Ενάντια στην Ευρώπη των αφεντικών και της λιτότητας, για την Ευρώπη των εργαζομένων, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης

Οι χώρες της Ευ­ρώ­πης βιώ­νουν μια διπλή κρίση, εκεί­νη­του κα­πι­τα­λι­σμού που ξε­κί­νη­σε το 2007, και συ­γκα­τα­λέ­γε­ται με­τα­ξύ των σο­βα­ρό­τε­ρων κρί­σε­ων στην  ιστο­ρία του κα­πι­τα­λι­σμού, αλλά και ει­δι­κό­τε­ρα μίας κρί­σης που αφορά την ίδια την ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο(η οποί­α­ε­πι­τα­χύ­νε­ται­και επι­δει­νώ­νε­ται συ­νε­χώς λόγω της κρί­σης του ίδιου του κα­πι­τα­λι­σμού), οι οποί­ες βρί­σκουν έκ­φρα­ση μέσα από­τι­ςπιο βα­θιές αντι­φά­σεις των οι­κο­νο­μι­κών δομών και θε­σμών επάνω στις οποί­ες οι­κο­δο­μή­θη­κε από την άρ­χου­σα τάξηη Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Αυτοί οι τρό­ποι «οι­κο­δό­μη­σης της Ευ­ρώ­πης»που έγι­ναν με την κα­θο­δή­γη­ση της ευ­ρω­παϊ­κής αστι­κής τάξης και λει­τουρ­γούν σε αυτή τη φάση της κα­πι­τα­λι­στι­κής συσ­σώ­ρευ­σης με κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες τη φτώ­χεια και την ανερ­γία, έχουν αμαυ­ρώ­σει την ίδια την ιδέα της ευ­ρω­παϊ­κής ενό­τη­τας και σπρώ­χνουν τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού να είναι, όχι μόνο, όπως θα έπρε­πε, κατά «αυτής της Ευ­ρώ­πης», αλλά ενα­ντί­ον της ίδιας της Ευ­ρω­παϊ­κής ιδέας tout court, παίρ­νο­ντας εθνι­κι­στι­κέ­ςθέ­σεις, δί­νο­ντας όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο χώρο σε­δε­ξιά και­φα­σι­στι­κά μορ­φώ­μα­τα.

Οι δύο φά­σεις της οι­κο­δό­μη­σης της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης

Μετά την τρα­γω­δία του Δευ­τέ­ρου Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, η οποία στη συ­νέ­χεια βρήκε την έκ­φρα­σή της στη διαί­ρε­ση της ευ­ρω­παϊ­κής ηπεί­ρου σε πολλά εθνι­κά κράτη και στις αρ­χέ­ςα­ντα­γω­νι­σμού των με­γά­λων κα­πι­τα­λι­στι­κών χωρών, οι εθνι­κές αστι­κές τά­ξεις (ξε­κι­νώ­ντας από τη γερ­μα­νι­κή, τη γαλ­λι­κή και την ιτα­λι­κή), απο­φά­σι­σαν να χτί­σουν δομές πο­λι­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής εται­ρι­κής συ­νερ­γα­σί­ας οι οποί­ες θα πει­θαρ­χού­σαν κάτω από τον κα­πι­τα­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό και θα είχαν κα­θο­ρι­στι­κή ση­μα­σία στη διεύ­ρυν­ση των αγο­ρών, πα­ρέ­χο­ντας μια νέα φάση ανά­πτυ­ξης του συ­στή­μα­τος. Γι’ αυτό το λόγο γεν­νή­θη­καν, πρώτα η Ευ­ρω­παϊ­κή Οι­κο­νο­μι­κή Κοι­νό­τη­τα (Ε.Ο.Κ.), στη συ­νέ­χεια η Ευ­ρω­παϊ­κή Κοι­νό­τη­τα , και, τέλος, η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση.Η εξέ­λι­ξη αυτής της δομής στην ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο, πα­ρή­χθη στο πλαί­σιο μιας φάσης ανά­πτυ­ξης και επέ­κτα­σης του κα­πι­τα­λι­σμού, κα­τευ­θυ­νό­με­νη από οι­κο­νο­μι­κές επι­λο­γές κεϋν­σια­νού μο­ντέ­λου που απευ­θύ­νο­νται τόσο σε εθνι­κό όσο και ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο και κάτω από την πίεση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος  και τη δύ­να­μη των ρε­φορ­μι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων των συν­δι­κά­των.  Αυτή η δια­δι­κα­σία είχε ως σκοπό την ευ­ρω­παϊ­κή οι­κο­νο­μι­κή σύ­γκλι­ση των δια­φό­ρων κρα­τών - μελών, παρά την ύπαρ­ξη αμέ­τρη­των πε­ριο­ρι­σμών και βα­θύ­τα­των δια­φο­ρών.         

Αλλά από τα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του '80, η χρυσή εποχή είχε πα­ρέλ­θει και με την νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κή και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη προ­τρο­πή των ΗΠΑ και της Αγ­γλί­ας οι­πο­λι­τι­κές επι­λο­γές των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων αλ­λά­ζουν ρι­ζι­κά . Η ευ­ρω­παϊ­κή μπουρ­ζουα­ζία, πάντα με λι­γό­τε­ρη αβε­βαιό­τη­τα και χάρη σε μια σειρά από ήττες που υπέ­στη το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, επι­διώ­κει την επι­λο­γή της ευ­ρω­παϊ­κής ενό­τη­τας μέσω της εφαρ­μο­γής ενός αυ­στη­ρού νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου πλαι­σί­ου και με την πλήρη απε­λευ­θέ­ρω­ση των οι­κο­νο­μι­κών δια­δι­κα­σιών του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού δα­νει­σμού και του άκρα­του αντα­γω­νι­σμού σε όλα τα επί­πε­δα. Υπο­στη­ρί­ζε­ται ότι η ομοιο­γέ­νεια και η οι­κο­νο­μι­κή ισορ­ρο­πία θα πα­ρά­γο­νται και θα οι­κο­δο­μού­νται μέσα από την ελεύ­θε­ρη αγορά και όχι από μια δη­μο­σιο­νο­μι­κή και φο­ρο­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή με στόχο τη δια­χεί­ρι­ση των οι­κο­νο­μι­κών και κοι­νω­νι­κών έργων που μειώ­νουν τις δια­φο­ρές με­τα­ξύ των δια­φό­ρων χωρών. Η ει­σα­γω­γή του ενιαί­ου νο­μί­σμα­τος θα πρέ­πει να χρη­σι­μεύ­σει για την πε­ραι­τέ­ρω προ­ώ­θη­ση των οι­κο­νο­μι­κών ανταλ­λα­γών, αλλά και για να επι­βά­λει δη­μο­σιο­νο­μι­κή πει­θαρ­χία σε όλες τις χώρες εξα­να­γκά­ζο­ντας τους να μειώ­σουν τους μι­σθούς,από τη στιγ­μή που δεν θα είναι πλέον σε θέση να συμ­με­τέ­χουν στον αντα­γω­νι­σμό μέσω υπο­τί­μη­σης του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος.Πραγ­μα­τι­κά, οι μι­σθο­λο­γι­κές δια­φο­ρές στα διά­φο­ρα κράτη μέλη της ευ­ρω­παϊ­κής ένω­σης,οι οποί­ες ήταν ήδη πολύ υψη­λές, τώρα έχουν ενι­σχυ­θεί: ο κα­τώ­τα­τος μι­σθός των πιο αδύ­να­μων χωρών, θα φτά­σει να είναι 8-9 φορές χα­μη­λό­τε­ρος από εκεί­νο της Γαλ­λί­ας ή των Κάτω Χωρών, αλλά και οι εσω­τε­ρι­κές ανι­σό­τη­τες σε κάθε χώρα είναι πολύ με­γά­λες. Σκε­φτεί­τε την Γερ­μα­νία, όπου 7,5 εκα­τομ­μύ­ρια ερ­γα­ζό­με­νοι έχουν ένα μη­νιαίο μισθό των 400 ευρώ, ενώ συ­νή­θως ο ελά­χι­στος μι­σθός υπερ­βαί­νει τα € 1.200. Και έτσι οι ανι­σό­τη­τες έχουν γίνει πιο έντο­νες σε όλα τα επί­πε­δα στις χώρες του Νότου, ενώ σε μία πρώτη φάση του Euro είχαν βιώ­σει μια με­ρι­κή ανά­καμ­ψη χάρη στον υπέ­ρο­γκο δα­νει­σμό τους, δεν άντε­ξαν στην άφιξη της κρί­σης. Αυτή η τε­λευ­ταία απο­κά­λυ­ψε το «προ­πα­το­ρι­κό αμάρ­τη­μα» των χωρών της ευ­ρω­ζώ­νης στην οποία συμ­με­τέ­χουν χώρες με τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κά δο­μι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, χωρίς να πα­ρέ­χει τί­πο­τα για την αντι­με­τώ­πι­σή της κρί­σης ή ακόμη και χωρίς να εξα­σφα­λί­ζε­ται η πραγ­μα­τι­κή σύ­γκλι­ση.

Η σκλη­ρή επι­λο­γή των ευ­ρω­παϊ­κών αστι­κών τά­ξε­ων

Η αλή­θεια είναι ότι υπάρ­χει μια κοινή άγρια επι­λο­γή από όλα τα αφε­ντι­κά σε διά­φο­ρες ευ­ρω­παϊ­κές και  εθνι­κές κυ­βερ­νή­σεις, η οποία ελέγ­χε­ται από την Κο­μι­σιόν, την Ευ­ρω­παϊ­κή Τρά­πε­ζα Επεν­δύ­σε­ων και την Τρόι­κα: στό­χος τους είναι ο επα­να­σχε­δια­σμός του ιστο­ρι­κού γί­γνε­σθαι, προ­κα­λώ­ντας μια βα­ρυ­σή­μα­ντη ήττα της ερ­γα­τι­κής τάξης, μεί­ω­ση κατά μέσο όρο 25 % των μι­σθών, δη­μιουρ­γία ενός εφε­δρι­κού στρα­τού δε­κά­δων εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέρ­γων καθώς και κα­τα­στρο­φή κάθε ερ­γα­τι­κού δι­καιώ­μα­τος και πάσης φύ­σε­ως κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία που κερ­δή­θη­κε με αγώ­νες μετά το δεύ­τε­ρο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο.

Αυτή η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή και οι επι­λο­γές της δεν προ­έρ­χο­νται μόνο από τη γερ­μα­νι­κή αστι­κή τάξη και την κ. Μέρ­κελ, όπως πολ­λοί πι­στεύ­ουν, ή προ­σπα­θούν να μας κά­νουν να πι­στέ­ψου­με, αλλά είναι κοινά απο­δε­κτές από τις αστι­κές τά­ξεις των άλλων ευ­ρω­παϊ­κών κρα­τών, οι οποί­ες έχουν τη δική τους ιδιο­τέ­λεια (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης), αν και, όπως σε κάθε εγκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία, ο κα­θέ­νας προ­σπα­θεί να αρ­πά­ξει ένα με­γα­λύ­τε­ρο μέρος από τη λεία και δη­μιουρ­γεί τη δική του δύ­να­μη εξυ­πη­ρε­τώ­ντας συ­γκε­κρι­μέ­να συμ­φέ­ρο­ντα.Υπάρ­χει επί­σης μια δια­δι­κα­σία, αν και ακόμη με­ρι­κή, η οποία στο­χεύ­ει στη δη­μιουρ­γία μιας πραγ­μα­τι­κής ευ­ρω­παϊ­κής αστι­κής τάξης ως τέ­τοια,κυ­ρί­ως από τους πιο δυ­να­μι­κούς και εν­σω­μα­τω­μέ­νους κα­πι­τα­λι­στι­κούς το­μείς.

Η κρίση χρέ­ους ήταν μια ευ­και­ρία αλλά και μια δι­καιο­λο­γία για την επι­βο­λή προς την ερ­γα­τι­κή τάξη σκλη­ρό­τα­των μα­ζι­κών δό­σε­ων λι­τό­τη­τας και για την απο­κα­τά­στα­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου.Αυτός είναι και ο λόγος που εφηύ­ραν το sixpack, το δη­μο­σιο­νο­μι­κό σύμ­φω­νο και το two packs, δη­λα­δή τους νό­μους και τα δη­μο­σιο­νο­μι­κά μέτρα στην υπη­ρε­σία των τρα­πε­ζών και των με­γά­λων ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν ως στόχο να­λει­τουρ­γούν ως εγ­γύ­η­ση­για την αύ­ξη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης και τη δια­τή­ρη­ση των κερ­δών: έναν πραγ­μα­τι­κό κοι­νω­νι­κό πό­λε­μο που έχουν εξα­πο­λύ­σει οι κυ­βερ­νή­σεις και οι αστι­κές τά­ξεις ενά­ντια τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας.Επι­πλέ­ον, οι πο­λι­τι­κές της με­γα­λο­α­στι­κής τάξης και των τρα­πε­ζών για νέους πό­ρους για την υπε­ρά­σπι­ση των εσό­δων και κερ­δών τους, προ­κα­λούν την εξα­θλί­ω­ση με­γά­λων τμη­μά­των της μι­κρο­α­στι­κής τάξης , των εμπό­ρων και των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων, οι οποί­οι χά­νουν τη στα­θε­ρό­τη­τά τους και έχουν βυ­θι­στεί: ένα μέρος από αυ­τούς είναι πα­ρα­δο­σια­κοί με­τριο­πα­θείς κοι­νω­νι­κοί το­μείς οι οποί­οι κα­τεί­χαν μία ορι­σμέ­νη ευ­η­με­ρία, αλλά πολ­λοί από αυ­τούς είναι επί­σης πρώην μι­σθω­τοί­οι οποί­οι, αφού έχουν χάσει τη δου­λειά τους έχουν ανοί­ξει μια μικρή επι­χεί­ρη­ση για την οποία όμως έρ­χε­ται σύ­ντο­μα το τέλος της. Αυτές οι οι­κο­νο­μι­κές επι­λο­γές, που έχουν ως απο­τέ­λε­σμα τη δρα­στι­κή μεί­ω­ση της κα­τα­νά­λω­σης, τη μα­ζι­κή ανερ­γία και τη φτώ­χεια, δη­λα­δή μία δια­δι­κα­σία που τρο­φο­δο­τεί τη γε­νι­κό­τε­ρη κρίση, μπο­ρεί να φαί­νο­νται πα­ρά­λο­γες και κα­τα­στρο­φι­κές σε θε­ω­ρη­τι­κό επί­πε­δο (και είναι φυ­σι­κά πα­ρά­λο­γες, βί­αιες και απα­ρά­δε­κτες από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων του κοι­νω­νι­κού συ­νό­λου),ωστό­σο, είναι εντε­λώς «λο­γι­κές και ανα­γκαί­ες», από την οπτι­κή των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων και του άκρα­του αντα­γω­νι­σμού με τον οποίο οι τε­λευ­ταί­ες δια­γκω­νί­ζο­νται με άλλα κα­πι­τα­λι­στι­κά κέ­ντρα, εξα­σφα­λί­ζο­ντας την εξου­σία και τα προ­νό­μιά τους. Την ίδια στιγ­μή ανοί­γει μια ιστο­ρι­κή εποχή με­γά­λης κοι­νω­νι­κής κρί­σης, σε πο­λι­τι­κό και πο­λι­τι­στι­κό επί­πε­δο στο οποίο θα αγω­νι­στούν οι δια­φο­ρε­τι­κές κοι­νω­νι­κές τά­ξεις και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις στην ανα­ζή­τη­ση κυ­ριαρ­χί­ας και ηγε­μο­νί­ας τους και την πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή διέ­ξο­δο. Στο πλαί­σιο αυτό, ο κίν­δυ­νος της δε­ξιάς και της ακρο­δε­ξιάς είναι υπαρ­κτός, όπως δεί­χνουν επαρ­κώς μια σειρά φαι­νο­μέ­νων, και θα πρέ­πει να λη­φθούν πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις για τη δρα­στη­ριο­ποί­η­ση από την πλευ­ρά των αντι κα­πι­τα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων.

ΟΧΙ στη Σκύλ­λα και τη Χά­ρυ­βδη

Αν η πραγ­μα­τι­κή κα­τα­σκευή της κα­πι­τα­λι­στι­κής Ευ­ρώ­πης αμ­φι­τα­λα­ντεύ­ε­ται και είναι αντι­φα­τι­κή, είναι επει­δή αντι­στοι­χεί σε ένα κοι­νω­νι­κά απα­ρά­δε­κτο σχέ­διο αντι­δρα­στι­κής και βί­αι­ης κυ­ριαρ­χί­ας τάξης πάνω σε τάξη. Ακόμη και η ανα­δί­πλω­ση πάνω σε εθνι­κά κράτη δεν θα είναι λι­γό­τε­ρο αντι­δρα­στι­κή και βίαιη και θα φέρει στην εξου­σία εκ­προ­σώ­πους της αστι­κής τάξης που δεν θα ήταν λι­γό­τε­ρο σκλη­ροί και πρό­θυ­μοι να κά­νουν οτι­δή­πο­τε για να εξα­σφα­λι­στείη εξου­σία και η εκ­με­τάλ­λευ­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης. Μόνο οι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές και επα­να­στα­τι­κές δυ­νά­μεις μπο­ρούν να φέ­ρουν σε πέρας ό,τι χρειά­ζε­ται σε αυτή την ιστο­ρι­κή φάση: η εναλ­λα­κτι­κή λύση μιας άλλης Ευ­ρώ­πης, σε ολική ρήξη με τις συν­θή­κες και τα υπάρ­χο­ντα ευ­ρω­παϊ­κά όρ­γα­να, βα­σι­ζό­με­νοι στη δη­μο­κρα­τία, τη συ­νερ­γα­σία και την αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ των λαών, την κοι­νω­νι­κή εναρ­μό­νι­ση και δι­καιο­σύ­νη προς τα πάνω, την ανά­πτυ­ξη κοι­νών δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, όλα αυτά είναι ένα έργο και μια πο­ρεία, σί­γου­ρα μακρά και πο­λύ­πλο­κη, για την σο­σια­λι­στι­κή Ευ­ρώ­πη, όπως ήταν υπό την αι­γί­δα των ιδρυ­τών του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Όχι τυ­χαία στα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του '30, ο Τρό­τσκυ έγρα­ψε ότι : «Οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν έχουν το πα­ρα­μι­κρό εν­δια­φέ­ρον να υπε­ρα­σπι­στούν τα ση­με­ρι­νά σύ­νο­ρα, ει­δι­κά στην Ευ­ρώ­πη, τόσο υπό της οδη­γί­ες της αστι­κής τάξης τους, όσο και στην εξέ­γερ­ση ενα­ντί­ον της... Το κα­θή­κον του ευ­ρω­παϊ­κού προ­λε­τα­ριά­του δεν είναι να φτιά­χνει αιώ­νια σύ­νο­ρα, αλλά να τα κα­ταρ­γή­σει με έναν επα­να­στα­τι­κό τρόπο. Status quo; Όχι! Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες της Ευ­ρώ­πης!»

Για την ενό­τη­τα των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων της ευ­ρω­παϊ­κής ηπεί­ρου

Η εκ­στρα­τεία που η δική μας ορ­γά­νω­ση κάνει για την ενό­τη­τα του κι­νή­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων,για την υπε­ρά­σπι­ση του ει­σο­δή­μα­τος και της απα­σχό­λη­σης είναι, συ­νε­πώς, στενά συν­δε­δε­μέ­νη με την απόρ­ρι­ψη των ευ­ρω­παϊ­κών συν­θη­κών.

Αντι­με­τω­πί­ζου­με το «ευ­ρω­παϊ­κό ζή­τη­μα», ως το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας των προ­λε­τα­ρια­κών τά­ξε­ων, της ανά­γκης να οι­κο­δο­μη­θεί ένα κί­νη­μα σε διε­θνή κλί­μα­κα ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές της τρόι­κας, που θα οδη­γή­σει τον αγώνα των εκ­με­ταλ­λευό­με­νων και κα­τα­πιε­ζό­με­νων γυ­ναι­κών και αν­δρών να­α­πορ­ρί­ψουν τον εκ­βια­σμό του χρέ­ους και όλα τα ερ­γα­λεία των ερ­γο­δο­τών που έχουν συ­στα­θεί από τους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους θε­σμούς στην υπη­ρε­σία των ιδιο­κτη­τών των ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και των τρα­πε­ζών: το δη­μο­σιο­νο­μι­κό σύμ­φω­νο, τα δύο πα­κέ­τα, τους ισο­σκε­λι­σμέ­νου­ςπρο­ϋ­πο­λο­γι­σμούς. Θα πρέ­πει να αντι­τά­ξου­με ένα πρό­γραμ­μα με βάση την επί­λυ­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, την κα­τα­νο­μή της υπάρ­χου­σας ερ­γα­σί­ας,την ανά­κτη­ση των μι­σθών και την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των στρα­τη­γι­κών με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων.

Ο πο­λι­τι­κός μας άξο­νας είναι η απόρ­ρι­ψη των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας και σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο και σε εθνι­κό επί­πε­δο σε κάθε κρά­τος, η άρ­νη­ση πλη­ρω­μής του χρέ­ους, η ενό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε εθνι­κό και σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο,ενά­ντια στην εθνι­κι­στι­κή ανα­δί­πλω­ση και σε υπο­κει­με­νι­κές ή αντι­κει­με­νι­κές αντι­πα­ρά­θε­σεις με τις ερ­γα­τι­κές τά­ξεις άλλων χωρών. Θε­ω­ρού­με την ίδια στιγ­μή εντε­λώς ου­το­πι­κές και λάθος τις θέ­σεις των δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ράς που απο­δέ­χο­νται το οι­κο­νο­μι­κό και θε­σμι­κό πλαί­σιο της ΕΕ (ένα­ςψευ­δή­ςευ­ρω­παϊ­σμός) και νο­μί­ζουν ότι θα κα­τα­φέ­ρουν να την εκ­δη­μο­κρα­τί­σουν και θα την κά­νουν «κοι­νω­νι­κά ευαι­σθη­το­ποι­η­μέ­νη»,πα­ρα­πέ­μπο­ντας σε κά­ποια κεϋν­σια­νά και ρε­φορ­μι­στι­κά μέτρα. Αυτές οι δυ­νά­μεις συχνά κα­τα­λή­γουν να συμ­μα­χούν με σο­σιαλ­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα κόμ­μα­τα, δη­λα­δή με εκεί­νους που συν­δια­χει­ρί­ζο­νται τις συ­ντη­ρη­τι­κές-φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές της ΕΕ, δη­λα­δή τη λι­τό­τη­τα.

Η κα­τα­σκευή ενός έργου και ενός στό­χου

Δεν ξε­κι­νά­με από την απλοϊ­κή πρό­τα­ση για έξοδο από το ευρώ, το οποίο πολ­λοί υπο­στη­ρί­ζουν νο­μί­ζο­ντας ότι έχουν βρει και επι­λέ­ξει το κα­τάλ­λη­λο σύν­θη­μα με το οποίο η μάζα θα μπο­ρέ­σει να «ανοί­ξει τις πύλες» δί­νο­ντας μια εθνι­κή απά­ντη­ση (αλλά και για πολ­λούς είναι επί­σης μια εθνι­κι­στι­κή αντί­δρα­ση φα­νε­ρά ή δυ­νη­τι­κά δεξιά) στην πο­λι­τι­κή των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμι­κών ορ­γά­νων .

Κάθε ιδέα μιας εθνι­κής λύσης μέσα σε κα­πι­τα­λι­στι­κό πλαί­σιο, ποι­κι­λο­τρό­πως χρω­μα­τι­σμέ­νο με την ελ­πί­δα της επι­στρο­φής στις πα­λιές ημέ­ρες του κεϋν­σια­νι­σμού, μια νο­σταλ­γι­κή ανά­μνη­ση των και­ρών ευ­τυ­χί­ας της χρυ­σής με­τα­πο­λε­μι­κή­ςπε­ριό­δου, ​​είναι ου­το­πι­κή, επει­δή δεν αντι­στοι­χεί σε αυτή τη φάση της πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νη­ςοι­κο­νο­μί­ας . Δεν είναι τυ­χαίο ότι όσοι υπο­στη­ρί­ζουν αυτή τη θέση δεν διευ­κρι­νί­ζουν ποιά τάξη και ποια κυ­βέρ­νη­ση θα μπο­ρού­σαν να ακο­λου­θή­σου­ντην πο­λι­τι­κή αυτή. Δεν θα ήταν μια λα­μπρή ιδέα, ούτε θα ήταν για το συμ­φέ­ρον της ερ­γα­τι­κής τάξης, να ζη­τή­σει από την αστι­κή τάξη να επι­στρέ­ψει στο εθνι­κό νό­μι­σμα, πα­ρα­μέ­νο­ντας εντός των ση­με­ρι­νών νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών.

Η ιδέα ότι η λι­τό­τη­τα θα ητ­τη­θεί με την υπο­τί­μη­ση και την επι­στρο­φή στα εθνι­κά νο­μί­σμα­τα είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μια ψευ­δαί­σθη­ση, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται από την υπο­τί­μη­ση της λίρας το 1992 και της πρω­το­φα­νούς οι­κο­νο­μι­κής λι­τό­τη­τας, από την οποία συ­νο­δεύ­τη­κε. Ενα­ντιω­θή­κα­με στην εί­σο­δο της Ιτα­λί­ας στο ευρώ με τη Συν­θή­κη του Μά­α­στρι­χτ, επει­δή η συν­θή­κη προ­έ­βλε­πε την οι­κο­νο­μι­κή λι­τό­τη­τα, όμως δε θα βά­λου­με ένα αυ­τό­μα­το τέλος σε αυτές τις πο­λι­τι­κές με την έξοδό μας από αυτό.

Ούτε μπο­ρούν να πεί­σουν οι θέ­σεις που προ­τεί­νουν τη δη­μιουρ­γία ενό ςευ­ρω-με­σο­γεια­κού νο­μί­σμα­τος και μίας ευ­ρω-με­σο­γεια­κής οι­κο­νο­μι­κής ζώνης (με ανα­φο­ρά στην ALBA της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής) με τη συμ­με­το­χή των χωρών της νό­τιας Ευ­ρώ­πης. Είναι αυ­το­νό­η­το ότι πρέ­πει να ερ­γα­στού­με έτσι ώστε να μπο­ρέ­σου­με να βρού­με τα κα­νά­λια σύ­γκλι­σης και ενό­τη­τας των μορ­φών αντί­στα­σης που εκ­φρά­ζο­νται σε αυτές τις χώρες του νότου. Εξάλ­λου,τον Οκτώ­βριο του 2012,όταν υπήρ­ξε κά­λε­σμα για μια ενω­μέ­νη πα­νευ­ρω­παϊ­κή κι­νη­το­ποί­η­ση,  η αντα­πό­κρι­ση­ή­ταν θε­τι­κή, απο­δει­κνύ­ο­ντα­ςπε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ τις δυ­να­τό­τη­τες ενός ευ­ρω­παϊ­κού αγώνα των ερ­γα­ζό­με­νων και των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των.

Αυτό που δεν πεί­θει στην πρό­τα­ση για«Ευ­ρω-Με­σο­γεια­κή» συμ­μα­χία, είναι και εδώ η ψευ­δαί­σθη­ση ότι η υπο­τί­μη­ση του νέου νο­μί­σμα­τος ώστε να ενι­σχυ­θεί στον αντα­γω­νι­σμό, θα είναι η «στιγ­μή της σω­τη­ρί­ας», και ιδιαί­τε­ρα η αο­ρι­στία για το ποια τάξη, ποιες κυ­βερ­νή­σεις θα πρέ­πει να είναι οι πρω­τα­γω­νι­στές αυτής της απο­κόλ­λη­σης του Νότου από την Ευ­ρώ­πη. Μια θέση η οποία, πα­ρε­μπι­πτό­ντως, αφή­νει χώρο σε πι­θα­νές αυ­τα­πά­τες για κά­ποιους «εθνι­κούς» το­μείς της αστι­κής τάξης που θα εν­δια­φέ­ρο­νται για ένα τέ­τοιο σχέ­διο,  και για «πι­θα­νούς συμ­βι­βα­σμούς» με αυτές τις δυ­νά­μεις των αφε­ντι­κών. Δεν είναι τυ­χαίο ότι πέρα από την υπο­τι­θέ­με­νη «ορ­θό­τη­τα» του νέου νο­μί­σμα­τος, όλη αυτή η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία πε­ρι­βάλ­λε­ται από ένα με­γά­λο ομι­χλώ­δες και θολό τοπίο που σί­γου­ρα δεν επι­λύ­ε­ται από τη γε­νι­κή ανα­φο­ρά στο σο­σια­λι­σμό του ει­κο­στού πρώ­του αιώνα.

Την ίδια στιγ­μή, με τις αντι­στά­σεις των το­πι­κών κοι­νω­νιών στην Ευ­ρώ­πη κατά τη διάρ­κεια της κοι­νω­νι­κής ανα­τα­ρα­χής,είναι σαφές και πολύ πι­θα­νόν να προ­κύ­ψει η κοι­νω­νι­κή ρήξη νω­ρί­τε­ρα σε μια χώρα από ότι σε μια άλλη. Και εάν μια κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή ρήξη, μας οδη­γή­σει, όπως είναι και στους στό­χους μας, σε μια αρι­στε­ρή ερ­γα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση, βα­σι­σμέ­νη στις λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, η κυ­βέρ­νη­ση αυτή θα πρέ­πει να λάβει όλα τα ανα­γκαία και επεί­γο­ντα μέτρα για την υπε­ρά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης ενά­ντια στην επι­θε­τι­κό­τη­τα των αφε­ντι­κών και των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμι­κών όρ­γα­νων, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης, εφό­σον κρι­θεί απα­ραί­τη­το, της εξό­δου από το ευρώ, ως μέτρο έσχα­της ανά­γκης, έχο­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει αυτή την απει­λή ως στοι­χείο που θα τη βοη­θή­σει να πε­ρά­σει τους δι­κούς της όρους αλλά και στο «μέ­τρη­μα δυ­νά­με­ων» απέ­να­ντι στους ερ­γο­δό­τες και την ΕΕ.Αυτοι θα μπο­ρού­σαν επί­σης να ανα­λά­βουν την ευ­θύ­νη για την έξοδο από το ευρώ του εν λόγω κρά­τους που ασκεί εναλ­λα­κτι­κές πο­λι­τι­κές, αλλά εξαι­τί­ας των κοι­νω­νι­κών και οι­κο­νο­μι­κών κιν­δύ­νων που θα γεν­νού­σε αυτή η έξο­δος στα άλλα κράτη, ει­δι­κά αν μι­λά­με για την Ισπα­νία ή την Ιτα­λία, η έξο­δος αυτή δεν θα ήταν μία κί­νη­ση άνευ ση­μα­σί­ας.

Η στρα­τη­γι­κή μας προ­σέγ­γι­ση, επο­μέ­νως, βα­σί­ζε­ται σε πέντε πυ­λώ­νες :

1 . διε­θνι­στι­κή προ­σέγ­γι­ση και ενό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο

2 . απόρ­ρι­ψη των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας

3 . η έξο­δος από το ευρώ δεν απο­κλεί­ε­ται a priori , αλλά μπο­ρεί σε ορι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί ως απο­τρε­πτι­κό όπλο από μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς.

4 . η ρήξη με τη ση­με­ρι­νή κα­πι­τα­λι­στι­κή Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται από ένα σχέ­διο για να επα­να­σχε­δια­στεί μία δη­μο­κρα­τι­κή, συ­νερ­γα­τι­κή και σο­σια­λι­στι­κή Ευ­ρώ­πη

5 . η ρήξη με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές της Ευ­ρώ­πης πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται από την πλήρη ρήξη με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές στην εν λόγω χώρα.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο είναι δυ­να­τόν να εξου­δε­τε­ρω­θεί η επι­κίν­δυ­νη ενί­σχυ­ση των εθνι­κι­στι­κών και ξε­νο­φο­βι­κών αι­σθη­μά­των και της ακρο­δε­ξιάς.Η οι­κο­δό­μη­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο είναι ένα έργο που δεν μπο­ρεί να ανα­βλη­θεί. Μια βαθιά και πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κι­νη­το­ποί­η­ση των αν­θρώ­πων σε δια­φο­ρε­τι­κές χώρες και σε διε­θνή κλί­μα­κα θα νι­κή­σουν την άρ­χου­σα τάξη και τα αντι­λαϊ­κά της έργα στην Ευ­ρώ­πη. Μια τόσο σο­βα­ρή κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση απαι­τεί ρι­ζι­κές λύ­σεις, δη­λα­δή την «έξοδο»από τον κα­πι­τα­λι­σμό. Ο δρό­μος είναι μα­κρύς και δύ­σκο­λος. Ξε­κι­νά­με από τις αντι­στά­σεις και τους συ­γκε­κρι­μέ­νους αγώ­νες, αλλά ο στό­χος θα πρέ­πει να είναι πολύ σαφής.