Βρισκόµαστε λίγες µέρες µετά τις δηλώσεις Μητσοτάκη για συνταγµατοποίηση της αξιολόγησης, άρση της µονιµότητας των δηµοσίων υπαλλήλων και νέο αυστηρότερο πειθαρχικό δίκαιο, καθώς και επιτάχυνση των πειθαρχικών διαδικασιών.
Η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε αλλαγές στο πειθαρχικό δίκαιο των δηµοσίων υπαλλήλων ώστε να προχωρήσει η αξιολόγηση στο δηµόσιο, σε ένα µεγάλο βαθµό οφείλεται και στις αντιδράσεις και στους αγώνες όλου του προηγούµενου διαστήµατος. Εστιάζοντας στην εκπαίδευση πρέπει να επισηµάνουµε ότι η επιµονή ενός σοβαρού τµήµατος νεοδιόριστων αλλά και µόνιµων εκπαιδευτικών στην απεργία αποχή ενάντια στην ατοµική αξιολόγηση, αλλά και οι κινητοποιήσεις ενάντια στις πειθαρχικές διώξεις που είναι σε εξέλιξη, οδήγησαν την κυβέρνηση να ψάξει τρόπους να επιβάλλει την πολιτική της αλλάζοντας το νοµοθετικό πλαίσιο. Κάτι ανάλογο είχε κάνει άλλωστε και µε το νόµο Χατζηδάκη που ψηφίστηκε για να εξασφαλίσει ότι θα βγαίνουν όλες οι απεργίες παράνοµες ή και καταχρηστικές.
Η επιβολή δυνητικής αργίας στη Χρύσα Χοτζόγλου από τον πρώην υπουργό παιδείας Κυριάκο Πιερρακάκη στις 5/3, γιατί αντέδρασε σε αξιολόγηση που διενεργήθηκε στο σχολείο της, ήρθε, παρά την απόρριψη της συγκεκριµένης ποινής από το πειθαρχικό συµβούλιο στις 23/10, ηµέρα 24ωρης πανεκπαιδευτικής απεργίας, κατά την οποία πάνω από 1.000 εκπαιδευτικοί και συµπαραστάτες συγκεντρώθηκαν έξω από το κτίριο που γίνονταν η συνεδρίαση. Στις 9/5 και µετά από έναν κύκλο κινητοποιήσεων, εκατοντάδες ψηφίσµατα αλληλεγγύης, και µαζική συγκέντρωση µπροστά στο εφετείο Πειραιά, η Χρύσα Χοτζόγλου επέστρεψε στο σχολείο της µε προσωρινή δικαστική αναστολή της δυνητικής αργίας, ενώ στις 20/5 εκδικάστηκε η αναστολήτης δυνητικής αργίας. Ο δρόµος για τη δικαίωση της Χρύσας µπορεί να είναι µακρύς αλλά όπως έχει φανεί περνάει µέσα από την οργάνωση της αλληλεγγύης και της µαζικής κινητοποίησης.
Οι δράσεις στην εκπαίδευση είναι διαρκείς το τελευταίο διάστηµα. Συστηµατικές παραστάσεις διαµαρτυρίας στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, Πρωτοβάθµιας, Δευτεροβάθµιας, καθώς και στις Περιφερειακές, ενάντια στις διώξεις και τα πειθαρχικά που βρίσκονται σε εξέλιξη. Κινητοποιήσεις ενάντια στα Ωνάσεια σχολεία που εκδιώκουν πολλά παιδιά από το σχολείο της γειτονιάς και επιτρέπουν την είσοδο ιδιωτών σε δηµόσιες δοµές αλλά και ενάντια στην δηµιουργία Πρότυπων σχολείων. Δράσεις ενάντια στις εξετάσεις PISA που παρότι το υπουργείο προσέφυγε και έβγαλε παράνοµες τις στάσεις εργασίας της ΟΛΜΕ για εκείνη τη µέρα, αυτές έγιναν µε την κάλυψη της ΑΔΕΔΥ και σε πολλά σχολεία µε την κάλυψη των τοπικών συλλόγων και ΕΛΜΕ, αυτές ακυρώθηκαν. Αλλά και κινητοποίηση στο υπουργείο εσωτερικών ενάντια στις προθέσεις της κυβέρνησης για νέο πειθαρχικό δίκαιο των δηµοσίων υπαλλήλων καθώς και άρση της µονιµότητας.
Η ΟΛΜΕ κάλεσε γύρο γενικών συνελεύσεων ενάντια στις εξαγγελίες της κυβέρνησης και για τη συνολικότερη κατάσταση που έχει δηµιουργηθεί από την επέλαση του νεοφιλελευθερισµού στην εκπαίδευση. Παρότι δε µπόρεσε να βγει απεργιακή κινητοποίηση και λόγω του ότι θα έπεφτε σε περίοδο πανελλαδικών εξετάσεων και ο κλάδος δεν είχε προετοιµαστεί για µια τέτοια µάχη και ψηφίστηκε ένα πρόγραµµα δράσης πίσω από τις ανάγκες, η συζήτηση για το πώς µπορεί να αντιµετωπιστεί η επιθετικότητα της κυβέρνησης άνοιξε. Η απεργιακή δράση είναι µονόδροµος µπροστά στις προκλήσεις που δέχεται όχι µόνο ο κλάδος των εκπαιδευτικών αλλά το σύνολο του δηµοσίου. Και η ήττα των δηµοσίων υπαλλήλων δεν πρόκειται να φέρει καλύτερες µέρες για την κοινωνία παρότι ο κοινωνικός αυτοµατισµός που καλλιεργείται και µε εργαλείο τις αντίστοιχες δηµοσκοπήσεις, επιχειρεί να µας πείσει για το αντίθετο. Η ενότητα στη δράση όλων των κοµµατιών του κινήµατος που αγωνίζονται αλλά και, παρότι κάτι τέτοιο φαίνεται όλο και δυσκολότερο, η κοινή δράση της εκπαιδευτικής Αριστεράς, είναι τµήµα της απάντησης στην κυβερνητική επιθετικότητα.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
