Έκανε ο Σύριζα κωλοτούμπα ή δεν έκανε; Αν η ερώτηση διατυπωνόταν κάπως αλλιώς, ας πούμε αν έκανε στροφή 180 μοιρών, ίσως θα μπορούσε να απαντηθεί πιο εύκολα.

Γιατί μια στρο­φή την έχει κάνει, αλλά 180 μοι­ρών για την ώρα,  δεν τη λες. Αν θα επι­λέ­ξει να την ολο­κλη­ρώ­σει ή αν θα επι­στρέ­ψει στις θέ­σεις του, μένει να το δούμε στο επό­με­νο διά­στη­μα. Το σί­γου­ρο είναι  -έτσι όπως τρέ­χει ο πο­λι­τι­κός χρό­νος τε­λευ­ταία-  πως θα το δια­πι­στώ­σου­με  πολύ σύ­ντο­μα.  

Προς το παρόν, δεν μπο­ρού­με να πούμε λοι­πόν ότι έκανε  κα­νο­νι­κή κω­λο­τού­μπα, αλλά ας δούμε τι έκανε και πόσο έχει στρί­ψει.

Ο πρώ­τος προ­γραμ­μα­τι­κός στό­χος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν: «Ακυ­ρώ­νου­με τα μνη­μό­νια και τους εφαρ­μο­στι­κούς νό­μους». Με την από­φα­ση της 20ης Φε­βρουα­ρί­ου του Eurogroup όμως, η κυ­βέρ­νη­ση δε­σμεύ­τη­κε να τα σε­βα­στεί και να μην τα ακυ­ρώ­σει. Στο εσω­τε­ρι­κό ακρο­α­τή­ριο  υπο­στη­ρί­ζει ότι δε­σμεύ­τη­κε μόνο για τέσ­σε­ρις μήνες, ερ­μη­νεία που δεν τεκ­μη­ριώ­νε­ται ωστό­σο  από τη συμ­φω­νία . Μένει να δια­πι­στώ­σου­με αν στην πο­ρεία η κυ­βέρ­νη­ση απο­φα­σί­σει να μην τη­ρή­σει όσα υπέ­γρα­ψε.

Ο άλλος  βα­σι­κός  προ­γραμ­μα­τι­κός  στό­χος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν ηεπα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση της δα­νεια­κής σύμ­βα­σης και η δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους.  Αντί για επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση όμως,  κα­τέ­λη­ξε να ζη­τή­σει την πα­ρά­τα­σή της για τέσ­σε­ρις  μήνες (και για την ώρα επα­να­δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται  μόνο τα μέτρα του μνη­μο­νί­ου για να κλεί­σει η αξιο­λό­γη­ση και να πάρει τη δόση)  ενώ η δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους,  ούτε καν δια­τυ­πώ­νε­ται ως αί­τη­μα μετά  τις 25 Ια­νουα­ρί­ου μέχρι και σή­με­ρα από την ηγε­σία της κυ­βέρ­νη­σης.

Ο προ­ε­κλο­γι­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν κατά των πλε­ο­να­σμά­των και έλεγε  ότι «Τα δη­μό­σια έσοδα θα προ­έλ­θουν από τη φο­ρο­λό­γη­ση του πλού­του, των κα­θα­ρών κερ­δών, των υψη­λών ει­σο­δη­μά­των, της με­γά­λης ακί­νη­της και της εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας, από την ακύ­ρω­ση των προ­νο­μί­ων της ολι­γαρ­χί­ας και των πο­λυ­ε­θνι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και από την ανά­σχε­ση της ύφε­σης της οι­κο­νο­μί­ας».

Σή­με­ρα απο­δέ­χε­ται την λο­γι­κή των πλε­ο­να­σμά­των, πα­ρό­τι  αυτά ενι­σχύ­ουν την λι­τό­τη­τα που θα κα­ταρ­γού­σε. Όσο για τη φο­ρο­λό­γη­ση του πλού­του, της ολι­γαρ­χί­ας και της εκ­κλη­σια­στι­κής πε­ριου­σί­ας,  δεν έχει προ­βεί για την ώρα ούτε καν σε μία συμ­βο­λι­κή κί­νη­ση, ή έστω σε μία πρό­τα­ση πιο συ­γκε­κρι­μέ­νη που να δεί­χνει πως θα κι­νη­θεί. Αντι­θέ­τως, στα μέηλ  Βα­ρου­φά­κη που έχου­με δει μέχρι τώρα, δεν υπάρ­χει ούτε ένα μέτρο που θα υπο­δή­λω­νε τη βού­λη­ση αυτή , πέρα από γε­νι­κές ρη­το­ρι­κές δια­τυ­πώ­σεις.

Άλλος προ­γραμ­μα­τι­κός  στό­χος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν:  «Θέ­του­με το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα υπό την ιδιο­κτη­σία και τον έλεγ­χο του δη­μο­σί­ου, με ρι­ζι­κή τρο­πο­ποί­η­ση του τρό­που λει­τουρ­γί­ας του και των στό­χων που σή­με­ρα υπη­ρε­τεί». Δεν χρειά­ζε­ται να εξη­γή­σου­με ότι ως τώρα τί­πο­τα δεν άλ­λα­ξε στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα και ότι εξα­κο­λου­θούν να το δια­χει­ρί­ζο­νται οι ίδιοι τρα­πε­ζί­τες,  στους οποί­ους ο προη­γού­με­νος  ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έρι­χνε βα­ριές ευ­θύ­νες.

Βα­σι­κή προ­ε­κλο­γι­κή  θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν και  η ακύ­ρω­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων.  Αντί για αυτήν  όμως, ο Γ. Βα­ρου­φά­κης συμ­φώ­νη­σε  για λο­γα­ρια­σμό της κυ­βέρ­νη­σης να μην ακυ­ρώ­σει καμία.

Στρο­φή απο­τε­λεί φυ­σι­κά και το γε­γο­νός ότι ενώ μι­λού­σαν για κα­τάρ­γη­ση της τρόι­κας, αυτό που έκα­ναν ήταν να της αλ­λά­ξουν το όνομα της και το μέρος της συ­νά­ντη­σης, καθώς και να ζη­τή­σουν να έχουν μια πιο δια­κρι­τι­κή πα­ρου­σία. Ο ρόλος της για την ώρα δεν έχει ακυ­ρω­θεί.

Όσο για το μνη­μό­νιο, η κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι το δια­χώ­ρι­σε από τη δα­νεια­κή σύμ­βα­ση,  της οποί­ας ζή­τη­σε την πα­ρά­τα­ση, κάτι τέ­τοιο όμως -πέρα από το ότι δια­ψεύ­δε­ται από όλα τα υπό­λοι­πα κράτη μέλη-  δεν προ­κύ­πτει  ούτε από τα ντο­κου­μέ­ντα της πα­ρά­τα­σης  που είναι δη­μό­σια.
 
Όλα τα πα­ρα­πά­νω συ­νι­στούν σαφή υπο­χώ­ρη­ση της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τις προ­γραμ­μα­τι­κές θέ­σεις.  Είχε φρο­ντί­σει ωστό­σο, λίγο πριν από τις εκλο­γές, να πα­ρου­σιά­σει το «μι­νι­μα­λι­στι­κό»  (σε σχέση με το κα­νο­νι­κό) πρό­γραμ­μα  της Θεσ­σα­λο­νί­κης,  το οποίο δε­σμεύ­τη­κε ότι θα υλο­ποι­ή­σει άμεσα, ανε­ξάρ­τη­τα και πριν από τη δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές.  Τε­λι­κά όμως ούτε αυτό για την ώρα μπο­ρεί να υλο­ποι­ή­σει, αφού συμ­φώ­νη­σε  να μην προ­χω­ρή­σει σε καμία «μο­νο­με­ρή ενέρ­γεια», χωρίς την έγκρι­ση δη­λα­δή των δα­νει­στών. Το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης είχε κο­στο­λο­γη­θεί στα 12 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ  και τώρα αντ’αυ­τού προ­ω­θεί­ται ένα μικρό τμήμα του μόνο,  που κο­στο­λο­γεί­ται  μόλις  στα  200 εκα­τομ­μύ­ρια.
 
Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και το επι­τε­λείο του πα­ρου­σιά­ζουν τις υπο­χω­ρή­σεις αυτές ως κι­νή­σεις τα­κτι­κής για να κερ­δί­σουν χρόνο και επι­μέ­νουν ότι παρά τις δε­σμεύ­σεις Βα­ρου­φά­κη προς τους δα­νει­στές, αυτοί θα εφαρ­μό­σουν κα­νο­νι­κά το πρό­γραμ­μά τους και θα ψη­φί­σουν άμεσα όλα τα νο­μο­σχέ­δια που έχουν υπο­σχε­θεί. 
Αυτό που  τώρα γί­νε­ται φα­νε­ρό,  είναι πως τε­λι­κά  δεν υπήρ­χε καμία ου­σια­στι­κή και σο­βα­ρή προ­ε­τοι­μα­σία για την πε­ρί­φη­μη εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση, για ένα δικό τους σχέ­διο με­λε­τη­μέ­νο, πλή­ρες  και επε­ξερ­γα­σμέ­νο.  Η στρα­τη­γι­κή της ηγε­τι­κής ομά­δας στη­ρί­χθη­κε κυ­ρί­ως στην … «κα­λο­σύ­νη των ξένων» .

Δη­λα­δή στην υπο­στή­ρι­ξη που πε­ρί­με­ναν ότι θα έβρι­σκαν από τις ΗΠΑ, τη Γαλ­λία, την Ιτα­λία, τον Ντρά­γκι  και τον Γιούν­κερ, οι οποί­οι για τους δι­κούς τους λό­γους επι­θυ­μούν να πιε­στεί η Γερ­μα­νία και να χα­λα­ρώ­σει την άτεγ­κτη πο­λι­τι­κή της.  Οι δυ­να­τό­τη­τες βο­ή­θειας των «συμ­μά­χων» όμως,  φαί­νε­ται να έχουν όρια για την ώρα. Οι ΗΠΑ είχαν προ­σπα­θή­σει ξανά και στο πα­ρελ­θόν, επί Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου, αλλά με μη­δα­μι­νά απο­τε­λέ­σμα­τα.  Όσο για τους Ευ­ρω­παί­ους «συμ­μά­χους»,  πέρα από κά­ποιες κι­νή­σεις αμ­φι­βό­λου απο­τε­λέ­σμα­τος ως τώρα, στο Eurogroup συ­ντάσ­σο­νται στο τέλος πάντα με τη Γερ­μα­νία και  οι συ­σχε­τι­σμοί που μας αφο­ρούν κα­τα­λή­γουν 18-1.
 
Οι πιέ­σεις, οι εκ­βια­σμοί, οι απει­λές χρε­ο­κο­πί­ας και η δια­πό­μπευ­ση ήταν απο­λύ­τως ανα­με­νό­με­νοι, καθώς  είχαν επα­να­λη­φθεί με τον ίδιο τρόπο και επί Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου (ο οποί­ος σύμ­φω­να με μαρ­τυ­ρί­ες που ήρθαν στο φως της δη­μο­σιό­τη­τας αρ­γό­τε­ρα, είχε υπο­στεί άγριο μπού­λινγκ). Στε­νός συ­νερ­γά­της του Αλέξη Τσί­πρα  δή­λω­σε πρό­σφα­τα σε τη­λε­ο­πτι­κή του εμ­φά­νι­ση ότι όλα ήταν ανα­με­νό­με­να.  Άρα καμία έλ­λει­ψη προ­ε­τοι­μα­σί­ας δεν μπο­ρεί να απο­τε­λεί βά­σι­μη δι­καιο­λο­γία. 

Σε έναν πό­λε­μο -πραγ­μα­τι­κό, δι­πλω­μα­τι­κό ή οι­κο­νο­μι­κό-  τόσο η νίκη,  όσο και η ήττα απο­τε­λούν πάντα ένα εν­δε­χό­με­νο. Είναι όμως πολύ δια­φο­ρε­τι­κό  όταν πη­γαί­νεις σε πό­λε­μο και έχεις προ­ε­τοι­μα­στεί για  εκ­δρο­μή.   

Επει­δή για την ώρα  τί­πο­τα δεν έχει κρι­θεί ορι­στι­κά, παρά τις υπο­χω­ρή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης , όλα τα εν­δε­χό­με­να πα­ρα­μέ­νουν ανοι­χτά.  Για να δια­τη­ρη­θεί η ελ­πί­δα όμως,  χρειά­ζε­ται -εκτός από σο­βα­ρό­τη­τα και υπευ­θυ­νό­τη­τα- να επι­στρέ­ψει η πο­λι­τι­κή και να πα­ρα­με­ρί­σει η επι­κοι­νω­νία. 

 

Ετικέτες