Ο Τσίπρας και ο Καμμένος ετοιμάζονται για τις φιέστες εορτασμού του «τέλους των μνημονίων», προσπαθώντας να μας κάνουν να ξεχάσουμε τη συμφωνία τους με την τρόικα για την απαραβίαστη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών μέχρι το… 2060.
Να ξεχάσουμε τα θηριώδη πλεονάσματα, το τσεκούρεμα των συντάξεων, το πάγωμα των μισθών σε επίπεδα πείνας, τη διαρκή αύξηση της φορολόγησης των λαϊκών εισοδημάτων, το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων, τη μαζική ανεργία παρά τον καλπασμό της ελαστικοποίησης κ.ο.κ.
Το σόου απείλησαν οι καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική, που απέδειξαν ότι τα μνημονιακά πλεονάσματα στάζουν, κυριολεκτικά, αίμα απλών ανθρώπων. Γιατί τα μνημόνια και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν αφήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα την πρόληψη απέναντι στις καταστροφές, τη δύναμη των αναγκαίων μηχανισμών κοινωνικής προστασίας και την οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης, τελείως στην τύχη τους. Και στον ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα τάχα μου κόμμα της Αριστεράς, απέμεινε ο θλιβερός ρόλος να επαναλαμβάνει αυτός τώρα ως νέος Βύρων Πολύδωρας τις αντιδραστικές καθεστωτικές ερμηνείες, περί «ασύμμετρης επίθεσης στη χώρα» και τον Τσίπρα να καλεί στην κυβερνητική σύσκεψη για τα μέτρα προς τους πυρόπληκτους τον… Διοικητή της ΕΥΠ, Γ. Ρουμπάτη!
Νωρίτερα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε τη φαεινή ιδέα να προσπαθήσει να ξαναχαράξει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ «φωτός και σκότους», πάνω σε ένα αναπάντεχο ερώτημα: Ποιος θα είναι ο καλύτερος υποστηρικτής των αμερικανικών και νατοϊκών συμφερόντων μέσα στη χώρα; Γιατί αυτή η κυβέρνηση της δήθεν Αριστεράς έχει αναλάβει –με το αζημίωτο– το ρόλο της προξενήτρας για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια. Σε ό,τι μας αφορά, ασφαλώς υποστηρίζουμε ότι το «όνομα» είναι μια υπόθεση που θα έπρεπε να έχει κλείσει από καιρό με βάση τις δημοκρατικές αρχές και το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του κάθε λαού, ασφαλώς υποστηρίζουμε την πολιτική ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας με την Αλβανία και με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, όμως κανείς δεν επιτρέπεται να συγχέει αυτή την προοπτική με μια πολιτική που θα γεμίσει τα Βαλκάνια με Νατοϊκές βάσεις, με όπλα και μιλιταριστές πολέμαρχους.
Αυτή η πολιτική έχει διεθνή και ντόπια καθεστωτική υποστήριξη. Που δίνει στον Τσίπρα το «πλεονέκτημα» να αποφασίσει το πότε θα πάει σε εκλογές. Δεν του δίνει όμως τη δυνατότητα να τις κερδίσει. Η απογοήτευση και η οργή των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων απέναντι στις νεοφιλελεύθερες, μνημονιακές, ταξικές πολιτικές έχει συρρικνώσει την κοινωνική βάση που στήριξε την πολιτική ανατροπή του 2015.
Η κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ στρώνει το χαλί της νίκης για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Που υπόσχεται να κάνει… ακριβώς τα ίδια, χωρίς όμως ιδεολογικές αντιφάσεις και αναστολές, αναλαμβάνοντας ευχαρίστως την «πατρότητα» των νεοφιλελεύθερων πολιτικών βάρβαρης λιτότητας.
Η εμφάνιση της εναλλακτικής διεξόδου είναι επείγουσα ανάγκη. Και αυτό το καθήκον δεν μπορεί παρά να αρχίσει να καλύπτεται μέσα στις διεργασίες του μαζικού κινήματος αντίστασης. Στη φετινή ΔΕΘ οι δυνάμεις της αυθεντικής ριζοσπαστικής Αριστεράς θα πρέπει να δώσουν απόδειξη σοβαρότητας: παρουσιάζοντας ενωτικό μπλοκ διεκδικήσεων, αγώνα, προοπτικής.
Αυτό αφορά και τον πολιτικό αγώνα. Το καθήκον (π.χ.) της απάντησης στον πόλεμο, στον ιμπεριαλισμό και στον εθνικισμό, δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα από τη μέθοδο των καθαρούτσικων, αλλά και μικρούτσικων «πλαισίων».
Στο βάθος είναι η πολιτική αναμέτρηση που θα ’ναι οι εκλογές. Σε αυτή την προοπτική οι προσδοκίες ενός ευρύτατου κόσμου μας –που απευθύνει στα «επιτελεία» το αίτημα της ρήξης είτε με τον αλληθωρισμό προς τα δεξιά, είτε με τη σεχταριστική παθητικότητα– πρέπει να υποστηριχτούν με πρωτοβουλίες: αυτοί που πρέπει να πάνε μαζί, μπορούν να πάνε μαζί. Σε αυτήν τη πορεία θα δοκιμαστούν οι δυνάμεις τόσο της ΛΑΕ, όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
