ΕΔΡΑΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΣΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ ΒΙΟΜΕ

Η εξά­μη­νη ανα­στο­λή των πλει­στη­ρια­σμών των οι­κο­πέ­δων όπου βρί­σκο­νται οι εγκα­τα­στά­σεις της ΒΙΟΜΕ απο­τε­λεί μια πρώτη μικρή νίκη του με­γά­λου κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης και υπο­στή­ρι­ξης του αυ­το­δια­χει­ρι­στι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος και του αγώνα των ερ­γα­ζο­μέ­νων της ΒΙΟΜΕ που έχει ανα­πτυ­χθεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια τόσο στη χώρα μας όσο και διε­θνώς. Άλ­λω­στε η σχε­τι­κή ρύθ­μι­ση έγινε μετά την αγω­νι­στι­κή μα­ταί­ω­ση των πρώ­των πλει­στη­ρια­σμών από τις δυ­νά­μεις του κι­νή­μα­τος, κάτι που έκανε σαφές προς όλους ότι η από­πει­ρα κα­τα­στο­λής της αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νης ΒΙΟΜΕ μέσω του πλει­στη­ρια­σμού των εγκα­τα­στά­σε­ών της και της έξω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων από εκεί δεν θα ήταν κα­θό­λου εύ­κο­λη υπό­θε­ση...

Ωστό­σο, η ρύθ­μι­ση αυτή προ­φα­νώς δεν λύνει το πρό­βλη­μα αλλά απλώς το με­τα­θέ­τει χρο­νι­κά, και γι' αυτό δεν επι­τρέ­πει κα­νέ­ναν εφη­συ­χα­σμό. Το διά­στη­μα αυτό ο αγώ­νας μας πρέ­πει να κλι­μα­κω­θεί και το εγ­χεί­ρη­μα της πα­ρα­γω­γής χωρίς αφε­ντι­κά και εκ­με­τάλ­λευ­ση να εδραιω­θεί ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο κοι­νω­νι­κά, στον κόσμο και τις δομές του μά­χι­μου κοι­νω­νι­κού και ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, εκεί δη­λα­δή απ' όπου άντλη­σε απο­κλει­στι­κά τη “νο­μι­μό­τη­τα” και την αντο­χή του όλα αυτά τα χρό­νια. Όχι μόνο δεν επα­να­παυό­μα­στε, αλλά μαζί με όλους/ες τους αλ­λη­λέγ­γυους/ες θα ανα­πτύ­ξου­με πα­ρα­πέ­ρα τις δρά­σεις μας με την απαί­τη­ση μέχρι το πέρας του εξα­μή­νου το πα­ρά­δειγ­μα της ΒΙΟΜΕ, της ερ­γα­τι­κής αυ­το­διεύ­θυν­σης και του κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου της πα­ρα­γω­γής, να γίνει σε­βα­στό και να αφε­θεί να ανα­πτύ­ξει απε­ρί­σπα­στο τις δυ­να­τό­τη­τές του για ζωή με αξιο­πρέ­πεια, ισό­τη­τα, αλ­λη­λεγ­γύη, και συ­νερ­γα­τι­κή δη­μιουρ­γία για τις ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας.

Θέ­λου­με να κά­νου­με για άλλη μια φορά κα­θα­ρό ότι δεν μας αφο­ρούν παι­χνί­δια δήθεν αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων με άλλα τμή­μα­τα ερ­γα­ζο­μέ­νων, όπως αυτά που επί­μο­να ενορ­χη­στρώ­νει η ερ­γο­δο­σία με ορ­μη­τή­ριό της το διοι­κη­τι­κό συμ­βού­λιο του σω­μα­τεί­ου των ερ­γα­ζο­μέ­νων της Φίλ­κε­ραμ Τζόν­σον. Με τους ερ­γα­ζό­με­νους που διεκ­δι­κούν τα δε­δου­λευ­μέ­να και τα αυ­το­νό­η­τα δι­καιώ­μα­τά τους ήμα­σταν πάντα μαζί, και μά­λι­στα πα­λεύ­ο­ντας στην πράξη γι' αυτά με απερ­γί­ες, επι­σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας και κα­τα­λή­ψεις. Άλλοι θα πρέ­πει να απο­λο­γη­θούν -στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση το δ.σ. του σω­μα­τεί­ου της Φίλ­κε­ραμ-, για την απρο­κά­λυ­πτα φι­λο­ερ­γο­δο­τι­κή στάση τους όλα αυτά τα χρό­νια, για την έλ­λει­ψη οποιασ­δή­πο­τε αγω­νι­στι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης απέ­να­ντι σε αυ­τούς που τους δη­μιούρ­γη­σαν το πρό­βλη­μα, την ερ­γο­δο­σία και τις κυ­βερ­νη­τι­κές-κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές, και για την αντι­συ­να­δελ­φι­κή και απερ­γο­σπα­στι­κή στάση τους απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους της ΒΙΟΜΕ. Όπως έγρα­φε και το πανό τους στην όψιμη “αγω­νι­στι­κή αφύ­πνι­σή” τους, συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νται και δρουν ως “οι­κο­πε­δού­χοι” και όχι ως ερ­γά­τες.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι της ΒΙΟΜΕ ήδη από την αρχή των προ­βλη­μά­των με την ερ­γο­δο­σία της ΒΙΟΜΕ και της μη­τρι­κής της εται­ρί­ας Φίλ­κε­ραμ Τζόν­σον εί­χα­με κα­λέ­σει και προ­σπα­θή­σει συ­γκε­κρι­μέ­να να δρά­σου­με από κοι­νού απέ­να­ντι στον κοινό εχθρό. Αλλά να δρά­σου­με μα­χη­τι­κά, με απερ­για­κό αγώνα και κα­τά­λη­ψη των ερ­γο­στα­σί­ων, και όχι ως πε­ρι­φε­ρό­με­νοι σε συν­δι­κα­λι­στι­κά, κομ­μα­τι­κά και κυ­βερ­νη­τι­κά γρα­φεία πε­ρι­μέ­νο­ντας καρ­τε­ρι­κά την εύ­νοια των ισχυ­ρών. Δεν ει­σα­κου­σθή­κα­με και έτσι λόγω της αγω­νι­στι­κής τους απρα­ξί­ας και της πρόσ­δε­σής τους στις υπο­σχέ­σεις των αφε­ντι­κών, κιν­δυ­νεύ­ουν σή­με­ρα να μην πά­ρουν τί­πο­τα. Δεν φταί­νε οι ερ­γα­ζό­με­νοι της ΒΙΟΜΕ που όλα αυτά τα χρό­νια πα­λεύ­ουν με νύχια και με δό­ντια για τα κοινά μας δίκια, αλλά ο δικός τους υπο­ταγ­μέ­νος ερ­γο­δο­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός που τους έφερε στη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση. Πα­ρό­λα αυτά από την αρχή ξε­κα­θα­ρί­σα­με πως ζη­τά­με μόνο το δια­χω­ρι­σμό του ενός οι­κο­πέ­δου που βρί­σκο­νται οι εγκα­τα­στά­σεις της ΒΙΟΜΕ κι ας προ­χω­ρή­σουν με τα υπό­λοι­πα όπως αυτοί νο­μί­ζουν. Και ακόμη και αυτή την ύστα­τη στιγ­μή κα­λού­με τους ερ­γα­ζό­με­νους της Φίλ­κε­ραμ Τζόν­σον να δια­χω­ρι­στούν από την επι­ζή­μια για τους ίδιους τα­κτι­κή του δ.σ. του σω­μα­τεί­ου τους και να πάμε μαζί σε πραγ­μα­τι­κό κοινό αγώνα για όλα όσα μας χρω­στά­νε τα αφε­ντι­κά.

Θέ­λου­με επί­σης να ξε­κα­θα­ρί­σου­με τη θέση μας ως προς την προ­σπά­θεια που γί­νε­ται στα ΕΝ.ΚΛΩ να βρε­θεί ένας τρό­πος επα­να­λει­τουρ­γί­ας των ερ­γο­στα­σί­ων. Σε­βό­μα­στε και συ­μπα­ρα­στε­κό­μα­στε στις προ­σπά­θειες των ερ­γα­ζο­μέ­νων να δια­σώ­σουν θέ­σεις ερ­γα­σί­ας. Ωστό­σο το σχέ­διο που έχουν προ­τεί­νει -και το οποίο υπο­στη­ρί­ζει και η κυ­βέρ­νη­ση- δεν έχει καμία σχέση με την αυ­το­δια­χεί­ρι­ση και με τον τρόπο λει­τουρ­γί­ας της ΒΙΟΜΕ, όπως (μάλ­λον σκό­πι­μα) εμ­φα­νί­στη­κε από τον τύπο. Πρό­κει­ται για ένα πλαί­σιο “ερ­γα­τι­κής συμ­με­το­χής” σε μια κλα­σι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή επι­χεί­ρη­ση (ανά­λο­γες υπάρ­χουν θε­σμο­θε­τη­μέ­νες εδώ και δε­κα­ε­τί­ες σε όλες τις “ανα­πτυγ­μέ­νες” κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες), όπου οι ερ­γα­ζό­με­νοι συμ­με­τέ­χουν μαζί με τις τρά­πε­ζες και το κρά­τος με­το­χο­ποιώ­ντας τις αξιώ­σεις που έχουν. Τα χρέη (ή έστω ένα μέρος τους) του πα­λιού ερ­γο­δό­τη γί­νο­νται απο­δε­κτά και οι ερ­γα­ζό­με­νοι ξε­κι­νούν μια πα­ρα­γω­γι­κή προ­σπά­θεια κατά την οποία θα πρέ­πει αυτοί να τα απο­πλη­ρώ­σουν προς τις τρά­πε­ζες και το κρά­τος. Πα­ράλ­λη­λα δεν θί­γε­ται κα­θό­λου η διευ­θυ­ντι­κή ιε­ραρ­χι­κή και εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή δομή της επι­χεί­ρη­σης, ενώ η συν­διοί­κη­ση με τις τρά­πε­ζες και το κρά­τος αφαι­ρεί κάθε ανε­ξαρ­τη­σία από τους ερ­γα­ζό­με­νους και τους εμπλέ­κει σε ένα αλ­λο­τριω­τι­κό κυ­νή­γι κερ­δο­φο­ρί­ας και αντα­γω­νι­στι­κών επι­δό­σε­ων. Στην Ελ­λά­δα, είναι κλα­σι­κό το πα­ρά­δειγ­μα,  των προ­βλη­μα­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και του ΟΑΕ (Ορ­γα­νι­σμός για την Ανα­συ­γκρό­τη­ση των Επι­χει­ρή­σε­ων) στην δε­κα­ε­τία του ’80. Οι βιο­μή­χα­νοι ξε­κο­κά­λι­σαν τα θα­λασ­σο­δά­νεια, φορ­τώ­νο­ντας τα χρέη τους στο κρά­τος και την ίδια στιγ­μή η διοί­κη­ση των ερ­γο­στά­σιων από τα golden boys της επο­χής, την κρα­τι­κή και κυ­βερ­νη­τι­κή γρα­φειο­κρα­τία, οδή­γη­σαν τε­λι­κά, το ‘89, σα­ρά­ντα μία (41) με­γά­λες επι­χει­ρή­σει σε ορι­στι­κό κλεί­σι­μο και 54.500 ερ­γα­ζό­με­νους απο­λυ­μέ­νους.

Το μο­ντέ­λο αυτό φαί­νε­ται να ευ­νο­εί και η κυ­βέρ­νη­ση μέσω του νόμου για την επα­να­λει­τουρ­γία κλει­στών επι­χει­ρή­σε­ων, που έχει εξαγ­γεί­λει και προ­ε­τοι­μά­ζει. Η δική μας θέση είναι ότι οποιο­δή­πο­τε σχέ­διο επα­να­λει­τουρ­γί­ας για να είναι στοι­χειω­δώς υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων πρέ­πει πριν απ' όλα να απαλ­λάσ­σει τους ερ­γα­ζό­με­νους από τα χρέη των πα­λιών αφε­ντι­κών. Από κει και πέρα πρέ­πει να δί­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα στους ερ­γα­ζό­με­νους να αυ­τό­ορ­γα­νω­θούν και να επι­λέ­ξουν οι ίδιοι με αμε­σο­δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες βάσης τον τρόπο με τον οποίο θα δο­μή­σουν τις ερ­γα­σια­κές και διοι­κη­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες της επι­χεί­ρη­σης. Στο πλαί­σιο αυτό, εμείς κα­λού­με τους ερ­γα­ζό­με­νους να πά­ρουν τις επι­χει­ρή­σεις πραγ­μα­τι­κά στα χέρια τους, με συλ­λο­γι­κή αυ­το­διεύ­θυν­ση και ισό­τι­μη συμ­με­το­χή όλων, χωρίς ιε­ραρ­χί­ες και δια­κρί­σεις, με προ­σα­να­το­λι­σμό στην κά­λυ­ψη πραγ­μα­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών και εξα­σφά­λι­ση του κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου στην πα­ρα­γω­γή. Το θε­σμι­κό πλαί­σιο θα πρέ­πει να σέ­βε­ται την αυ­το­νο­μία των συ­νερ­γα­τι­κών εγ­χει­ρη­μά­των και να τα απαλ­λάσ­σει απ' όλα τα ιδιο­κτη­σια­κά, νο­μι­κά και γρα­φειο­κρα­τι­κά εμπό­δια που τους φράσ­σουν το δρόμο.

Ξέ­ρου­με πολύ καλά ότι κα­νέ­να θε­σμι­κό πλαί­σιο δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει αυτά που κα­τα­κτά­με στην πράξη και υπε­ρα­σπί­ζο­νται κοι­νω­νι­κά. Με αυτή την πε­ποί­θη­ση, ενό­ψει της τρί­της επε­τεί­ου από την ντε φάκτο έναρ­ξη λει­τουρ­γί­ας της ΒΙΟΜΕ υπό ερ­γα­τι­κή αυ­το­διεύ­θυν­ση, μετά από τρία χρό­νια που απο­δει­κνύ­ουν ότι η αυ­το­δια­χεί­ρι­ση δεν είναι ου­το­πία, ότι απο­τε­λεί άμεση και ρε­α­λι­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή αξιο­πρέ­πειας, αυ­το­νο­μί­ας και ελευ­θε­ρί­ας, απέ­να­ντι στο κυ­ρί­αρ­χο κα­θε­στώς της ανερ­γί­ας, της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της εξα­θλί­ω­σης, εί­μα­στε ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο πει­σμέ­νοι και απο­φα­σι­σμέ­νοι να μην εγκα­τα­λεί­ψου­με αυτά που μας ανή­κουν κι αυτά που κα­τα­κτή­σα­με, να φυ­τέ­ψου­με πάνω στα ερεί­πια μαζί με την κοι­νω­νία και για την κοι­νω­νία, τους σπό­ρους μιας ζωής ελεύ­θε­ρης συ­νερ­γα­τι­κής δη­μιουρ­γί­ας, από όλους για όλους.

Σας κα­λού­με στις εκ­δη­λώ­σεις που θα γί­νουν στο ελεύ­θε­ρο αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νο ερ­γο­στά­σιο της ΒΙΟΜΕ την Κυ­ρια­κή 14 Φλε­βά­ρη, για να γιορ­τά­σου­με τις κοι­νές μας κα­τα­κτή­σεις και να συ­να­πο­φα­σί­σου­με  τα επό­με­να βή­μα­τα της ανα­γκαί­ας κοι­νω­νι­κής και ερ­γα­τι­κής αντε­πί­θε­σης.