Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί σήμερα (φύλλο Νο 401)

Αφε­νός στη συ­ναί­νε­ση πάνω στην ανα­γκαία πο­λι­τι­κή προς όφε­λος της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, μια πο­λι­τι­κή που στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας συ­νο­ψί­ζε­ται στη μνη­μο­νια­κή-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στα­θε­ρό­τη­τα, αλλά που, ταυ­τό­χρο­να, βα­δί­ζει χέρι χέρι με τις εθνι­κι­στι­κές, τις «υπο-ιμπε­ρια­λι­στι­κές» βλέ­ψεις για κυ­ριαρ­χία στη «γει­το­νιά» των Βαλ­κα­νί­ων και της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου.

Αφε­τέ­ρου στον αντα­γω­νι­σμό για την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, που συ­γκε­ντρώ­νε­ται στο ερώ­τη­μα αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή η ΝΔ θα απο­τε­λέ­σουν τον «κορμό» για τον κυ­βερ­νη­τι­κό συ­να­σπι­σμό στην επό­με­νη ημέρα από την τυ­πι­κή (αλλά όχι ου­σια­στι­κή) λήξη του προ­γράμ­μα­τος του 3ου μνη­μο­νί­ου. 

Σε αυτόν το χορό, κάθε πλευ­ρά έχει τα όπλα της.

Με το συλ­λα­λη­τή­ριο στην Αθήνα, η ΝΔ έδει­ξε τα δό­ντια της στους Τσί­πρα και Κο­τζιά. Υπεν­θύ­μι­σε ότι το πα­ρα­δο­σια­κό στρα­τό­πε­δο της Δε­ξιάς μπο­ρεί να συ­ντά­ξει γύρω του δυ­νά­μεις –από την εθνι­κι­στι­κή ακρο­δε­ξιά ως τον πα­ρα­παί­ο­ντα Μίκη– στη βάση «αρχών» της κυ­ρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας, όπως ο «πα­τριω­τι­σμός», ακόμα και όταν χρειά­ζε­ται να τον συν­δυά­σει με την απο­δο­χή της μνη­μο­νια­κής «επι­τή­ρη­σης» από τους δα­νει­στές.

Την επό­με­νη μέρα, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα απά­ντη­σε ανα­σύ­ρο­ντας από τα κι­τά­πια του Πα­παγ­γε­λό­που­λου και του Ρου­μπά­τη τα στοι­χεία για το σκάν­δα­λο της Novartis. Θύ­μι­σε έτσι ότι το «παλιό» κα­θε­στώς των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχει συσ­σω­ρεύ­σει τό­σους σκε­λε­τούς στα ντου­λά­πια του κρά­τους, που δί­νουν ση­μα­ντι­κά όπλα στους αντα­γω­νι­στές του: δύο πρώην πρω­θυ­πουρ­γοί, 8 πρώην υπουρ­γοί και ο πρό­ε­δρος της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος αντι­με­τω­πί­ζουν την προ­ο­πτι­κή να κά­τσουν στο σκα­μνί με ιδιαί­τε­ρα ατι­μω­τι­κές κα­τη­γο­ρί­ες. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, κα­νείς δεν ασχο­λεί­ται, ούτε πρό­κει­ται να ασχο­λη­θεί, με την πιο ου­σια­στι­κή πλευ­ρά αυτού του πραγ­μα­τι­κού σκαν­δά­λου: τις βα­ριές βλά­βες που υπέ­στη­σαν τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία από τη διαρ­κή λη­στεία με τις τιμές στα φάρ­μα­κα, που ορ­γά­νω­νε επί χρό­νια η «φι­λι­κή εται­ρεία» κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών-φαρ­μα­κο­βιο­μη­χά­νων-πο­λυ­ε­θνι­κών φαρ­μα­κευ­τι­κών εται­ρειών. Όπως κα­νείς μέχρι σή­με­ρα δεν πρό­τει­νε μια σο­βα­ρή «ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση» των Τα­μεί­ων, σε αντί­θε­ση με ό,τι έκα­ναν για τις τρά­πε­ζες οι κυ­βερ­νή­σεις Κ. Κα­ρα­μαν­λή, Γ. Πα­παν­δρέ­ου, Α. Σα­μα­ρά και Αλ. Τσί­πρα. 

Όμως, ταυ­τό­χρο­να, αυτός ο χορός αντα­γω­νι­στι­κής συ­νερ­γα­σί­ας είναι υπο­νο­μευ­μέ­νος από τη συ­νέ­χι­ση της διε­θνούς κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού. Την ημέρα που οι Τζα­να­κό­που­λος-Κο­ντο­νής έκα­ναν τις εξαγ­γε­λί­ες για τη Novartis, έσκα­σε το «κραχ» στη Wall Street: μέσα σε μια ημέρα εξα­ε­ρώ­θη­καν τα «κέρδη» ενός χρό­νου, στη με­γα­λύ­τε­ρη βου­τιά προς τα κάτω των με­το­χών μετά το 2008. Το φαι­νό­με­νο εξα­πλώ­θη­κε ακα­ριαία στο Τόκιο και στα χρη­μα­τι­στή­ρια της Ασίας, δια­ψεύ­δο­ντας όσους είχαν βια­στεί να μι­λή­σουν για «στα­θε­ρο­ποί­η­ση του κα­πι­τα­λι­σμού, μετά την κρίση» και βά­ζο­ντας σο­βα­ρά ερω­τη­μα­τι­κά σε όλους τους με­σο­πρό­θε­σμους σχε­δια­σμούς, και με­τα­ξύ τους στο σχε­δια­σμό για το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα.

Από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων, αυτές οι ει­δή­σεις πρέ­πει να ση­μαί­νουν συ­να­γερ­μό: Ο αγώ­νας ενά­ντια στη βάρ­βα­ρη λι­τό­τη­τα, ενά­ντια στη μνη­μο­νια­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση, είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νος με τον αγώνα ενά­ντια στον πό­λε­μο και τους εθνι­κι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, ενά­ντια στους εξο­πλι­σμούς και την ισχυ­ρο­ποί­η­ση και διεύ­ρυν­ση «ορ­γα­νι­σμών» όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ενά­ντια στην ανά­δυ­ση των νε­ο­να­ζι­στι­κών και ρα­τσι­στι­κών ακρο­δε­ξιών δυ­νά­με­ων. 

Αυτό το πλατύ μέ­τω­πο προ­κλή­σε­ων θέλει την Αρι­στε­ρά του. Που, στις πα­ρού­σες συν­θή­κες, μπο­ρεί να πα­ρου­σια­στεί πραγ­μα­τι­κά επί σκη­νής μόνο υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση να κάνει ει­λι­κρι­νά και σο­βα­ρά την επι­λο­γή της ενό­τη­τας στη δράση, της ενό­τη­τας που θα επι­διώ­κει να οι­κο­δο­μή­σει πει­στι­κές και μα­ζι­κές απα­ντή­σεις στις με­γά­λες πο­λι­τι­κές προ­κλή­σεις που έρ­χο­νται.