Το Match Point είναι ένα υπέροχο καφέ, για όλες τις ώρες της ημέρας, με πολύ ωραία διακόσμηση και φιλικό περιβάλλον, στο οποίο μπορεί κάποιος/-α να απολαύσει, στην όμορφη σάλα του, το ποτό, τον καφέ ή το μεζέ του, αλλά και το διάβασμά του, υπό τον ήχο ωραίας ποιοτικής μουσικής. Όμως, εκτός αυτών, διαθέτει και αίθουσα καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, στην οποία παρουσιάζονται διάφορες πολιτιστικές δράσεις.
Αυτό το χώρο καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, του καφέ Match Point, επέλεξε η ζωγράφος Ελένη Μαντζοπούλου για να προβάλλει την Έκθεσή της (έως 15 Νοέμβρη) με τίτλο, «Ελένη». Και γιατί, άραγε, ο τίτλος της έκθεσης είναι «Ελένη»; Μήπως, έχει σχέση με το αντίστοιχο ποίημα του Σεφέρη, σχετικά με τη ματαιότητα της πολεμικής διαπάλης «για ένα πουκάμισο αδειανό» ή με αυτό του Ρίτσου, που παραπέμπει στον αγώνα χωρίς ελπίδα; Μήπως, έχει σχέση με την ωραία Ελένη της αρχαιότητας και την αίσθηση της ομορφιάς; Μήπως, είναι οι ευσεβείς πόθοι, το φαντασιακό μας, γι’ αυτά που θα θέλαμε να είναι, παρά με το τι πραγματικά είναι; Ή μήπως είναι το αντίπαλο δέος; Ή και τα δύο;
Τελικά, μπορεί να είναι και το όνομα της ζωγράφου, η οποία θέλει μέσω αυτού να εκφράσει τα δικά της βιώματα ή και όλα τα παραπάνω ερωτήματα.
Παρατηρώντας, τα έργα και τους τίτλους που βρίσκονται κάτω από αυτά, φαίνεται πως η αναφορά είναι γύρω από τις σχέσεις. Αποτελούν κάτι σαν σταθμούς και ταυτόχρονα μια αφήγηση της κρίσης των ερωτικών σχέσεων. Δηλαδή, για το αν ένα ζευγάρι μπορεί να είναι μαζί, συμφιλιωμένο, ως δύο ολοκληρωμένες προσωπικότητες ή αντίθετα σε πόλεμο μεταξύ του, όπως ο Τρωικός πόλεμος, ο οποίος τελικά έγινε για κάτι το εφήμερο, «για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη». Είναι θέμα γνώσης και επίγνωσης, συντονισμός με την εσωτερική μας γυναίκα ή με τον εσωτερικό μας άντρα, η οποία δίνει τη δυνατότητα να φωτιστεί το μάταιο της διαμάχης. Και τότε η διαμάχη εξαφανίζεται. Διότι, τελικά η διαμάχη είναι μέσα μας, η οποία αντανακλάται προς τα έξω.
Οι πίνακες παραπέμπουν σε ένα σχήμα διαλόγου ανάμεσα στο ζευγάρι, αλλά και ένα κάλεσμα να νιώσουμε τα συναισθήματά μας και όχι να τα αποφύγουμε ή στη χειρότερη περίπτωση να τα πολεμήσουμε.
«…σε περιμένω», γράφει σε ένα πίνακα, ενώ αναρωτιέται στον διπλανό: «που είσαι;». Μάλλον, έχει διπλό νόημα: είναι η αναζήτηση και ταυτόχρονα το ψάξιμο. Και κάπως έτσι, συνεχίζεται ο διάλογος: «να ’ρθω μαζί σου;», είναι η ερώτηση σε άλλο πίνακα, που δείχνει τον φόβο, τον πόθο, αλλά και την ανάγκη να με αφήσεις να σε ακολουθήσω, για να λάβει την απάντηση, «έλα», που είναι όχι μόνο το κάλεσμα, αλλά και η αποδοχή.
Προς το τέλος, έχει ένα πίνακα, ο οποίος δείχνει τον τρυφερό εναγκαλισμό-ένωση ενός ζευγαριού, και από κάτω την εξής στιχομυθία:
«…φθαρμένο σακάκι ο ουρανός
φέγγει το σώμα
κι ο αναπτήρας σου μα να!
πως βρέθηκε
στα χέρια μου τώρα;
που γίναμε
ξίφος στη θήκη του
για τίποτα
για όλα».
Μπαίνοντας βαθύτερα μέσα στον άλλο/-η, όπως το «ξίφος στη θήκη του», γνωρίζοντας τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του, τι τον συγκλονίζει βαθιά, θα γνωρίσουμε επίσης και αυτά που συγκλονίζουν εμάς. Και δεν εννοούμε μόνο την επιφανειακή σεξουαλική διείσδυση, αλλά το βαθύτερο νόημά της που είναι η ψυχολογική διείσδυση, δηλαδή η αγάπη, η οποία είναι πιο σημαντική και πιο ανθρώπινη. Έτσι, οι εραστές θα γίνουν καθρέφτες ο ένας για τον άλλο και τότε ο έρωτας γίνεται διαλογισμός, όπως έλεγε ο Osho.
