Για σκηνικό τεχνητής πόλωσης από το ΠΑΜΕ (και δη στο όνομα της Αριστεράς) αλλά και της ΔΑΚΕ, με άμεσο στόχο τις δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς κάνουν λόγο στην Εκλογική τους Διακήρυξη για το 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ οι ΣΥΝΕΚ-ΜΕΤΑ, καλώντας τους εκπαιδευτικούς με την ψήφο και τη δράση τους, μέσα από τις ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ, να δώσουν αποφασιστική απάντηση σε τακτικές πόλωσης και υπονόμευσης της Ομοσπονδίας.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά για την προηγούμενη αγωνιστική περιόδο και το απερχόμενο διοικητικό συμβούλιο:
Παρά τις δυσκολίες που προέκυπταν από τους συσχετισμούς στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, εξαντλήσαμε όλα τα περιθώρια ενωτικής και συνθετικής τακτικής, ώστε το ΔΣ της ΟΛΜΕ να καταλήγει σε αποφάσεις, να είναι αποτελεσματικό, επίκαιρο και αποφασιστικό στη δράση του. Σε αυτή την κατεύθυνση αναπτύχθηκε σημαντική δράση, μαζί με τις Παρεμβάσεις/Συσπειρώσεις, στον προσανατολισμό της Ομοσπονδίας με βάση το 16ο Συνέδριο.
Το βασικό εμπόδιο σε αυτή τη δράση ήταν η τακτική κυρίως της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚ/ΠΕΚ, που προσπαθούσαν να ακυρώσουν τα βασικά αιτήματα του 16ου Συνεδρίου και τον αγωνιστικό προσανατολισμό της ΟΛΜΕ, αλλά και του ΠΑΜΕ, με τακτικές καταγγελίας, απομονωτισμού και περιχαράκωσης, χωρίς διάθεση για συνθέσεις. Αυτή η τακτική στην πράξη υπονόμευε τη δράση της ομοσπονδίας και δημιουργούσε μια προφανή δυσαρμονία ανάμεσα στις αποφάσεις του κλάδου (ΓΣ Προέδρων) και του ΔΣ της ΟΛΜΕ.
Το τελευταίο διάστημα, μετά την πολιτική αλλαγή, το ΠΑΜΕ (και μάλιστα στο όνομα της Αριστεράς), σε ανοιχτή συμπόρευση τακτικής με τη ΔΑΚΕ, στήνει σκηνικό τεχνητής πόλωσης – προσπαθώντας να επηρεάσει και τις «Παρεμβάσεις» – ενάντια στις δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ-META, με την κατηγορία οτι εκφράζουν το «νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό», με αντικειμενικό στόχο το μπλοκάρισμα και την απαξίωση της Ομοσπονδίας.
Οι Παρεμβάσεις / Συσπειρώσεις μέχρι τον περασμένο Δεκέμβρη στήριζαν δημιουργικά τον βασικό προσανατολισμό της Ομοσπονδίας που καθορίστηκε από το 16ο Συνέδριο. Το τελευταίο διάστημα όμως επισημαίνονται και στο χώρο τους τάσεις σύμπραξης με αυτό τον ιδιόμορφο αντικυβερνητικό συνδικαλισμό, που οδηγούν σε έναν ιδιότυπο “αριστερό” ανταγωνισμό με μικροπαραταξιακά κίνητρα.
