To editorial του νέου φύλλου της "Εργατικής Αριστεράς" (Νο 399)

Το σύ­νο­λο των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων, νόμων και δια­τά­ξε­ων θα συ­νε­χί­σει να είναι σε ισχύ, με την ενί­σχυ­ση των πρό­σθε­των μέ­τρων της 3ης και της 4ης αξιο­λό­γη­σης, που προ­ε­τοι­μά­ζουν το κοι­νω­νι­κό έδα­φος για τα ακόμα σκλη­ρό­τε­ρα μέτρα που το 3ο μνη­μό­νιο προ­βλέ­πει για το 2019.

Αυτό το αντι­δρα­στι­κό θε­σμι­κό σπι­ράλ βύ­θι­σης στην υπερ­λι­τό­τη­τα και στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό στην πραγ­μα­τι­κή ζωή είναι ακόμα χει­ρό­τε­ρο: Οι απο­κα­λύ­ψεις για εκ­βια­σμούς ερ­γο­δο­τών που, με όπλο την απει­λή από­λυ­σης, επι­τυγ­χά­νουν την επι­στρο­φή του δώρου και τμή­μα­τος των μι­σθών από τους ερ­γά­τες στα τα­μεία των επι­χει­ρή­σε­ων, είναι μια σκλη­ρή κα­τα­δί­κη των, τάχα μου, «ρι­ζο­σπα­στών αρι­στε­ρών» που κα­τοι­κο­ε­δρεύ­ουν στο Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας και στο Μα­ξί­μου.

Αυτή η υλική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν είναι δυ­να­τόν να κα­λυ­φθεί μέσα από τον επι­κοι­νω­νια­κό πό­λε­μο που ετοι­μά­ζει η κυ­βέρ­νη­ση, περί του «τέ­λους του Μνη­μο­νί­ου», με το μάτι στις επό­με­νες κάλ­πες.

Ας θυ­μί­σου­με με­ρι­κούς πρό­σθε­τους πα­ρά­γο­ντες:

• Η κα­σέ­τα περί «τέ­λους της επι­τρο­πεί­ας» έχει επι­σή­μως ακυ­ρω­θεί. Μετά τις δι­η­γή­σεις Μο­σκο­βι­σί, αλλά και της γερ­μα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, η επι­τρο­πεία είναι σαφές ότι, με την υπο­γρα­φή Τσί­πρα, έχει πα­ρα­τα­θεί μέχρι το 2060.
• Από το 2018 τί­θε­ται σε ισχύ ο δια­βό­η­τος μνη­μο­νια­κός «κό­φτης». Αν κατά την εκτέ­λε­ση του προ­πϋ­πο­λο­γι­σμού η κυ­βέρ­νη­ση δεν επι­τυγ­χά­νει το θη­ριώ­δες πλε­ό­να­σμα του 3,5% του ΑΕΠ (δηλ. πε­ρί­που 7,7 δισ. ευρώ!), τότε ο «κό­φτης» ενερ­γο­ποιεί­ται αυ­τό­μα­τα, ισο­σκε­λί­ζο­ντας τη δια­φο­ρά με πε­ρι­κο­πή συ­ντά­ξε­ων και κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών.
• Η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή δεν έχει μόνο θύ­μα­τα, αλλά και ευ­ερ­γε­τη­μέ­νους: Τον κόσμο του «επι­χει­ρείν», τους κα­πι­τα­λι­στές που πα­ρα­λαμ­βά­νουν το ένα δώρο μετά το άλλο. Γι’ αυτό άλ­λω­στε και διευ­ρύ­νε­ται ο κα­τά­λο­γος των Οι­κο­γε­νειών και των Ομί­λων που, πλέον, «συ­νω­θού­νται» στον προ­θά­λα­μο των γρα­φεί­ων του Τσί­πρα και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων, η μόνη απά­ντη­ση που ται­ριά­ζει σε αυτή την πο­λι­τι­κή είναι η ασί­γα­στη πάλη για την ανα­τρο­πή της.

Αυτό ση­μαί­νει έμ­φα­ση στην οι­κο­δό­μη­ση του κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης.

Οι πλει­στη­ρια­σμοί είναι μια μάχη που βρί­σκε­ται ήδη σε εξέ­λι­ξη και πρέ­πει να διευ­ρυν­θεί με στόχο τη νίκη. Το χρο­νι­κό ση­μείο είναι «ορια­κό»: Η κυ­βέρ­νη­ση οφεί­λει να σπά­σει τη λαϊκή αντί­στα­ση, γιατί οι μα­ζι­κοί εκ­πλει­στη­ρια­σμοί λαϊ­κών κα­τοι­κιών είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για να πε­ρά­σουν οι «συ­στη­μι­κές» τρά­πε­ζες τα stress tests, είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για να δια­τη­ρη­θεί η μνη­μο­νια­κή συ­νέ­χεια.

Η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ, αλλά ακόμα και στο νερό, κά­νουν το άνοιγ­μα και αυτού του με­τώ­που απο­λύ­τως υπο­χρε­ω­τι­κό.

Ίσως τί­πο­τα δεν πε­ρι­γρά­φει κα­λύ­τε­ρα την κα­τρα­κύ­λα αυτής της κυ­βέρ­νη­σης από την από­πει­ρα να υπο­νο­μεύ­σει καί­ρια το δι­καί­ω­μα των ερ­γα­τών να κη­ρύσ­σουν απερ­γία. Η κα­τάρ­γη­ση του ν.1264, του νόμου με τον οποίο τα αφε­ντι­κά υπο­χρε­ώ­θη­καν να συμ­βι­βα­στούν κάτω από τα χτυ­πή­μα­τα των με­γά­λων αγώ­νων της ερ­γα­τι­κής Με­τα­πο­λί­τευ­σης, είναι ένα εμ­βλη­μα­τι­κό αί­τη­μα των ερ­γο­δο­τών και των «θε­σμών» των δα­νει­στών. Δεν πρέ­πει, με τί­πο­τα, να πε­ρά­σει!

Σε αυτά και άλλα ανά­λο­γα μέ­τω­πα οφεί­λου­με να συ­γκε­ντρώ­σου­με την προ­σο­χή μας.

Η κρίση του Τσί­πρα στρώ­νει τον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δρόμο στον Κυρ.Μη­τσο­τά­κη. Είναι μια απει­λή που δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί.

Η μόνη πι­θα­νή απά­ντη­ση είναι να παρ­θούν άμεσα οι πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες για ένα «μέ­τω­πο» της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­μνη­μο­νια­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, που θα διεκ­δι­κή­σει την πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση αυτού του κό­σμου, αντι­πα­λεύ­ο­ντας τις διερ­γα­σί­ες της δε­ξιό­στρο­φης πο­ρεί­ας, ή του εγκλω­βι­σμού στα μνη­μο­νια­κά σε­νά­ρια «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης».

Οι πρω­το­βου­λί­ες αυτές ασφα­λώς έχουν προ­γραμ­μα­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις: Μόνο αυ­θε­ντι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή μπο­ρεί να αντι­στα­θεί στην κα­τά­στα­ση που δια­μορ­φώ­νε­ται. Όμως οφεί­λουν, ταυ­τό­χρο­να, να έχουν ενω­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα, να επι­μέ­νουν στη δυ­να­τό­τη­τα της μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής, να επι­διώ­κουν τις απα­ντή­σεις στο «εδώ και τώρα» και όχι στην πα­ρα­πο­μπή της μάχης σε μιαν επό­με­νη ή με­θε­πό­με­νη φάση.

Το στοί­χη­μα αυτό αφορά ασφα­λώς την ηγε­σία και τις δυ­νά­μεις του ΚΚΕ. Με δε­δο­μέ­νες, όμως, τις επι­λο­γές και την πο­λι­τι­κή του, σή­με­ρα η εκ­πλή­ρω­ση αυτών των όρων επα­φί­ε­ται κυ­ρί­ως στις πλά­τες της ΛΑΕ (όπως και άλλων δυ­νά­με­ων που το κα­λο­καί­ρι του 2015 αντι­στά­θη­καν στη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.