Τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα τον απόλυτο εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ από το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ο πρώτος δυτικός πολιτικός που κατά την πρώτη επίσκεψή του ως πρωθυπουργός τόλμησε να χαρακτηρίσει την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ.
Πολλοί, τότε, ερμήνευσαν το απίστευτο γεγονός ως «πατάτα», ως αποτέλεσμα χονδροειδούς άγνοιας της ιστορίας του παλαιστινιακού ζητήματος. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν έτσι: Ο Τσίπρας ήταν ενήμερος για τις προθέσεις της κυβέρνησης του Τραμπ και έσπευσε ως «λαγός» να ενταχθεί στην κυοφορούμενη, τότε, αμερικανική «στροφή», ζητώντας ως αντάλλαγμα την υποστήριξη των ΗΠΑ και των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ στα έξαλλα σχέδια αναβάθμισης του ρόλου του ελληνικού καπιταλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σήμερα οι ΗΠΑ του Τραμπ «παίζουν σκληρά» στη Μέση Ανατολή, τινάζοντας στον αέρα τη συμφωνία Ομπάμα με το Ιράν και κάνοντας πιθανό έναν γενικευμένο πόλεμο που θα «ξαναγράψει» τα σύνορα στην περιοχή. Πριν φτάσουμε σε μια «νέα Γιάλτα για την Ανατολή» (ένα σενάριο που εμφανίζεται πλέον συχνά στο διεθνή Τύπο), οι βάρβαρες πολεμικές καταστροφές απειλούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι ΗΠΑ έχουν αποδείξει ότι δεν διστάζουν να πολεμούν, αλλά από τον αέρα, τη θάλασσα και εξ αποστάσεως. Τον πολύνεκρο πόλεμο επί του εδάφους αναθέτουν στις συμμαχίες των προθύμων φίλων τους. Και στην περιοχή αυτή η συμμαχία έχει ήδη συγκροτηθεί: είναι ο άξονας Ισραήλ-Αίγυπτος-Κύπρος-Ελλάδα.
Ασφαλώς τα πρωταρχικά συμφέροντα που στηρίζουν τη συγκρότηση του «άξονα» είναι τα γεωπολιτικά: η διασφάλιση της ηγεμονίας της Δύσης –με πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, αλλά και της ΕΕ– στη στρατηγικής συμμαχίας περιοχή της Μέσης και Εγγύς Ανατολής. Όμως σήμερα τα γεωπολιτικά εμπλέκονται με τα ενεργειακά. Η πιθανολογούμενη τεράστια «δεξαμενή» πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Αν. Μεσόγειο προσελκύει το ενδιαφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων, των κολοσσιαίων εταιρειών εξόρυξης και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων (από την αμερικάνικη Exxon-Mobil ως τις ευρωπαϊκές Total και Eni), αλλά πυροδοτεί και την πόλωση και αναδιατάσσει τις συμμαχίες μεταξύ των τοπικών κυρίαρχων τάξεων και κρατών. Αυτά τα συμφέροντα βαφτίζει «κυριαρχικά συμφέροντα της χώρας» η γλοιώδης πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που αποτελεί στο πεδίο αυτό την ομαλή συνέχεια της πολιτικής των Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου.
Αυτή η πολιτική στάζει αίμα. Η σφαγή των αμάχων στη Γάζα είναι μια δραματική προειδοποίηση για τον αδίστακτο χαρακτήρα του «άξονα». Όλοι οι λαοί που ζούμε στην περιοχή, έχουμε σοβαρούς λόγους για να ανησυχούμε.
Το παλαιστινιακό ζήτημα υπήρξε πάντα το αδιάψευστο «κλειδί» που ερμηνεύει την πραγματική πρόθεση κάθε πολιτικής δύναμης. Η αλληλεγγύη στο παλαιστινιακό κίνημα υπήρξε πάντα «σημαία» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η στάση του Τσίπρα –και η εκκωφαντική σιωπή όλων των «άλλων» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ– είναι μια συκοφαντική πρόκληση απέναντι σε αγώνες δεκαετιών, απέναντι στην ίδια την ιστορία της Αριστεράς.
Πολύ περισσότερο που σήμερα οι Παλαιστίνιοι είναι αρκετά μόνοι. Λίγες ημέρες πριν τη σφαγή στη Γάζα, ο Νετανιάχου ήταν επίσημος προσκεκλημένος στις διαδηλώσεις εορτασμού της «αντιφασιστικής νίκης» στη Μόσχα. Όσοι φαντασιώνονται έναν κάποιον αντιιμπεριαλισμό του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, οφείλουν να θυμηθούν ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις αντίστασης σφαγιάστηκαν και από πολλούς άλλους, πέραν των δυνάμεων του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ.
Είναι η ώρα της κινητοποίησης, της αλληλεγγύης στο πλευρό αυτών των ανθρώπων στην Παλαιστίνη, που αντιμετωπίζουν άοπλοι τον πιο εξοπλισμένο και ετοιμοπόλεμο στρατό στην περιοχή. Δεν είναι μόνο η υποχρεωτική διεθνιστική αλληλεγγύη. Αυτή η στάση είναι ταυτόχρονα αγώνας για την ειρήνη, αγώνας ενάντια στη βάρβαρη κυριαρχία του ιμπεριαλισμού.
Και δίπλα σε αυτά, προστίθεται και μια πιο «εσωτερική» πολιτική αιχμή: Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κυβέρνηση του Μνημονίου 3 αποδεικνύει σήμερα χειροπιαστά ότι η υποταγή στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό είναι κατηφόρα χωρίς τέλος. Οδηγεί στην πλήρη ταύτιση με τις ΗΠΑ, στους εναγκαλισμούς με τους χασάπηδες του Ισραήλ, στη συνενοχή για τα εγκλήματα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.
Ο εργατικός και λαϊκός αγώνας ενάντια στη λιτότητα είναι αγώνας ενάντια στον πόλεμο, αγώνας ενάντια στη συμμαχία με το Ισραήλ, αγώνας ενάντια στο ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό. Και μέσα σε αυτόν τον αγώνα, η παλαιστινιακή σημαία θα παραμένει πάντα ένα υπερήφανο σύμβολο.
