Α, είναι όλοι ίδιοι...

Είναι κάποιοι που είχαν υπουργείο και το άφησαν, για μια ιδέα της δικαιοσύνης. Είναι κάποιοι που θα μπορούσαν να έχουν υπουργείο και δεν το θέλησαν, για μια ιδέα της ελευθερίας. Είναι κάποιοι που ήταν Πρόεδροι της Βουλής, και δεν είναι πια, για μια ιδέα της δημοκρατίας. Είναι κάποιοι που θα μπορούσαν να είναι Πρόεδροι της Βουλής, και δεν θέλησαν, για μια ιδέα της ειρήνης. Είναι κάποιοι που ήταν βουλευτές, και δεν είναι πια, για μια ιδέα της ανθρωπότητας. Είναι κάποιοι που θα μπορούσαν να είναι βουλευτές, και δεν θέλησαν, για μια ιδέα της ισότητας. Είναι κάποιοι που έπαιρναν  έναν καλό μισθό, και τον αρνήθηκαν, για μια ιδέα της αξιοπρέπειας. Είναι κάποιοι που θα μπορούσαν να παίρνουν έναν καλό μισθό, και δεν δέχτηκαν, για μια ιδέα του μέλλοντος. Είναι κάποιοι που έγραφαν όπου ήθελαν, και είχαν τον σεβασμό της διανόησης, και δεν γράφουν πια, για μια ιδέα της αλήθειας. Είναι κάποιοι που θα μπορούσαν να γράφουν στη θέση τους, και δεν το κάνουν, για μια ιδέα της επιστήμης. Είναι κάποιοι που τους έκλεισε το μάτι η εξουσία, τους χαμογέλασε ο πλούτος, τους ψιθύρισε η δόξα, κι αυτοί προχώρησαν δεμένοι στο κατάρτι. Είναι σύντροφοί μας στη Λαϊκή Ενότητα.

Μπορούσαν κι αυτοί να τρώνε στα καλά εστιατόρια, να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία, να πηγαίνουν διακοπές στα πιο ακριβά μέρη. Μπορούσαν να συναναστρέφονται την υψηλή κοινωνία, να έχουν ό,τι χρειάζονται και ό,τι επιθυμούν, να πηγαίνουν στους καλύτερους γιατρούς, να μην έχουν έγνοιες. Μπορούσαν, το είχαν, και το αρνήθηκαν.

Αυτό μπορεί να μην είναι πολιτική θέση, μπορεί να μην είναι οικονομική ανάλυση, μπορεί να μη λύνει τα προβλήματα της χώρας, μπορεί να μην επιστρέφει καν την ελπίδα και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, μπορεί να μην κερδίζει εκλογές, μπορεί να είναι ζήτημα ηθικής, μπορεί να μη σώζει την ψυχή, μπορεί να είναι τελικά ασήμαντο κάτω από τα βαριά βήματα της Ιστορίας. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αλλά αν είναι ένα πράγμα σίγουρο, είναι πως δεν είναι ίδιοι με τους άλλους. Δεν είναι.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι σύντροφοί μας, έχουν κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν καταχωρείται, δεν αρχειοθετείται, δεν αναλύεται, δεν παράγεται, δεν αναπτύσσεται, δεν χωράει σε σύνορα, δεν μπαίνει σε μπουκάλι και σε συσκευασία, δεν διαφημίζεται, δεν δανείζεται, δεν γίνεται σήριαλ, δεν είναι θηλυκό, δεν είναι αρσενικό, δεν απογράφεται και δεν υπολογίζεται στο ΑΕΠ. Δεν υπάρχει καν λέξη γι΄ αυτό το πράγμα. Δεν φτάνει μία λέξη. Είναι μια ιδρυτική πράξη, είναι από τις πράξεις που φτιάχνουν λέξεις, που επανορίζουν τα πράγματα, που παράγουν νόημα, που τέμνουν τις εποχές.

Όσο λοιπόν κι αν το φωνάζετε. Όσο κι αν το διατάζετε από τα υπουργεία και τα βουλευτικά σας έδρανα, όσο κι αν επιμένετε από τη θέση του νέου Προέδρου της Βουλής και με τη σιγουριά του παχυλού μισθού σας, όσο κι αν το υπογραμμίζετε από τις καθηγητικές σας έδρες και τις σελίδες των εκατοντάδων εντύπων που σας ανήκουν, όσο κι αν το επαναλαμβάνετε από τις οθόνες της διαπλοκής κι ακόμη κι από τα βρωμισμένα πεζοδρόμια των Εξαρχείων, που δεν σηκώθηκαν ακόμη να σας πλακώσουν, από όπου και να το μηρυκάζετε: δεν είναι ίδιοι. Δεν είναι ίδιοι με τους άλλους. Ας ξεκινήσουμε από αυτό.

Σ΄ αυτή την άγρια νύχτα, κι ένα μόνο σημείο στον ορίζοντα μπορεί να είναι πολύτιμο.