Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 481)

Πα­ράλ­λη­λα, γύρω και πάνω από την ου­κρα­νι­κή κρίση, επι­τα­χύ­νο­νται οι δυ­να­μι­κές του ευ­ρύ­τε­ρου ιμπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού. Το ευ­ρύ­τε­ρο με­γά­λο παι­χνί­δι στην Ευ­ρώ­πη (ανά­με­σα στη ρω­σι­κή διεκ­δί­κη­ση επι­στρο­φής στην «πίσω αυλή» της και την πε­ρι­φρού­ρη­ση αλλά και πε­ρε­ταί­ρω επέ­κτα­ση της επιρ­ρο­ής του ευ­ρω­α­τλα­ντι­κού μπλοκ) είναι μόνο μια πτυχή. 

Η αιφ­νι­δια­στι­κή ανα­κοί­νω­ση του δι­με­ρούς συμ­φώ­νου Κί­νας-Νη­σιών Σο­λο­μώ­ντα και οι ορ­γι­σμέ­νες αντι­δρά­σεις της Αυ­στρα­λί­ας επα­να­φέ­ρουν με «θερμό» τρόπο στην επι­και­ρό­τη­τα το -ξε­χα­σμέ­νο τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες αλλά απο­λύ­τως κρί­σι­μο- μέ­τω­πο του Ει­ρη­νι­κού Ωκε­α­νού. Υπεν­θυ­μί­ζει επί­σης ότι τα «ση­μεία τρι­βής» με­τα­ξύ των με­γά­λων αντα­γω­νι­στών είναι πολλά και κά­νουν εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λες τις «εγκάρ­διες συ­νεν­νο­ή­σεις» ει­ρη­νι­κού σε­βα­σμού κι ανα­γνώ­ρι­σης της «αυλής» του κα­θε­νός. 

Είναι αυτή η δυ­να­μι­κή των διε­θνών κα­πι­τα­λι­στι­κών-ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών που έχει φέρει την εφιαλ­τι­κή προ­ο­πτι­κή με­γα­λύ­τε­ρων πο­λε­μι­κών συ­γκρού­σε­ων στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη. Η 9η Μάη, που θε­ω­ρεί­ται στην Ευ­ρώ­πη η ημε­ρο­μη­νία λήξης του Δεύ­τε­ρου Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, λει­τουρ­γεί φέτος ως υπεν­θύ­μι­ση αυτών των δυ­να­μι­κών, όπου η  προη­γού­με­νη «μοι­ρα­σιά» που επέ­βαλ­λαν οι νι­κη­τές του Πρώ­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, έβαζε τις βά­σεις για μια νέα ανα­μέ­τρη­ση με­τα­ξύ των «χορ­τά­των» και των «πει­να­σμέ­νων». 

Ο φε­τι­νός ανα­στο­χα­σμός για τον Δεύ­τε­ρο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο οφεί­λει να πε­ρι­λαμ­βά­νει τις απα­ντή­σεις που έδωσε (ή αρ­νή­θη­κε να δώσει) η Αρι­στε­ρά στις προη­γού­με­νες με­γά­λες πο­λε­μι­κές συ­γκρού­σεις –τη σύν­δε­ση του αγώνα για ει­ρή­νη με την πάλη για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση, καθώς έχου­με μπει σε μια εποχή ηγε­μο­νι­κής σύ­γκρου­σης όπου το σύ­στη­μα δεν δια­θέ­τει «λο­γι­κή» και μη­χα­νι­σμούς για ει­ρη­νι­κή λύση. Σε τέ­τοιες επο­χές, όποιος επι­θυ­μεί την ει­ρή­νη (και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τη δί­καιη και διαρ­κή ει­ρή­νη), οφεί­λει να προ­ε­τοι­μά­ζει την κοι­νω­νι­κή ανα­τρο­πή. 

Η ανά­γκη αυτή ανα­δει­κνύ­ε­ται ήδη από τις οι­κο­νο­μι­κές συ­νέ­πειες του πο­λέ­μου, τις οποί­ες κα­λού­νται να πλη­ρώ­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι –με πρώτη την θη­ριώ­δη ακρί­βεια στην ενέρ­γεια και στα τρό­φι­μα αλλά από κοντά και την κα­τεύ­θυν­ση πο­λύ­τι­μων πόρων της κοι­νω­νί­ας στη νέα διε­θνή εξο­πλι­στι­κή κούρ­σα.

Η ερ­γα­τι­κή αντί­στα­ση, απο­τε­λεί τον πλέον κρί­σι­μο πα­ρά­γο­ντα για την τρο­χιά που θα πά­ρουν οι ευ­ρύ­τε­ρες πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Σε μια εποχή που ο πό­λε­μος ή/και η απει­λή διεύ­ρυν­σής του αξιο­ποιεί­ται από τις άρ­χου­σες τά­ξεις για να επι­βά­λουν μια πα­ρα­λυ­τι­κή «συ­σπεί­ρω­ση γύρω από τη ση­μαία», μια νο­μι­μο­ποί­η­ση του μι­λι­τα­ρι­σμού και των κρα­τι­κών ηγε­σιών, απο­κτά, απο­κτά με­γά­λη ση­μα­σία η μο­νο­με­ρής προ­τε­ραιό­τη­τα στα ανε­ξάρ­τη­τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των αν­θρώ­πων που ζουν από τη δου­λειά τους. Η υπεν­θύ­μι­ση του Καρλ Λί­μπ­κνε­χτ ότι «ο πιο επι­κίν­δυ­νος εχθρός κάθε λαού βρί­σκε­ται μέσα στην ίδια του τη χώρα» απο­τε­λεί οδηγό για τις με­γά­λες προ­κλή­σεις που θέτει η οι­κο­νο­μι­κή κρίση. 

Οι μα­ζι­κές αντι­κυ­βερ­νη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις στη Σρι Λάνκα, η κα­τάρ­ρευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης στο Πα­κι­στάν όταν ο στρα­τός απέ­συ­ρε την υψηλή προ­στα­σία του στον πρω­θυ­πουρ­γό για να δια­σώ­σει την κα­θε­στω­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα, οι ανη­συ­χί­ες που προ­κα­λεί η πα­ρά­τα­ση της κρί­σης στον ου­κρα­νι­κό «σι­το­βο­λώ­να» τόσο στα αρα­βι­κά κα­θε­στώ­τα όσο και στο Ισ­ρα­ήλ, που θυ­μού­νται ότι το προη­γού­με­νο κύμα εξε­γέρ­σε­ων πυ­ρο­δο­τή­θη­κε από την τιμή του ψω­μιού, είναι κά­ποια δείγ­μα­τα. 

Τα θύ­μα­τα της ακρί­βειας δεν ανα­λώ­νο­νται σε συ­ζη­τή­σεις για το αν φταί­ει η ρω­σι­κή ει­σβο­λή ή οι αμε­ρι­κα­νι­κές κυ­ρώ­σεις, βά­ζουν στο στό­χα­στρο τους «δι­κούς τους» άρ­χο­ντες, για την ανι­κα­νό­τη­τα ή την απρο­θυ­μία τους να κα­λύ­ψουν τις ερ­γα­τι­κές ανά­γκες. 

Η ενί­σχυ­ση του τα­ξι­κού ρήγ­μα­τος μέσα σε κάθε χώρα είναι πο­λύ­τι­μη στο άγριο τοπίο που ζούμε. Στην ίδια την Ου­κρα­νία, όπου το πέπλο της «εθνι­κής άμυ­νας» δεν μπο­ρεί να κρύ­ψει ότι η κυ­βέρ­νη­ση συ­νε­χί­ζει -σε καιρό πό­λε­μου!- να απο­πλη­ρώ­νει τα­κτι­κά και συ­νε­πώς το πνι­γη­ρό δη­μό­σιο χρέος, ότι ο στρα­τιω­τι­κός νόμος «ανα­στέλ­λει» τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, αλλά δεν τολμά να βάλει χέρι τον πλού­το των ολι­γαρ­χών (κα­θή­κον που ενί­ο­τε ανα­λαμ­βά­νουν «αυ­θόρ­μη­τα» οι πρω­το­βου­λί­ες ερ­γα­τι­κής αλ­λη­λο­βο­ή­θειας σε τρό­φι­μα, φάρ­μα­κα κλπ). Ασφα­λώς μέσα στην ίδια τη Ρωσία, όπου η αντι­πο­λε­μι­κή αντίρ­ρη­ση χρειά­ζε­ται να επι­κοι­νω­νή­σει με την ερ­γα­τι­κο­λαϊ­κή οργή για τις κραυ­γα­λέ­ες ανι­σό­τη­τες ανά­με­σα στα «κα­λύ­βια» της ρη­μαγ­μέ­νης υπαί­θρου από την οποία αντλεί άντρες ο ρω­σι­κός στρα­τός και τα «πα­λά­τια» του Κρεμ­λί­νου. 

Αντί­στοι­χα πρέ­πει να στα­θού­με και στην Ευ­ρώ­πη, απέ­να­ντι στην προ­σπά­θεια να χορ­τά­σου­με την πείνα μας με… πε­ρη­φά­νεια κι ευ­γνω­μο­σύ­νη που ζούμε στον «ελεύ­θε­ρο κόσμο» και απέ­να­ντι στις προ­σπά­θειες του κάθε απα­τε­ώ­να (από τον Μπό­ρις Τζόν­σον μέχρι τον Μα­κρόν) να ανα­βα­πτι­στεί ως «ηγέ­της διε­θνούς εμ­βέ­λειας». 

Στην Ελ­λά­δα, η ανά­γκη υπε­ρά­σπι­σης των ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων απέ­να­ντι στην «εθνι­κή ενό­τη­τα», σύν­δε­σης του αγώνα για ψωμί με τον αγώνα για ει­ρή­νη και την αντί­στα­ση στον μι­λι­τα­ρι­σμό, όλα όσα πε­ρι­γρά­φει η δια­πί­στω­ση ότι «ο κύ­ριος εχθρός είναι μέσα στην ίδια μας τη χώρα» προ­κύ­πτει με επι­τα­κτι­κό τρόπο από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα γύρω μας. Όπου αντι­με­τω­πί­ζου­με μια από τις πιο ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις, αλλά και μια κυ­βέρ­νη­ση που απο­δει­κνύ­ε­ται (ξανά) πρό­θυ­μη να «παί­ξει με τη φωτιά» στον αντα­γω­νι­σμό με το τουρ­κι­κό κρά­τος στο Αι­γαίο και την Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. 

Απέ­να­ντι σε τόσο με­γά­λες προ­κλή­σεις κι επι­τα­κτι­κές ανά­γκες, όσα συ­νέ­βη­σαν στο συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα έπρε­πε να πεί­σουν και τον πλέον δύ­σπι­στο ότι η απά­ντη­ση δεν βρί­σκε­ται στην στρα­τη­γι­κή του Αλ. Τσί­πρα και στην πα­θη­τι­κή προ­σμο­νή για μια πι­θα­νή «προ­ο­δευ­τι­κή» κυ­βερ­νη­τι­κή αλ­λα­γή. 

Η ανα­σύ­ντα­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και η ενί­σχυ­ση των ορ­γα­νώ­σε­ών του «από τα κάτω» απο­τε­λεί μο­νό­δρο­μο. Οι σχε­τι­κές διερ­γα­σί­ες μέσα στους κύ­κλους της συν­δι­κα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς και το εν­δια­φέ­ρον που προ­κα­λούν ή μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν σε ένα ευ­ρύ­τε­ρο ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό είναι μια ση­μα­ντι­κή βάση αφε­τη­ρί­ας. 

Οι δυ­νά­μεις αυτές οφεί­λουν να περ­πα­τή­σουν ει­σπράτ­το­ντας το ελ­πι­δο­φό­ρο μή­νυ­μα από την άλλη μεριά του Ατλα­ντι­κού. Όπου μια μικρή ομάδα σύγ­χρο­νων «ηρώων της ερ­γα­τι­κής τάξης», με επί­μο­νη δου­λειά «από τα μέσα» κι «από τα κάτω», χτί­ζο­ντας δε­σμούς εμπι­στο­σύ­νης με τους συ­να­δέλ­φους τους, έστη­σαν το πρώτο σω­μα­τείο στον κο­λοσ­σό της Amazon και την επο­μέ­νη της ιστο­ρι­κής νίκης έστει­λαν γλα­φυ­ρό μή­νυ­μα στα τα­ξι­κά τους αδέλ­φια διε­θνώς: «Αν συν­δι­κα­λί­σα­με την Amazon, μπο­ρείς κι εσύ»! 

ea481.​jpg