ΕΚΘΕΣΗ ΜΙΚΡΟΓΛΥΠΤΙΚΗΣ στο Μουσείο Μακρονήσου

Επίσης, να θυμίσουμε ότι πριν 70 χρόνια, το 1947, ξεκίνησε να λειτουργεί το κολαστήριο της Μακρονήσου. Ένας τόπος βασανιστηρίων και θανάτου για χιλιάδες εξόριστους αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης και γι’ αυτό έμεινε ως μία από τις σκοτεινότερες σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Η εν λόγω Έκθεση γίνεται στον προαύλιο χώρο, του Μουσείου Μακρονήσου-ΠΕΚΑΜ (Αγ. Ασωμάτων 31-Θησείο, καθημερινά, 11.00-21.00, δωρεάν είσοδος). Συμμετέχουν εξήντα οκτώ εικαστικοί καλλιτέχνες με ενενήντα έργα και με ελεύθερο θέμα. Μεταξύ αυτών ξεχώρισα κάποια έργα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ τα υπόλοιπα. Το πρώτο είναι ένα γλυπτό, με θέμα, «Ένα καράβι για την Γάζα», το οποίο προφανώς αναφέρεται στην προσπάθεια ανθρώπων από όλο τον κόσμο να σπάσουν, πριν χρόνια, τον αποκλεισμό των Παλαιστινίων, στη Γάζα, που τους είχαν επιβάλλει οι στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ.

Επίσης, ένα άλλο με τίτλο, «Ο χρόνος που αφέθηκε να χαθεί αναξιοποίητος», δείχνει ένα πλεγμένο σύρμα σε μορφή κλεψύδρας. Ξέρουμε ότι η κλεψύδρα μετρά τον χρόνο. Μόνο που εδώ, κατά πως φαίνεται, το έργο θέλει να επισημάνει το χρόνο της ζωής μας, που αφήνουμε να περνά και να χάνεται, χωρίς να δράττουμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται ή τις εκφάνσεις της ζωής.

Ένα άλλο γλυπτό, με τίτλο, «Ερωτικό», δείχνει ένα ζευγάρι, το οποίο είναι αγκαλιασμένο με πολύ τρυφερό τρόπο. Τι θέλει, άραγε, να δείξει ο δημιουργός; Την αγάπη και ταυτόχρονα την αυτοτέλεια; Ίσως ότι χρειάζεται να μπει περισσότερη τρυφερότητα στις ερωτικές σχέσεις; Την θαλπωρή και την ασφάλεια που προσφέρεται από το κοίταγμα, το νιώσιμο και το άγγιγμα των σωμάτων δυο ανθρώπων που αγαπιούνται; Την αρμονία και την ισορροπία που προέρχεται από την συνάντηση δύο πόλων; Την ομορφιά του Όλου που παράγεται από τη συνάντηση των μερών;

Εντύπωση, επίσης, προκαλεί ένα γλυπτό, το οποίο ουσιαστικά δείχνει την εποχή των Μνημονίων. Έχει ως τίτλο, «Θρίαμβος της Ευρώπης». Αναπαριστά ένα αρχαίο άρμα, του οποίου η κάθε ρόδα είναι σχηματισμένη από ένα νόμισμα που γράφει «2 ευρώ», ενώ επάνω στο άρμα είναι μια γυναίκα, μάλλον η Ευρώπη, η οποία, έχοντας σηκωμένο το δεξί της χέρι, κρατά ένα μαστίγιο και το περιφέρει.  

Ένα πολύ ενδιαφέρον έργο τέχνης, το οποίο συνάδει και με τον τόπο που γίνεται η Έκθεση, έχει ως τίτλο, «Μνήμες Πολέμου», και υπότιτλο: «συνθέσεις από θραύσματα οβίδων από τον αγώνα του ΔΣΕ [Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας] 1947-49». Νομίζω ότι δεν θέλει περισσότερη επεξήγηση η αναφορά στις τραγικές μνήμες των διωκόμενων αριστερών του εμφυλίου πολέμου.

Ως γνωστό, όλοι/-ες έχουμε τις στιγμές μας. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές από αυτές είμαστε κάπως. Αυτό τον τίτλο, «Στιγμή», επέλεξε να δώσει ο καλλιτέχνης στο γλυπτό του. Δείχνει μια γυναίκα γυμνή, καθισμένη και διπλωμένη, έχοντας βάλει το κεφάλι μέσα στα γόνατα, ενώ τα μαλλιά της πέφτουν μέσα στα πόδια της, τα οποία τα έχει τυλιγμένα με τα χέρια.

Θα κλείσω τη μικρή παρουσίαση με ένα έργο που έχει ως τίτλο, «Δικαστής Ερευνών». Δείχνει ένα σώμα από τη μέση και κάτω, ενώ ο υπόλοιπος κορμός είναι μια ζυγαριά, όπου στο ένα ζύγι είναι το μυαλό και στο άλλο η καρδιά. Ίσως, να εννοεί ότι δικαστής είναι ο καθένας/-μια, και αποφασίζουμε για όλα, προφανώς και για τη ζωή μας. Όμως, πως αποφασίζουμε; Με την καρδιά ή με τον νου; Για παράδειγμα, η αγάπη είναι ζήτημα της καρδιάς ή του νου; Ο νους εκλογικεύει, ενώ η καρδιά δεν είναι ορθολογιστική. Μήπως να επιτρέψουμε στην καρδιά και το νου να αναπτύσσονται παράλληλα και να ισορροπούν; Μήπως αυτό θα μας οδηγήσει να μην φερόμαστε βάναυσα τόσο στον εαυτό μας όσο και στους άλλους;

Πιστεύω ότι αξίζει να επισκεφτούμε τον εν λόγω χώρο τόσο για την Έκθεση Μικρογλυπτικής όσο και για επίσκεψη στο Μουσείο Μακρονήσου.