Είμαστε σε σταυροδρόμι. Ο προϋπολογισμός του Μητσοτάκη αναδεικνύει τον πραγματικό προσανατολισμό της κυβέρνησης: Όλα για τις επιχειρήσεις!
Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά επιφυλάσσει το «πάγωμα» των μισθών και των συντάξεων στα επίπεδα τη σημερινής σκληρής λιτότητας (παρά τις θριαμβολογίες για «ανάπτυξη»…), τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, τη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Σε αυτή τη συγκυρία κρίσης προστίθεται το βάρος της φιλοπόλεμης πολιτικής, μέσα στην όξυνση του ανταγωνισμού με την Τουρκία. Πέρα από τις πραγματικές γραμμές που διαμορφώνονται στο εσωτερικό του κράτους για την αντιμετώπιση της συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης (βλ. σελ.3), οι ισχυρές φωνές που προτείνουν στρατιωτικοποίηση δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Πέρα από τις «φωτοβολίδες» του Στυλιανίδη για υποχρεωτική στράτευση στα 18, η φράση του Χαρακόπουλου «ζούμε σε εποχή για κανόνια – όχι για βούτυρο», αποτυπώνει πραγματικές πολιτικές.
Το κόστος για την αναβάθμιση των F16 σε επίπεδο Viper (επίπεδο ηλεκτρονικής και οπλικής υπεροχής) έχει προϋπολογιστεί, το «μνημόνιο ενδιαφέροντος» για την αγορά πανάκριβων υπερσύγχρονων F35 έχει κατατεθεί στις ΗΠΑ, οι βαριές φρεγάτες «ανοιχτής θαλάσσης» έχουν παραγγελθεί προς ναυπήγηση στη Γαλλία και στο μεταξύ το Ναυτικό διαπραγματεύεται το «δανεισμό» αντίστοιχων φρεγατών από το αμερικανικό Ναυτικό. Είναι ένα άλμα εξοπλισμών συγκρίσιμο μόνο με το δόγμα «θα γίνουμε αστακοί» της δεκαετίας του ’80.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Το κόστος των εξοπλισμών θα διασφαλιστεί με πρόσθετη βαριά λιτότητα. Αυτό εννοεί ο Χαρακόπουλος, όταν μας τρίβει στα μούτρα το να ξεχάσουμε το «βούτυρο». Όμως το κόστος θα καταβληθεί και πολιτικά: Ενίσχυση των εξοπλισμών σημαίνει ενίσχυση των μιλιταριστικών γραφειοκρατιών, σημαίνει πιο έντονη στροφή δεξιά, σημαίνει μεγαλύτερη πρόσδεση στην ουρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Απέναντι σε αυτή την πρόκληση, η στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι κυριολεκτικά απογοητευτική: οι κοσμοπολίτες (τάχαμου αντιεθνικιστές) των Πρεσπών τρέχουν τώρα να μπουν στο πρώτο βαγόνι της «πατριωτικής» πασοκικής παράδοσης, κατηγορώντας εμμέσως, αλλά σαφώς τη ΝΔ για, τάχα, «ενδοτική» στάση απέναντι στην Τουρκία.
Η Αριστερά πρέπει να αντιδράσει συνολικά. Συνδέοντας την αντιλιτότητα με την αντίσταση στο μιλιταρισμό και τον ιμπεριαλισμό, υπερασπίζοντας την ειρήνη ως μείζον αγαθό απέναντι στις σκοπιμότητες της μοιρασιάς «οικοπέδων» στις ΑΟΖ, αρνούμενη κάθε συναίνεση στη φιλοπόλεμη πολιτική.
Η στάση αυτή οφείλει να ξεδιπλωθεί με κριτήριο τις μάχες που έρχονται και όχι τις ήττες που προηγήθηκαν. Ο καπιταλισμός διεθνώς βαδίζει ταχύτατα προς νέα βαθιά ύφεση. Επεισόδια στις διεθνείς τράπεζες, στην καθημερινή διαχείριση της κολοσσιαίας φούσκας των «εταιρικών χρεών» κ.ά. δείχνουν ότι ένα νέο πρωινό, όπως εκείνο της γνωστοποίησης της χρεοκοπίας της Λίμαν Μπράδερς, είναι απολύτως μέσα στην ατζέντα των εξελίξεων.
Στον αραβικό κόσμο και στη Λατινική Αμερική, μια σειρά αυθεντικών μαζικών λαϊκών εξεγέρσεων πιάνει ξανά το νήμα των αγώνων «από τα κάτω», επαναφέροντας τις μνήμες της περιόδου 2010-2013.
Στη Γαλλία, το εργατικό-απεργιακό κίνημα μπαίνει ξανά στο κέντρο της πάλης ενάντια στις αντιμεταρρυθμίσεις, παίρνοντας τη σκυτάλη από τα κίτρινα γιλέκα. Και συνήθως η Γαλλία είναι ο «κόκορας» που προαναγγέλλει την αφύπνιση μεγάλου μέρους της Ευρώπης.
Σ’ αυτό το πραγματικό έδαφος θα χρειαστεί να επιχειρήσουμε στη συνέχεια. Και θα πρέπει να προετοιμαστούμε γι’ αυτό. Η σημερινή αδράνεια πρέπει να δώσει τη θέση της σε ένα φιλόδοξο «σχέδιο» ανασύνταξης. Ριζοσπαστικής πολιτικής, με στόχο να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις στο πεδίο της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, αλλά και της απειλής του πολέμου, του εθνικισμού και του ρατσισμού. Ενωτικής πολιτικής, με πραγματικό στόχο να αντιγυρίσουμε τις προκλήσεις σε όλα τα πεδία, να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε νίκες για τον κόσμο μας.
