Ελεύθεροι πολιορκημένοι

1. Ό,τι και να συμ­βεί τις αμέ­σως επό­με­νες, εξαι­ρε­τι­κά κρί­σι­μες ημέ­ρες, η 5η Ιου­λί­ου θα πε­ρά­σει στην ιστο­ρία σαν μια εκ­πλη­κτι­κή νίκη του ελ­λη­νι­κού λαού, με­γα­λύ­τε­ρη κι απ' την 25η Ια­νουα­ρί­ου. Ένας μι­κρός λαός υπέ­στη πρω­το­φα­νή οι­κο­νο­μι­κή και ψυ­χο­λο­γι­κή βία- κάτι σαν ει­κο­νι­κές εκτε­λέ­σεις και ει­κο­νι­κούς πνιγ­μούς ενός ολό­κλη­ρου έθνους- από το ενιαίο μέ­τω­πο όλων των με­γά­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων αυτού του πλα­νή­τη.

Βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πος με μια εκ­στρα­τεία ορ­γα­νω­μέ­νης τρο­μο­κρα­τί­ας των Ελ­λή­νων ολι­γαρ­χών και των συ­στη­μι­κών κα­να­λιών τους, που πο­ντά­ρι­σαν στην προ­σχε­δια­σμέ­νη χρε­ο­κο­πία της χώρας για να δια­σώ­σουν τα προ­νό­μιά τους- και πρέ­πει να λο­γο­δο­τή­σουν γι αυτό, μόλις βγού­με από το τού­νελ. Πα­ρό­λα αυτά, οι ελεύ­θε­ροι πο­λιορ­κη­μέ­νοι της επο­χής μας έμει­ναν όρ­θιοι και προ­κά­λε­σαν έναν πο­λι­τι­κό σει­σμό που ακού­στη­κε από τη μια άκρη του κό­σμου μέχρι την άλλη. Αυτοί που πε­ρί­με­ναν ότι μέχρι σή­με­ρα θα είχαν κλεί­σει την «αρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση», βρί­σκο­νται ήδη στην πο­λι­τι­κή συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση, σαν τον Σα­μα­ρά, ή ετοι­μά­ζο­νται να τον ακο­λου­θή­σουν.

2. Πε­ρισ­σό­τε­ρο κι από την απροσ­δό­κη­τη, ακόμη και για τους πιο αι­σιό­δο­ξους, έκτα­σή της (23 μο­νά­δες δια­φο­ρά!), η θριαμ­βευ­τι­κή νίκη του ΟΧΙ δια­κρί­νε­ται για τα ποιο­τι­κά της χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Η Ελ­λά­δα πο­λώ­θη­κε τα­ξι­κά όσο ποτέ άλ­λο­τε μετά τον εμ­φύ­λιο. Το ΟΧΙ θριάμ­βευ­σε χάρη στη συ­ντρι­πτι­κή υπο­στή­ρι­ξη της ερ­γα­τι­κής τάξης (73% στην πιο ερ­γα­τι­κή πε­ρι­φέ­ρεια της Ελ­λά­δας, τη Β' Πει­ραιά!), των αγρο­τών και της νε­ο­λαί­ας. Όσοι διε­κτρα­γω­δού­σαν την υπο­τι­θέ­με­νη πο­λι­τι­κή «απά­θεια» των νέων αν­θρώ­πων, ξύ­πνη­σαν σε έναν άλλο κόσμο την Πα­ρα­σκευή και την Κυ­ρια­κή το βράδυ στο Σύ­νταγ­μα. Η πλα­τεία κα­τα­κλύ­στη­κε- σε πολύ με­γα­λύ­τε­ρη κλί­μα­κα από την εποχή των Αγα­να­κτι­σμέ­νων- από νέα παι­διά, που τρα­γου­δού­σαν Θε­ο­δω­ρά­κη, Μι­κρού­τσι­κο και αντάρ­τι­κα, ανα­κα­λύ­πο­ντας τη μυ­θο­λο­γία της δικής μας γε­νιάς, όπως εμείς ανα­κα­λύ­πτα­με στη με­τα­πο­λί­τευ­ση τη μυ­θο­λο­γία της γε­νιάς της Αντί­στα­σης. Είναι αυτή η γενιά που γρά­φει τώρα τη δική της ιστο­ρία, στη δική της, νέα, ερ­γα­τι­κή- λαϊ­κή- νε­α­νι­κή «με­τα­πο­λί­τευ­ση».

3. Απο­τε­λεί εκ­πλη­κτι­κό, συμ­βο­λι­κά και ου­σια­στι­κά, στοι­χείο η νίκη του ΟΧΙ σε όλους, χωρίς εξαί­ρε­ση, τους νο­μούς της χώρας. Η προ­σπά­θεια των κυ­ρί­αρ­χων να δια­μορ­φώ­σουν εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κό κλίμα για να δι­χά­σουν το λαό απέ­τυ­χε οι­κτρά. Η ευ­ρεία λαϊκή ενό­τη­τα έγινε γε­γο­νός, όχι βέ­βαια στο έδα­φος της «συ­ναί­νε­σης», δη­λα­δή του ενου­χι­σμού του κι­νή­μα­τος, αλλά πάνω στο αμόνι της σκλη­ρό­τα­της ρήξης. Ο χτυ­πη­μέ­νος από την κρίση και την τρο­μο­κρα­τία, αλλά ψύ­χραι­μος, απο­φα­σι­σμέ­νος και πε­ρή­φα­νος λαός ήταν αυτός που έδωσε και κέρ­δι­σε τη μάχη, ξε­περ­νώ­ντας κατά πολύ ΟΛΑ τα κομ­μα­τι­κά επι­τε­λεία της Αρι­στε­ράς, κυ­βερ­νώ­σας και εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής. Τρά­βη­ξε τα επι­τε­λεία από το μα­νί­κι, επι­βάλ­λο­ντάς τους αυτό που του υπα­γό­ρευε η ανά­γκη της λαϊ­κής και της εθνι­κής επι­βί­ω­σης, ση­κώ­νο­ντας τις ηγε­σί­ες πολύ ψη­λό­τε­ρα από το μπόι τους. Αυτός ο λαός εξου­δε­τέ­ρω­σε τους λι­πό­ψυ­χους, τους σα­μπο­τέρ και τους γρα­φειο­κρά­τες που δεν έλει­ψαν και δεν λεί­πουν στους κόλ­πους των αρι­στε­ρών ηγε­σιών, απο­τρέ­πο­ντας και την κα­τα­στρο­φι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση και την πα­ρα­λυ­τι­κή πο­λυ­διά­σπα­ση. Κι αυτή είναι η με­γα­λύ­τε­ρη υπο­θή­κη για το μέλ­λον.

4. Μια πολύ με­γά­λη μάχη κερ­δή­θη­κε, αλλά ένας πολύ με­γά­λος πό­λε­μος βρί­σκε­ται μπρο­στά μας. Αυτό που δια­δρα­μα­τί­στη­κε στο δρα­μα­τι­κό οκτα­ή­με­ρο (πυκνό σαν μια δε­κα­ε­τία!) ανά­με­σα στη θαρ­ρα­λέα από­φα­ση του Αλέξη Τσί­πρα για δη­μο­ψή­φι­σμα και στη νίκη της 5ης Ιου­λί­ου, ήταν η εκρη­κτι­κή ωρί­μαν­ση της βα­σι­κής αντί­θε­σης που μας ακο­λου­θεί από τις 25 Ια­νουα­ρί­ου: της αντί­θε­σης ανά­με­σα στην πο­λι­τι­κή δύ­να­μη της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς, επι­κε­φα­λής ενός κυ­ρί­αρ­χου λαού, και την οι­κο­νο­μι­κή δύ­να­μη των επί­δο­ξων στραγ­γα­λι­στών μας. Και οι δύο πόλοι της αντί­θε­σης γι­γα­ντώ­θη­καν το οκτα­ή­με­ρο που πέ­ρα­σε: ποτέ η πο­λι­τι­κή μας δύ­να­μη δεν ήταν πιο κρα­ταιά και ποτέ η οι­κο­νο­μι­κή μας κα­τά­στα­ση τόσο δεινή. Αυτή η δρα­μα­τι­κή αντί­θε­ση θα λυθεί με τον τρόπο που λύ­νο­νται όλες οι πραγ­μα­τι­κές αντι­θέ­σεις: με το να οξυν­θεί μέχρι το έπα­κρο. Η στιγ­μή της αλή­θειας έρ­χε­ται, πι­θα­νόν μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Σ' αυτές τις συν­θή­κες δεν υπάρ­χει η πο­λυ­τέ­λεια για ανά­παυ­λα και για το με­θύ­σι της νίκης. Ο πα­ρά­γο­ντας χρό­νος είναι ζή­τη­μα ζωής ή θα­νά­του.

5. Τις αμέ­σως επό­με­νες ώρες θα μά­θου­με αν κυ­ριαρ­χή­σει στους κόλ­πους της ΕΕ η σκλη­ρή γραμ­μή στραγ­γα­λι­σμού της Ελ­λά­δας με «εκτέ­λε­ση» των τρα­πε­ζών, πράγ­μα πι­θα­νό ή αν, υπό την πίεση των εσω­τε­ρι­κών τους αντι­θέ­σε­ων, επι­χει­ρή­σουν μια νέα πα­γί­δευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης για να κερ­δή­σουν χρόνο και να μας απο­διορ­γα­νώ­σουν, προ­τού μας φέ­ρουν ξανά αντι­μέ­τω­πους με έναν νέο, ακόμη πιο ασφυ­κτι­κό εκ­βια­σμό. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, ο «ασύμ­με­τρος πό­λε­μος» που βρί­σκε­ται εδώ και πέντε μήνες σε εξέ­λι­ξη, θα κλι­μα­κω­θεί. Η κυ­βέρ­νη­ση οφεί­λει να κι­νη­θεί με κε­ραυ­νο­βό­λο τρόπο, στο «γή­πε­δο» όπου εκεί­νη είναι ισχυ­ρή, το πο­λι­τι­κό πεδίο, όσο ακόμη οι εσω­τε­ρι­κοί αντί­πα­λοί της είναι εκ­μη­δε­νι­σμέ­νοι, ζα­λι­σμέ­νοι, με το ηθικό στο πά­τω­μα.
 

Το πρώτο, απο­λύ­τως ανα­γκαίο μέτρο είναι η με συ­νο­πτι­κές δια­δι­κα­σί­ες κρα­τι­κο­ποί­η­ση των συ­στη­μι­κών τρα­πε­ζών- ο μο­να­δι­κός τρό­πος για να απο­κτή­σει η κυ­βέρ­νη­ση ζω­τι­κό οι­κο­νο­μι­κό χώρο, να ελέγ­ξει τα στρα­τη­γι­κά υψώ­μα­τα της οι­κο­νο­μί­ας, να σώσει τις λαι­κές κα­τα­θέ­σεις και να απο­τρέ­ψει την απαλ­λο­τρί­ω­ση των τρα­πε­ζών από το ευ­ρω­παϊ­κό (κυ­ρί­ως γερ­μα­νο­γαλ­λι­κό) κε­φά­λαιο.

Εξί­σου ανα­γκαία είναι η υπε­ρώ­ρι­μη πια κά­θαρ­ση στο ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κό τοπίο, με την εφαρ­μο­γή της δη­μο­κρα­τι­κής νο­μι­μό­τη­τας. Ο εξευ­τε­λι­σμός πολ­λών συ­στη­μι­κών- και κα­τα­χρε­ω­μέ­νων- μί­ντια, ει­δι­κά το τε­λευ­ταίο δε­κα­ή­με­ρο, προ­σφέ­ρει τε­ρά­στια λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση σ'αυ­τή τη στοι­χειώ­δη και υπε­ρώ­ρι­μη από καιρό κί­νη­ση.

Πα­ράλ­λη­λα, ο πρω­θυ­πουρ­γός οφεί­λει από σή­με­ρα κιό­λας να κη­ρύ­ξει ανα­στο­λή πλη­ρω­μών στην ΕΚΤ, το EFSF και τα ευ­ρω­παϊ­κά κρά­τη- μέλη μέχρι να κου­ρευ­τεί δρα­στι­κά το χρέος, κάτι ακόμη και το ΔΝΤ ανα­γνω­ρί­ζει ως ανα­πό­φευ­κτο. Είναι βέ­βαιο ότι το μή­νυ­μα θα το πά­ρουν πολύ σο­βα­ρά υπό­ψιν, αν όχι από την πρώτη στιγ­μή οι ευ­ρω­παϊ­κές ηγε­σί­ες, του­λά­χι­στον οι ευ­ρω­παϊ­κές αγο­ρές, το «δη­μο­ψή­φι­σμα» των οποί­ων δεν τολ­μούν να αγνο­ή­σουν τα πο­λι­τι­κά τους ενερ­γού­με­να.

6. Δεν μπο­ρού­με να γνω­ρί­ζου­με αν οι κυ­ρί­αρ­χοι της Ευ­ρώ­πης θα υπο­χω­ρή­σουν μπρο­στά σε μια τέ­τοια επί­δει­ξη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας. Είναι όμως απο­λύ­τως βέ­βαιο ότι θα ξε­ση­κώ­σουν κύμα απο­στρο­φής και οργής στις ίδιες τις χώρες τους και σε όλο τον κόσμο αν επι­χει­ρή­σουν, πα­ρό­λα αυτά, να μας στραγ­γα­λί­σουν ακόμη κι ύστε­ρα από το δη­μο­ψή­φι­σμα. Γιατί τώρα και οι Ευ­ρω­παί­οι επι­κυ­ρί­αρ­χοι και η Πέμ­πτη φά­λαγ­γα στην Ελ­λά­δα, θα είναι φως φα­νά­ρι ότι επι­χει­ρούν να βιά­σουν όχι μόνο μια κυ­βέρ­νη­ση, αλλά και έναν ολό­κλη­ρο λαό. Η Ε.Ε. θα απο­κα­λυ­φτεί μπρο­στά σε όλο τον κόσμο ως νέα Ιερή Συμ­μα­χία, φυ­λα­κή των λαών, μια με­τα­μο­ντέρ­να μορφή οι­κο­νο­μι­κού και πο­λι­τι­κού ολο­κλη­ρω­τι­σμού.

Εάν όμως ανα­λά­βουν αυτό το τε­ρά­στιο οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό ρίσκο, θα φέ­ρουν την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, παρά τη θέ­λη­σή της, αντι­μέ­τω­πη με το Γόρ­διο Δεσμό του ευρώ. Σ'αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση, η κυ­βέρ­νη­ση θα πρέ­πει, επί ποινή ακύ­ρω­σης και προ­δο­σί­ας της λαϊ­κής νίκης, να απε­μπλα­κεί από την «τριά­δα του αδύ­να­του»: τέλος στη λι­τό­τη­τα- διά­σω­ση των κα­τα­θέ­σε­ων και ξα­νά­νοιγ­μα των τρα­πε­ζών- πα­ρα­μο­νή στο ευρώ. Ένα από τα τρία πρέ­πει να θυ­σια­στεί, για να δια­σω­θούν, έστω με προ­σω­ρι­νό κό­στος, τα άλλα δύο. Ο λαός το έδει­ξε πολύ κα­θα­ρά την Κυ­ρια­κή: ανά­με­σα στο να «πε­θά­νει» κοι­νω­νι­κά, αγκα­λιά με το ευρώ και το να ζήσει χωρίς αυτό, δια­λέ­γει ξε­κά­θα­ρα, έστω και σαν το λι­γό­τε­ρο κακό, το δεύ­τε­ρο. Οι εχθροί μας, ξένοι και εγ­χώ­ριοι, μας γά­νω­σαν τ' αυτιά επί οκτώ μέρες ότι θα ψη­φί­ζα­με ναι ή όχι στο ευρώ. Ας το λου­στούν τώρα! Οι ίδιοι προ­σέ­φε­ραν ευ­ρεία λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση σε εν­δε­χό­με­νη ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη. Μια φα­σι­στι­κή από­πει­ρα στραγ­γα­λι­σμού της ελ­λη­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας θα γι­γα­ντώ­σει αυτή τη νο­μι­μο­ποί­η­ση.

Η στρα­τη­γι­κή της «σύ­νε­σης» και της «δη­μιουρ­γι­κής ασά­φειας» έδει­ξε τα αδιέ­ξο­δά της. Η κο­ρύ­φω­ση της δρα­μα­τι­κής σύ­γκρου­σης που βρί­σκε­ται μπρο­στά μας απαι­τεί τρία μόνο πράγ­μα­τα: Τόλμη, τόλμη και πάλι τόλμη! Μήπως μ'αυ­τά δεν κερ­δί­σα­με ό,τι κερ­δί­σα­με ως τώρα;