Ελλάδα, Ευρώπη, Ευρωεκλογές

Απο­λο­γι­σμός αυτής της έντα­ξης δεν έγινε ποτέ, και δεν θα επι­χει­ρη­θεί σ’ αυτό το ση­μεί­ω­μα. Απλώς, μπο­ρού­με να δούμε ότι σή­με­ρα αυτές οι προσ­δο­κί­ες έχουν με­τα­τρα­πεί στο αντί­θε­τό τους: Το κοι­νω­νι­κό κρά­τος δια­λύ­ε­ται, η κα­τα­να­λω­τι­κή «ευ­η­με­ρία» έγινε αν­θρω­πι­στι­κή κρίση, η ΕΕ αντί για πα­ρά­γο­ντας γε­ω­πο­λι­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας είναι πα­ρά­γο­ντας απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης με στόχο τη διεύ­ρυν­ση της επιρ­ρο­ής της. Όσο για τη Δη­μο­κρα­τία, αυτή κρί­νε­ται από το ποιος απο­φα­σί­ζει, με τι δια­δι­κα­σί­ες απο­φα­σί­ζει, υπέρ τίνος απο­φα­σί­ζει[1]. Δεν κρί­νε­ται από το αν γί­νο­νται εκλο­γές πού και πού.

Είναι λοι­πόν η Ευ­ρώ­πη «καλή» ή «κακή»; Μπο­ρεί να διορ­θω­θεί, ή πρέ­πει να δια­λυ­θεί; Μας ωφε­λεί ή μας βλά­πτει η Ευ­ρώ­πη;

Το κοινό σε τέ­τοια ερω­τή­μα­τα είναι ότι θε­ω­ρούν την Ευ­ρώ­πη υπο­κεί­με­νο, ενώ δεν είναι. Ήταν και είναι πεδίο συ­γκρού­σε­ων. Με­τα­ξύ εθνών, κρα­τών ή ορδών, αρ­χι­κά, αλλά όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τα­ξύ δια­φο­ρε­τι­κών αντι­λή­ψε­ων και συμ­φε­ρό­ντων. Από τους θρη­σκευ­τι­κούς πο­λέ­μους μέχρι τις κοι­νω­νι­κές επα­να­στά­σεις, αλλά και άφθο­νες αντι­πα­ρα­θέ­σεις λι­γό­τε­ρο αι­μα­τη­ρές, από τους αγώ­νες για την ελευ­θε­ρία του συ­νε­ται­ρί­ζε­σθαι μέχρι τα ρη­ξι­κέ­λευ­θα κι­νή­μα­τα στην τέχνη, αμέ­τρη­τες ήταν οι αντι­θέ­σεις που αγνό­η­σαν τα σύ­νο­ρα.

Η Ευ­ρώ­πη δεν είναι παί­κτης, είναι γή­πε­δο. Παί­κτες ήταν η Ιερά Εξέ­τα­ση και ο Δια­φω­τι­σμός, ο Μέτ­τερ­νιχ και ο Γκα­ρι­μπάλ­ντι. Παί­κτες είναι αυτοί που έχουν την εξου­σία, παί­κτες και αυτοί που δεν την αντέ­χουν – όταν ση­κώ­νουν κε­φά­λι.

Στην Ελ­λά­δα, στην Ευ­ρώ­πη και πα­γκό­σμια, την εξου­σία την ασκούν οι «αγο­ρές», δη­λα­δή το χρήμα, το κι­νού­με­νο χρήμα. Το χρήμα που, όπως η Προ­μη­θεϊ­κή φωτιά, είναι «καλός υπη­ρέ­της και κακός κύ­ριος», που συσ­σω­ρεύ­ε­ται σε όλο και λι­γό­τε­ρα χέρια, που οι εκ­πρό­σω­ποί του είναι οι κά­το­χοί του, όντας ταυ­τό­χρο­να οι ίδιοι ανα­λώ­σι­μοι αν δεν το υπη­ρε­τούν σωστά ή αν χρειά­ζε­ται να θυ­σια­στεί κά­ποιος[2]. Χάρη στις ηλε­κτρο­νι­κές με­τα­κι­νή­σεις του χρή­μα­τος και τη θε­σμι­κή κα­το­χύ­ρω­σή τους, οι λίγοι κερ­δί­ζουν σε βάρος των πολ­λών[3]. Τα πάντα γί­νο­νται εμπό­ρευ­μα και τα κοι­νω­νι­κά αγαθά δεν είναι πια τί­πο­τ’ άλλο παρά ευ­και­ρί­ες κέρ­δους. Οι απο­φά­σεις που παίρ­νο­νται έχουν στόχο τη με­γι­στο­ποί­η­ση του κέρ­δους και την απρό­σκο­πτη κυ­κλο­φο­ρία του χρή­μα­τος σε βάρος της ποιό­τη­τας ζωής, σε βάρος της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής.

Για να γί­νουν όλα αυτά χρειά­ζε­ται η πλή­ρης υπο­τα­γή της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας στην οι­κο­νο­μι­κή εξου­σία, η υπαλ­λη­λο­ποί­η­ση των πο­λι­τι­κών. Και αυτό διευ­κο­λύ­νε­ται με την ανα­πα­ρα­γω­γή και διά­δο­ση της ιδε­ο­λο­γί­ας του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου μο­νό­δρο­μου: οι «αγο­ρές» είναι κάτι σαν φυ­σι­κό φαι­νό­με­νο, όπως οι πα­λίρ­ροιες, οι πλημ­μύ­ρες και τα τσου­νά­μια, και δεν μπο­ρού­με παρά να υπο­τα­χθού­με σ’ αυτές. Και με τη συ­νε­πι­κου­ρία των ελεγ­χό­με­νων ΜΜΕ επι­χει­ρούν να μας πεί­σουν ότι είναι φυ­σιο­λο­γι­κή η ανερ­γία, οι πτω­χεύ­σεις, η αδυ­να­μία πλη­ρω­μής, η κα­τάρ­γη­ση του ΕΣΥ και η διά­λυ­ση της Παι­δεί­ας, η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του νερού, η μό­λυν­ση της Με­σο­γεί­ου, η διά­δο­ση των με­ταλ­λαγ­μέ­νων τρο­φών[4]. Φυ­σιο­λο­γι­κά όλα αυτά και ψυ­χο­λο­γι­κά τα αίτια της αύ­ξη­σης των αυ­το­κτο­νιών.

Μο­νό­δρο­μος όλα αυτά εφό­σον δεν υπάρ­χει αντί­στα­ση. Όχι αντί­στα­ση για την τιμή των όπλων (άντε μια σα­ρα­ντα­ο­χτά­ω­ρη απερ­γία στην οποία κα­νείς δε δίνει ση­μα­σία και την επο­μέ­νη πάλι τα ίδια), αλλά αντί­στα­ση μα­ζι­κή, με ενερ­γο­ποί­η­ση όσων πλήτ­το­νται και μα­ζι­κή συ­μπα­ρά­στα­ση σ’ αυ­τούς. Αντι­στά­σεις πολ­λές, που, συσ­σω­ρευ­μέ­νες, θα οδη­γή­σουν στην ανα­τρο­πή των υπαλ­λή­λων των «αγο­ρών» κάτω από την κοι­νω­νι­κή πίεση και θα ανοί­ξουν άλ­λους δρό­μους, πέρα από το μο­νό­δρο­μο της ανερ­γί­ας, της ύφε­σης και της ανέ­χειας.

Ση­μα­ντι­κό ρόλο σε μια τέ­τοια πο­ρεία θα παί­ξει το απο­τέ­λε­σμα των ευ­ρω­ε­κλο­γών. Πρέ­πει να κα­τα­βα­ρα­θρω­θούν οι δυ­νά­μεις που δια­χει­ρί­ζο­νται τα Μνη­μό­νια, οι ίδιες που μας οδή­γη­σαν σ’ αυτά, ώστε να επι­τα­χυν­θεί η πο­ρεία προς τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές με ανα­διά­τα­ξη των δυ­νά­με­ων. Και πρέ­πει η Αρι­στε­ρά να απο­δεί­ξει στους οπα­δούς του «Κα­νέ­να» ότι έχει τη θέ­λη­ση και την ικα­νό­τη­τα της ανα­τρο­πής, ότι απέ­να­ντι στην Ευ­ρώ­πη των σύγ­χρο­νων Μέτ­τερ­νιχ εν­σαρ­κώ­νει την Ευ­ρώ­πη των σύγ­χρο­νων Γκα­ρι­μπάλ­ντι, ώστε η δια­φο­ρά των πο­σο­στών της από τις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις να είναι συ­ντρι­πτι­κή.

Και για να το πε­τύ­χει αυτό, η Αρι­στε­ρά –και ει­δι­κό­τε­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ– οφεί­λει να δη­λώ­σει ότι όχι μόνο θα κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια, αλλά και θα χτυ­πή­σει την πα­ντο­δυ­να­μία των «αγο­ρών» που μας οδή­γη­σε σ’ αυτά. Ότι θα ανα­κτή­σει την εθνι­κή κυ­ριαρ­χία και θα ανα­στεί­λει τις διε­θνείς δε­σμεύ­σεις που εμπο­δί­ζουν την ανα­συ­γκρό­τη­ση της χώρας. Ότι θα κυ­βερ­νή­σει όχι με τε­χνο­κρα­τι­κά δια­τάγ­μα­τα, αλλά με τη συ­στρά­τευ­ση των απο­κά­τω. Με τη χρήση του κρά­τους για την εξα­σφά­λι­ση πόρων και ρευ­στό­τη­τας, με την εν­θάρ­ρυν­ση της δη­μιουρ­γι­κό­τη­τας του πλού­σιου αν­θρώ­πι­νου δυ­να­μι­κού που έχει η χώρα μας.

Μόνον έτσι υπάρ­χει η δυ­να­τό­τη­τα να μην κλαί­με τη μοίρα μας, αλλά να ανοί­ξουν άλλοι δρό­μοι. Να φανεί φως στο τού­νελ για την Ελ­λά­δα και για την Ευ­ρώ­πη ολό­κλη­ρη.

[1] Το 2005, σε επί­σκε­ψή του στην Αθήνα, ο Μπερ­νάρ Κασ­σέν, της Μοντ Ντι­πλο­μα­τίκ, είχε δη­λώ­σει ότι αν η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση ζη­τού­σε να γίνει μέλος της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης δεν θα γι­νό­ταν δεκτή γιατί δεν ικα­νο­ποιεί τα ελά­χι­στα τυ­πι­κά κρι­τή­ρια δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας.

[2] Προ­φα­νώς, όσο πιο ισχυ­ρός, τόσο λι­γό­τε­ρο ευά­λω­τος είσαι: στα σκάν­δα­λα που απο­κα­λύ­πτο­νται αυτοί που κατά κα­νό­να την πλη­ρώ­νουν είναι αυτοί που δω­ρο­δο­κού­νται, όχι αυτοί που δω­ρο­δο­κούν…

[3] Το πε­ρί­φη­μο κού­ρε­μα του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους, κατά το οποίο εξα­τμί­στη­καν τα απο­θε­μα­τι­κά των πα­νε­πι­στη­μί­ων και των τα­μεί­ων χωρίς καν να ει­δο­ποι­η­θούν, έγινε χωρίς να αλ­λά­ξει χέρια ούτε ένα ευρώ.

[4] Εκτός αν «πεί­σου­με» τις εται­ρεί­ες ότι οι τρο­φές τους είναι βλα­βε­ρές, σύμ­φω­να με το σχέ­διο της ελ­λη­νι­κής προ­ε­δρία για τον «έλεγ­χο» των με­ταλ­λαγ­μέ­νων.

Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών, 18/3/2014