Μετά από πάνω από 2 μήνες πολέμου στην Ουκρανία, δεν διαφαίνεται κάποια εύκολη-ορατή προοπτική (δίκαιης ή άδικης, διαρκούς ή επισφαλούς, στρατιωτικής ή διπλωματικής) «επίλυσης» της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης που παρόξυνε η ρωσική εισβολή.
Παράλληλα, γύρω και πάνω από την ουκρανική κρίση, επιταχύνονται οι δυναμικές του ευρύτερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Το ευρύτερο μεγάλο παιχνίδι στην Ευρώπη (ανάμεσα στη ρωσική διεκδίκηση επιστροφής στην «πίσω αυλή» της και την περιφρούρηση αλλά και περεταίρω επέκταση της επιρροής του ευρωατλαντικού μπλοκ) είναι μόνο μια πτυχή.
Η αιφνιδιαστική ανακοίνωση του διμερούς συμφώνου Κίνας-Νησιών Σολομώντα και οι οργισμένες αντιδράσεις της Αυστραλίας επαναφέρουν με «θερμό» τρόπο στην επικαιρότητα το -ξεχασμένο τις τελευταίες εβδομάδες αλλά απολύτως κρίσιμο- μέτωπο του Ειρηνικού Ωκεανού. Υπενθυμίζει επίσης ότι τα «σημεία τριβής» μεταξύ των μεγάλων ανταγωνιστών είναι πολλά και κάνουν εξαιρετικά δύσκολες τις «εγκάρδιες συνεννοήσεις» ειρηνικού σεβασμού κι αναγνώρισης της «αυλής» του καθενός.
Είναι αυτή η δυναμική των διεθνών καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που έχει φέρει την εφιαλτική προοπτική μεγαλύτερων πολεμικών συγκρούσεων στην ημερήσια διάταξη. Η 9η Μάη, που θεωρείται στην Ευρώπη η ημερομηνία λήξης του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, λειτουργεί φέτος ως υπενθύμιση αυτών των δυναμικών, όπου η προηγούμενη «μοιρασιά» που επέβαλλαν οι νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έβαζε τις βάσεις για μια νέα αναμέτρηση μεταξύ των «χορτάτων» και των «πεινασμένων».
Ο φετινός αναστοχασμός για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οφείλει να περιλαμβάνει τις απαντήσεις που έδωσε (ή αρνήθηκε να δώσει) η Αριστερά στις προηγούμενες μεγάλες πολεμικές συγκρούσεις –τη σύνδεση του αγώνα για ειρήνη με την πάλη για την αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική επανάσταση, καθώς έχουμε μπει σε μια εποχή ηγεμονικής σύγκρουσης όπου το σύστημα δεν διαθέτει «λογική» και μηχανισμούς για ειρηνική λύση. Σε τέτοιες εποχές, όποιος επιθυμεί την ειρήνη (και πολύ περισσότερο τη δίκαιη και διαρκή ειρήνη), οφείλει να προετοιμάζει την κοινωνική ανατροπή.
Η ανάγκη αυτή αναδεικνύεται ήδη από τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου, τις οποίες καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι –με πρώτη την θηριώδη ακρίβεια στην ενέργεια και στα τρόφιμα αλλά από κοντά και την κατεύθυνση πολύτιμων πόρων της κοινωνίας στη νέα διεθνή εξοπλιστική κούρσα.
Η εργατική αντίσταση, αποτελεί τον πλέον κρίσιμο παράγοντα για την τροχιά που θα πάρουν οι ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις. Σε μια εποχή που ο πόλεμος ή/και η απειλή διεύρυνσής του αξιοποιείται από τις άρχουσες τάξεις για να επιβάλουν μια παραλυτική «συσπείρωση γύρω από τη σημαία», μια νομιμοποίηση του μιλιταρισμού και των κρατικών ηγεσιών, αποκτά, αποκτά μεγάλη σημασία η μονομερής προτεραιότητα στα ανεξάρτητα ταξικά συμφέροντα των ανθρώπων που ζουν από τη δουλειά τους. Η υπενθύμιση του Καρλ Λίμπκνεχτ ότι «ο πιο επικίνδυνος εχθρός κάθε λαού βρίσκεται μέσα στην ίδια του τη χώρα» αποτελεί οδηγό για τις μεγάλες προκλήσεις που θέτει η οικονομική κρίση.
Οι μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη Σρι Λάνκα, η κατάρρευση της κυβέρνησης στο Πακιστάν όταν ο στρατός απέσυρε την υψηλή προστασία του στον πρωθυπουργό για να διασώσει την καθεστωτική σταθερότητα, οι ανησυχίες που προκαλεί η παράταση της κρίσης στον ουκρανικό «σιτοβολώνα» τόσο στα αραβικά καθεστώτα όσο και στο Ισραήλ, που θυμούνται ότι το προηγούμενο κύμα εξεγέρσεων πυροδοτήθηκε από την τιμή του ψωμιού, είναι κάποια δείγματα.
Τα θύματα της ακρίβειας δεν αναλώνονται σε συζητήσεις για το αν φταίει η ρωσική εισβολή ή οι αμερικανικές κυρώσεις, βάζουν στο στόχαστρο τους «δικούς τους» άρχοντες, για την ανικανότητα ή την απροθυμία τους να καλύψουν τις εργατικές ανάγκες.
Η ενίσχυση του ταξικού ρήγματος μέσα σε κάθε χώρα είναι πολύτιμη στο άγριο τοπίο που ζούμε. Στην ίδια την Ουκρανία, όπου το πέπλο της «εθνικής άμυνας» δεν μπορεί να κρύψει ότι η κυβέρνηση συνεχίζει -σε καιρό πόλεμου!- να αποπληρώνει τακτικά και συνεπώς το πνιγηρό δημόσιο χρέος, ότι ο στρατιωτικός νόμος «αναστέλλει» τα εργατικά δικαιώματα, αλλά δεν τολμά να βάλει χέρι τον πλούτο των ολιγαρχών (καθήκον που ενίοτε αναλαμβάνουν «αυθόρμητα» οι πρωτοβουλίες εργατικής αλληλοβοήθειας σε τρόφιμα, φάρμακα κλπ). Ασφαλώς μέσα στην ίδια τη Ρωσία, όπου η αντιπολεμική αντίρρηση χρειάζεται να επικοινωνήσει με την εργατικολαϊκή οργή για τις κραυγαλέες ανισότητες ανάμεσα στα «καλύβια» της ρημαγμένης υπαίθρου από την οποία αντλεί άντρες ο ρωσικός στρατός και τα «παλάτια» του Κρεμλίνου.
Αντίστοιχα πρέπει να σταθούμε και στην Ευρώπη, απέναντι στην προσπάθεια να χορτάσουμε την πείνα μας με… περηφάνεια κι ευγνωμοσύνη που ζούμε στον «ελεύθερο κόσμο» και απέναντι στις προσπάθειες του κάθε απατεώνα (από τον Μπόρις Τζόνσον μέχρι τον Μακρόν) να αναβαπτιστεί ως «ηγέτης διεθνούς εμβέλειας».
Στην Ελλάδα, η ανάγκη υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων απέναντι στην «εθνική ενότητα», σύνδεσης του αγώνα για ψωμί με τον αγώνα για ειρήνη και την αντίσταση στον μιλιταρισμό, όλα όσα περιγράφει η διαπίστωση ότι «ο κύριος εχθρός είναι μέσα στην ίδια μας τη χώρα» προκύπτει με επιτακτικό τρόπο από την πραγματικότητα γύρω μας. Όπου αντιμετωπίζουμε μια από τις πιο ακραία νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, αλλά και μια κυβέρνηση που αποδεικνύεται (ξανά) πρόθυμη να «παίξει με τη φωτιά» στον ανταγωνισμό με το τουρκικό κράτος στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Απέναντι σε τόσο μεγάλες προκλήσεις κι επιτακτικές ανάγκες, όσα συνέβησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να πείσουν και τον πλέον δύσπιστο ότι η απάντηση δεν βρίσκεται στην στρατηγική του Αλ. Τσίπρα και στην παθητική προσμονή για μια πιθανή «προοδευτική» κυβερνητική αλλαγή.
Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η ενίσχυση των οργανώσεών του «από τα κάτω» αποτελεί μονόδρομο. Οι σχετικές διεργασίες μέσα στους κύκλους της συνδικαλιστικής αριστεράς και το ενδιαφέρον που προκαλούν ή μπορούν να προκαλέσουν σε ένα ευρύτερο εργατικό δυναμικό είναι μια σημαντική βάση αφετηρίας.
Οι δυνάμεις αυτές οφείλουν να περπατήσουν εισπράττοντας το ελπιδοφόρο μήνυμα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Όπου μια μικρή ομάδα σύγχρονων «ηρώων της εργατικής τάξης», με επίμονη δουλειά «από τα μέσα» κι «από τα κάτω», χτίζοντας δεσμούς εμπιστοσύνης με τους συναδέλφους τους, έστησαν το πρώτο σωματείο στον κολοσσό της Amazon και την επομένη της ιστορικής νίκης έστειλαν γλαφυρό μήνυμα στα ταξικά τους αδέλφια διεθνώς: «Αν συνδικαλίσαμε την Amazon, μπορείς κι εσύ»!
