Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη κορυφώνοντας στον Έβρο την αντιπροσφυγική πολιτική της, επιχειρεί να χτίσει μια συντηρητική πολιτική στροφή, με αιχμές το ρατσισμό και τον εθνικισμό, που αυτή τη φορά δεν θα ηγεμονεύεται, λέει, από τη Χρυσή Αυγή αλλά από τη mainstream Δεξιά, από το κόμμα της ΝΔ.
Τα ούλτρα νεοφιλελεύθερα στελέχη του Κυριάκου Μητσοτάκη που κάποτε καμώνονταν ότι υποστηρίζουν ασύστολα την κυριαρχία «των αγορών» επειδή, τάχα, αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για τη δημοκρατία και την ελευθερία, σήμερα δεν έχουν πρόβλημα να κρύβονται πίσω από τις ρατσιστικές κορώνες του Αδ. Γεωργιάδη και τις εθνικιστικές-φιλοπόλεμες κραυγές του Ν. Παναγιωτόπουλου.
Ο ρατσισμός γίνεται η μέθοδος απάντησης σε πάσα νόσο. Ακόμα και για τον κορωναϊό φταίνε, μας είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης, οι πρόσφυγες που έχουν ταξιδέψει από το Αφγανιστάν μέσω Ιράν. Τώρα, το γεγονός ότι ο ιός ταξίδεψε ως εδώ μέσω του Μιλάνου της Βόρειας Ιταλίας (μιας από τις μητροπόλεις της ΕΕ…) παραμένει μια δευτερεύουσα λεπτομέρεια.
Η αγωνία των απλών λαϊκών ανθρώπων απέναντι στην απειλή μιας επιδημίας COV-19 είναι ένα γεγονός αυθεντικό. Γιατί ο κόσμος γνωρίζει ότι η μαζική φτώχεια που έχει δημιουργήσει η μνημονιακή πολιτική αποτελεί ένα πραγματικά θανατηφόρο υπόστρωμα. Αυτό το αίσθημα αδυναμίας κανένας γραβατοφορεμένος φιλελές δεν δικαιούται να το χλευάζει. Οι νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις που πρεσβεύει ο Κ. Μητσοτάκης φέρουν την ευθύνη για την εξασθένιση της άμυνας της κοινωνίας, τουλάχιστον στο επίπεδο που αφορά τη μοίρα πλατιών στρωμάτων του πληθυσμού.
Τα δημόσια νοσοκομεία είναι το πιο αποκαλυπτικό παράδειγμα. Η Βόρεια Ιταλία χρειάστηκε αιφνιδίως την πλήρη ισχύ τους. Όμως οι προηγούμενες δεκαετίες των περικοπών τα έχουν οδηγήσει στο όριο. Ακόμα και οι πλούσιοι που μέχρι σήμερα στηρίζονταν στην αυταπάτη της πανάκριβης ιδιωτικής περίθαλψης, διαπιστώνουν διεθνώς, με τρόμο, ότι η άμυνα απέναντι σε μια σοβαρή απειλή στηρίζεται στην ποιότητα του δημόσιου συστήματος υγείας.
Τα νοσοκομεία δεν είναι κτίρια, είναι συσσωρευμένη γνώση, είναι γιατροί, νοσοκόμες, προσωπικό. Όλοι αυτοί και αυτές θα χρειαστεί να δουλέψουν ηρωικά για το καλό όλων μας. Και είναι στιγμή να σκεφτούμε σοβαρά και αποφασιστικά για τους μισθούς, για τις εργασιακές σχέσεις, για τις συνθήκες της δουλειάς τους. Είναι κυριολεκτικά πρόκληση να εμφανίζει ο Κικίλιας και ο Μητσοτάκης ως αποτελεσματική άμυνα τις προσλήψεις μερικών εκατοντάδων «ελαστικοποιημένων» νοσηλευτών.
Ο φόβος για τις συνέπειες της φτώχειας και των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων είναι, όμως, κακός σύμβουλος. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ΜΜΕ δεν διστάζουν να τον συνδαυλίζουν.
Η κυβερνητική πολιτική συνδέει το φόβο με το ρατσισμό. Προσπαθεί να χτίσει είτε ένα κλίμα ανημπόριας, είτε ένα κλίμα ξεσπάσματος ενάντια στους ακόμα πιο αδύναμους, ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Η πραγματική «ασύμμετρη απειλή» που αντιμετωπίζει η κοινωνική πλειοψηφία είναι η φτώχεια και ο ρατσισμός. Απέναντι σε αυτήν την απειλή η μόνη αντιμετώπιση είναι η συλλογικότητα, η κινητοποίηση, η αλληλεγγύη. Η υπεράσπιση των προσφύγων και των μεταναστών, η απομόνωση των φιλοπόλεμων πολιτικών, είναι σε άμεση σύνδεση με την πάλη για το μισθό, για τη σύνταξη, για τα δημόσια σχολεία και τα νοσοκομεία.
Απέναντι στην πολιτική που διαιρεί τον κόσμο για να επιβάλει τις αντεργατικές αντικοινωνικές πολιτικές, οφείλουμε να αντιτάξουμε την ενότητα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, την ενότητα μέσα στους αγώνες μας και για την επιβολή των δικών μας στόχων και αιτημάτων.
