Εμείς θυμόμαστε, εσείς;

Δεν υπάρ­χει πιο όμορ­φο πράγ­μα από την εκ­πε­φρα­σμέ­νη στους δρό­μους συλ­λο­γι­κή ελ­πί­δα. Και αυτή όσο κι αν σας σφίγ­γει το στο­μά­χι υπήρ­ξε και θα ξα­ναυ­πάρ­ξει. Γιατί δε χω­ρά­ει σε τρα­πέ­ζια δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, κλει­στές αί­θου­σες και κρύ­ους αν­θρώ­πους. Χω­ρά­ει εκεί που δε χω­ρά­τε εσείς. Στην αυ­το­δύ­να­μη χει­ρα­φέ­τη­ση και όχι στην ανα­θε­τι­κή υπο­κα­τά­στα­ση.

Για κακή σας τύχη θυ­μό­μα­στε. Θυ­μό­μα­στε τη με­τα­με­σο­νύ­χτια προ­κή­ρυ­ξη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος που τη­λε­φω­νιό­μα­σταν όλοι με όλους και ανα­κοι­νώ­να­με ο ένας στον άλλον ότι για μια βδο­μά­δα καίμε εξε­τα­στι­κές, δου­λειές και υπο­χρε­ώ­σεις που μας φορ­τώ­σα­τε για να σκύ­βου­με σή­με­ρα ακόμη πιο πολύ το κε­φά­λι. Θυ­μό­μα­στε πως για δύο μέρες όλος ο πρα­σι­νο­μπλέ συρ­φε­τός και τα δη­μο­σιο­γρα­φι­κά υπαλ­λη­λά­κια του ήταν κρυμ­μέ­να στα λα­γού­μια τους. Θυ­μό­μα­στε έναν κόσμο που μπο­ρεί να μην ήξερε τι θα γίνει αλλά ήθελε και πά­λευε κάτι να γίνει. Θυ­μό­μα­στε το ρο­λά­ρι­σμα και την αντε­πί­θε­ση του συ­στή­μα­τος. Θυ­μό­μα­στε τα στη­μέ­να ρε­πορ­τάζ, τις ψεύ­τι­κες δη­μο­σκο­πή­σεις και την τη­λε­ο­πτι­κή τρο­μο­λα­γνία. Θυ­μό­μα­στε κάτι κα­τα­σκευα­σμέ­νους σαν το Ρουβά και τον Αρ­να­ού­το­γλου να προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν να μη χά­σουν τα φρά­γκα τους. Θυ­μό­μα­στε την πο­λι­τι­κή νε­κρα­νά­στα­ση του Κα­ρα­μαν­λή του νε­ό­τε­ρου και του Μη­τσο­τά­κη του πρε­σβύ­τε­ρου να μας κα­λούν να ενω­θού­με για την πα­τρί­δα στο ΝΑΙ. Θυ­μό­μα­στε τις κλει­στές τρά­πε­ζες, τους ωμούς εκ­βια­σμούς και τις απει­λές των ση­με­ρι­νών εταί­ρων μας και το εμε­τι­κό σα­λιά­ρι­σμα του Πρε­τε­ντέ­ρη, του Πορ­το­σάλ­τε και της Σα­ρά­φο­γλου με τους με­νου­μευ­ρώ­πη­δες. Θυ­μό­μα­στε κάτι δια­νοη­τές του κώλου όπως η Σώτη Τρια­ντα­φύλ­λου, ο Ράμ­φος και ο Τα­τσό­που­λος να ξε­φτι­λί­ζο­νται ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο απ' ότι μέχρι εκεί­νη τη στιγ­μή. Θυ­μό­μα­στε τον τρόμο σας. Θυ­μό­μα­στε ότι δεν μπο­ρού­σα­τε να δια­χει­ρι­στεί­τε πλέον μια κα­τά­στα­ση που είχε ξε­φύ­γει από τον έλεγ­χό σας. Θυ­μό­μα­στε έναν κόσμο που συμ­με­τεί­χε σε πο­ρεί­ες, συ­γκε­ντρώ­σεις, ακτι­βι­σμούς. Θυ­μό­μα­στε έναν κόσμο που κολ­λού­σε αφί­σες, που κρε­μού­σε πανό, που μοί­ρα­ζε φυλ­λά­δια και που κολ­λού­σε αυ­το­κόλ­λη­τα. Θυ­μό­μα­στε καλ­λι­τε­χνι­κά δρώ­με­να να σκάνε αυ­θόρ­μη­τα σε πλα­τεί­ες και γει­το­νιές και να λει­τουρ­γούν αντι­πα­ρα­θε­τι­κά με τις κα­κο­παιγ­μέ­νες πα­ρα­στά­σεις των δελ­τί­ων των 20:00. Θυ­μό­μα­στε τους κνι­τες να τσα­κώ­νο­νται με υπε­ρή­λι­κες πρώην αντάρ­τες και να τους κα­τη­γο­ρούν ως μη κομ­μου­νι­στές επει­δή θα ψή­φι­ζαν ΟΧΙ. Θυ­μό­μα­στε τη συ­γκέ­ντρω­ση στις 3 Ιούλη, τους εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες αν­θρώ­πους που ξε­χύ­θη­καν στους δρό­μους και διεκ­δι­κού­σαν κάτι το οποίο δε θα κα­τα­λά­βε­τε ποτέ. Θυ­μό­μα­στε τα συν­θή­μα­τα και τις χα­ρού­με­νες ιαχές του κό­σμου μέσα στο μετρό. Θυ­μό­μα­στε την κα­τά­θλι­ψη του Γρη­γό­ρη Ψα­ρια­νού και τον ορατό στον ορί­ζο­ντα αλ­κο­ο­λι­σμό του. Θυ­μό­μα­στε μη­νύ­μα­τα συ­μπα­ρά­στα­σης από την πα­γκό­σμια αρι­στε­ρά και το βι­ντε­ά­κι αλ­λη­λεγ­γύ­ης του Manu Chao. Θυ­μό­μα­στε το 62% ΟΧΙ. Θυ­μό­μα­στε τους αγώ­νες που γέν­νη­σαν ελ­πί­δα και προσ­δο­κία.

Θυ­μό­μα­στε, θυ­μό­μα­στε, θυ­μό­μα­στε...

Εσείς αλή­θεια τι κά­νε­τε; Πως τα περ­νά­τε με τα αφε­ντι­κά; Πώς τα περ­νά­τε με τους νέους σας φί­λους; Τι κάνει ο Λά­τσης που του χα­ρί­σα­τε το ελ­λη­νι­κό; Τι κάνει η Cosco που της δώ­σα­τε το λι­μά­νι; Τι κάνει ο Ρέν­τσι και ο Ολάντ που θα αλ­λά­ξε­τε μαζί την Ευ­ρώ­πη; Τι κάνει το σπίτι των λαών η ΕΕ;

Μια χαρά σας βλέπω. Χα­μο­γε­λα­στούς, ξε­κού­ρα­στους και αε­ρά­τους. Έχετε εγκολ­πώ­σει είναι η αλή­θεια όλη αυτή την αη­δια­στι­κή πα­σο­κι­κή αι­σθη­τι­κή που συν­δυά­ζει και σα­λό­νι και λι­μά­νι. Μόνο που ο ύστε­ρος πα­σο­κι­σμός δεν τολ­μά­ει να πα­τή­σει στο λι­μά­νι. Ούτε σε γει­το­νιές, ούτε σε σχο­λές, ούτε και σε χώ­ρους δου­λειάς. Ο ύστε­ρος πα­σο­κι­σμός αγκα­λιά­ζει με τα­χύ­τη­τα φωτός τον πρώ­ι­μο με­ταλ­λαγ­μέ­νο συ­ρι­ζι­σμό.

Αν, λοι­πόν, κάπου κάπως κά­πο­τε την ανε­τί­λα σας ανα­κό­ψει μια κραυ­γή, ένα ξέ­σπα­σμα και μια συλ­λο­γι­κή κλω­τσιά, να ξέ­ρε­τε ότι δε θα είναι ει­σα­γό­με­νοι γάλ­λοι εξε­γερ­μέ­νοι. Θα είναι το 76,64% ΟΧΙ του Πε­ρά­μα­τος, το 72,84% ΟΧΙ του Κε­ρα­τσι­νί­ου, το 71,81% ΟΧΙ του Λαυ­ρί­ου και το 70,31% ΟΧΙ του Πε­ρι­στε­ρί­ου.

Γιατί όλοι αυτοί θυ­μού­νται. Για κακή σας τύχη θυ­μού­νται...