Σαράντα χρόνια πριν, η Μάργκαρετ Θάτσερ οδήγησε στο θάνατο τον Μπόμπι Σαντς για να στείλει στην κοινωνία το μήνυμα ότι η συγκεκριμένη «κυρία» είναι «σιδηρά».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βαδίζει στα χνάρια της «Σιδηράς Κυρίας». Όχι μόνο ως προς την αντιμετώπιση του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα. Αλλά και στο μήνυμα που επιχειρεί να στείλει στην κοινωνία. Η απόπειρα εξόντωσης του ΔΚ είναι μια απεχθής «κορωνίδα» μιας συνολικότερης απεχθούς πολιτικής, που έχει κοινή συνισταμένη μια αλαζονική επίθεση στις ζωές όλων μας.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο κόσμος της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης (καταστολή, φίμωση, λασπολογία), η χυδαιότητα της «επιχειρηματολογίας» κατά των δικαιωμάτων του ΔΚ αποκαλύπτουν την σκοτεινή όψη του αυταρχισμού με τον οποίο φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση κάθε φωνή και αγώνα αμφισβήτησης του πλαισίου που ορίζει η ίδια.
Οι φοιτητές έχουν ήδη νιώσει στο πετσί τους αυτήν την πολιτική γραμμή, στις διαδηλώσεις και στις δράσεις αντίστασης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη-αυταρχική μεταρρύθμιση του δημόσιου πανεπιστήμιου, που επιχειρεί να μετατρέψει την ανώτατη εκπαίδευση σε εμπόρευμα, με τη συνδρομή της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Γενικότερα στο χώρο της Παιδείας, η Νίκη Κεραμέως αποδεικνύεται επίσης επίδοξη μιμήτρια της Θάτσερ. Ανακοινώνει την κατάργηση (μέχρι νεοτέρας;) των σχολικών γευμάτων για 185.000 μαθητές, θυμίζοντάς μας ότι η Σιδηρά Κυρία είχε ξεκινήσει την καριέρα της με τον τίτλο «η αρπάχτρια του γάλατος», καθώς ως υπουργός Παιδείας είχε καταργήσει το πρόγραμμα δωρεάν παροχής γάλατος σε μαθητές.
Η υπόθεση Λιγνάδη και διαχείρισή της έριξαν φως στο σάπιο βασίλειο του κόσμου των «αρίστων». Παρά τις προσπάθειες να πάρει το κύμα αποκαλύψεων χαρακτηριστικά «κουτσομπολιού», έσκασε μια υπόθεση που παίρνει αμιγώς πολιτικές διαστάσεις. Πίσω και κάτω από αυτή την υπόθεση και τις προσπάθειες συγκάλυψης ή/και αντεπίθεσης ενάντια στα θύματα, βρίσκονται χιλιάδες υποθέσεις σεξιστικής βίας και καταπίεσης,που αντιμετωπίζουν πολλές «αόρατες» συγκαλύψεις ή και επιθέσεις όταν επιχειρείται να έρθουν στο φως.
Η «Μήδεια» λειτούργησε ως αποκάλυψη της διάλυσης των αναγκαίων υποδομών -ρεύμα, νερό, τρένα, δρόμοι. Οι ιδιωτικοποιήσεις αποδείχθηκαν πιο επικίνδυνες από την κακοκαιρία -και η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να συνεχίσει να βαδίζει, επιταχύνοντας, σε αυτόν το δρόμο που ακολούθησαν διαδοχικά όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Όλη αυτή η πυκνή «επικαιρότητα» έρχεται στο περιβάλλον της πανδημίας. Όπου έχει πλέον συμπληρωθεί ένας ολόκληρος χρόνος από το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα και το ΕΣΥ παραμένει εγκαταλαλελειμμένο στη μοίρα του, ενώ χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και νέες απώλειες θα συνεχίσουν να προστίθενται καθώς τα νοσοκομεία της Αθήνας είναι πλέον «στο κόκκινο».
Και πάντοτε στο φόντο, θαμμένο σε μια σιωπή η οποία σπάει όποτε έχουμε μια νέα «ηχηρή» τραγωδία, όπως η αυτοπυρπόληση της Αφγανής στο Καρά Τεπέ ή το καμένο παιδί στη προσφυγική δομή στη Θήβα, το διαρκές έγκλημα ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, στα νερά του Αιγαίου, στις όχθες του Έβρου, στις κλειστές άθλιες δομές, στα παγκάκια των πλατειών της Αθήνας…
Απέναντι σε όλα αυτά, δίνονται μάχες για τη ζωή μας. Η αλληλεγγύη στο Δημήτρη Κουφοντίνα που φούσκωσε στην τελική ευθεία της απεργίας πείνας, κορυφώθηκε στις συγκλονιστικές τελευταίες μαζικές διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων. Ήταν μια μεγάλη ανάσα στο ζόφο των ημερών.
Λίγο νωρίτερα η φοιτητική αντίσταση στα πανεπιστήμια αποτέλεσε μια άλλη μεγάλη ανάσα. Ζήσαμε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων μηνών, με πραγματικά μαζική συμμετοχή, μετά από μια παρατεταμένη περίοδο περιορισμού σε λιγότερο ή περισσότερο «συμβολικές» κινητοποιήσεις. Το μέγεθος των κινητοποιήσεων και τις ημέρες μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, δείχνει ότι η πρόθεση «να μην εφαρμοστεί» είναι ισχυρή. Στις 10 Μάρτη ένα νέο κινηματικό ραντεβού θα εκφράσει αυτή τη διάθεση στον χώρο της νεολαίας.
Εν τω μεταξύ στα σχολεία, η απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών από την αξιολόγηση με την εντυπωσιακή επιτυχία της κατάφερε ένα (ακόμα!) ηχηρό χαστούκι στα σχέδια της Κεραμέως.
Το φεμινιστικό κίνημα, με την εμπειρία των δύο προηγούμενων χρόνων, στο φόντο των προκλήσεων που έθεσε η πανδημία για τις γυναίκες και με την οργή να συσσωρεύεται ενάντια στις σεξουαλικές κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις, ετοιμάζεται για απεργιακή κινητοποίηση με τη στήριξη των συνδικάτων στη φετινή 8 Μάρτη.
Ομοσπονδίες του δημοσίου τομέα που έχουν προχωρήσει σε έναν ελπιδοφόρο (ως παράδειγμα προς μίμηση) συντονισμό μεταξύ τους, οργανώνουν τον κοινό βηματισμό τους ενάντια στα σχέδια νέων ιδιωτικοποιήσεων.
Στο χώρο των υγειονομικών, που έχει δώσει όλο τον τελευταίο ένα χρόνο μια σειρά από μάχες, ο αναβρασμός συνεχίζεται, όπως και οι διεργασίες για νέες κινητοποιήσεις, που θα επαναφέρουν τα πάγια αιτήματα των γιατρών για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας.
Στις 20 Μάρτη, οι αντιρατσιστικές οργανώσεις ετοιμάζουν τη δική τους απάντηση στο διαρκές έγκλημα στο προσφυγικό, με συγκεντρώσεις στα πλαίσια της Παγκόσμιας Μέρας Κατά του Ρατσισμού, για να απαιτήσουμε να μπει ένα τέλος στις αντιμεταναστευτικές δολοφονικές πολιτικές.
Ενάντια στους αχαλίνωτους «βιαστές» που καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές, θα βρούμε οξυγόνο στους δρόμους όλο το επόμενο διάστημα. Και στη ριζοσπαστική Αριστερά θα πρέπει να εργαστούμε σοβαρά προς την προσπάθεια ενοποίησης του κόσμου όλων αυτών των αγώνων και των αντιστάσεων, σε ένα «ρεύμα» που θα φωνάξει «Οι ζωές μας μετράνε!».
