Το ΔΝΤ κάνει... ανοησίες! Δεν είναι κακή η επικεφαλής του, η Κριστίν Λαγκάρντ, με θητείες, μεταξύ άλλων, ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, αλλά και ως επικεφαλής των νομικών υπηρεσιών της Γκόλντμαν Σακς στο Λονδίνο, οι τεχνοκράτες του δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Το πρόγραμμα... βγαίνει! Η οικονομία... απογειώνεται! Η Ελλάς... ανασαίνει!
Το 2016 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, έως σήμερα, και έτος των ανόητων ή των ανοησιών. Η λέξη και τα παράγωγα της βρίσκονται στα χείλη υψηλόβαθμων παραγόντων και προσώπων της εγχώριας και της διεθνούς σκηνής. Η λέξη, επίσης, φαίνεται ότι έχει προκαλέσει ψυχικό τραύμα στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και προσπαθεί εναγώνια να πάρει το αίμα του πίσω – ανεπιτυχώς. Θυμίζω ότι το έτος που διανύουμε ξεκίνησε με έναν αρκούντως «σοϊμπλικό» αφορισμό στο Νταβός. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έσπευσε να ζητήσει εκ νέου τα μερκελικά και νεοφιλελεύθερα διαπιστευτήρια του έλληνα πρωθυπουργού και τον προέτρεψε, άκομψα και υποτιμητικά, να μείνει φανατικά προσκολλημένος στο πνεύμα και το γράμμα της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου και το τρίτο μνημόνιο. «Είναι η εφαρμογή (των συμφωνηθέντων), ανόητε!», πέταξε ο Σόιμπλε και μετά, λυτοί και δεμένοι, στο Βερολίνο και την Αθήνα προσπαθούσαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ο χαρακτηρισμός δεν ήταν προσβλητικός και δεν υπήρξε απόπειρα μείωσης του πρωθυπουργού...
Η ρετσινιά, όμως, έμεινε, πρώτα από όλα στον ίδιο τον Τσίπρα, που φαίνεται ότι ένιωσε, καλύτερα από τον καθένα, την πατσαβούρα να σκάει με πάταγο στη φάτσα του – εξάλλου, αυτός ήταν το θέμα - θύμα της ατάκας, κάνοντας την πάπια και σφυρίζοντας αδιάφορα, λες και έβρεχε ενώ τον έφτυναν. Το στίγμα όμως έμεινε, όπως και το τραύμα και η χλεύη. Και έτσι, ψάχνει να μεταδώσει το στίγμα της ανοησίας – σαν τον χαρτοπαίκτη που παλεύει να δώσει τον «μουτζούρη» σε άλλον – σε τρίτο πρόσωπο ή φορέα. Η... έμπνευση, η οποία δεν είναι ακριβώς καινούρια, στοχοποιεί το ΔΝΤ (όχι όόόόλο το ΔΝΤ, τους... κακούς τεχνοκράτες...). Γιατί όπως θα έλεγε ενδεχομένως παραλλαγμένο ένα παλιό, πολιτικό σύνθημα της ΝΔ, «υπάρχει καλύτερο ΔΝΤ και το θέλουμε!».
Με αυτό το... καλύτερο ΔΝΤ (και την... καλύτερη Ευρώπη) συζήτησαν χθες οι Τσακαλώτος – Χουλιαράκης και παρά τα όσα διαδίδονται σε συστημικά ΜΜΕ για δήθεν «κακό κλίμα», «αδιέξοδα», «χάσμα» κτλ, οι συνομιλητές τα βρήκαν σε όλα (σε όλα...) και μάλιστα εξαιρετικά γρήγορα και σύντομα. Μέχρι και χρονοδιάγραμμα θέσπισης των νέων μέτρων (με πρώτο πιάτο, το φορολογικό – νέο κρεβάτι του Προκρούστη), συναποφασίστηκε με έσχατο σημείο ψήφισης από τη Βουλή, τη Μεγάλη Εβδομάδα, και πιο συγκεκριμένα, τη Μεγάλη Τετάρτη, 27 Απριλίου, προκειμένου πάλι λόγω θρησκευτικών εορτών, να μην πάρει χαμπάρι ο πολύς κόσμος τι του ξημερώνει – το... έργο είχε ανέβει με «επιτυχία» και παραμονές Δεκαπενταύγουστου του 2015 με το τρίτο μνημόνιο. Όλα τα άλλα, είναι στάχτη στα μάτια και εύπεπτος χυλός για εσωτερική κατανάλωση στους τελευταίους οπαδούς του Τσίπρα και της «σκληρής διαπραγμάτευσης». Είπαμε, «είναι η εφαρμογή, ανόητε!».
Panama Papers
Την ώρα που οι κοινοί θνητοί καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο των νέων μέτρων, έσκασε και το θέμα με τις οφ-σορ εταιρίες στον Παναμά. Για να περιοριστούμε μόνο στα αφορολόγητα σεντούκια, τα οποία σχετίζονται με την Ελλάδα, αυτά φθάνουν σε αριθμό τα 223, με τον πολυπράγμονα κύριο Παπασταύρου (να 'χαμε δέκα σαν και αυτόν, όπως είχε πει ο Αντώνης Σαμαράς...) να παίζει ρόλο μεσάζοντα και διαχειριστή σε (τουλάχιστον...), τρία. Πάντως από όσα μεταδίδονται από τη διεθνή, δημοσιογραφική ομάδα, που έφερε το θέμα στην επιφάνεια, η Ελλάδα έχει την «τιμή» να διαθέτει όχι 10, αλλά 223 «Παπασταύρου», μόνο στον Παναμά ή με ενδιάμεσο σταθμό τη συγκεκριμένη χώρα, καθώς το σύστημα των οφ-σορ εταιριών, το οποίο αποκαλύφθηκε, είναι πολυδαίδαλο και πολυπλόκαμο, απλώνεται σε όλη την περιοχή της Καραϊβικής και κυρίως σε συμπλέγματα νησιών που είναι πρώην βρετανικές αποικίες και προτεκτοράτα... «Τυχαίο» και αυτό, όταν κέντρο της παγκόσμιας επιχειρηματικής και εφοπλιστικής, νομιμοφανούς φοροαποφυγής και φοροασυλίας είναι το αγαπημένο, και στους έλληνες επιχειρηματίες, εφοπλιστές και κεφαλαιούχους κάθε επαγγελματικής δραστηριότητας, Σίτυ του Λονδίνου, το κράτος εν κράτει της Μεγάλης Βρετανίας και του παγκόσμιου πλούτου.
Οι «ράφτες του Παναμά» ράβουν παγκόσμιο φορολογικό κουστούμι, στενό, αποπνικτικό και ασύμφορο, για τις χειμαζόμενες, εργατικές μάζες όπου γης, την ίδια στιγμή που προωθούν τη δική τους «νομιμότητα» φορολογικού αναχωρητισμού και ασυλίας. Καπιταλισμός στα καλύτερα του! Πολιτικές μαριονέτες στα κοινοβούλια και τα υπουργικά συμβούλια επιβάλλουν την ατζέντα των λιγότερων ή καθόλου φόρων, μόνο για τους έχοντες – οι «άλλοι» θα πληρώνουν εσαεί και αιματηρά. Δημοσιογραφικές γραφίδες επιμένουν ότι ανταγωνιστικότητα έρχεται μόνο με ελάχιστους φόρους για τον πλούτο γιατί αλλιώς θα... αναχωρήσουν οι επενδύσεις για άλλες πολιτείες – προφανώς και μεταξύ άλλων με έδρα τη διώρυγα του Παναμά. Και ζούμε και στη χώρα που πέρα από το νόμιμο και ηθικό του πάλαι ποτέ γαλάζιου υπουργού και κατόχου οφ-σορ, Γ. Βουλγαράκη, εφοπλιστής διατυμπάνιζε πως δεν μπορεί η ελληνική πολιτεία να τον αγγίξει φορολογικά και αν τον βρει, άντε να τον πιάσει (Βίκτωρ Ρέστης), ενώ εφοπλιστής που ήθελε να εμπλακεί και στα κοινά μέσω υπουργικού θώκου, όταν αποκαλύφθηκε η δική του οφ-σορ και το ασυμβίβαστο που διέπει πια αυτή την ίδρυση και συμμετοχή με πολιτικά αξιώματα, ανάμεσα στο υπουργείο και την πιθανότητα διάλυσης της οφ-σορ και μεταφοράς των περιουσιακών του στοιχείων στην Ελλάδα, διάλεξε την οφ-σορ (Γιώργος Βερνίκος το καλοκαίρι του 2012) και δεν άνοιξε ρουθούνι.
Κατά τα άλλα, γίνονται και ανοησίες...
