Η ομιλία του Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, αλλά και το σχέδιο προϋπολογισμού για το 2024, επιβεβαίωσε ότι -πίσω από τα φτηνά επικοινωνιακά τρικ που πασχίζουν να βαφτίσουν το κρέας ψάρι- η κυβέρνηση παραμένει απαρέγκλιτα στην γραμμή της λιτότητας για τους «από κάτω» και της υπεράσπισης των κερδών των «από πάνω».

Αυτό συ­νο­ψί­ζει το σύν­θη­μα «λι­γό­τε­ρες πα­ρο­χές» (ότι τρώ­γα­με με χρυσά κου­τά­λια μέχρι πέρσι…), που συ­νο­δεύ­ε­ται από το σύν­θη­μα για «πε­ρισ­σό­τε­ρες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» -την κα­τεύ­θυν­ση των οποί­ων υπο­γράμ­μι­σε η πρώτη με­γά­λη νο­μο­θε­τι­κή πρω­το­βου­λία της κυ­βέρ­νη­σης: Το νο­μο­σχέ­διο Γε­ωρ­γιά­δη που κα­τα­στρα­τη­γεί θε­με­λιώ­δεις προ­στα­σί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και λύνει τα χέρια στην ερ­γο­δο­τι­κή ασυ­δο­σία, η οποία ήδη εκ­δη­λώ­νε­ται με απο­λύ­σεις αν­θρώ­πων που αρ­νού­νται την υπε­ρερ­γα­σία ή και με τα διαρ­κή ερ­γα­τι­κά «ατυ­χή­μα­τα» αν­θρώ­πων που υπό­κει­νται σε αυτήν την εξο­ντω­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση. 

Ο δια­βό­η­τος «δη­μο­σιο­νο­μι­κός χώρος», αυτή η έν­νοια που μπήκε ορ­μη­τι­κά στη «με­τα-μνη­μο­νια­κή» εποχή και επι­βά­λει μια συ­στη­μα­τι­κή συ­μπί­ε­ση των κοι­νω­νι­κών προσ­δο­κιών, είναι πι­θα­νό να στε­νέ­ψει κι άλλο από την επι­στρο­φή της δη­μο­σιο­νο­μι­κής πει­θαρ­χί­ας σε πα­νευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο αλλά κι από την προ­ο­πτι­κή επα­νέ­ναρ­ξης της απο­πλη­ρω­μής του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους. 

Ακόμα χει­ρό­τε­ρα, η αξιο­ποί­η­ση αυτών των πόρων ανα­δει­κνύ­ει τις προ­τε­ραιό­τη­τες της ΝΔ. Η «στε­νό­τη­τα» έχει δια­βρώ­σει κάθε κοι­νω­νι­κά χρή­σι­μο τομέα του δη­μο­σί­ου, κάτι που στην εποχή της κλι­μα­τι­κής κρί­σης ση­μαί­νει τρα­γω­δί­ες, όπως οι κα­τα­στρο­φι­κές φω­τιές του κα­λο­και­ριού και –πριν καν συ­νέλ­θει η κοι­νω­νία από το σοκ– οι πλημ­μύ­ρες στις αρχές του φθι­νο­πώ­ρου. Την ίδια ώρα, με­γά­λοι πόροι κα­τευ­θύ­νο­νται στα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, καθώς ο Μη­τσο­τά­κης επι­στρα­τεύ­ει και το «επι­χεί­ρη­μα» της πο­λε­μι­κής ισχύ­ος στο διά­λο­γο με την Τουρ­κία –δείγ­μα κι αυτό του χα­ρα­κτή­ρα αυτών των συ­νο­μι­λιών και της ανά­γκης να μην υπάρ­ξει καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην αστι­κή δι­πλω­μα­τία ως εχέγ­γυο ει­ρή­νης στην πε­ριο­χή, ή πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ως εχέγ­γυο ανα­χώ­μα­τος στην κλι­μα­τι­κή κρίση, καθώς δί­νουν και παίρ­νουν τα εναλ­λα­κτι­κά σχέ­δια «αγω­γών», που έχουν κοινό τόπο τη συ­νέ­χεια-κλι­μά­κω­ση του εξο­ρυ­κτι­κού πάρτι.

Η πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση της κυ­βέρ­νη­σης ανα­δει­κνύ­ε­ται και από τους διε­θνείς προ­νο­μια­κούς συ­νο­μι­λη­τές της. Οι ενα­γκα­λι­σμοί με την ακρο­δε­ξιά ιτα­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση στη­ρί­ζο­νται σε κά­ποιες κοι­νές επι­διώ­ξεις που ανα­δει­κνύ­ουν τον εθνι­κι­στι­κό-ρα­τσι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Μπρο­στά στο διά­λο­γο για την ανά­γκη νέας, λίγο πιο «ευ­έ­λι­κτης», μορ­φής του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας, Με­λό­νι και Μη­τσο­τά­κης συμ­φω­νούν στο πε­ριε­χό­με­νο και τις προ­τε­ραιό­τη­τες αυτής της «ευ­ε­λι­ξί­ας»: Την εξαί­ρε­ση των… στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών από τους δη­μο­σιο­νο­μι­κούς κα­νό­νες. Αντί­στοι­χη σύ­μπνοια έχει εμ­φα­νι­στεί στην αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή-αντι­προ­σφυ­γι­κή αγριό­τη­τα, όπου ο Και­ρί­δης στη­ρί­ζει τις «δί­καιες» ιτα­λι­κές απαι­τή­σεις στην κε­ντρι­κή Με­σό­γειο και δη­λώ­νει έτοι­μος να προ­βά­λει τις ελ­λη­νι­κές αντί­στοι­χες στο Αι­γαίο…

Σε ένα τέ­τοιο πο­λι­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον, δεν προ­κα­λεί έκ­πλη­ξη η ενί­σχυ­ση της ακρο­δε­ξιάς, πόσο μάλ­λον όταν η αντι­πο­λί­τευ­ση συ­νη­γο­ρεί σε εκ δε­ξιών αντι­πο­λι­τεύ­σεις στη ΝΔ σε αυτές τις κρί­σι­μες θε­μα­τι­κές. Στα πε­ρι­θώ­ρια της πο­λι­τι­κής-εκλο­γι­κής ανα­σύ­ντα­ξης της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ακρο­δε­ξιάς, φαί­νε­ται ότι επι­χει­ρούν να ανα­συ­ντα­χτούν και οι φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες, ορ­γα­νώ­νο­ντας μια «πρόβα» την 1η Νο­έμ­βρη και ζη­τώ­ντας τη στή­ρι­ξη των Ευ­ρω­παί­ων ομοϊ­δε­α­τών τους. 

Απέ­να­ντι στο μέλ­λον που μας ετοι­μά­ζουν οφεί­λου­με να ορ­γα­νώ­σου­με τις αντι­στά­σεις μας. 

Ο Σε­πτέμ­βρης είχε «στιγ­μές» και γε­γο­νό­τα που σκια­γρα­φούν αυτή την κα­τεύ­θυν­ση και κα­τέ­γρα­ψαν ένα πρώτο «παρόν!» του κι­νή­μα­τος. Η απερ­γία ενά­ντια στο νόμο Γε­ωρ­γιά­δη, πα­ρό­λα τα εμπό­δια (της ΓΣΕΕ) και τις δυ­σκο­λί­ες (της βια­στι­κής διορ­γά­νω­σης και της ευ­ρύ­τε­ρης συ­γκυ­ρί­ας), άφησε μια πα­ρα­κα­τα­θή­κη ως προς την κι­νη­τι­κό­τη­τα σω­μα­τεί­ων και ομο­σπον­διών που κα­τόρ­θω­σαν να προσ­δώ­σουν πα­νελ­λα­δι­κό χα­ρα­κτή­ρα στην απερ­γία. Η αντι­φα­σι­στι­κή δια­δή­λω­ση στο Κε­ρα­τσί­νι, στα 10 χρό­νια από τη δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσσα, ήταν μια ακόμα υπεν­θύ­μι­ση των αυ­ξη­μέ­νων ανα­κλα­στι­κών κι «αντι­σω­μά­των» που έχει ανα­πτύ­ξει το κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά από την εμπει­ρία της πάλης ενά­ντια στη Χρυσή Αυγή. Η επι­τυ­χία ενός ακόμα Φε­μι­νι­στι­κού Φε­στι­βάλ επι­βε­βαιώ­νει την δια­θε­σι­μό­τη­τα ενός δυ­να­μι­κού να συ­ζη­τή­σει και να δρά­σει ενά­ντια στη σε­ξι­στι­κή αγριό­τη­τα και κα­τα­πί­ε­ση. Η πλα­τιά ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή αλ­λη­λεγ­γύη, μαζί με τις ορ­γι­σμέ­νες δια­δη­λώ­σεις στη Θεσ­σα­λία, πα­ρου­σί­α­σαν το αντί­πα­λο δέος στα κρα­τι­κά εγκλή­μα­τα. 

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να χτί­σει πάνω σε αυτές τις εμπει­ρί­ες, για να ορ­γα­νώ­σει τη συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια να απο­τε­λέ­σουν βή­μα­τα για ακόμα με­γα­λύ­τε­ρα γε­γο­νό­τα κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης. Με την ανα­γκαία κοινή δράση μέσα στα συν­δι­κά­τα (και τις ιδιαί­τε­ρες ευ­θύ­νες ει­δι­κά του ΠΑΜΕ σε αυτόν τον τομέα), ως προ­α­παι­τού­με­νο για να συ­γκε­ντρω­θούν δυ­νά­μεις που θα δώ­σουν πολύ πιο απο­φα­σι­στι­κούς και κα­λύ­τε­ρα ορ­γα­νω­μέ­νους αγώ­νες με στό­χευ­ση στη νίκη, όπως μας κα­λούν τα πα­ρα­δείγ­μα­τα από τις ΗΠΑ. Δου­λεύ­ο­ντας από κοι­νού για τη μα­ζι­κό­τε­ρη δυ­να­τή πα­ρά­τα­ξη δυ­νά­με­ων απέ­να­ντι στο φα­σι­σμό, την ακρο­δε­ξιά και τις αντι­δρα­στι­κές πο­λι­τι­κές και ιδέες του ρα­τσι­σμού και του σε­ξι­σμού σε κάθε έκ­φαν­σή τους. Ση­κώ­νο­ντας το γάντι απέ­να­ντι στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή συ­ναί­νε­ση επί της «εθνι­κής γραμ­μής», για την υπε­ρά­σπι­ση της ει­ρή­νης στο Αι­γαίο, για την υπε­ρά­σπι­ση των ζωών μας και του πε­ρι­βάλ­λο­ντος από την εξο­ρυ­κτι­κή απλη­στία. Μέσα από αυτή την προ­σπά­θεια μπο­ρεί να χτι­στεί και η ανα­γκαία πο­λι­τι­κή-ορ­γα­νω­τι­κή δύ­να­μη που θα συ­γκρου­στεί με την κυ­βερ­νη­τι­κή, προ­βάλ­λο­ντας μια κοι­νω­νι­κή εναλ­λα­κτι­κή στην ομο­φω­νία των με­γά­λων κομ­μά­των γύρω από την δια­χεί­ρι­ση της υπάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης πραγ­μά­των…

Οι δυ­νά­μεις στις οποί­ες αντι­στοι­χούν σή­με­ρα αυτά τα κα­θή­κο­ντα, θα «με­τρη­θούν» και στο εκλο­γι­κό πεδίο στις 8 Οκτώ­βρη. Σε μια σειρά από δή­μους, έγι­ναν εφι­κτά σχε­τι­κά ενω­τι­κά κα­τε­βά­σμα­τα αυτού του «χώρου» που αξί­ζει να στη­ρι­χθούν. Ασφα­λώς εμ­βλη­μα­τι­κή είναι η προ­σπά­θεια της Ανα­τρε­πτι­κής Συμ­μα­χί­ας για την Αθήνα, όπου τρία αυ­το­διοι­κη­τι­κά σχή­μα­τα ένω­σαν τις δυ­νά­μεις τους με υπο­ψή­φιο τον Κώστα Πα­πα­δά­κη, αλλά και αυτή της «Πόλης Ανά­πο­δα» στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, όπου ένα ζωηρό κι ενω­τι­κό σχήμα έχει κα­τορ­θώ­σει να δρά­σει ως «η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά της πόλης» όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα. 

Η συ­μπό­ρευ­ση και η προ­σπά­θεια για συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης που έγι­ναν εφι­κτά στο δρόμο προς αυτή την εκλο­γι­κή μάχη, οφεί­λουν να χα­ρα­κτη­ρί­σουν και τη συ­νέ­χεια των δρά­σε­ων και των πα­ρεμ­βά­σε­ων αυτού του χώρου, με στόχο τη συ­γκρό­τη­ση μιας μα­χη­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ και τα κοι­νω­νι­κά της στη­ρίγ­μα­τα… 

Ετικέτες