Για δεύτερη φορά ύστερα από το ξέσπασμα της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού στα τέλη του 2009, το χρέος βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών διεργασιών και εξελίξεων.
Η νεοφιλελεύθερη-μνημονιακή προπαγάνδα, που μισεί οτιδήποτε δημόσιο, εδώ έχει κάθε λόγο να αποκαλεί το κρατικό χρέος «δημόσιο»: για να υποβάλει την ιδέα ότι είναι χρέος «όλων μας», προϊόν «εθνικής επιπολαιότητας», ότι «ζήσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας». Άλλωστε, μόνο με μια τέτοια προσέγγιση «νομιμοποιούνται» οι μνημονιακές κυβερνήσεις να στείλουν το λογαριασμό του χρέους στις εργαζόμενες τάξεις, με περικοπές μισθών και συντάξεων, διάλυση του κοινωνικού κράτους, φορολεηλασία και απαλλοτρίωση της περιουσίας τους. Στο όνομα του χρέους και του υποτιθέμενου «δημόσιου» χαρακτήρα του, ασκούνται οι πολιτικές σκληρής λιτότητας σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων.
Ωστόσο, δεν ήταν οι εργαζόμενες τάξεις αλλά η ελληνική άρχουσα τάξη και οι διεθνείς συνεταίροι και σύμμαχοί της που οργάνωσαν, από τα χρόνια του πρώιμου νεοφιλελευθερισμού μέχρι και σήμερα, ιδιαίτερα μάλιστα στα χρόνια του ευρώ μέχρι και το ξέσπασμα της κρίσης, το μεγάλο «πάρτι» κερδοσκοπίας πάνω στις δημόσιες δαπάνες και τα δημόσια έσοδα, που συσσώρευε ελλείμματα και χρέος όχι για να χρηματοδοτεί τις ανάγκες των εργαζόμενων τάξεων, αλλά αντίθετα για να επιδοτεί συστηματικά και προκλητικά το κεφάλαιο, με έμμεσο ή και άμεσο τρόπο, και μάλιστα σε μια περίοδο υψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας. Αντίθετα, όλη αυτή την περίοδο η λιτότητα και οι ιδιωτικοποιήσεις κλιμακώνονταν στον ίδιο βαθμό που αυξάνονταν τα κέρδη και η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.
Αν το 2010 η ελληνική άρχουσα τάξη και οι δανειστές-εκπρόσωποι της διεθνούς καπιταλιστικής κερδοσκοπίας με τον εκβιασμό της χρεοκοπίας επέβαλαν το ΔΝΤ και τα όργανα της ΕΕ και της Ευρωζώνης ως «τοποτηρητές» των μνημονίων, της σκληρής λιτότητας και της διεθνούς ιμπεριαλιστικής επιτροπείας, το 2017-18 επιχειρούν κάτι συνολικότερο. Με αφορμή τη λεγόμενη «ρύθμιση» του χρέους, επιχειρούν την επιβολή υπερμνημονίου λιτότητας με πρωτογενή πλεονάσματα πάνω από 2% μέχρι και το 2060, υπό την εποπτεία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) σε ρόλο «ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου». Αν το 2010 εισήγαγαν τις πολιτικές και τους μηχανισμούς της σκληρής λιτότητας, τώρα επιχειρούν να κάνουν τη σκληρή λιτότητα «αιώνια», υποθηκεύοντας τα δικαιώματα και των μελλοντικών γενεών! Από την εκφρασμένη σε μνημόνια και επαχθείς χρηματοδοτικές συμβάσεις «αλληλεγγύη» του 2010, περνάμε τώρα στην έμμεση «συνταγματοποίηση» της λιτότητας ως τα βάθη των επόμενων δεκαετιών.
Η στιγμή είναι κομβική και η διακύβευση τεράστια. Η Αριστερά οφείλει να παρέμβει με όλα τα μέσα, να αναλάβει ενωτικές πρωτοβουλίες και να οργανώσει αντιστάσεις, προβάλλοντας ξανά τη μόνη απάντηση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων: ενάντια στην «αιώνια» λιτότητα και λεηλασία, στάση πληρωμών σε τόκους και χρεολύσια του κρατικού χρέους, μη αναγνώρισή του και έλεγχος για τον εντοπισμό του επονείδιστου - παράνομου - επαχθούς χρέους, διαγραφή!
Δεν χρωστάμε - δεν πουλάμε - δεν πληρώνουμε! Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων τάξεων απέναντι στη σκληρή λιτότητα και την «επιμήκυνσή» της για πολλές δεκαετίες στο όνομα του χρέους!
