­σουν απευ­θεί­ας σε κυ­βερ­νη­τι­κό σχήμα «εθνι­κής ενό­τη­τας» που ου­σια­στι­κά θα κα­ταρ­γεί την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» και την δυ­να­τό­τη­τα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής.

Η δύ­να­μη της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς

Η επα­να­φο­ρά των «τρο­μο­κρα­τι­κών» δι­λημ­μά­των τύπου GREXIT, πέραν της σκο­πι­μό­τη­τας να ενο­χο­ποι­η­θεί η ρι­ζο­σπα­στι­κή τα­ξι­κή γραμ­μή ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης λι­τό­τη­τας από δήθεν κα­τα­στρο­φι­κές νο­μι­σμα­τι­κές συ­νέ­πειες,  κρύ­βουν μέσα τους μια αλή­θεια: εν­δε­χό­με­νη χρε­ω­κο­πία χώρας της ΟΝΕ και έξο­δός της θα σή­μαι­νε την δια­λυ­τι­κή επι­τά­χυν­ση της, ούτως ή άλλως σε πλήρη εξέ­λι­ξη, κρί­σης του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου οι­κο­δο­μή­μα­τος καθώς οι αγο­ρές θα επι­τί­θε­ντο ανε­ξέ­λεγ­κτα σε μια σειρά χωρών της ΟΝΕ, όπως η Γαλ­λία και η Ιτα­λία. Αυτή η συν­θή­κη απο­τε­λεί την δύ­να­μη του «αδύ­να­μου κρί­κου» και της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Αυτή την δύ­να­μη τη γνω­ρί­ζουν πολύ καλά και τη φο­βού­νται οι τα­ξι­κοί και πο­λι­τι­κοί αντί­πα­λοι της εν­δε­χό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Ωστό­σο δεν την γνω­ρί­ζει (του­λά­χι­στον επαρ­κώς) ο ίδιος ο λαός!    

Η κί­νη­ση Σα­μα­ρά δη­μιουρ­γεί εξ αντι­κει­μέ­νου νέους όρους και δυ­να­τό­τη­τες τόσο στο πο­λι­τι­κό όσο και στο κοι­νω­νι­κό πεδίο. Ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιεί ρα­γδαία το πλαί­σιο της αντι­πα­ρά­θε­σης καθώς η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία βλέ­πει, μετά από δύο χρό­νια αδιά­κο­πων μέ­τρων, την πι­θα­νό­τη­τα της ανα­τρο­πής ως απο­λύ­τως ρε­α­λι­στι­κή και άμεση. Το αν θα δει τον δικό της ρόλο ως πρω­τα­γω­νι­στή ή αντί­θε­τα ως θεατή των εξε­λί­ξε­ων έγκει­ται σε με­γά­λο βαθμό στις επι­λο­γές της Αρι­στε­ράς και πρω­τί­στως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Τώρα χρειά­ζε­ται να ση­μά­νει η ώρα του λαϊ­κού ξε­ση­κω­μού!

Εντού­τοις κάτι τέ­τοιο δεν εξαρ­τά­ται απλώς από κα­λέ­σμα­τα και ορ­γα­νω­τι­κά μέτρα (που είναι απα­ραί­τη­τα σε κάθε πε­ρί­πτω­ση). Το πιο ση­μα­ντι­κό είναι η έναρ­ξη μιας αντε­πί­θε­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα στο­χεύ­ει πρώτα απ’ όλα στην κα­τε­δά­φι­ση του «τεί­χους του φόβου». Ο λαός χρειά­ζε­ται να πλη­ρο­φο­ρη­θεί για τις πραγ­μα­τι­κές συν­θή­κες και την δύ­να­μή του, την δύ­να­μη της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Να πει­στεί πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να φτά­σει στην συ­γκρό­τη­ση «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» που θα προ­χω­ρή­σει απο­φα­σι­στι­κά στην δια­κο­πή και ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, στην έναρ­ξη μιας δια­δι­κα­σί­ας ανα­δια­νο­μής υπέρ του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των πλα­τιών λαϊ­κών στρω­μά­των, ακυ­ρώ­νο­ντας κάθε εί­δους μνη­μο­νια­κή δέ­σμευ­ση και διεκ­δι­κώ­ντας την δια­γρα­φή του χρέ­ους (του­λά­χι­στον του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του) ανα­στέλ­λο­ντας άμεσα τις πλη­ρω­μές προς τους δα­νει­στές (ακόμα και μο­νο­με­ρώς). Να πει­στεί ότι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν θα εκτε­θεί σε κίν­δυ­νο ομη­ρί­ας και δεν θα υπο­χω­ρή­σει σε εκ­βια­σμούς.    

Σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση είναι απα­ραί­τη­το να δοθεί ένα τέλος σε κάθε σε­νά­ριο «εθνι­κής συ­ναί­νε­σης» και των αντί­στοι­χων κυ­βερ­νή­σε­ων και πο­λι­τι­κών που προ­κύ­πτουν απ’ αυτή την επι­λο­γή. Να δοθεί ένα τέλος στην φι­λο­λο­γία για με­τα­γρα­φές πρώην υπουρ­γών και κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, πο­λι­τι­κά κα­τε­στραμ­μέ­νων κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών έως και δε­ξιών κάθε από­χρω­σης.

Σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση το «πα­κέ­το» της ΔΕΘ έχει παί­ξει και παί­ζει τον θε­τι­κό ρόλο του αλλά οι εξε­λί­ξεις βά­ζουν και νέα ζη­τή­μα­τα. Στο κέ­ντρο πλέον βρί­σκο­νται οι προ­κλή­σεις και οι ωμοί εκ­βια­σμοί που στις επό­με­νες μέρες και βδο­μά­δες θα κλι­μα­κω­θούν. Ήδη ο πρό­ε­δρος της Κο­μι­σιόν Γιούν­κερ πα­ρε­νέ­βη δη­λώ­νο­ντας  την προ­τί­μη­σή του στην μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση. Η απά­ντη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να είναι ανά­λο­γη και απο­φα­σι­στι­κή.

Οι τρέ­χου­σες ιστο­ρι­κές συν­θή­κες δη­μιουρ­γούν τους όρους να ανα­πτυ­χθεί μια νέα κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή που θα συ­σπει­ρώ­νε­ται στην ανά­γκη να στη­ρι­χθεί η προ­ο­πτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς σή­με­ρα καθώς επί­σης και η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση στο άμεσο μέλ­λον όταν, μετά βε­βαιό­τη­τας, θα κλη­θεί να πάρει, μέσα σε χρόνο σύ­ντο­μο, τις κρί­σι­μες απο­φά­σεις απέ­να­ντι στους δα­νει­στές και την ντό­πια οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή ελίτ. Το αν αυτό θα συμ­βεί βρί­σκε­ται στο «χέρι» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του κόμ­μα­τος, των δια­δι­κα­σιών του και των πο­λι­τι­κών απο­φά­σε­ων που θα πάρει.