Με το «πράσινο φως» που άναψαν οι κυβερνήσεις που δήλωναν «Με το Ισραήλ!» στις µέρες µετά την αιφνιδιαστική στρατιωτική επιχείρηση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, το σιωνιστικό κράτος έχει εξαπολύσει την καταστροφική του µανία ενάντια στον πληθυσµό της Λωρίδας της Γάζας, στο δρόµο προς µια πολύ πιθανή γενικευµένη εισβολή.
Οι δυτικές κυβερνήσεις περιορίζονται να ψελλίζουν «ανθρωπιστικές» ανησυχίες, ενώ στηρίζουν µε θέρµη του «δικαίωµα του Ισραήλ στην αυτοάµυνα», την ώρα που η ισραηλινή πολεµική µηχανή υπενθυµίζει σε κάθε άνθρωπο µε συνείδηση ποιο είναι το πραγµατικό νόηµα αυτής της φαινοµενικά αθώας φράσης. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση έχει στο πλευρό της ένα διεθνές κίνηµα αλληλεγγύης που σε πολλές χώρες θυµίζει τις µεγάλες µέρες του 2003, ενώ από το Μαγκρέµπ µέχρι τον Περσικό Κόλπο, οι αραβικές µάζες κινητοποιούνται σε µεγέθη που θυµίζουν την Αραβική Άνοιξη του 2011.
Αυτή η παγκόσµια «µάχη για την Παλαιστίνη» διεξάγεται και στην Ελλάδα. Από την πρώτη στιγµή, η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε θέση ανοιχτής υποστήριξης του Κράτους του Ισραήλ, η κεντροαριστερή αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) έσπευσε να «καταδικάσει την τροµοκρατία», ενώ τα µεγάλα ΜΜΕ συντονίστηκαν σε ένα ανεκδιήγητο ρεσιτάλ χυδαία φιλο-ισραηλινής µονοµέρειας.
Ο οµόφωνοσ καταιγισµός έχει απλή ερµηνεία: Τη στρατηγική συµµαχία Ελλάδας-Ισραήλ που χτίζεται αδιάκοπα επί περίπου 10 χρόνια: Εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση Σαµαρά, εµπεδώθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα και βαθαίνει από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όλα αυτά τα χρόνια, ο ελληνικός στρατός συνεκπαιδεύεται και συνεργάζεται µε την ισραηλινή πολεµική µηχανή, το ελληνικό κράτος αγοράζει όπλα, συστήµατα παρακολούθησης και άλλες «υπηρεσίες» της ισραηλινής στρατιωτικο-ασφαλίτικης βιοµηχανίας, κλείνει οικονοµικές συµφωνίες σε όλα τα επίπεδα, συντονίζεται στη µοιρασιά των «οικοπέδων» στην Ανατολική Μεσόγειο, µε στόχο τον αποκλεισµό της Τουρκίας.
Σε αυτά λογοδοτεί και η έµπρακτη στήριξη της κυβέρνησης στο Ισραήλ σήµερα –µε την χρήση της βάσης στην Ελευσίνα για µεταφορά αµερικανικών εφοδίων στον Ισραηλινό Στρατό, τη συµµετοχή ελληνικών φρεγατών στις ιµπεριαλιστικές περιπολίες στην Ανατολική Μεσόγειο, την σπουδή του Μητσοτάκη να σπεύσει από τους πρώτους στο Τελ Αβίβ για να εκφράσει την στήριξη στο Νετανιάχου, µέχρι την αποχή της Ελλάδας στη ψηφοφορία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την ιορδανική πρόταση ανθρωπιστικής εκεχειρίας.
Απέναντι στην ελληνική συνενοχή έχει εκφραστεί το από τα κάτω αίσθηµα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, που αποδεικνύεται µαζικό και ανθεκτικό παρά την συνειδητή επικοινωνιακή προσπάθεια χρόνων να αλλοιωθεί. Είναι εντυπωσιακή η µαζικότητα που κατορθώνουν να έχουν διαδοχικές κινητοποιήσεις µέσα σε ένα πυκνό χρονικό διάστηµα –µε κορύφωση µέχρι τώρα την διαδήλωση της 18ης Οκτώβρη, που υπήρξε η µεγαλύτερη κινητοποίηση για το Παλαιστινιακό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Τα πανιά και οι σηµαίες που έχουν υψωθεί σε πάρα πολλά ελληνικά γήπεδα, τα πανώ που αναρτώνται στα κάγκελα σχολείων, αναδεικνύουν επίσης το χάσµα ανάµεσα στην φιλο-ισραηλινή γραµµή του ελληνικού κράτους και τα φιλοπαλαιστινιακά αισθήµατα µεγάλης µερίδας της κοινωνίας.
Αυτό το διάχυτο αίσθηµα και η δύναµη που παρουσιάστηκε πιο συγκροτηµένα στις διαδηλώσεις χρειάζεται να οργανωθεί, καθώς γίνεται σαφές ότι και ο πόλεµος στη Γάζα, αλλά και η Παλαιστινιακή Υπόθεση γενικότερα, έχει µπροστά πολλά επεισόδια και «στροφές». Είναι υπόθεση ενός πλατιού δυναµικού να οργανώσει την αντιπληροφόρηση και την απάντηση της κυρίαρχης προπαγάνδας σε γειτονιές, σε σχολές, σε χώρους δουλειάς. Να διερευνήσει δράσεις µε τις οποίες τα εργατικά συνδικάτα, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι δηµοτικές παρατάξεις, οι κοινωνικές οργανώσεις θα µπορέσουν να εκφράσουν έµπρακτα τη στήριξη στον Παλαιστινιακό λαό και το σαµποτάρισµα της συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ. Μια τέτοια διαρκής, συστηµατική παρέµβαση και δράση σε «επιµέρους» µάχες, µπορεί να τροφοδοτεί και να κορυφώνεται σε µεγάλα, κεντρικά γεγονότα (συγκεντρώσεις, συναυλίες) που θα παρουσιάζουν στο δρόµο συγκεντρωµένη την κοινωνική δύναµη που µπορεί να λειτουργήσει ως «ασπίδα» της Παλαιστινιακής Αντίστασης απέναντι στους συµµάχους του Ισραήλ. Η συναυλία στο Σύνταγµα την Κυριακή 5 Νοέµβρη και η ακόλουθη διαδήλωση προς την Πρεσβεία του Ισραήλ µπορεί να είναι ένα τέτοιο µεγάλο γεγονός.
Η δράση αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση χρειάζεται να συνδυαστεί µε έναν συνολικότερο πολιτικό αγώνα. Η εναντίωση στην κατοχή, τον εποικισµό, τις διακρίσεις και την εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη, προϋποθέτει τη σύγκρουση µε τον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ και τη στρατηγική που συνδέεται µε αυτή την πολιτική. Θα χρειαστεί µέτωπο απέναντι στον µιλιταρισµό, τους εξοπλισµούς, τα πολεµικά σύµφωνα (µε Γαλλία, ΗΠΑ), την όξυνση του ανταγωνισµού µε την Τουρκία. Ο κόσµος της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τις µετανάστριες χρειάζεται να υψώσει µέτωπο ενάντια στην ισλαµοφοβία και την τροµοϋστερία, που παροξύνονται µέσω της δαιµονοποίησης της Χαµάς και της υιοθέτησης της ισραηλινής (ευρωπαϊκής-εποικιστικής) «αφήγησης» για τη Μέση Ανατολή. Όσοι και όσες δεν θέλουµε να πολεµήσουµε «για τα πετρέλαιά τους» (µιας και οι µέρες θυµίζουν 2003…), όσοι και όσες θεωρούµε ανήθικη την εγκατάλειψη του Παλαιστινιακού λαού στο όνοµα της ενεργειακής µπίζνας, οφείλουµε να ενώσουµε δυνάµεις µε την οικολογική αντίρρηση, που βροντοφωνάζει διεθνώς «Αφήστε τα ορυκτά καύσιµα κάτω από τη γη!».
Απέναντι στην «εθνική γραµµή» που βάζει πάνω απ’ όλα τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης και των διεθνών εταίρων της, χρειαζόµαστε µια «ταξική γραµµή», που θα βάζει πάνω απ’ όλα τα συµφέροντα όσων ζουν από τη δουλειά τους, διεκδικώντας γενναίες αυξήσεις στους µισθούς απέναντι στην ακρίβεια, ενίσχυση των εργατικών δικαιωµάτων απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία, κατεύθυνση των κοινωνικών πόρων στις κοινωνικές δηµόσιες υπηρεσίες που έχουµε πραγµατικά ανάγκη.
50 χρόνια πριν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου γέννησε «παραδόσεις» πολύτιµες για τις σηµερινές προκλήσεις: Το αίσθηµα ταύτισης των αγωνιστών και των αγωνιστριών της Μεταπολίτευσης µε τους µεγάλους αντι-ιµπεριαλιστικούς αγώνες της εποχής -µε κεντρική τότε την Παλαιστινιακή Υπόθεση, η τελική κατάρρευση της χούντας ως συνέπεια µιας µαζικής αντιπολεµικής απειθαρχίας που απέτρεψε τότε την απόπειρα του καθεστώτος να διασωθεί µέσω ενός ελληνοτουρκικού πολέµου, η συνδικαλιστική µαχητικότητα και ο πολιτικός ριζοσπαστισµός ως µαζικές «µέθοδοι» για τη διεκδίκηση των εργατικών συµφερόντων και της αλλαγής της κοινωνίας.
Όλη αυτή η «θεµατολογία» βρίσκει πάντα την θέση της στα συνθήµατα των διαδηλωτών και των διαδηλωτριών της επετείου του Πολυτεχνείου, που όµως κάθε χρόνο «χρωµατίζεται» πιο έντονα από τα επίδικα της συγκυρίας. Έτσι και φέτος, µια µεγάλη διαδήλωση –αντίστοιχη της ιστορικότητας της επετείου– θα παρουσιάσει τη δυναµική αυτών των παραδόσεων στους δρόµους. Με πιο συχνό και πιο βροντερό φέτος, το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη!»
