Ελπίδα ανατροπής η συμμαχία Unidos Podemos

Τε­λι­κά οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις κα­τέ­λη­ξαν σε απο­τυ­χία και οι ισπα­νι­κές εκλο­γές θα επα­να­λη­φθούν στις 26 Ιούνη. Ποιοι είναι οι λόγοι; Τι ακρι­βώς ση­μαί­νει αυτό για την κα­τά­στα­ση της ισπα­νι­κής αστι­κής τάξης;

Από το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών της 20ής Δε­κέμ­βρη του 2015 προ­έ­κυ­ψε ισο­πα­λία με­τα­ξύ της Δε­ξιάς και της Αρι­στε­ράς όσον αφορά τον αριθ­μό των εδρών, γιατί η Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά (ΕΑ), που είχε πάρει σχε­δόν ένα εκα­τομ­μύ­ριο ψή­φους, εξέ­λε­ξε μόνο δύο βου­λευ­τές λόγω του εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος. Εν τω με­τα­ξύ το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα (PSOE), με ελά­χι­στα πε­ρισ­σό­τε­ρες ψή­φους από τη συμ­μα­χία του Podemos και των άλλων ενω­τι­κών σχη­μά­των (Κα­τα­λο­νία, Γα­λι­κία), κα­τά­φε­ρε να εκλέ­ξει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρους βου­λευ­τές. Μπρο­στά σε αυτή την κα­τά­στα­ση, ένα αρ­κε­τά πλατύ και λαϊκό στρώ­μα της κοι­νω­νί­ας φο­βή­θη­κε ότι το Λαϊκό Κόμμα (PP) θα ξα­να­γυρ­νού­σε στην κυ­βέρ­νη­ση. Έτσι, μπρο­στά σ’ αυτόν τον κίν­δυ­νο άρ­χι­σε να κάνει εκ­πτώ­σεις στις απαι­τή­σεις του

Όλο αυτό έγινε μέσα σε ένα πλαί­σιο όπου η ισπα­νι­κή αστι­κή τάξη είναι αρ­κε­τά δυ­να­τή, μια και το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα δεν βρί­σκε­ται στους δρό­μους πα­λεύ­ο­ντας ενά­ντια στις επι­χει­ρή­σεις, αλλά πε­ρι­μέ­νει τα πάντα από τις κάλ­πες. Το πρό­βλη­μα της αστι­κής τάξης είναι ότι τα παλιά κόμ­μα­τα που την υπε­ρα­σπί­ζο­νταν σε ολό­κλη­ρη τη χώρα, δη­λα­δή το PP (Δεξιά), το PSOE (Σο­σια­λι­στές) και η CiU (δη­μο­κρά­τες-εθνι­κι­στές Κα­τα­λο­νί­ας), δεν εμπνέ­ουν πια την πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας, ενώ το νεαρό κόμμα των Ciudadanos (Πο­λί­τες) δεν έχει ακόμα τόση δύ­να­μη. Γι αυτό και ο σκο­πός της είναι να κάνει ακίν­δυ­νο το Podemos και να το εν­σω­μα­τώ­σει στο σύ­στη­μα, κα­τα­λα­βαί­νο­ντας ότι η ανά­πτυ­ξή του είναι επι­κίν­δυ­νη. Το PP πρό­τει­νε τη φόρ­μου­λα ενός Με­γά­λου Συ­να­σπι­σμού αλά γερ­μα­νι­κά, το PSOE την απέρ­ρι­ψε και επι­χεί­ρη­σε να σχη­μα­τί­σει μια κυ­βέρ­νη­ση με τους Ciudadanos και την εξω­τε­ρι­κή στή­ρι­ξη του Podemos. Από την πλευ­ρά του το Podemos απέρ­ρι­ψε την πρό­τα­ση για μια κυ­βέρ­νη­ση με τους Ciudadanos και πρό­τει­νε μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας PSOE-Podemos. Κα­νέ­να κόμμα δεν ήθελε να εμ­φα­νι­στεί στο εκλο­γι­κό σώμα ως υπεύ­θυ­νο για την επα­νά­λη­ψη των εκλο­γών. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως είχε γίνει αδύ­να­το να σχη­μα­τι­στεί κυ­βέρ­νη­ση, αφού όλες οι φόρ­μου­λες προ­ϋ­πέ­θε­ταν με­γά­λο τί­μη­μα για όλους Γι’ αυτό και πα­ρέ­τει­ναν τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, οι οποί­ες δι­ήρ­κε­σαν τέσ­σε­ρις μήνες, πε­ρι­μέ­νο­ντας κά­ποια από τις πλευ­ρές να υπο­χω­ρή­σει. Σχε­τι­κά με το Podemos χρειά­ζε­ται να έχου­με υπόψη μας τρία ζη­τή­μα­τα: 1) Η πρό­τα­ση στο PSOE για σχη­μα­τι­σμό κοι­νής κυ­βέρ­νη­σης είχε ερ­γα­λεια­κό χα­ρα­κτή­ρα για τον τομέα εκεί­νο που βρί­σκε­ται κοντά στον Πά­μπλο Ιγκλέ­σιας, και αυτός ήταν η φθορά του PSOE. 2) Αυτή η στάση προ­κά­λε­σε έναν απο­προ­σα­να­το­λι­σμό στην εκλο­γι­κή βάση της Αρι­στε­ράς, επι­βε­βαιώ­νο­ντάς της ότι το PSOE είναι ένα «κόμμα της αλ­λα­γής» και ότι το πα­ρελ­θόν του είχε συγ­χω­ρε­θεί. 3) Μια με­ρί­δα της ηγε­σί­ας γύρω από τον Ινίγο Ερε­χόν έφτα­σε στο ση­μείο να υπο­νο­εί ότι το Podemos έπρε­πε να κάνει πίσω και να επι­τρέ­ψει μια κυ­βέρ­νη­ση του PSOE με τους Ciudadanos, πα­ρό­λο που το πρό­γραμ­μά τους είναι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο, με σκοπό να φύγει από την κυ­βέρ­νη­ση το PP και να ξε­κι­νή­σει η αλ­λα­γή, πράγ­μα το οποίο δη­μιούρ­γη­σε ακόμα με­γα­λύ­τε­ρο απο­προ­σα­να­το­λι­σμό. Μετά το εσω­τε­ρι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα του Podemos και μπρο­στά στον κίν­δυ­νο να απορ­ρι­φθεί πλειο­ψη­φι­κά μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή, επα­να­προσ­διό­ρι­σαν τη στάση τους. Αν ένα πράγ­μα έγινε ξε­κά­θα­ρο είναι ότι ήταν απα­γο­ρευ­μέ­νο στον Πέδρο Σάν­τσες, τον γε­νι­κό γραμ­μα­τέα του PSOE, να συμ­μα­χή­σει με το Podemos, τόσο από την πλευ­ρά των πιο ση­μα­ντι­κών ηγε­τών του κόμ­μα­τός του όσο και από τους οι­κο­νο­μι­κούς, βιο­μη­χα­νι­κούς, χρη­μα­το­πι­στω­τι­κούς και μι­ντια­κούς ομί­λους, τις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις των χρη­μα­τι­στη­ρί­ων όπως η Ibex 35.

Ποια είναι η εκτί­μη­σή σου για τις εκλο­γές της 26ης Ιούνη και ποια είναι τα πι­θα­νά σε­νά­ρια;

Η τε­λευ­ταία δη­μο­σκό­πη­ση που δη­μο­σιεύ­τη­κε την Κυ­ρια­κή 22 Μαΐου, στην εφη­με­ρί­δα «El País», προ­βλέ­πει ένα γερό πλήγ­μα στους σο­σια­λι­στές και ένα καλό απο­τέ­λε­σμα για το σχη­μα­τι­σμό Unidos Podemos ‒αυτό είναι το όνομα της συμ­μα­χί­ας με­τα­ξύ της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς (IU) και του Podemos. Ταυ­τό­χρο­να όμως αυτή η δη­μο­σκό­πη­ση απο­τυ­πώ­νει και δύο προ­βλή­μα­τα. Ένα με­γά­λο πο­σο­στό απο­χής, ένα 68% συμ­με­το­χής, μι­κρό­τε­ρο από το 73% του Δε­κεμ­βρί­ου, πράγ­μα το οποίο ση­μαί­νει ότι 5% του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος δεν θα ψη­φί­σει. Όλοι οι εκλο­γι­κοί ανα­λυ­τές, είτε προ­έρ­χο­νται από τη Δεξιά είτε από την Αρι­στε­ρά, συμ­φω­νούν ότι αυτό το 5% προ­έρ­χε­ται από τους ψη­φο­φό­ρους της Αρι­στε­ράς. Από την άλλη χρειά­ζε­ται να ση­μειώ­σου­με ότι το το PP έχει ένα εκλο­γι­κό σώμα το οποίο απο­τε­λεί­ται από πολύ πι­στούς δε­ξιούς, χωρίς ηθικά ζη­τή­μα­τα, οι οποί­οι είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να συγ­χω­ρέ­σουν τη δια­φθο­ρά, τις επι­θέ­σεις στην κοι­νω­νία και τα ψέ­μα­τα. Σύμ­φω­να με τη δη­μο­σκό­πη­ση, το PP κι­νεί­ται στο 29,9%, το Unidos Podemos βρί­σκε­ται στη δεύ­τε­ρη θέση με 23,2% και το PSOE για πρώτη φορά πέ­φτει στην τρίτη θέση με 20,2%. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το PSOE βρί­σκε­ται σε κρίση, σε μια δια­δι­κα­σία πα­σο­κο­ποί­η­σης (pasokización), επι­τρέψ­τε μου εδώ να «κα­κο­ποι­ή­σω» την ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα, και η νέα αυτή κα­τά­στα­ση μπο­ρεί να επι­σπεύ­σει την κρίση του.

Το πιο πι­θα­νό σε­νά­ριο, παίρ­νο­ντας υπόψη φυ­σι­κά και το εν­δε­χό­με­νο μιας ισο­πα­λί­ας Δε­ξιάς-Αρι­στε­ράς ακόμα και στις έδρες, είναι ότι όλες οι κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις (πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές) θα συμ­μα­χή­σουν προ­σπα­θώ­ντας να απο­τρέ­ψουν το σε­νά­ριο μιας κυ­βέρ­νη­σης του Podemos. Δεν θα πρέ­πει να απορ­ρί­ψου­με επί­σης και το σε­νά­ριο να δε­χτεί τε­λι­κά το PSOE μια κυ­βέρ­νη­ση με τη Δεξιά. Είναι πολύ πι­θα­νό, ας πούμε, οι Ciudadanos να προ­τεί­νουν έναν με­γά­λο συ­να­σπι­σμό που θα τους πε­ρι­λαμ­βά­νει μαζί με το PSOE και το PP. Όποιο από όλα αυτά τα σε­νά­ρια και να υλο­ποι­η­θεί, η κρίση στο κόμμα των Σο­σια­λι­στών είναι δε­δο­μέ­νη.

Η άλλη πι­θα­νό­τη­τα είναι να προ­κύ­ψει μια κυ­βέρ­νη­ση του PSOE μαζί με τα κόμ­μα­τα που βρί­σκο­νται στα αρι­στε­ρά του, κάτω από την πίεση της λαϊ­κής αντι­δε­ξιάς διά­θε­σης. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση τα προ­βλή­μα­τα θα είναι δια­φο­ρε­τι­κά, ανά­λο­γα με το εάν το Unidos Podemos θα ξε­πε­ρά­σει ή όχι σε ψή­φους το PSOE. Εάν το ξε­πε­ρά­σει, το θεωρώ απί­θα­νο γιατί το Podemos συ­νε­χί­ζει να είναι ο με­γά­λος εχθρός που πρέ­πει να εξο­ντω­θεί. Εάν δεν ξε­πε­ρά­σει σε ψή­φους το PSOE, και συμ­μα­χή­σει μαζί του, τότε αυτό θα ση­μά­νει ένα με­γά­λο πλήγ­μα για το εγ­χεί­ρη­μα του Podemos, το οποίο θα είχε πια έναν πολύ κα­τώ­τε­ρο ρόλο από το PSOE. Πά­ντως για το τι τε­λι­κά θα συμ­βεί καλό είναι να μη στοι­χη­μα­τί­σει κα­νείς όλα του τα λεφτά σε κα­νέ­να σε­νά­ριο.

d9276928-15ac-46ce-a407-605d0b1c4f09.jpg

Μήπως η επι­μο­νή του Ιγκλέ­σιας γι’ αυτήν τη συμ­μα­χία με το PSOE έχει προ­ε­τοι­μά­σει ήδη και τη βάση του Podemos για ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο μετά τις εκλο­γές; Αυτή η επι­μο­νή φά­νη­κε να ξε­περ­νά το επί­πε­δο μιας απλής τα­κτι­κής απο­δυ­νά­μω­σης του PSOE.

Νο­μί­ζω ότι σε αυτή την τα­κτι­κή του κα­λέ­σμα­τος σε κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας με το PSOE συ­νυ­πήρ­ξαν δύο δια­φο­ρε­τι­κές τά­σεις. Η μη δη­μό­σια εξή­γη­ση που έδι­ναν όσοι βρί­σκο­νται κοντά στον Ιγκλέ­σιας γι’ αυτήν τη στάση ήταν ότι απο­τε­λού­σε μέρος μιας τα­κτι­κής απο­δυ­νά­μω­σης του PSOE και κερ­δί­σμα­τος της εκλο­γι­κής του βάσης. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως δεν είναι ακρι­βώς αυτή. Για πα­ρά­δειγ­μα η πρό­τα­ση του Compromis, με το οποίο συ­νερ­γά­ζε­ται το Podemos στη Βα­λέν­σια, προ­ϋ­πέ­θε­τε μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας. Από την άλλη πλευ­ρά, ο όρος που έμπαι­νε από τους Κα­τα­λα­νούς ήταν το δι­καί­ω­μα του απο­φα­σί­ζειν κυ­ρί­αρ­χα για το μέλ­λον της Κα­τα­λο­νί­ας, πράγ­μα το οποίο σή­μαι­νε όχι στο PSOE, που δεν θα δε­χό­ταν με τί­πο­τα κάτι τέ­τοιο. Η Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά, που από την άλλη έχει ένα κα­θα­ρά αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μα, έχει πα­ρά­δο­ση σε εκλο­γι­κές συ­νερ­γα­σί­ες σε πε­ρι­φε­ρεια­κό και το­πι­κό επί­πε­δο, και άρα αυτό ήταν ένα σε­νά­ριο αρ­κε­τά κοντά στην πο­λι­τι­κή τους κουλ­τού­ρα. Άλ­λω­στε, πριν από με­ρι­κά χρό­νια υπήρ­ξε προ­ε­κλο­γι­κή συμ­φω­νία για το σχη­μα­τι­σμό εθνι­κής κυ­βέρ­νη­σης IU -  PSOE, πράγ­μα που τε­λι­κά δεν έγινε γιατί το PP ισο­πε­δώ­θη­κε. Αυτή η στα­θε­ρό­τη­τα της Γα­λι­κί­ας και της Κα­τα­λο­νί­ας στο να μη σχη­μα­τι­στεί κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας με το PSOE τώρα θα πε­ρά­σει μια νέα δο­κι­μα­σία. Θα δούμε. Όμως η αλή­θεια είναι ότι όλο αυτό όντως, συ­νει­δη­τά ή ασυ­νεί­δη­τα, προ­ε­τοι­μά­ζει και φέρ­νει πιο κοντά το σε­νά­ριο μιας συμ­φω­νί­ας με με το PSOE μετά τις εκλο­γές. Ας πούμε ότι φυ­σιο­λο­γι­κο­ποιεί στα μάτια των ψη­φο­φό­ρων αυτή την πι­θα­νό­τη­τα, πράγ­μα το οποίο σε ένα σκη­νι­κό απου­σί­ας κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων κου­βα­λά τον με­γά­λο κίν­δυ­νο της με­τα­κί­νη­σης προς τα δεξιά. Μπρο­στά σε μια συμ­φω­νία κυ­βέρ­νη­σης με το PSOE, όλα εξαρ­τώ­νται από το πρό­γραμ­μα, καθώς και το λόγο από τον οποίο θα συ­νο­δεύ­ε­ται. Δυ­στυ­χώς, πολύς κό­σμος του Podemos μπο­ρεί να βλέ­πει σε αυτή την κυ­βέρ­νη­ση ένα μι­κρό­τε­ρο κακό. Επι­πλέ­ον θα επα­νεμ­φα­νι­ζό­ταν μια κρίση στο Podemos, καθώς και μια απο­γο­ή­τευ­ση του πιο μα­χη­τι­κού και αρι­στε­ρού δυ­να­μι­κού του.

Ένα από τα νέα που υπο­δε­χτή­κα­με με με­γά­λη χαρά στην Ελ­λά­δα ήταν η συμ­μα­χία του Podemos με την Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά. Πρό­κει­ται απλά για μια εκλο­γι­κή συμ­μα­χία ή υπάρ­χει και κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο;

Για την ώρα είναι μια εκλο­γι­κή συ­νερ­γα­σία. Αν έχει επι­τυ­χία στις κάλ­πες και αυ­ξή­σει τις έδρες της Αρι­στε­ράς, αυτό θα ανοί­ξει μια νέα εποχή, τη δη­μιουρ­γία μιας νέας αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης δύ­να­μης, ικα­νής να αγω­νι­στεί για συ­γκε­κρι­μέ­νες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που δεν θα είναι ρε­φορ­μι­στι­κές. Αυτό θα πρό­σφε­ρε με­γα­λύ­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες για σχέ­δια με­γα­λύ­τε­ρης εμ­βέ­λειας, σε μεσο- και μα­κρο­πρό­θε­σμο επί­πε­δο. Δεν απο­κλείω επί­σης το εν­δε­χό­με­νο μιας βα­θιάς ανα­σύν­θε­σης των δυ­νά­με­ων, με τη μορφή νέων ενω­τι­κών μορ­φών, ενός στα­θε­ρού ενω­τι­κού με­τώ­που ή ενός κόμ­μα­τος-κι­νή­μα­τος. Εάν δεν έχει επι­τυ­χία ή έχει μικρή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή έκ­φρα­ση, θα ση­μά­νει ένα πι­σω­γύ­ρι­σμα για την Αρι­στε­ρά και μια απο­γο­ή­τευ­ση για τις δυ­νά­μεις που προ­έ­κυ­ψαν από το κί­νη­μα 15Μ το 2011.

Ποια είναι τα βα­σι­κά ση­μεία του εκλο­γι­κού προ­γράμ­μα­τος της συμ­μα­χί­ας Unidos Podemos;

Ας πούμε ότι τα ξε­χω­ρι­στά εκλο­γι­κά προ­γράμ­μα­τα του Podemos και της IU του πε­ρα­σμέ­νου Δε­κέμ­βρη ήταν πιο αρι­στε­ρά από το εκλο­γι­κό πρό­γραμ­μα της νέας συμ­μα­χί­ας, που δη­μο­σιο­ποι­ή­θη­κε με το σύν­θη­μα «Να αλ­λά­ξου­με την Ισπα­νία, 50 βή­μα­τα για να κυ­βερ­νή­σου­με μαζί». Είναι ένα αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­γραμ­μα από το οποίο λεί­πουν πολλά βα­σι­κά ζη­τή­μα­τα. Πι­στεύω ότι αυτό το πρό­γραμ­μα είναι απο­τέ­λε­σμα δύο πα­ρα­γό­ντων: από τη μια της πρό­θε­σης να πα­ρου­σια­στεί η συμ­μα­χία ως μια κυ­βερ­νη­τι­κή δύ­να­μη με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κή αλλά όχι ρη­ξια­κή, για να μην τρο­μά­ξει η εκλο­γι­κή βάση των Σο­σια­λι­στών την οποία θέλει να κερ­δί­σει, και από την άλλη της αδυ­να­μί­ας να υπάρ­ξει συμ­φω­νία σε ση­μα­ντι­κά θέ­μα­τα μέσα σε τόσο μικρό χρο­νι­κό διά­στη­μα, αφού οι συ­ζη­τή­σεις ξε­κί­νη­σαν πολύ αργά και είχαν ως βα­σι­κό σκοπό να προ­λά­βουν τις ημε­ρο­μη­νί­ες, να κλεί­σουν τα ψη­φο­δέλ­τια και να πα­ρου­σιά­σουν τις υπο­ψη­φιό­τη­τες.

Τα βα­σι­κά ση­μεία είναι ένα σχέ­διο ενερ­γη­τι­κής με­τά­βα­σης προς ανα­νε­ώ­σι­μες πηγές ενέρ­γειας καθώς και η με­ταρ­ρύθ­μι­ση του συ­στή­μα­τος ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας για τον πε­ριο­ρι­σμό των ενερ­γεια­κών ολι­γο­πω­λί­ων. Επί­σης προ­τεί­νο­νται νέοι δρό­μοι, λι­γό­τε­ρο αντι­κοι­νω­νι­κοί, για τη μεί­ω­ση του ελ­λείμ­μα­τος (δεν κα­το­νο­μά­ζε­ται το χρέος παρά μόνο σε σχέση με μια πρό­τα­ση για ένα ευ­ρω­παϊ­κό συ­νέ­δριο που θα ανα­συ­γκρο­τή­σει την Ευ­ρώ­πη), η με­ταρ­ρύθ­μι­ση του άρ­θρου 135 του Συ­ντάγ­μα­τος που δίνει προ­τε­ραιό­τη­τα στις πλη­ρω­μές προς τους δα­νει­στές ένα­ντι των δη­μο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων και των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών. Επί­σης πε­ρι­λαμ­βά­νει τον αγώνα ενά­ντια στις φο­ρο­λο­γι­κές απά­τες και για μια προ­ο­δευ­τι­κή φο­ρο­λο­γι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση, κα­τάρ­γη­ση της ερ­γα­σια­κής ρύθ­μι­σης του PP, τη δη­μιουρ­γία ενός νέου πλαι­σί­ου ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, καθώς και την εντα­τι­κο­ποί­η­ση του αγώνα ενά­ντια στην ανερ­γία, ανα­διάρ­θρω­ση των χρεών για τα υπο­θη­κευ­μέ­να σπί­τια, ένα νέο πα­ρα­γω­γι­κό μο­ντέ­λο, τη δη­μιουρ­γία μιας δη­μό­σιας τρά­πε­ζας, καθώς και μια με­γά­λη γκάμα κοι­νω­νι­κών μέ­τρων (εγ­γυ­η­μέ­νο ει­σό­δη­μα, στέ­γα­ση, μέτρα για την υγεία και τη δη­μό­σια παι­δεία), όλα κάτω από τον τίτλο κοι­νω­νι­κή δη­μο­κρα­τία. Το πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό πρό­γραμ­μα είναι πλή­ρες, και τε­λι­κά, απ’ ό,τι φαί­νε­ται, απο­τυ­πώ­νο­νται κά­ποιες προ­θέ­σεις για με­ταρ­ρύθ­μι­ση της ΕΕ που αν και ανε­παρ­κείς δεν πρό­κει­ται να γί­νουν απο­δε­κτές από το κα­θε­στώς.

Ένα τε­λευ­ταίο σχό­λιο για την εσω­τε­ρι­κή κα­τά­στα­ση του Podemos σχε­τι­κά με ζη­τή­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας, καθώς και την αντι­προ­σω­πευ­τι­κό­τη­τα όλων των δυ­νά­με­ών του στις εκλο­γές. Τι ση­μαί­νουν κι­νή­σεις όπως η αλ­λα­γή του γραμ­μα­τέα ορ­γά­νω­σης;

Η κα­θαί­ρε­ση του Σέρ­χιο Πα­σκουάλ από τη θέση του γραμ­μα­τέα Ορ­γά­νω­σης και η αντι­κα­τά­στα­σή του από τον Πά­μπλο Ετσε­νί­κε ανοί­γει μια νέα εποχή για τις εσω­τε­ρι­κές εξε­λί­ξεις στο κόμμα και δεί­χνει το μέ­γε­θος της σύ­γκρου­σης ανά­με­σα στον Ιγκλέ­σιας, που είναι ο γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας, και τον Ερε­χόν, που είναι ο πο­λι­τι­κός γραμ­μα­τέ­ας και κα­θο­δη­γη­τής του Πα­σκουάλ. Ας πούμε ότι κα­θα­ρί­ζει κάπως η ατμό­σφαι­ρα, γί­νε­ται κάπως πιο ελεύ­θε­ρη, λι­γό­τε­ρο γρα­φειο­κρα­τι­κή, αν και δεν υπάρ­χουν ακόμα πολλά χει­ρο­πια­στά πα­ρα­δείγ­μα­τα αυτής της αλ­λα­γής. Έχου­με πια μια δη­μό­σια ανα­γνώ­ρι­ση από την πλευ­ρά του Ιγκλέ­σιας ότι υπάρ­χουν τρεις με­γά­λες τά­σεις μέσα στο Podemos, η δική του, του Ερε­χόν και αυτή της Τε­ρέ­σα Ρο­δρί­γες και των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας. Όμως η ανα­γνώ­ρι­ση του πλου­ρα­λι­σμού πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται από πρα­κτι­κές και κα­νό­νες που διευ­κο­λύ­νουν πραγ­μα­τι­κά τον πλου­ρα­λι­σμό. Υπάρ­χει αυτήν τη στιγ­μή μια πλα­τιά συμ­φω­νία για την ανά­γκη εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού και απο­κέ­ντρω­σης της εσω­τε­ρι­κής λει­τουρ­γί­ας, η οποία προ­ϋ­πο­θέ­τει και τη διε­ξα­γω­γή ενός νέου συ­νε­δρί­ου (της Συ­νέ­λευ­σης Πο­λι­τών, όπως ονο­μά­ζε­ται στο Podemos). Δυ­στυ­χώς στις 26 Ιου­νί­ου δεν θα υπάρ­χουν αντι­πρό­σω­ποι των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας στις εκλο­γι­κές λί­στες λόγω της από­φα­σης της ηγε­σί­ας να μην αλ­λά­ξουν οι λί­στες του Δε­κέμ­βρη παρά μόνο για να πε­ρι­λά­βουν και τους υπο­ψη­φί­ους της IU. Πρό­κει­ται για μια χα­μέ­νη ευ­και­ρία να απο­δο­θεί επι­τέ­λους δι­καιο­σύ­νη σε μια με­ρί­δα του Podemos που έχει υπο­στεί κα­κο­με­τα­χεί­ρι­ση, μια με­ρί­δα αγω­νι­στών και με πα­ρου­σία σε όλες τις πό­λεις. Μια επι­λο­γή που θα δυ­νά­μω­νε τη συμ­μα­χία αλλά και την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα. Κα­νείς δεν ισχυ­ρί­στη­κε ότι είναι εύ­κο­λο να χτί­ζο­νται δη­μο­κρα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις, εμείς όμως θα το κα­τορ­θώ­σου­με.