Έκδοση του Red Notebook: Βελτιώνονται οι φράχτες, βελτιώνονται κι οι άλτες

«Βελ­τιώ­νο­νται οι φρά­χτες, βελ­τιώ­νο­νται κι οι άλτες». Αυτός είναι ο τί­τλος της δεύ­τε­ρης έκ­δο­σης του Red Notebook (προη­γή­θη­κε, με­ρι­κούς μήνες πριν, η συλ­λο­γή κει­μέ­νων με τίτλο «Το Διαρ­κές 1917», που κυ­κλο­φο­ρεί από τις εκ­δό­σεις ΚΨΜ).

Για την έκ­δο­ση αυτή επι­λέ­ξα­με με­ρι­κά από τα πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κεί­με­να που δη­μο­σιεύ­θη­καν στο σάιτ την πε­ρί­ο­δο 2012-2013, επι­χει­ρώ­ντας να συ­νο­ψί­σου­με εδώ την εμπει­ρία από τους αγώ­νες και τα συ­μπε­ρά­σμα­τα από τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση και την αρ­θρο­γρα­φία που ανα­πτύ­χθη­κε στην ιστο­σε­λί­δα για την πιο «πυκνή» μέχρι σή­με­ρα φάση της κρί­σης.

Περί τίνος πρό­κει­ται, λοι­πόν:

Στην πρώτη ενό­τη­τα («Οι πολ­λα­πλές όψεις της κρί­σης»), προ­σπα­θού­με να δεί­ξου­με ότι η «δη­μιουρ­γι­κή» κα­τα­στρο­φή και η σα­δι­στι­κή λι­τό­τη­τα, που υπο­στη­ρί­ζουν από κοι­νού η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και το Διε­θνές Νο­μι­σμα­τι­κό Τα­μείο, δεν απο­τε­λούν «λάθος» ή ανα­γκαίο κακό, αλλά βα­σι­κό στόχο της πο­λι­τι­κής δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης. Υπο­στη­ρί­ζου­με, με άλλα λόγια, ότι σε αντί­θε­ση με τα «χρυσά χρό­νια» του κα­πι­τα­λι­σμού (όταν δη­λα­δή ανα­πτύ­χθη­καν πο­λι­τι­κές στή­ρι­ξης της κα­τα­νά­λω­σης πάνω στα συ­ντρίμ­μια του Β΄ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου), η αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας περνά σή­με­ρα υπο­χρε­ω­τι­κά από την εκτε­τα­μέ­νη κα­τα­στρο­φή πε­ριτ­τών κε­φα­λαί­ων, την βίαιη απαλ­λο­τρί­ω­ση δη­μό­σιας ιδιο­κτη­σί­ας και την από­δο­σή της στο κε­φά­λαιο. Θε­ω­ρού­με, εν τέλει, ότι η λι­τό­τη­τα και η κατά το δυ­να­τόν ρα­γδαία ύφεση, που σύμ­φω­να με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ενό­ρα­ση θα απο­κα­τα­στή­σουν την ανά­πτυ­ξη το συ­ντο­μό­τε­ρο, είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο πιο «ορ­θο­λο­γι­κός» τρό­πος για την επί­τευ­ξη της επι­θυ­μη­τής κα­τα­στρο­φής (πλε­ο­να­ζό­ντων, αντι­πα­ρα­γω­γι­κών, μη επαρ­κώς αντα­γω­νι­στι­κών και πε­ριτ­τών) κε­φα­λαί­ων. Ο άλλος τρό­πος  ̶ευ­τυ­χώς σε από­στα­ση ασφα­λεί­ας για την ώρα, παρά τις κάθε λογής εθνι­κές εξάρ­σεις ̶ είναι ο πό­λε­μος.

Με βάση τα προ­α­να­φερ­θέ­ντα, γί­νε­ται σαφές ότι τα κυ­ρί­ως πεδία της σύ­γκρου­σης με το κρά­τος και το κε­φά­λαιο δεν είναι (και δεν θα είναι και στο εξής), αυτά που αφο­ρούν την πα­ρα­μο­νή ή την έξοδο της Ελ­λά­δας από την ευ­ρω­ζώ­νη, αλλά εκεί­να που έχουν να κά­νουν με τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις της πα­ρα­μο­νής και τις συ­νέ­πειες της εξό­δου: τι εί­δους συσ­σώ­ρευ­ση κε­φα­λαί­ου («ανά­πτυ­ξη») θέ­λου­με, τι εί­δους ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό, πόση εκ­με­τάλ­λευ­ση μπο­ρεί να αντέ­ξει αυτό, τι πα­ρα­μέ­νει και τι όχι στην επι­κρά­τεια του «κοι­νού» και έξω από τη σφαί­ρα του εμπο­ρεύ­μα­τος. Αλλά και ποιο πο­λι­τι­κό και πο­λι­τεια­κό κα­θε­στώς αντι­στοι­χεί στο πε­ριε­χό­με­νο του εν εξε­λί­ξει προ­γράμ­μα­τος κοι­νω­νι­κής «ανα­μόρ­φω­σης».

Την ίδια στιγ­μή, επι­χει­ρού­με να δεί­ξου­με ότι το πε­ρί­γραμ­μα της κρί­σης δεν εξα­ντλεί­ται στους προ­α­να­φερ­θέ­ντες οι­κο­νο­μι­κούς με­τα­σχη­μα­τι­σμούς. Ότι αντί­θε­τα, η επι­κρά­τη­ση των τε­λευ­ταί­ων είναι δυ­να­τή στο βαθμό που αξιο­ποιού­νται και επι­τα­χύ­νο­νται προ­γε­νέ­στε­ρες εξε­λί­ξεις στα πεδία της πο­λι­τι­κής και της ιδε­ο­λο­γί­ας, του πο­λι­τι­σμού και των αξιών.

Η ση­με­ρι­νή «εμπό­λε­μη» Δεξιά έχει κα­τα­στή­σει τα πεδία αυτά προ­νο­μια­κά για την εξι­λέ­ω­ση και τη θω­ρά­κι­σή της  ̶  για τη δια­τή­ρη­ση δε­σμών εκ­προ­σώ­πη­σης με τμή­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Την διευ­κο­λύ­νουν εξάλ­λου, ως προς αυτό, οι στρα­τευ­μέ­νες από­πει­ρες ιδε­ο­λο­γι­κής επέν­δυ­σης της εν εξε­λί­ξει κα­τα­στρο­φής, στις οποί­ες πρω­τα­γω­νι­στούν σή­με­ρα πάλαι ποτέ εχθροί της κάθε εί­δους στρά­τευ­σης, από κοι­νού με πάλαι ποτέ στρα­τευ­μέ­νους στην Αρι­στε­ρά,  σε έναν δη­μό­σιο χώρο που συ­γκρο­τή­θη­κε τη δε­κα­ε­τία του ΄90 με βα­σι­κά υλικά τον ατο­μι­σμό, τον κυ­νι­σμό, την αντι­πο­λι­τι­κή και την ατα­ρα­ξία. Εγκα­τα­λεί­πο­ντας κάθε επί­φα­ση πλου­ρα­λι­σμού, και προ­σχω­ρώ­ντας σε έναν επι­λε­κτι­κό αντι­κρα­τι­σμό απο­λύ­τως συμ­βα­τό στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα με τη στρα­τη­γι­κή του κρά­τους, εφη­με­ρί­δες με­γά­λης κυ­κλο­φο­ρί­ας, εστέτ επι­θε­ω­ρή­σεις και οι δια­νο­ού­με­νοι-θα­μώ­νες τους, δελ­τία ει­δή­σε­ων, λάιφ­στάιλ έντυ­πα και με­ση­με­ρια­νές εκ­πο­μπές, ομο­γε­νο­ποιού­νται και οι­κειο­ποιού­νται τις πιο επι­θε­τι­κές εκ­δο­χές της κυ­ρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας («θε­ω­ρία των άκρων», αντι-«λαϊ­κι­σμός», νε­ο­ρα­τσι­σμός)· προ­πα­γαν­δί­ζουν ή/και συ­γκα­λύ­πτουν τε­ρά­στιας ση­μα­σί­ας πο­λι­τι­σμι­κές εκτρο­πές (απα­ξί­ω­ση της ερ­γα­σί­ας, κοι­νω­νι­κός αυ­το­μα­τι­σμός, απο­στιγ­μα­τι­σμός του νε­ο­να­ζι­σμού, μι­σο­ξε­νία, μι­σο­γυ­νι­σμός, αδια­φο­ρία για τους από­μα­χους της ερ­γα­σί­ας)· πρι­μο­δο­τούν, τέλος, κάθε λογής εθνι­κό αφή­γη­μα: αφε­νός ως «συ­γκολ­λη­τι­κή ύλη» και στή­ριγ­μα υπο­κει­μέ­νων που βιώ­νουν με πρω­τό­γνω­ρο τρόπο τον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό και την υπαρ­ξια­κή έν­δεια, αφε­τέ­ρου ως κα­τα­φύ­γιο αυτών που «προ­δό­θη­καν από τους πο­λι­τι­κούς» και απο­ξε­νώ­νο­νται από την πο­λι­τι­κή. Σ΄ αυτά τα συμ­φρα­ζό­με­να, η δι­δα­κτι­κή επί­κλη­ση της θε­σμι­κής τάξης, ως αυτό που οφεί­λει άνευ όρων  ̶ υπο­τί­θε­ται ̶  να ενώ­νει χα­μέ­νους και κερ­δι­σμέ­νους της κρί­σης, απο­δει­κνύ­ε­ται κα­τα­φα­νώς ερ­γα­λεια­κή.

Στη δεύ­τε­ρη ενό­τη­τα («Η Ευ­ρώ­πη και η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση»), υπο­γραμ­μί­ζου­με ότι το πεδίο της ση­με­ρι­νής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής είναι το πεδίο της Ευ­ρώ­πης. Κι αυτό διότι καμία από­πει­ρα ανα­τρο­πής δεν μπο­ρεί να τε­λε­σφο­ρή­σει σε οποια­δή­πο­τε ευ­ρω­παϊ­κή χώρα  ̶ και προ­φα­νώς στην Ελ­λά­δα ̶ χωρίς τη με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με τις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις και την πο­λι­τι­κή εξου­σία της ευ­ρω­ζώ­νης  ̶ πράγ­μα που ισχύ­ει, εξάλ­λου, και για τον πλέον με­τριο­πα­θή με­ταρ­ρυθ­μι­σμό. Η κρίση της Κύ­πρου, που αντι­με­τω­πί­στη­κε για πολ­λο­στή φορά με την «εκ­δί­κη­ση» μιας χώρας για τα «αμαρ­τή­μα­τα» ολό­κλη­ρης της ευ­ρω­ζώ­νης (αλλά και με την ωμή υπεν­θύ­μι­ση ότι στο παι­χνί­δι δεν υπάρ­χουν πλέον κα­νό­νες...), επι­βε­βαί­ω­σε δρα­μα­τι­κά τη θέση αυτή.

Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι η ση­με­ρι­νή Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση απέ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ από το εί­δω­λο της «Ευ­ρώ­πης των λαών»· ότι η πε­ρί­φη­μη «αρ­χι­τε­κτο­νι­κή» της ενο­ποί­η­σης συ­μπύ­κνω­σε, κα­νο­νι­κο­ποί­η­σε και επέ­τει­νε το έλ­λειμ­μα (πραγ­μα­τι­κής) δη­μο­κρα­τί­ας σε εθνι­κό επί­πε­δο· ότι η υπαρ­κτή Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση είναι στις μέρες μας το αυ­ταρ­χι­κό κρά­τος του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Την ίδια στιγ­μή, ωστό­σο, δεν υπάρ­χει και αμ­φι­βο­λία ότι η έξαρ­ση των εθνι­κών εγω­ι­σμών σε επί­πε­δο κυ­ρί­αρ­χων κύ­κλων, η άνο­δος της Ακρο­δε­ξιάς, η εν­σω­μά­τω­ση ̶ πρώτα ̶ και η απο­δυ­νά­μω­ση  ̶ στη συ­νέ­χεια ̶ της Αρι­στε­ράς, προς όφε­λος εθνι­κο-ρα­τσι­στι­κών «αντι­στα­σια­κών» σχη­μα­τι­σμών (π.χ. το «Κί­νη­μα των Πέντε Αστέ­ρων» του Γκρί­λο στην Ιτα­λία), από άλλη δε σκο­πιά, η εν εξε­λί­ξει στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης, απει­λούν ακόμα και με διά­λυ­ση το ευ­ρω­παϊ­κό οι­κο­δό­μη­μα: όχι με όρους ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης τάξης πραγ­μά­των, όπως το επι­θυ­μεί και το επι­διώ­κει η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, αλλά με όρους σω­βι­νι­σμού και εθνι­κής πε­ρι­χα­ρά­κω­σης.

Στην τρίτη ενό­τη­τα («Όψεις του εκ­φα­σι­σμού»), επι­χει­ρού­με μια ανα­δρο­μή στις βα­σι­κές στιγ­μές με­τα­σχη­μα­τι­σμού του πάλαι ποτέ «ου­δέ­τε­ρου» και «ει­ρη­νο­ποιού» κρά­τους σε κρά­τος-πο­λέ­μαρ­χο. Η διαρ­κής προ­σφυ­γή τους κρά­τους στη «νό­μι­μη» (και πα­ρά­νο­μη) βία είναι από τις στα­θε­ρές της συ­γκυ­ρί­ας·  δεν είναι, ωστό­σο, παρά η εμ­φα­νέ­στε­ρη πα­ρά­με­τρος. Μόνο στο διά­στη­μα του τε­λευ­ταί­ου χρό­νου, γί­να­με μάρ­τυ­ρες πρω­τό­γνω­ρων εξε­λί­ξε­ων: από το αί­σχος του βιο­πο­λι­τι­κού ελέγ­χου και της δια­πό­μπευ­σης των ορο­θε­τι­κών γυ­ναι­κών, πα­ρα­μο­νές των εκλο­γών του Μαΐου του 2012, μέχρι τα κρα­τι­κά ρα­τσι­στι­κά πο­γκρόμ του Ξέ­νιου Δία και τα στρα­τό­πε­δα κρά­τη­σης με­τα­να­στών (για τη λει­τουρ­γία των οποί­ων εκ­χω­ρού­νται σε ιδιώ­τες ακόμα και μέσα κα­τα­να­γκα­σμού, συ­στα­τι­κά δη­λα­δή του «σκλη­ρού πυ­ρή­να» της κρα­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας  ̶ ώστε να ενι­σχύ­ο­νται εν τέλει τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενός κρά­τους-ΣΔΙΤ...)· από το κα­τα­σταλ­τι­κό όργιο των Σκου­ριών και τις χο­λι­γου­ντια­νού τύπου επι­χει­ρή­σεις εκ­κέ­νω­σης κα­τα­λή­ψε­ων στέ­γης, ως την προ­κλη­τι­κή ατι­μω­ρη­σία των γνω­στών-αγνώ­στων πίσω από τις εκα­το­ντά­δες ρα­τσι­στι­κές επι­θέ­σεις· από τις πολ­λα­πλές επι­στρα­τεύ­σεις απερ­γών ερ­γα­ζο­μέ­νων ως τα βα­σα­νι­στή­ρια συλ­λη­φθέ­ντων και την απα­γω­γή προ­σφύ­γων από την ΕΛ.ΑΣ, σε συ­νερ­γα­σία με ξένες υπη­ρε­σί­ες· από την ανα­βά­πτι­ση, τέλος, του νε­ο­να­ζι­σμού στη θε­ω­ρία των δύο άκρων, και τις ανοι­χτές εκ­κλή­σεις στε­λε­χών της ΝΔ προς τη Χρυσή Αυγή, μέχρι τη χου­ντι­κής έμπνευ­σης από­φα­ση να κλεί­σει η δη­μό­σια τη­λε­ό­ρα­ση την οποία στή­ρι­ξαν, «ενα­ντί­ον όλων», οι νε­ο­να­ζί.

Στα άρθρα που συν­θέ­τουν την ενό­τη­τα αυτή, πα­ρα­κο­λου­θεί­ται η συ­γκρό­τη­ση ενός κυα­νό­μαυ­ρου «εθνι­κού τόξου»: η οι­κο­δό­μη­ση ενός νέου, οιο­νεί εμ­φυ­λια­κού κρά­τους, με σκοπό τη συ­ντρι­βή των συλ­λο­γι­κών αντι­στά­σε­ων που επι­βιώ­νουν του τέ­λους της Με­τα­πο­λί­τευ­σης  ̶ και, βε­βαί­ως, τη συ­ντρι­βή της Αρι­στε­ράς και του αντιε­ξου­σια­στι­κού χώρου, ως ασύμ­βα­των με τους εθνι­κούς/μνη­μο­νια­κούς στό­χους. Οι προ­λη­πτι­κές επι­στρα­τεύ­σεις, η άνευ προη­γου­μέ­νου πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών, η ανά­δει­ξη της φι­γού­ρας του με­τα­νά­στη-εγκλη­μα­τία σε υπερ-ερ­γα­λείο κα­τα­σκευ­ής συ­ναι­νέ­σε­ων, και η διά­βρω­ση όλων ανε­ξαι­ρέ­τως των μη­χα­νι­σμών του κρά­τους από το νε­ο­να­ζι­σμό, είναι στιγ­μές της οι­κο­δό­μη­σης μιας νέας, αυ­ταρ­χι­κής ηγε­μο­νί­ας  ̶ της οι­κο­δό­μη­σης του «άκρου» της Δε­ξιάς. Αυτές τις τά­σεις συ­μπυ­κνώ­νει και ενι­σχύ­ει η Χρυσή Αυγή, αξιο­ποιώ­ντας το αί­σθη­μα της «απώ­λειας του οίκου» που βιώ­νουν ση­μα­ντι­κά τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας στο έδα­φος που καλ­λιερ­γή­θη­κε πριν από την κρίση. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που η Ακρο­δε­ξιά δεν μπο­ρεί να ανα­χθεί αυ­τό­μα­τα στις συ­νέ­πειες των μνη­μο­νί­ων: μο­λο­νό­τι η απελ­πι­σία και ο θυμός για τα μνη­μό­νια την τρο­φο­δο­τούν ανα­ντίρ­ρη­τα, οι τά­σεις που εκ­φρά­ζει δια­θέ­τουν από χρό­νια μια ισχυ­ρή κοι­νω­νι­κή έδρα­ση που προϊ­δε­ά­ζει για το βάθος και τη ση­μα­σία των συ­νερ­γειών της με την πα­ρα­δο­σια­κή Δεξιά.

Στην τέ­ταρ­τη ενό­τη­τα («Αρι­στε­ρά, κι­νή­μα­τα, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή»), υπο­στη­ρί­ζε­ται ότι οι προ­α­να­φερ­θεί­σες εξε­λί­ξεις δεν είναι δυ­να­τό να αντι­με­τω­πι­στούν στω­ι­κά από την Αρι­στε­ρά, ως εάν να επρό­κει­το για πα­ρε­μπί­πτο­ντα ζη­τή­μα­τα, επι­κοι­νω­νια­κά τερ­τί­πια των αντι­πά­λων της ή δευ­τε­ρεύ­ου­σας ση­μα­σί­ας εξε­λί­ξεις. Ενώ λοι­πόν είναι προ­φα­νές ότι κάθε αγώ­νας προ­σκρού­ει στο κυ­ρί­ως πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα σή­με­ρα (την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης), κι ενώ ισχύ­ει εξί­σου ότι κάθε διεκ­δί­κη­ση ανα­με­τριέ­ται ανα­πό­φευ­κτα με ένα συ­νο­λι­κό πρό­γραμ­μα κοι­νω­νι­κής «ανα­μόρ­φω­σης» (το Μνη­μό­νιο), την ίδια στιγ­μή, η επι­μο­νή της Αρι­στε­ράς στην προ­τε­ραιό­τη­τα των αγώ­νων και η άρ­νη­σή της να εγκα­τα­λεί­ψει και τους πλέον αντι­δη­μο­φι­λείς και μειο­ψη­φι­κούς από αυ­τούς, απο­τε­λούν όρο εκ των ων ουκ άνευ ακόμα και για την πλέον πα­ρο­δι­κή ανά­σχε­ση της τάσης του εκ­φα­σι­σμού. Η πε­ρί­πτω­ση της ΕΡΤ από τη μια, και της Υπα­τί­ας από την άλλη, είναι, ως προς αυτά, εν­δει­κτι­κές.

Απέ­να­ντι σε μια εμπό­λε­μη Δεξιά που συ­γκρο­τεί την δική της ηγε­μο­νία (ορ­γα­νώ­νει το δικό της «άκρο»), αντι­λαμ­βα­νό­με­νη το ανα­πό­φευ­κτο της με­τω­πι­κής σύ­γκρου­σης, η Αρι­στε­ρά  ̶υπο­στη­ρί­ζου­με ̶ δεν μπο­ρεί να κάνει τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο· ιδίως δε στο βαθμό που επι­διώ­κει να κυ­βερ­νή­σει, δεν μπο­ρεί παρά να προ­ε­τοι­μά­ζει την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς από σή­με­ρα, αφου­γκρα­ζό­με­νη το αί­τη­μα για πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία και την τε­ρά­στια λαϊκή δια­θε­σι­μό­τη­τα στη χώρα μας, αλλά και διε­θνώς.

Ας μην το ξε­χνά­με: το αί­τη­μα αυτό, η αδιά­λει­πτη πα­ρου­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε έναν κύκλο εμ­βλη­μα­τι­κών αγώ­νων, η σωστή ανά­λυ­ση της κρί­σης και η δια­τύ­πω­ση του στό­χου της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, ήταν που τον Μάιο του 2012 έφε­ραν τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά πρώτο κόμμα στους μι­σθω­τούς του Δη­μο­σί­ου και του ιδιω­τι­κού τομέα, στους άνερ­γους και στα με­σαία στρώ­μα­τα που υπο­βαθ­μί­ζει η κρίση, στη νε­ο­λαία και στις πα­ρα­γω­γι­κές ηλι­κί­ες έως 55 ετών. Στον λαό, δη­λα­δή, πάνω στον οποίο θα στη­ρι­χτεί η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.

Το κεί­με­νο είναι από­σπα­σμα από την Ει­σα­γω­γή του βι­βλί­ου. Το ίδιο το βι­βλίο θα βρί­σκε­ται στο πε­ρί­πτε­ρο του Red Notebook στο 17ο Αντι­ρα­τσι­στι­κό Φε­στι­βάλ (28, 29, 30 Ιου­νί­ου, Πο­δη­λα­το­δρό­μιο ΟΑΚΑ), και από την ερ­χό­με­νη εβδο­μά­δα στα κε­ντρι­κά βι­βλιο­πω­λεία.

Η έκ­δο­ση πε­ρι­λαμ­βά­νει κεί­με­να των: Γιώρ­γου Αλε­ξά­του, Γιάν­νη Αλ­μπά­νη, Μάκη Ανα­γνώ­στου, Γιώρ­γου Βε­λε­γρά­κη, Μι­χά­λη Βε­λη­ζιώ­τη, Σο­φί­ας Βι­δά­λη, Μάρ­κου Βο­για­τζό­γλου, Νίκου Βού­τση, Νι­κό­λα Γα­νιά­ρη, Έφης Γιαν­νο­πού­λου, Νίκου Γιαν­νό­που­λου, Σω­τή­ρη Δη­μη­τριά­δη, Αλέ­ξαν­δρου Ζα­χιώ­τη, Ηλία Ιω­α­κεί­μο­γλου, Χρή­στου Κα­ρα­γιαν­νί­δη, Γιώρ­γου Κα­τσα­μπέ­κη, Αλέ­ξαν­δρου Κιουπ­κιο­λή, Αλί­κης Κο­συ­φο­λό­γου, Λου­δο­βί­κου Κω­τσο­νό­που­λου, Χρή­στου Λά­σκου, Πέ­τρου Λι­νάρ­δου-Ρυλ­μόν, Ανα­στα­σί­ας Μα­τσού­κα, Τζαν­σά­ντρο Μέρλι, Δη­μή­τρη Μπε­λα­ντή, Φώτη Μπεν­λι­σοι, Γιώρ­γου Νια­ου­νά­κη, Μι­χά­λη Νι­κο­λα­κά­κη, Ηρα­κλή Οι­κο­νό­μου, Δη­μο­σθέ­νη Πα­πα­δά­του-Ανα­γνω­στό­που­λου, Χρι­στό­φο­ρου Πα­πα­δό­που­λου, Έλε­νας Πα­πα­δο­πού­λου, Γα­βρι­ήλ Σα­κελ­λα­ρί­δη, Νι­κό­λα Σε­βα­στά­κη, Πρό­δρο­μου Σεϊ­τα­νί­δη, Νίκου Σκο­πλά­κη, Σπύ­ρου Σούρ­λα, Πέ­τρου-Ιω­σήφ Σταν­γκα­νέλ­λη, Πέ­τρου Σταύ­ρου, Ντί­νας Τζου­βά­λα, Ευ­κλεί­δη Τσα­κα­λώ­του,  Στέ­φα­νου Τυ­ρο­βο­λά, Άννας Χα­τζη­σο­φιά, Δη­μή­τρη Χρι­στό­που­λου, Ηλία Χρο­νό­που­λου και Άντας Ψαρρά.

Ει­κα­στι­κή φρο­ντί­δα: Αλέ­κος Χα­τζι­δά­κις