Τις τελευταίες βδομάδες υπάρχει έντονος «πατριωτικός» πυρετός στο ελληνικό στρατόπεδο, με αφορμή αντίστοιχες δηλώσεις, αλλά και κινήσεις του τουρκικού κράτους στο Αιγαίο.
Οι λίγοι αναλυτές που προσπάθησαν να δώσουν εξήγηση συμφωνούν ότι οι κινήσεις Ερντογάν γίνονται από αδυναμία και για εσωτερική κατανάλωση, ωστόσο τον τόνο έδωσαν μια σειρά από άρθρα από όλο το πολιτικό φάσμα, σχεδόν copypaste, που κάνανε λόγο για «τουρκικές προκλήσεις», παρότρυναν για «δυναμική απάντηση» τους Κοτζιά-Καμμένο κ.ο.κ. Το λυπηρό είναι ότι σε αυτή τη συζήτηση μπήκε και η Αριστερά, κατά συντριπτική πλειοψηφία όχι για να αναλάβει το δύσκολο έργο να σπάσει την εθνική ενότητα, όχι για να μιλήσει για την ανάγκη ειρήνης «πάση θυσία» , όχι για να εξηγήσει ότι η εξωτερική πολιτική είναι συνέχεια της εσωτερικής πολιτικής, όχι για να αντιπαλέψει την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά για να υποκλιθεί στον εθνικό παροξυσμό.
Οι τουρκικές προκλήσεις είναι αναντίστοιχες του παροξυσμού που προκλήθηκε. Μια προσέγγιση ενός τουρκικού σκάφους στις ακατοίκητες βραχονησίδες των Ιμίων, μια δήλωση για την Ψέριμο, μια προσέγγιση άλλου σκάφους στο Φαρμακονήσι (για 15 λεπτά και αποχώρηση μετά τις ελληνικές προειδοποιήσεις), μια δήλωση για ωκεανογραφικές και σεισμογραφικές έρευνες ρουτίνας (όπως θα δούμε παρακάτω) στο Αιγαίο. Ή ότι ο υπ.Εξ. της Τουρκίας χαρακτήρισε ως ρατσιστή τον γνωστό Καμένο. Τα ίδια σκάφη και οι ίδιες τουρκικές επιχειρήσεις φαίνεται να επαναλαμβάνονται τακτικά όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κι όμως οι αντιδράσεις και δηλώσεις αστικών, αλλά και αριστερών, μέσων/κομμάτων συνεχίζουν να παραπέμπουν στα πρόθυρα τουρκικής εισβολής –σε μια αντίδραση που θυμίζει το γνωστό hoax με τον αστυνομικό που … αναβοσβήνει από το 2007 .
Δείγματα από την πρόσφατη δημοσιογραφία (οι εμφάσεις δικές μου):
Hefimerida.gr (29/1): «Το ΓΕΕΘΑ απαντά στην τουρκική πρόκληση στα Ίμια»…
News247 (22/2): «Κοτζιάς: Η Τουρκία να το ξανασκεφτεί σοβαρά πριν μπει σε 'παιχνίδια' σαν το Φαρμακονήσι. Η Ελλάδα, όπως είπε ο υπουργός Εξωτερικών «πρέπει να είναι πάντα στρατιωτικά, ηθικά, πολιτικά, διπλωματικά, προετοιμασμένη για κάθε είδους επεισόδια (!)... Δεν θα είμαστε πάντοτε ανεκτικοί και η απάντησή μας δεν θα είναι μόνο αυτή που δώσαμε, θα είναι πολύ πιο σκληρή... η προστασία της ασφάλειας της χώρας και της κυριαρχίας μας» που «είναι μεγαλύτερη απ' ότι στο παρελθόν». (!!)... “έχουν πραγματοποιηθεί συνεννοήσεις με όλες τις ισχυρές δυνάμεις στον πλανήτη, … Το διεθνές περιβάλλον και ο διεθνής νόμος είναι υπέρ των συμφερόντων μας... Αλλά δεν είναι τα μόνα εργαλεία που διαθέτουμε (!)… «H παρουσία του ΝΑΤΟ ενοχλεί την Τουρκία»…. (Η Τουρκία) δεσμεύει μεγάλες περιοχές του Βορείου Αιγαίου, προκειμένου το σκάφος "Τσεσμέ" να πραγματοποιήσει ωκεανογραφικές έρευνες από τις 22 Φεβρουάριου στην περιοχή η οποία εκτείνεται μεταξύ του Άθω, της Θάσου, της Λήμνου και της Σαμοθράκης.»
10/2 : «Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, τρία πλοία της Τουρκικής Ακτοφυλακής «απάγκιασαν» (δηλαδή έμειναν σταθερά) για δέκα ώρες σε κοντινή απόσταση από τη νήσο Παναγιά (είτε εντός είτε εκτός ελληνικών χωρικών υδάτων ) (σ.σ. δηλαδή ;;;) . Ο δήμαρχος των Οινουσσών, Στ. Βογιατζής, είπε στην «Κ» ότι η παρουσία τουρκικών ακταιωρών είναι «συνήθης». Το ΓΕΕΘΑ δεν αξιολογεί το επεισόδιο, εκτιμώντας ότι εντάσσεται στη συνήθη τουρκική δραστηριότητα στην περιοχή. Στη νησίδα Παναγιά υπάρχει μόνιμη ελληνική φρουρά και ελικοδρόμιο. Χθες το βράδυ οι τουρκικές αρχές εξέδωσαν εξουσιοδότησαν το ωκεανογραφικό σκάφος ερευνών «Τσεσμέ» (στην) περιοχή ανάμεσα σε Σκύρο και Ψαρά και βορειότερα μεταξύ Αγίου Ευστρατίου - Λέσβου και παρακείμενων τουρκικών ακτών. Ως δεύτερος χώρος οριοθετείται η περιοχή ανατολικά της Aνδρου και της Τήνου στην καρδιά του Αιγαίου».
Ας περάσουμε και σε αριστερά σάιτ.
Στην Iskra (25/2): «στο Αιγαίο με τις συνεχείς και ιδιαίτερα προκλητικές τουρκικές κινήσεις...Το καθεστώς Ερντογάν, κλιμακώνοντας τις προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδας… Η ασφάλεια στο Αιγαίο και όχι μόνο, μαζί με τη χαλιναγώγηση της Τουρκίας, απαιτούν ... μια ειδική αναβαθμισμένη στρατηγική σχέση συνεργασίας με την Ρωσία ...η Ελλάδα όχι μόνο πρέπει να αποκαταστήσει αμέσως της διπλωματικές της σχέσεις με τη Συρία του Άσαντ...».
Φυσικά, στο ίδιο κλίμα κινείται το e-dromos.gr (7/3): «Το συστημικό ελληνικό πολιτικό προσωπικό βρίσκεται σε αυτή την κρίση χωρίς σχέδιο…» , παρόλο που αναφέρει το ενδιαφέρον της ελληνικής κυβέρνησης «για αγορά οπλικών συστημάτων ύψους πάνω από 3,5 δισ. Ευρώ».
Εκεί όμως που ο ...ανυποψίαστος αριστερός πέφτει από τα σύννεφα, είναι στη στάση του ΚΚΕ, που προτάσσει συστηματικά την ταξική ανάλυση στην εσωτερική πολιτική και που ούτε λίγο ούτε πολύ από τους άλλους αριστερούς χώρους που προαναφέραμε κατηγορείται για ...καθαρό τροτσκισμό. Στις 6/3, διαβάζουμε ότι «Συνεδρίαση της Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών ζητεί το ΚΚΕ. Χαρακτηρίζει ανησυχητική την κατάσταση στο Αιγαίο». Οι βουλευτές του Θ. Παφίλης, Λ. Κανέλλη, Σ. Τάσσος σημειώνουν: «Η κατάσταση στο Αιγαίο είναι πολύ ανησυχητική. Οι εξελίξεις χαρακτηρίζονται από τη συνέχιση των τουρκικών παραβιάσεων σε βάρος των ελληνικού εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων... Η ΝΑΤΟική παρουσία στο Αιγαίο όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά αποθρασύνει την τουρκική επιθετικότητα.» Εδώ το ΚΚΕ διαψεύδει τον Κοτζιά που λέει το αντίθετο…Σε παλιότερο ρεπορτάζ στον 902.gr (17/10/2016), συναντάμε αναπαραγωγή ενός ρεπορτάζ πλειάδας αστικών μέσεων, που προφανώς εκφράζει και τις θέσεις του ΚΚΕ: Με τίτλο « πρόκληση Ερντογάν - Αμφισβητεί τα σύνορα...» και αναπαραγωγή, σκέτη και ασχολίαστη (!), της ανακοίνωσης του Υπουργείου Εξωτερικών για το σεβασμό «του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών». Μα καλά, αυτές οι συνθήκες και το Δίκαιο δεν είναι ιμπεριαλιστικά;Εκτός αν μιλάμε για τις διμερείς συνθήκες Ελλάδας-Τουρκίας που και η Ελλάδα δεν σέβεται ντε φάκτο (π.χ. αποστρατιωτικοποίηση νησιών) ή αμφισβητεί επικαλούμενη άλλες που η Τουρκία δεν έχει υπογράψει (ΑΟΖ και 12 ν.μ.).
Ας δούμε όμως λίγο και τι γράφει η ναζιστική συμμορία της ΧΑ στις 7/3: «Οι πολεμικές αεροπορίες του ΝΑΤΟ έχουν κάθε λόγο λοιπόν να αισθάνονται την ανάσα της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό εναέριο χώρο.»Και στις 4/3: «Με ολοένα και προκλητικότερη στάση απαντά η Τουρκία στα ευχολόγια της μνημονιακής κυβέρνησης ... Ήδη το τελευταίο διάστημα οι Τούρκοι επιχειρούν την κλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο...» και προτείνει ... την γεωπολιτική στροφή προς σύμμαχες χώρες ως απάντηση στην υπονομευτική στάση του ΝΑΤΟ» (σ.σ. δηλαδή τη Ρωσία).
Στο διαδίκτυο θα βρεί κανείς σχεδόν πανομοιότυπο ρεπορτάζ για τουρκική δραστηριότητα στις ίδιες περιοχές και τα προηγούμενα χρόνια. Πχ το «Τσεσμέ» θα έκανε πάλι έρευνα στην ίδια περιοχή ακριβώς ένα χρόνο πριν σύμφωνα με το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ (13/2/2016), το οποίο μάλιστα «πραγματοποίησε τελευταία φορά έρευνες στο Αιγαίο στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου (σ.σ. 2015), συνοδευόμενο μάλιστα από δύο τουρκικά πολεμικά πλοία.» Το « ΘΕΜΑ» τότε αναφέρει το περιστατικό σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ αφήνει να εννοηθεί («τελευταία φορά») ότι πρόκειται για ρουτίνα, ακόμα και με τουρκικά πολεμικά πλοία.Στο –ακροδεξιό αλλά ενημερωμένο στρατιωτικά και κορυφαίας αναγνωσιμότητας- Defencenet(2015)διαβάζουμε«συγκλονιστική πρόκληση … δεσμεύονται περιοχές για ασκήσεις με πυρά σε Θερμαϊκό, Ευβοϊκό και Πατραϊκό κόλπο… μεταξύ της Θάσου, της Λήμνου … στο Θερμαϊκό κόλπο … μεταξύ Χαλκιδικής και Σποράδων, … μεταξύ Σκύρου και Αγίου Ευστρατίου… στην Άνδρο …βόρεια της Κρήτης» για να συμπληρώσει «. Αν και δεν είναι η πρώτη φορά… Το πεδίο βολής Ανδρου, το πεδίο βολής Κρήτης, αλλά και περιοχές του βόρειου Αιγαίου συχνότατα δεσμεύονται…» Αναφέρεται επίσης σε προκλήσεις κοντά σε Λήμνο,Φαρμακονήσι και Στρογγύλη …, για να καταλήξει ότι Τούρκοι αποθρασύνονται … συμπεριφέρονται στο Αιγαίο ως τσιφλίκι τους και στην «αποκάλυψη» για « σχέδιο «εισβολής» της Τουρκίας στα ελληνικά ηπειρωτικά εδάφη» (!).
Ας δούμε για παράδειγμα το μέγεθος της «απειλής» του ωκεανογραφικού Τσεσμέ:
Η νομική-δικαστική «λύση» οδηγεί είτε σε ιμπεριαλιστική «ειρήνη» είτε σε πόλεμο
Τα «τζαρτζαρίσματα» Ελλάδας Τουρκίας είναι καθιερωμένα στο Αιγαίο, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει η νομική και η πολιτική σκοπιά του ζητήματος, καμία από αυτές δε δικαιώνει μονομερώς την Ελλάδα. Η Ελλάδα με την Τουρκία μοιράζονται από 6 ν.μ. αιγιαλίτιδας ζώνης και όπου η απόσταση μεταξύ των ακτών τους είναι μικρότερη από 12 ναυτικά μίλια ισχύει η αρχή της μέσης γραμμής αποστάσως (Ανατολικό Αιγαίο, Δωδεκάνησα). Από κει και πέρα ξεκινά η διπλωματία. Η Ελλάδα αξιώνει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 10 Ναυτικά Μίλια (αντιστοιχίζοντάς τα με τον εναέριο χώρο, κάτι που ισχύει από το 1931 με μονομερή ενέργεια της Ελλάδας και φυσικά αμφισβητεί η Τουρκία) και –ισχυρίζεται ότι- διατηρεί ως διπλωματικό όπλο και τη νόμιμη δυνατότητά της να επεκτείνει την α.ζ. και στα 12 ν.μ. Τα 12 ν.μ. όμως μετατρέπουν το Αιγαίο σε κλειστή ελληνική λίμνη, που συνεπάγεται ναυτικό αποκλεισμό της Τουρκίας αλλά και σοβαρό περιορισμό της διεθνούς ναυσιπλοΐας. «(Με τα 12 ν.μ.) πολύ μεγαλύτερα τμήματα του Αιγαίου θα θεωρούνται πλέον ελληνικό έδαφος, σε αντίθεση με την υφιστάμενη κατάσταση όπου υπάρχουν μεγαλύτεροι διάδρομοι ανάμεσα στα νησιά (διεθνή ύδατα), στα οποία τουρκικά και άλλα πλοία μπορούν να διέρχονται ελευθέρως και χωρίς την άδεια των ελληνικών αρχών. …Οι διεθνείς συνθήκες είναι με το μέρος της Ελλάδας, η οποία όμως βρίσκει απέναντί της όχι μόνο την Τουρκία αλλά -σιωπηρά- και το σύνολο της διεθνούς κοινότητας που δεν δέχεται περιορισμούς στη ναυσιπλοΐα. Οποιαδήποτε επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θα πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνει υπόψη της τις ανησυχίες της διεθνούς κοινότητας.» (ellinikos-stratos.com).
Η Ελλάδα διεκδικεί α.ζ. για ακατοίκητες βραχονησίδες, κάτι που ισχυρίζεται ότι δικαιούται με βάση τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, που όμως δεν έχει υπογράψει η Τουρκία . Η Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας άλλωστε αναφέρει επίσης ρητά και ότι "Το σύστημα των ευθειών γραμμών βάσεως δεν δύναται να εφαρμόζεται από ένα κράτος κατά τρόπο ώστε να αποκόπτει τη χωρική θάλασσα άλλου κράτους από την ανοικτή θάλασσα…» (δηλαδή πχ την επέκταση στα 12 ν.μίλια) «…ή αποκλειστική οικονομική ζώνη», δηλαδή την ΑΟΖ.
ΗΤουρκία αμφισβητεί την κυριότητα αρκετών βραχονησίδων στο Αιγαίο, οι οποίες δεν περιλαμβάνονται ονομαστικά στις συνθήκες παραχώρησης στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι η Συνθήκη της Λωζάνης αναφέρει ρητά τα νησιά που περνάνε στην Ελλάδα και «τις παρακείμενες νησίδες», δεν μιλάει όμως για τις ΒΡΑΧΟνησίδες, που στη σχετική διεθνή ορολογία αποτελεί ξεχωριστό, διαφορετικό όρο. Το ζήτημα δεν πρέπει να είναι νομικό για την Αριστερά, ειδικά όταν το "διεθνές δίκαιο" δεν είναι διεθνές (δεν το αναγνωρίζουν όλες οι χώρες, π.χ. Τουρκία, το "σύμμαχο" Ισραήλ κ.α.) και είναι ιμπεριαλιστικό, δηλαδή αποτέλεσμα συσχετισμών δύναμης (που αλλάζουν) και όχι δικαίου των λαών. Το ζήτημα είναι ότι είναι απολύτως αναμενόμενο η Τουρκία να αρνείται να παραχωρήσει στην Ελλάδα δικαιώματα που δεν είχε ως τώρα. ("Και αυτός είναι ο λόγος που η Τουρκία «απαγορεύει την ανατροπή των υφιστάμενων συσχετισμών στο Αιγαίο, μη επιτρέποντας στην Ελλάδα να εκμεταλλευτεί οικονομικά βραχονησίδες που της ανήκουν, αλλά δεν διαθέτουν κατοίκους ή οικονομική δραστηριότητα και επομένως σήμερα δεν διαθέτουν αιγιαλίτιδα ζώνη.» (ellinikos-stratos.com) ) Και ότι συνιστά επιθετική κίνηση της Ελλάδας δηλαδή της ελληνικής άρχουσας τάξης, η απόπειρα μονομερούς αλλαγής των συνόρων και των ορίων της κυριαρχίας της (που είναι τελείως διαφορετική από την ανύπαρκτη σήμερα κυριαρχία του ελληνικού λαού) μέσω του εποικισμού... βράχων στο Αιγαίο! Με τις πλάτες της Δύσης, του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Χρησιμοποιώντας ή μη νομικά επιχειρήματα ως επικοινωνιακό προπέτασμα.
Διαβάζουμε πχ «Καθημερινή», 10/1/2017: «Τρόπους για τη δημιουργία συνθηκών οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και πιθανής κατοίκησης μικρών νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου, αναζητεί η ελληνική κυβέρνηση…. Εχει προηγηθεί ήδη το χτίσιμο ή η ανακατασκευή φυλακίων σε νησίδες και βραχονησίδες, αλλά και η ενίσχυσή τους με μόνιμες φρουρές, ώστε η ελληνική παρουσία να είναι ορατή. Υπενθυμίζεται ότι προ ολίγων μηνών αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε η ενίσχυση του φυλακίου της νησίδας Παναγιά στο σύμπλεγμα των Οινουσσών, τόσο ως προς το μέγεθος της φρουράς (η οποία μετατράπηκε σε μόνιμη) όσο και ως προς τις υποδομές. Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι στο ίδιο πλαίσιο περιλαμβάνεται η τοποθέτηση φάρων ή και η δημιουργία υποδομών για αλιείς ή και βοσκούς. Βασική στόχευση είναι, προφανώς, η καλλιέργεια των συνθηκών και προϋποθέσεων που είναι απαραίτητες προκειμένου οι συγκεκριμένοι νησιωτικοί σχηματισμοί να αποκτήσουν τη δυνατότητα υποστήριξης οικονομικής ζωής. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η ύπαρξη της συγκεκριμένης προϋπόθεσης βελτιώνει σημαντικά τη θέση του κράτους, το οποίο κατέχει νησιά, νησίδες και βραχονησίδες.» Αυτό το άρθρο μόνο του ξεπερνά όλες τις «τουρκικές προκλήσεις» μαζί…).
Για τη δήθεν εισβολή των Τούρκων κάθε τόσο στο Αιγαίο (που φτάνουν ως την Εύβοια, τη Θάσο, την Άνδρο κλπ), με αφορμή το «Τσεσμέ» ή παρόμοια σκάφη: Με βάση το www.ellinikos-stratos.com, στην Ελλάδα «ανήκει» το 43,5% και το 49% θεωρείται διεθνή ύδατα. Σε άλλα σχετικά blog διαβάζουμε ότι στην Ελλάδα ανήκει το 35% των υδάτων του Αιγαίου και το 56% αποτελεί διεθνή χώρο.
Όλοι οι χώροι λοιπόν που αναφέρονται στους «εθνικά ευαίσθητους» πομπούς, με βάση τον πρώτο χάρτη παρακάτω, στους οποίους γίνονται οι «παραβιάσεις» για τις τουρκικές ασκήσεις κι έρευνες είναι διεθνής χώρος, και η Τουρκία κινείται σε διεθνή ύδατα. Γι’ αυτό οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κινούνται «χαλαρά» ή «εθελόδουλα»: αξιοποιούν την άγνοια (όποτε επιλέγουν) για να καλλιεργήσουν εθνικισμό και αντιτουρκισμό. Ο δεύτερος χάρτης βέβαια δείχνει τι θα ίσχυε με την επέκταση της α.ζ. στα 12 ν. μίλια κάτι που θα άλλαζε ΕΝ ΜΕΡΕΙ τα πράγματα. Ο δεύτερος χάρτης όμως ΔΕΝ ισχύει, ούτε πρόκειται να ισχύσει χωρίς πόλεμο.
Η Ελλάδα διεκδικεί να χαράξει ΑΟΖ σε συνεργασία με Κύπρο-Ισραήλ (πρώτη εικόνα), αποκλείοντας πρακτικά την Τουρκία από το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, παρόλο που διαβρέχεται εξίσου από αυτές τις θάλασσες. Η «Διεθνής Δικαιοσύνη» σε παρόμοιες περιπτώσεις επιφυλάσσει εκπλήξεις όπως στη διαμάχη Νικαράγουας/Κολομβίας ή στη διαμάχη Ουκρανίας/Ρουμανίας. Κι αυτό το αναγνωρίζουν όλα τα σοβαρά στρατιωτικά/παραστρατιωτικά σάιτ. Στην ελληνική περίπτωση η «διεθνής δικαιοσύνη» θα έδινε χωρικά ύδατα στο Καστελόριζο αλλά όχι ΑΟΖ, αλλάζοντας τον χάρτη των σχεδιαζόμενων ΑΟΖ πιθανότατα πιο κοντά στις τουρκικές θέσεις, όπως παρακάτω (δεύτερη εικόνα).
Τα ζητήματα όμως δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται «εθνικά» («έθνος» έχει και η άρχουσα τάξη της Τουρκίας άλλωστε) ούτε νομικά. Στο παιχνίδι εμπλέκονται πολιτικοί, οικονομικοί και στρατιωτικοί συσχετισμοί Ελλάδας-Τουρκίας και πλειάδας μεγάλων δυνάμεων. Έτσι αυτά τα ζητήματα είναι βασικά πολιτικά. Κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται και από την Αριστερά.
Η λύση είναι πολιτική και διεθνιστική: η εθνική ενότητα είναι μια απάτη
Η Τουρκία πιθανότατα έχει νομικά επιχειρήματα όταν αμφισβητεί τα χωρικά ύδατα βραχονησίδων. Δεν την ενδιαφέρουν οι βραχονησίδες προφανώς -την ενδιαφέρει η πρόσβαση στη θάλασσα, η δυνατότητα εκμετάλλευσης του βυθού, αυτά που της κατοχυρώνει η Σύμβαση των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας, έστω κι αν δεν την υπογράφει η Τουρκία. Από την άλλη η Ελλάδα ξεπερνά τόσο τη Σ.Η.Ε.Δ.Θ όσο και κάθε κοινό περί δικαίου αίσθημα όταν διεκδικεί χωρικά ύδατα για ακατοίκητες βραχονησίδες ή και την κατοίκησή τους, όταν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι ο -τηρουμένων των αναλογιών- πρακτικός αποκλεισμός μιας χώρας 6πλάσιας έκτασης κι 7πλάσιου πληθυσμού από το Αιγαίο.
Και όχι επειδή είναι «νόμιμο», αλλά επειδή διαθέτει τις πλάτες του «ανήκομεν στη Δύσιν». Το επόμενο σχέδιο Ελλάδας-Κύπρου (των αστικών τους τάξεων και των προστατών τους) είναι να επιβάλουν στη γειτονική χώρα αποκλεισμό από το Αιγαίο και τη Μεσόγειο, να της αναγνωρίσουν μικρότερη ΑΟΖ από την Κύπρο, ένα νησί με 85 φορές μικρότερη έκταση (χωρίς να υπολογίσουμε τις δυο κρατικές οντότητες πάνω τους –με την τουρκοκυπριακή να διατηρεί στενές σχέσεις με την Τουρκία).
Η «ψωροκώσταινα» Ελλάδα της κρίσης και των 3,5 μνημονίων απειλεί στα ίσα (δηλώσεις προκλητικότατες Κοτζιά-Καμμένου, ακραιφνώς πολεμοχαρείς) την Τουρκία, με τις πλάτες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Κατά τα άλλα άλλοτε κάνει τα στραβά μάτια κι άλλοτε αξιοποιεί περιστατικά για να εκτρέπει την ατζέντα από τα καυτά, μη ευνοϊκά γι αυτήν, ταξικά θέματα των μνημονίων, της λιτότητας, της ανεργίας στα «εθνικά» θέματα, όπου υποτίθεται το «έθνος» μπαίνει πάνω από ταξικές διαφορές.
Για τους Έλληνες εργαζόμενους, φτωχές, ανέργους, σε τι θα άλλαζε τη ζωή τους αν επικρατούσαν οι λεγόμενες ελληνικές θέσεις; Αλλά ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ άλλαζε αυτό τη ζωή μας προς το απειροελάχιστα καλύτερο, αξίζει για αυτό και το κάνει προτιμότερο να ξεσπάσει πόλεμος; Όπως διαμορφώνεται γεωγραφικά η κατάσταση, δεν μπορεί να υπάρξει οριστική ειρηνική λύση χωρίς την απόλυτη συνεκμετάλλευση της θάλασσας και του πλούτου της μεταξύ των δυο χωρών. Είναι τέτοια η φύση των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών (τζαρτζαρίσματα στα πλαίσια «διασταλτικών ερμηνειών» διεθνών κανόνων σε συνδυασμό με μικρές επιθετικές κινήσεις για να δημιουργηθούν τετελεσμένα δια της ισχύος-“chickengame”) που ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης μπορεί να μετατρέψουν τους ανθρώπους των λαϊκών τάξεων των δυο χωρών σε τροφή για τα κανόνια.
Λιτότητα-ανεργία-στρατοκρατία-εθνικισμός: Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός
Και αυτό δεν θα το επιβάλουν οι καπιταλιστές αλλά οι λαοί των δυο χωρών, που είναι αυτοί που έχουν το υλικό συμφέρον να μην σκοτωθούν για τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Η Αριστερά λοιπόν έχει καθήκον να επιδιώκει την ειρήνη και τη φιλία των λαών, να πολεμά τον εθνικισμό της δικής της άρχουσας τάξης και να προωθεί τέτοιες λύσεις συνύπαρξης και συνεκμετάλλευσης. Να αδράττει κάθε σχετικό «κρισιακό» γεγονός για να απευθυνθεί στην τουρκική εργατική τάξη, να αποδομήσει την κυρίαρχη ιδεολογία και να αποκαλύψει την ταξική ουσία της εξωτερικής πολιτικής. Σήμερα να στραφεί ενάντια στην υποκρισία της κυβέρνησης Τσίπρα που συνεχίζει και εμπεδώνει την μνημονιακή αντιδημοκρατική εκτροπή του ελληνικού καθεστώτος υπό ιμπεριαλιστική επιτροπεία, αντί να σέρνεται πίσω της, ενάντια στην αντιδημοκρατική στροφή μιας άλλης χώρας. Να στραφεί απέναντι στις πολεμοχαρείς κραυγές Κοτζιά-Καμμένου, αντί να τις επικροτεί ή και να ζητά ακόμα πιο σθεναρή «εθνικά» στάση. Και να μην αναπαράγει όλη την κυρίαρχη προπαγάνδα που καλλιεργεί εθνικισμό περί τουρκικών «προκλήσεων», για ασήμαντους λόγους. Ούτε η ...ωκεανογραφική έρευνα ή η άσκηση στο Φαρμακονήσι είναι «απαράδεκτη», ούτε οι ελληνικές προειδοποιήσεις και απειλές είναι «αυτονόητες και δίκαιες». Αντίθετα είναι ελληνικός εθνικισμός. Η Αριστερά οφείλει να ξεσηκώνεται όταν εξαγγέλλονται ΑΣΚΟΠΟΙ, ΑΔΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ελληνικοί εποικισμοί βραχονησίδων. Κριτήριό της πρέπει να είναι το πώς την βλέπουν οι Τούρκοι και Κούρδοι εργάτες, αντί να σύρεται πίσω από την εθνικιστική υστερία/στρατηγική σπρώχνοντας και τον απέναντι λαό στον δικό «του» εθνικισμό. Οφείλει η Αριστερά να προωθήσει κοινές πρωτοβουλίες για την ειρήνη με την τουρκική/κουρδική Αριστερά για τον πιο αποτελεσματικό αγώνα και αλληλοϋποστήριξη στην πάλη για την ειρήνη και ενάντια στο κεφάλαιο στις δυο χώρες. Να δώσουμε νικηφόρες ταξικές και ιδεολογικές μάχες ενάντια στη δική μας κυβέρνηση, μιλιταρισμό, εθνικισμό, για να δώσουμε το καλό παράδειγμα στα αδέλφια μας να κάνουν το ίδιο στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου.
Ο Κοτζιάς είναι προκλητικός απέναντι στους Τούρκους, αλλά κυρίως απέναντι στους Έλληνες εργάτες που υφίστανται τα μνημόνια της κυβέρνησής του, όταν τους λέει κατάμουτρα ότι στην Ελλάδα της κρίσης «φυλάγονται καλύτερα τα σύνορα», δηλαδή ότι λίγο-πολύ αυξάνονται οι στρατιωτικές δαπάνες (!), ενώ οι Έλληνες εργάτες κι εργάτριες, φτωχοί και άνεργες βιώνουν σακάτεμα των μισθών, των συντάξεων, των σχολείων και των νοσοκομείων. Τον καιρό της κρίσης η Ελλάδα παραμένει 2η σε κατάταξη δύναμη του ΝΑΤΟ σε στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ (http://www.kathimerini.gr/866231/article/epikairothta/politikh/deyterh-se-amyntikes-dapanes-h-ellada ) , και ο Καμμένος διεκδικεί νέες στρατιωτικές βάσεις και εξοπλιστικά προγράμματα για να αναβαθμιστεί ως μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού στη ΝΑ Μεσόγειο, μαζί με τη στέρεη συμμαχία με το Ισραήλ (το κράτος-τρομοκράτη της Μ.Ανατολής) και τη χούντα της Αιγύπτου. Η Αριστερά πρέπει να ξανακάνει σημαία τη δραστική μείωση των εξοπλισμών στην Ελλάδα.
Η ελληνική Αριστερά πρέπει, τέλος, να πιστέψει ξανά στη δύναμη της διεθνούς εργατικής τάξης να αλλάξει τον κόσμο, αντί να αναζητεί προστάτες, πχ στο ακραία αντιδραστικό καθεστώς του Πούτιν, διεκδικώντας για την Ελλάδα το ρόλο του καλύτερου «φίλου της Ρωσίας» εις βάρος της Τουρκίας για να μην ...γίνει πόλεμος (ισχυρισμός που φυσικά δε γίνεται καν προσπάθεια να υποστηριχτεί σοβαρά). Και δεν πρέπει να θυμάται τον «αντι-ιμπεριαλισμό» της μόνο όταν διεκδικεί να αποκτήσει η Ελλάδα σχέσεις με τη δολοφονική δικτατορία του Άσαντ, επειδή είναι εχθρός της Τουρκίας. Όπως γράφαμε παλιότερα: «Η βελτίωση της ζωής των εργατών στην Ελλάδα δεν εξαρτάται από την ικανότητά τους να πολεμήσουν εναντίον των εργατών των άλλων χωρών, αλλά από την ικανότητά τους να πολεμήσουν εναντίον των Ελλήνων καπιταλιστών. Ακόμη και στην περίπτωση που υπήρχε στην Ελλάδα κυβέρνηση Αριστεράς, λαϊκή εξουσία, ή ακόμη και σοβιέτ, η τακτική ενός τέτοιου κράτους δεν θα έπρεπε να είναι να «πάρουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε» με βάση το «διεθνές δίκαιο» της θάλασσας, αλλά να καταγγείλουμε το διεθνές ιμπεριαλιστικό δίκαιο και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποκτήσουμε διεθνιστική συμπαράσταση από λαούς άλλων χωρών. Ο πραγματικός μας σύμμαχος είναι το εργατικό κίνημα στην Τουρκία και όχι οι μελλοντικοί ιδιοκτήτες των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.»
Η ειλικρινής αγωνία του κόσμου να πάρει διεθνιστική και όχι εθνικιστική κατεύθυνση
Παρόμοιες ανησυχίες και μπερδέματα με την ελληνική Αριστερά έχει και η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού στην Ελλάδα –αυτή δικαιολογημένα. Η αγωνία για το τι στάση πρέπει να κρατήσουμε στις ελληνοτουρκικές διαμάχες έχει ως αφετηρία τη γενική αλήθεια ότι κανείς δεν θέλει να γίνει πόλεμος και να σφαχτούμε. Ωστόσο πρέπει να ξεκόψει με τις εθνικές αυταπάτες: η ειρήνη δεν επιτυγχάνεται με ευχολόγια-και σίγουρα το να οχυρωθούμε εθνικά, όπως θέλουν οι κυβερνήσεις και τα αφεντικά μας είναι ο συντομότερος δρόμος για την κόλαση. Ο καπιταλισμός οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο σφαγείο μέσα από την όξυνση των εθνικών ανταγωνισμών λόγω κρίσης, και αυτό αποτρέπεται και ανατρέπεται μόνο μέσα από τους εργατικούς αγώνες και τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Η προεργασία για να ΜΗ φτάσει ΠΟΤΕ να γίνει ελληνοτουρκικός πόλεμος είναι ο καλύτερος τρόπος για να τον αποτρέψουμε. Για να ΜΗ γίνει πόλεμος πρέπει να καλλιεργούμε το «πάση θυσία ειρήνη στο Αιγαίο» και να πολεμάμε ενάντια στη δική μας άρχουσα τάξη, τις δικές της επιθετικές κινήσεις.
Διαβάστε επίσης:
https://rproject.gr/article/aoz-simainei-symmetohi-se-epikindynes-imperialistikes-exormiseis
