Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ αποκάλυψε και στον πλέον δύσπιστο τον καλπασμό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά. Αυτό δημιουργεί σοβαρά καθήκοντα στις δυνάμεις αντίστασης και τη ριζοσπαστική Αριστερά, όσον αφορά την αντίσταση στα νεοφιλελεύθερα μέτρα και την κάλυψη του πολιτικού «κενού» που δημιουργεί η μετάλλαξη του κυβερνητικού κόμματος.
Αυτή η προσπάθεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ειδικά καθήκοντα και στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό. Υπάρχει ήδη η εμπειρία της δεξιάς κατρακύλας και σε αυτό το μέτωπο: Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η Ηριάννα βρίσκεται στη φυλακή, ενώ οι υπόδικοι χρυσαυγίτες (μεταξύ τους και ο δολοφόνος Ρουπακιάς) κυκλοφορούν ελεύθεροι. Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα σύνορα έχουν κλείσει, ενώ επικρατεί το δόγμα «το βίο αβίωτο» ως μέθοδος αποτροπής όσων ακόμα σκέφτονται να σπάσουν το θανατηφόρο κλοιό στο Αιγαίο αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Την επόμενη περίοδο, αυτά τα ζητήματα θα παραμείνουν κεντρικά. Η ομάδα του Μαξίμου θα επιχειρεί να διατηρήσει επιρροή, δημαγωγώντας στα «κοινωνικά», στο πλαίσιο της προσπάθειας ανασύστασης του διπολισμού. Είναι μια δημαγωγία που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Πίσω από τη δημαγωγία, είναι απολύτως βέβαιο ότι η εφαρμοσμένη πολιτική θα συνεχίσει στον ρατσιστικό δρόμο. Η δεξιά οικονομική πολιτική υποχρεωτικά συνοδεύεται από δεξιές πολιτικές και στα λεγόμενα «κοινωνικά». Η αυστηρή υλοποίηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας συνεχίζεται, ενώ στα ΜΜΕ αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους ισλαμοφοβικά τρομοϋστερικά σενάρια («επικίνδυνοι ιμάμηδες», «δίκτυα του ISIS» κ.ο.κ.) που διευκολύνουν τις ρατσιστικές πολιτικές, τον αυταρχισμό (βλ. και απαγόρευση διαδηλώσεων για Μακρόν), την ατζέντα του «φόβου» και της «ασφάλειας» ως μέσο αποπροσανατολισμού από την αντεργατική επίθεση που οργανώνει η κυβέρνηση.
Παράλληλα, αυτή η πολιτική αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο επιχειρεί να ανασυνταχτεί η ακροδεξιά, που θα επιχειρήσει με τη σειρά της να αξιοποιήσει το «κενό» που δημιουργεί η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, εμφανιζόμενη ως εναλλακτική. Έχουμε ήδη αντίστοιχες προειδοποιήσεις από την Ευρώπη, από τη Λεπέν στη Γαλλία ως το AfD στη Γερμανία, που βρίσκονται σε ανταγωνισμό με τη ριζοσπαστική Αριστερά πάνω στο ποιος θα βγει ενισχυμένος από την κρίση –κυρίως– των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Για όλους αυτούς τους λόγους, επείγει η συγκρότηση ριζοσπαστικής αριστερής εναλλακτικής. Για όλους αυτούς τους λόγους, η αντιρατσιστική και αντιφασιστική πολιτική αποτελεί αναντικατάστατο, «ταυτοτικό» στοιχείο κάθε προσπάθειας οικοδόμησης ενός τέτοιου πόλου.
Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό αποτελεί προϋπόθεση για τη συνολικότερη αντίσταση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα μνημόνια, την προσπάθεια «δεξιάς αντεπίθεσης» της ΝΔ, την απειλή ανασύνταξης της ακροδεξιάς. Η πάλη αυτή αποτελεί συχνά «κεντρικό» μέτωπο για την προσπάθεια οικοδόμησης της αντίστασης και για την κατεύθυνση των ευρύτερων πολιτικών εξελίξεων, όπως μας διδάσκει η πρόσφατη εμπειρία στις ΗΠΑ του Τραμπ, μετά το Σάρλοτσβιλ.
Οι διαδηλώσεις μνήμης και αντίστασης, τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και η 11η Αντιρατσιστική Γιορτή, αποτελούν τους επόμενους σημαντικούς σταθμούς.
