Το θέμα δεν είναι του Πολύδωρα - αυτός ανταποκρίθηκε σε μια πρόσκληση.
Η πρώτη μου αντίδραση όταν πληροφορήθηκα την κυβερνητική πρόταση στο πρόσωπο του Βύρωνα Πολύδωρα για την προεδρία του ΕΣΡ ήταν να κοιτάξω καλά - καλά το ημερολόγιο, καθώς αισθάνθηκα ότι ταξίδεψα στον χρόνο και βρέθηκα στην Πρωταπριλιά του 2017 - μόνο ως σάπιο, αστόχαστο, γελοίο πρωταπριλιάτικο αστείο μπορεί να χαρακτηριστεί μια τέτοια επιλογή, και μάλιστα από μια κυβέρνηση που ασελγεί καθημερινά πάνω στην ιδεολογία, το όνομα και το... ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς (αλλά όπως έχουμε ξαναγράψει, η Αριστερά δεν κατοικεί πια στον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο στο Μέγαρο Μαξίμου).
Οι δεύτερες σκέψεις, άνοιξαν άλλες οδούς στοχασμού. Η κυβερνητική παρέα στο Μέγαρο Μαξίμου και ειδικότερα η τριανδρία Τσίπρα - Βούτση - Παππά γνωρίζει ήδη και κάπου το έχει πάρει απόφαση ότι σύντομα θα περάσει στο πολιτικό και κυβερνητικό ταμείο ανεργίας και ψάχνει απεγνωσμένα και από τώρα για μια διαφορετική απασχόληση. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν ζηλέψει τη δόξα τηλεοπτικών εκπομπών όπως η «Ελληνοφρένεια» ή το «Ό,τιΝαΝαι»- με άλλα λόγια κάνουν ότι μπορούν για να μπουν στο τηλεοπτικό κάδρο μιας καθημερινής σάτιρας ή γελοιοποίησης και ευτελισμού των πραγμάτων και των καταστάσεων, ανάλογα από ποια σκοπιά το βλέπει κανείς.
Υπάρχει και... τρίτος δρόμος ανάλυσης του φαινομένου - ο πανικός, που είναι ο χειρότερος σύμβουλος ειδικά για όσους, όπως είχα γράψει σε ένα κείμενο την περασμένη άνοιξη, δοξάστηκαν πρόσκαιρα κρυπτόμενοι πίσω από Ινστιτούτα Φλωρεντίας και διάτρητες διαγωνιστικές διαδικασίες και σήμερα γελοιοποιούνται εμφανιζόμενοι στο φως της αντισυνταγματικότητας, της εσκεμμένης προχειρότητας, των μεθοδεύσεων και της αθλιότητας των πολιτικών και νομοθετικών τους επιλογών, στο θέμα (και) των τηλεοπτικών αδειών.
Ο Βύρων Πολύδωρας έχει την ευχέρεια ως... αρχαιολάτρης της κακιάς ώρας και επιπέδου Σπύρου - Άδωνη Γεωργιάδη να αναλύσει στον πρωθυπουργό επί μακρόν την ετυμολογία και την προέλευση του πανικού - την κατάσταση τρόμου και σύγχυσης που έσπερνε ο αυλός του σάτυρου Πάνα στους ένοπλους εχθρούς και τους αντιπάλους των Αρκάδων, τον τόπο γέννησης και περιπλάνησης του τραγόμορφου θεού.
Ο Πολύδωρας γνωρίζει καλά την ψυχολογική και σωματική κατάσταση του πανικού - λόγω εντοπιότητας και λόγω πρότερου υπουργικού βίου. Λόγω εντοπιότητας, επειδή κατάγεται από τα Πετράλωνα, στα σύνορα της Αρκαδίας με την Ηλεία, εκεί έξω από τη Φιγαλεία, τη Ζούρτσα στην ντοπιολαλιά.
Και λόγω πρότερου υπουργικού βίου, καθώς, ως υπουργός Δημόσιας Τάξης το τραγικό καλοκαίρι του 2007, έσπειρε ο ίδιος τον πανικό, τη σύγχυση και την οργή στους ντόπιους Ηλείους και Αρκάδες που είδαν τις περιουσίες, τα σπίτια, τα χωράφια και 64 συμπατριώτες τους να λαμπαδιάζουν και να μετατρέπονται σε στάχτη και κάρβουνο, επειδή, μεταξύ άλλων, ο υπουργός απέδωσε στον... στρατηγό άνεμο τη συμφορά και όχι στα πολλά ασυγχώρητα, ανθρώπινα λάθη, τις κρατικές παραλείψεις και καθυστερήσεις, τη δική του ολοφάνερη ανεπάρκεια και διοικητική ανικανότητα, που έγιναν τροχοπέδη στην έγκαιρη ανάσχεση της πύρινης λαίλαπας και τον τερματισμό της καταστροφής.
Την ίδια περίπου περίοδο, συγκεκριμένα το 2003, ο Πολύδωρας, που πριν από λίγα χρόνια θεωρούσε ότι η ΝΔ θα έπρεπε να εξετάσει το ενδεχόμενο συνεργασίας της με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή - δεύτερος μετά από δύο δεκαετίες που έθετε ανοικτά αυτό το θέμα, μετά τον Γιώργο Καρατζαφέρη [«να έρθουν και τα παιδιά της Χρυσής Αυγής να πάρουν ένα υφυπουργείο» (1991)] - προλόγιζε τον βρετανό ψευδοϊστορικό θαυμαστή του Χίτλερ, Ντέιβιντ Ίρβινγκ σε εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο, χαρακτηρίζοντας τον, «μύστη της αλήθειας» και μιλώντας «με θαυμασμό για το ιστορικό του έργο». Ο Ίρβινγκ ως γνωστόν ήταν αρνητής του Ολοκαυτώματος και είχε καταδικαστεί στην Αυστρία σε πολυετή φυλάκιση ακριβώς επειδή δεν θεωρούσε ότι συντελέστηκε ποτέ η μαζική εξόντωση των Εβραίων και των άλλων «υπανθρώπων». Βέβαια, μετά από κάποια χρόνια, ο Πολύδωρας είχε δηλώσει μετανιωμένος και ότι στην εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο «με είχαν παρασύρει κάποιοι φίλοι μου», χωρίς να προσδιορίσει πως είναι δυνατό να... παρασύρεται ένας πολιτικός σε τέτοιες εκδηλώσεις και να δηλώνει «θαυμαστής ενός μύστη» των ναζιστικών διαστρεβλώσεων και των φαιών, επικίνδυνων ψεμάτων.
Η περιβόητη πια υπόθεση «ζαρντινιέρα» είναι ίσως πιο γνωστή στην νεολαία και όσους έχουν υποστεί την αστυνομική βία και αυθαιρεσία. Λιγότερο γνωστή, μιας και έχουν περάσει περίπου 25 χρόνια είναι η θητεία του ως υπουργού Τύπου και κυβερνητικού εκπροσώπου, στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ξεκίνησε, μεταξύ άλλων, και η μεγάλη εκκρεμής υπόθεση των υποτίθεται οριστικών αδειών στα τηλεοπτικά κανάλια.
Αλήθεια, δεν θα ήταν προτιμότερο ο Πολύδωρας να δώσει εξηγήσεις και για εκείνη την υπουργική του θητεία, όταν ξεκίνησε και η οικοδόμηση του τριγώνου της διαπλοκής (κυβερνήσεις - τράπεζες - κανάλια), για το οποίο κατά τα άλλα τώρα υποτίθεται ότι έρχεται να συνδράμει στην καταπολέμηση του;
Καταψηφίζοντας το 2013 τον ΕΝΦΙΑ, (τον οποίο σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επαυξάνει...) χειροκροτούμενος μάλιστα από τους βουλευτές των ΑΝΕΛ και ορισμένους του ΣΥΡΙΖΑ, διαγράφηκε από τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και έμεινε για αρκετό διάστημα χωρίς κεντρική πολιτική παρουσία - ένας ακροδεξιός ρόνιν χωρίς πολιτική στέγη και «αφέντη». Στη μεσαιωνική Ιαπωνία, ρόνιν ονομάζονταν οι σαμουράι που έπεφταν σε δυσμένεια, λόγω βαρύτατων σφαλμάτων τους, και εξορίζονταν από τη γη του αφέντη τους, έχοντας ελάχιστες επιλογές επιβίωσης και μόνο μια προφανή οδό λύτρωσης, την τέλεση του σέπουκου (αυτό που στην Ελλάδα ξέρουμε ως χαρακίρι), ώστε να αποκατασταθεί κατ’ ελάχιστον η τιμή τους και η τιμή της οικογένειας τους.
Το γράφω αυτό, καθώς ο Πολύδωρας είχε κάνει τον κόπο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, να μεταφράσει στα ελληνικά τον κώδικα τιμής των Σαμουράι, το Μπουσίντο, σε επιμέλεια του μεγάλου ιάπωνα στοχαστή, Ινάζο Νιτόμπε.
Βέβαια, υπάρχει απόσταση μεταξύ μιας μετάφρασης και ενός τρόπου ζωής, ενίοτε δεν υπάρχει καμιά σχέση - όπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με την Αριστερά, έτσι και ο Πολύδωρας δεν έχει σχέση με... κώδικες Σαμουράι και αισθήματα ντροπής και τιμής, μετά από «ζαρντινιέρες», «στρατηγούς ανέμους» και «συνεργασίες με τη Χρυσή Αυγή». Αν είχε δεν θα επανεμφανιζόταν από τα αζήτητα της πολιτικής σκηνής και ιστορίας, δηλώνοντας διαθέσιμος στο προσκλητήριο Τσίπρα, προκειμένου να διασωθεί όπως - όπως πρώτα η υπουργία του Διόσκουρου του, Νίκου Παππά και κατόπιν η όποια νέα, νομοθετική τους πρωτοβουλία για το τι μέλλει γενέσθαι με τα ιδιωτικά κανάλια.
Το θέμα όμως δεν είναι του Πολύδωρα - αυτός ανταποκρίθηκε σε μια πρόσκληση. Το θέμα, το πρόβλημα και ο κατήφορος στη γελοιότητα και τη γελοιοποίηση, το βαρέλι χωρίς πάτο στον αυτοεξευτελισμό και το γκροτέσκο, ανήκει και προκύπτει εξολοκλήρου από τον... βασιλιά Τσίπρα και την πρωθυπουργική αυλή του, συμπαρασύροντας φυσικά και χαρακτηρίζοντας αναπόφευκτα ολόκληρη την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και όλη την Κοινοβουλευτική του Ομάδα.
Με ανυπομονησία περιμένουμε το επόμενο... επεισόδιο της τόσο υπέροχα καλτ σατυρικής (από τον σάτυρο Πάνα...) εκπομπής που ανεβάζει το Μέγαρο Μαξίμου σε σκηνοθεσία Αλέξη Τσίπρα και σενάριο Νίκου Βούτση και Νίκου Παππά - κρίμα να μην υπογράφουν και τα επιθεωρησιακά νούμερα του Μάρκου Σεφερλή (ή μήπως για αυτόν δουλεύουν κρυφά;).
