Μετά την κατάπαυση (;) του πυρός

Το φρένο στη γενοκτονική επιχείρηση του Ισραήλ προκαλεί ανακούφιση για το λαό της Γάζας, που αντιμετώπιζε μια εκστρατεία εξολόθρευσης. Οι Παλαιστίνιοι παρέμειναν στη γη τους και με την αντοχή τους επί 2 χρόνια ματαίωσαν τα σχέδια εθνοκάθαρσης/εποικισμού/προσάρτησης της Λωρίδας της Γάζας. Σήμερα επιστρέφουν κατά χιλιάδες στις εστίες τους στη βόρεια Γάζα, ενώ υποδέχονται τους φυλακισμένους που απελευθέρωσε το σιωνιστικό κράτος στα πλαίσια της συμφωνίας ανταλλαγής.

Όμως γυρνάνε στα ερείπια, καθώς η Γάζα έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Η καταστροφή που προκάλεσε η σιωνιστική επίθεση είναι μεγαλύτερη από την Νάκμπα του 1948. Το έγκλημα είναι αντίστοιχου μεγέθους, αλλά δεν ολοκληρώθηκε με τον ξεριζωμό των Παλαιστινίων.

Μαζί με τις απώλειες και την καταστροφή, βαριά είναι και η σκιά μιας πιθανής επανέναρξης των επιθέσεων. Το Ισραήλ από την πρώτη μέρα επιδίδεται σε παραβιάσεις, βάζοντας διαρκή εμπόδια στην ανθρωπιστική βοήθεια και εξαπολύοντας χτυπήματα, ενώ ήδη εκτοξεύει απειλές για επανέναρξη του γενοκτονικού πολέμου του. Καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα κράτος που καταπατά συστηματικά τις συμφωνίες του, στον Ντόναλντ Τραμπ ή στους «εγγυητές» της συμφωνίας.

Ο εύθραστος χαρακτήρας της κατάπαυσης του πυρός είναι ο ένας λόγος που δεν επιτρέπει έναν ολοκληρωμένο απολογισμό. Ο άλλος αφορά τις λεπτομέρειες της συμφωνίας, στις οποίες κρύβεται πάντα ο διάβολος. Μια συμφωνία που αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης πίσω από κλειστές πόρτες, με άγνωστες παραμέτρους που υπόκεινται σε διαρκείς τροποποιήσεις, με αφερέγγυους εγγυητές, δεν επιτρέπει μια ακριβή και συνολική αποτίμηση.

Η αποδοχή της «πρώτης φάσης» -για κατάπαυση του πυρός κι ανταλλαγή αιχμαλώτων- ήταν αποτέλεσμα μιας αμοιβαίας εξάντλησης σε μια οριακή συνθήκη.

Οι οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης επιδόθηκαν σε έναν συγκλονιστικό 2ετή ανταρτοπόλεμο φθοράς που αποδείχθηκε ανθεκτικός μέχρι και την τελευταία μέρα πριν τη συμφωνία, αλλά έπρεπε να υπολογίσουν την οριακή κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί ο σκληρά δοκιμαζόμενος λαός της Γάζας και την ανάγκη να μπει ένα φρένο στην πείνα και την καταστροφή. Υπό αυτό το ασήκωτο βάρος και την προοπτική να επιδεινωθεί η τραγωδία, πήραν το ρίσκο να απελευθερώσουν όλους τους αιχμαλώτους χωρίς να εξασφαλίσουν την απόσυρση των δυνάμεων Κατοχής.   

Όμως μπροστά σε μια οριακή συνθήκη είχε βρεθεί και το Κράτος του Ισραήλ. Που αντιμετώπιζε την εσωτερική κόπωση (του στρατού, της μερίδας της κοινωνίας που πίεζε για ανάκτηση των αιχμαλώτων) αλλά και ένα διεθνές κύμα καταδίκης και απομόνωσης που μέσα στο Σεπτέμβρη πήρε χαρακτηριστικά κατακλυσμού. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη όχι μόνο δεν έδειχνε σημάδια κόπωσης, αλλά έμπαινε σε μια ανοδική τροχιά μαζικοποίησης και κλιμάκωσης και υπό αυτήν την πίεση, κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, διεθνείς οργανισμοί και θεσμοί εφάρμοζαν ή συζητούσαν μέτρα που 1-2 χρόνια πριν θα ήταν αδιανόητα για το «μαντρόσκυλο» του δυτικού ιμπεριαλισμού που διαφημιζόταν ως «μοναδική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή». Το φράγμα προστασίας/ατιμωρησίας του Ισραήλ είχε αποκτήσει ρωγμές και με την πίεση του χείμαρρου των διεθνών κινητοποιήσεων, διαφαινόταν η απειλή πλημμύρας.

Αυτό ενεργοποίησε τον Τραμπ, που έδωσε έναν ολόκληρο χρόνο στον «Μπίμπι» να «τελειώσει τη δουλειά», αλλά διαπίστωσε ότι ο Ισραηλινός Στρατός αδυνατούσε να την «τελειώσει» στο ορατό μέλλον, ενώ ο πολιτικός χρόνος μετρούσε ενάντια στο σιωνιστικό κράτος. Παράλληλα, το σιωνιστικό χτύπημα στην Ντόχα του Κατάρ (!) αποτελούσε μια σιωνιστική γεωπολιτική «ύβρη», που προκάλεσε αναστάτωση στα καθεστώτα της περιοχής και απειλούσε με διατάραξη τις σχέσεις της Ουάσινγκτον με τα αραβικά κεφάλαια.

Ακόμα κι αν αυτοί οι παράγοντες κάνουν την «πρώτη φάση» της κατάπαυσης του πυρός να αντέξει, τα δύσκολα παραμένουν μπροστά. Ο Τραμπ έκανε τον προσωπικό του «γύρο θριάμβου» στην Κνεσέτ και στο Σαρμ ελ Σεΐχ, συνεχάρη τον εαυτό του και απόλαυσε τις γλοιώδεις διεθνείς κολακείες περί «Ειρήνης στη Μέση Ανατολή» και «Ιστορικής Μέρας».

Τώρα που τέλειωσε το σόου και ανοίγει η συζήτηση για τις «επόμενες φάσεις», που περιλαμβάνει μεγάλα αγκάθια όπως ο αφοπλισμός της Αντίστασης, το πολιτικό μέλλον της Γάζας, η προοπτική παλαιστινιακού κράτους, ο τόνος στη διεθνή συζήτηση γίνεται πιο βαρύς.

Το κείμενο που υπέγραψαν ΗΠΑ-Αίγυπτος-Κατάρ-Τουρκία στο Σαρμ ελ Σεΐχ θυμίζει περισσότερο ευχολόγιο νεαρού πασιφιστή και λιγότερο συμφωνία που θα επιλύσει την εκρηκτική αντίφαση ανάμεσα στην επίμονη ύπαρξη ενός λαού που ζητά αυτοδιάθεση/επιστροφή/ισότητα και ενός κράτους το οποίο αντιμετωπίζει αυτήν την ύπαρξη και αυτά τα δικαιώματα ως «απειλή».

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κατάπαυση του πυρός θα αξιοποιηθεί σε μια απόπειρα ξεπλύματος του Ισραήλ, που θα συνοδευτεί από μια επιχείρηση μαζικής αμνησίας. Ήδη, κρατικές ηγεσίες και διεθνείς οργανισμοί που έσερναν απρόθυμα τα πόδια τους προς κυρώσεις, σπεύδουν να κλείσουν κάθε σχετική συζήτηση «υπό το φως των εξελίξεων».

Για όλους αυτούς τους λόγους, το κίνημα αλληλεγγύης πρέπει να παραμείνει ενεργό. Για να εξασφαλίσουμε ότι το Ισραήλ θα συμμορφωθεί στην κατάπαυση του πυρός. Για να σταθούμε στο πλευρό της Παλαιστινιακής Αντίστασης απέναντι στους εκβιασμούς που θα δεχτεί στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Για να μην ξεχαστεί η γενοκτονία και για να λογοδοτήσουν οι ένοχοι και οι συνένοχοι. Αν αυτό το έγκλημα περάσει χωρίς συνέπειες για όσους το διέπραξαν και το διευκόλυναν, «σαν να μη συνέβη τίποτα», ανοίγει ο δρόμος για την επανάληψή του –στη Γάζα και αλλού.

Η πραγματικότητα των Παλαιστινίων εναλλάσσεται μεταξύ γενοκτονίας (σε καιρό «πολέμου») και κατοχής/απαρτχάιντ (σε καιρό «ειρήνης»). Το δεύτερο έγκλημα εξελίσσεται σιωπηλά και καθημερινά μακριά από τα πρωτοσέλιδα και τα φώτα των ΜΜΕ.

Στις 7 Οκτώβρη του 2023, η Παλαιστινιακή Αντίσταση επιχείρησε να σπάσει το τείχος της συνένοχης σιωπής που απλώνεται σε καιρό «ειρήνης». Τα κατάφερε, αλλά το τίμημα που κατέβαλλε η ίδια και ο λαός της Γάζας ήταν βαρύ. Για να δικαιωθούν οι θυσίες της Γάζας, το κίνημα αλληλεγγύης αντιμετωπίζει σήμερα την πρόκληση να «μην σταματήσει να μιλά για την Παλαιστίνη».

Η απαίτηση για «Μποϊκοτάζ-Απομόνωση-Κυρώσεις» παραμένει στην ημερήσια διάταξη. Ειδικά στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη, που επέλεξε να μείνει αφοσιωμένη στο «στρατηγικό σύμμαχο» μέχρι το τέλος και σήμερα ελπίζει να «εξαργυρώσει» αυτήν την επιλογή στη γεωπολιτική κινούμενη άμμο της περιοχής. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πληρώσει το πολιτικό τίμημα της συνενοχής της. Η ντροπιαστική συμμαχία πρέπει να σπάσει.

Αλλά και συνολικότερα, η επίμονη συνέχεια του αγώνα για απομόνωση του σιωνιστικού κράτους αποδείχθηκε ο καλύτερος σύμμαχος του Παλαιστινιακού λαού ενάντια στη γενοκτονία. Πρέπει να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι τον τερματισμό της κατοχής, την επιστροφή των προσφύγων, το τέλος του απαρτχάιντ.

Γνωρίζουμε ότι ο Παλαιστινιακός λαός θα συνεχίσει τον μακρύ αγώνα για αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματά του. Γνωρίζουμε ότι σε πείσμα των φανφαρονικών δηλώσεων του Τραμπ, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Δικό μας χρέος είναι να παραμείνουμε στο πλευρό της Παλαιστίνης. Ως τη Λευτεριά.