Επανακαθορισμός και αποσαφήνιση της κοινωνικής απεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Α. Σα­μα­ράς θα προ­σπα­θή­σει, για άλλη μια φορά, να πα­ρου­σιά­σει το μαύρο – άσπρο, με θρά­σος απύθ­με­νο και χωρίς καμιά ντρο­πή, ισχυ­ρι­ζό­με­νος ότι τα δεινά του λαού φτά­νουν στο τέλος τους, μετά από ακόμη μια σφο­δρό­τα­τη επί­θε­ση στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, της οποί­ας ο ΕΝΦΙΑ απο­τε­λεί το «κε­ρα­σά­κι στην τούρ­τα». Η αλή­θεια είναι ότι από την πλευ­ρά του άλλο δρόμο δεν έχει από το να ελ­πί­ζει στην ώρα της δια­πραγ­μά­τευ­σης του χρέ­ους παίρ­νο­ντας διαρ­κώς νέα μέτρα σκλη­ρής τα­ξι­κής λι­τό­τη­τας και να «προ­σεύ­χε­ται» κάθε βράδυ να μην δια­λυ­θεί εκ των έσω η κυ­βέρ­νη­σή του και βέ­βαια να μην ξε­σπά­σει η σο­βού­σα κοι­νω­νι­κή απελ­πι­σία και οργή με μα­ζι­κό, ενερ­γη­τι­κό τρόπο. Τα σε­νά­ρια για ηθε­λη­μέ­νες από την κυ­βερ­νη­τι­κή πλευ­ρά, πρό­ω­ρες εκλο­γές προ­κει­μέ­νου να υπάρ­ξει μια σύ­ντο­μη αρι­στε­ρή πα­ρέν­θε­ση - χωρίς τί­πο­τα να απο­κλεί­ε­ται στην πρω­το­φα­νή ρευ­στό­τη­τα της πε­ριό­δου - μοιά­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρο με σε­νά­ρια αυ­το­κτο­νί­ας, του­λά­χι­στον του συ­γκε­κρι­μέ­νου πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού, και πά­ντως οι πρό­ω­ρες εκλο­γές δεν χαί­ρουν κα­μιάς συ­μπά­θειας από την Μέρ­κελ και τα τροϊ­κα­νά διευ­θυ­ντή­ρια.   

Ο Α. Τσί­πρας πρέ­πει να ανα­νε­ώ­σει την κοι­νω­νι­κή ελ­πί­δα και να το­νώ­σει την πε­ποί­θη­ση πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει την κρα­τού­σα κα­τά­στα­ση και τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, τα­ξι­κή λι­τό­τη­τα με άμεσα απο­τε­λέ­σμα­τα, πυ­ρο­δο­τώ­ντας την ανα­γκαία δυ­να­μι­κή που δεν ανα­δεί­χθη­κε στις ευ­ρω­ε­κλο­γές.

Η πτώση της κυ­βέρ­νη­σης, η πρό­κλη­ση εκλο­γών και η νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι επι­τα­κτι­κή ανα­γκαιό­τη­τα καθώς κάθε μέρα που περνά νέα βάρη φορ­τώ­νο­νται στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, εκτε­τα­μέ­να τμή­μα­τα της οποί­ας φτω­χο­ποιού­νται και εξα­θλιώ­νο­νται κα­θη­με­ρι­νά ως συ­νέ­πεια της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής.

Παύση πλη­ρω­μών και σύ­γκρου­ση με την ντό­πια άρ­χου­σα τάξη

Είναι ταυ­τό­χρο­να ση­μα­ντι­κό να είναι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς αυτή που θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί με τους δα­νει­στές ώστε να απο­τρα­πεί ακόμη μία εξέ­λι­ξη σ’ αυτή την υπό­θε­ση, εις βάρος του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και των υπο­τε­λών τά­ξε­ων της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας στην Ελ­λά­δα, η οποία μά­λι­στα θα χρη­σι­μο­ποι­η­θεί στο εσω­τε­ρι­κό από την μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση ως δήθεν από­δει­ξη εξό­δου από την κρίση και τα μνη­μό­νια. Πα­ρό­τι  φαί­νε­ται πως και η γερ­μα­νι­κή οι­κο­νο­μία αντι­με­τω­πί­ζει πλέον ορατά προ­βλή­μα­τα, (οι πιέ­σεις για χα­λά­ρω­ση της αυ­στη­ρής γερ­μα­νι­κής γραμ­μής λι­τό­τη­τας αυ­ξά­νο­νται καθώς, με­τα­ξύ άλλων, συ­στη­μι­κοί ευ­ρω­παϊ­κοί πα­ρά­γο­ντες απαι­τούν την αύ­ξη­ση των μι­σθών στην Γερ­μα­νία), οι συν­θή­κες για την διευ­θέ­τη­ση του παν­θο­μο­λο­γη­μέ­να μη βιώ­σι­μου ελ­λη­νι­κού χρέ­ους δεν με­τα­βάλ­λο­νται. Είτε με «γερ­μα­νι­κή» λύση επι­μή­κυν­σης είτε με «αμε­ρι­κά­νι­κη» λύση κου­ρέ­μα­τος – κάτι σαν PSI - το πρό­βλη­μα των τα­ξι­κών όρων της διευ­θέ­τη­σης του χρέ­ους πα­ρα­μέ­νει στο ακέ­ραιο. Καμιά δυ­να­τό­τη­τα ανα­δια­νο­μής πλού­του και ισχύ­ος προς όφε­λος της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και πρώτ’ απ’ όλα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει, χωρίς άμεση και εις μα­κρόν ανα­στο­λή πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές ή και ορι­στι­κή παύση, ταυ­τό­χρο­να με το χτύ­πη­μα της εγ­χώ­ριας αστι­κής τάξης – και συ­νο­λι­κά του εγ­χώ­ριου μπλοκ εξου­σί­ας - και της αλ­λα­γής των συ­σχε­τι­σμών – αυ­στη­ρές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μπο­ρέ­σει να πα­τή­σει στα πόδια του το αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Σ’ αυτό το ση­μείο συ­μπυ­κνώ­νο­νται όλες οι αντι­φά­σεις και επι­κρέ­μο­νται οι ανα­γκαί­ες πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις που ανοί­γουν τον δρόμο για την δια­τύ­πω­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Απο­τε­λεί την βάση της απά­ντη­σης στο ερώ­τη­μα «που θα βρε­θούν τα λεφτά» μαζί με την απαι­τού­με­νη συ­νέ­χειά του που αφορά στην ανα­δια­νο­μή του πλού­του εντός Ελ­λά­δας. Χωρίς την ξε­κά­θα­ρη και απο­φα­σι­στι­κή απά­ντη­ση, πέρα από εν­δε­χό­με­νους εκ­βια­σμούς και μο­νό­δρο­μους, στον απα­ρά­βα­το όρο και την αυ­στη­ρή προ­ϋ­πό­θε­ση για την άσκη­ση δια­φο­ρε­τι­κής πο­λι­τι­κής από την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λι­τό­τη­τα, της άμε­σης ανα­στο­λής ή και ορι­στι­κής παύ­σης πλη­ρω­μών το­κο­χρε­ω­λυ­σί­ων, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα της Αρι­στε­ράς.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν έχει καμιά δυ­να­τό­τη­τα να επι­βιώ­σει με επι­κοι­νω­νια­κά τε­χνά­σμα­τα σαν αυτά στα οποία ελ­πί­ζει ο Σα­μα­ράς να στη­ρι­χτεί με την δια­πραγ­μά­τευ­ση του χρέ­ους. Αυτό το γνω­ρί­ζουν καλά οι ου­σια­στι­κοί εχθροί της προ­ο­πτι­κής μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς που, είτε εμ­φα­νί­ζο­νται φα­νε­ρά ως τέ­τοιοι (δα­νει­στές, Σα­μα­ράς, Βε­νι­ζέ­λος, το μεί­ζον τμήμα του ντό­πιου κε­φα­λαί­ου, και τα ΜΜΕ) είτε πα­ρι­στά­νουν τους όψι­μους συ­νο­μι­λη­τές και «φί­λους» (ΔΗΜΑΡ, κε­ντρο­α­ρι­στε­ροί και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κοί κύ­κλοι και πα­ρά­γο­ντες, πτέ­ρυ­γες της δήθεν «φω­τι­σμέ­νης Δε­ξιάς» και τμή­μα­τα του ντό­πιου κε­φα­λαί­ου που είναι δυ­σα­ρε­στη­μέ­να από την πο­λι­τι­κή Σα­μα­ρά και προ­σβλέ­πουν στην αντι­κα­τά­στα­σή του). Ασφα­λώς (οφεί­λει να) το γνω­ρί­ζει καλά και η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Διότι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς  θα κρι­θεί από την κοι­νω­νία πρω­τί­στως στην βάση των άμε­σων μέ­τρων ανα­κού­φι­σης και αντι­στρο­φής της μνη­μο­νια­κής κα­τα­στρο­φής κάθε δομής του κοι­νω­νι­κού κρά­τους καθώς και στο μέγα πρό­βλη­μα της ανερ­γί­ας. Με άλλα λόγια το σε­νά­ριο της επι­βί­ω­σης και της σχε­τι­κά ομα­λής συ­νέ­χειας της «με­τα­μνη­μο­νια­κής» πλην όμως νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής (αυ­στη­ρής ή και δήθεν χα­λα­ρό­τε­ρης), απαι­τεί την υπε­ρί­σχυ­ση ακρι­βώς των αντί­θε­των κοι­νω­νι­κών όρων απ’ αυ­τούς που μπο­ρούν να στη­ρί­ξουν την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Απαι­τεί δη­λα­δή την απο­δο­χή, από την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, της μνη­μο­νια­κής κα­τε­δά­φι­σης των κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σε­ων μέσα από αγώ­νες δε­κα­ε­τιών, ως ανα­γκαία και μη άμεσα ανα­στρέ­ψι­μη καθώς επί­σης και τη διευ­θέ­τη­ση του χρέ­ους σε συν­δυα­σμό με την εμ­φά­νι­ση (ανα­πό­φευ­κτα κά­ποια στιγ­μή) θε­τι­κών ρυθ­μών ανά­πτυ­ξης, ως δήθεν τέλος της κα­θο­δι­κής πο­ρεί­ας και έναρ­ξη της «ανά­καμ­ψης». Κάτι που ακόμη κι αν συμ­βεί στο πλαί­σιο κά­ποιων δει­κτών δεν θα ση­μαί­νει τί­πο­τα ου­σια­στι­κό για την με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, πέραν του ότι ακόμη κι αυτό το εν­δε­χό­με­νο επι­χεί­ρη­μα θα είναι επί της ου­σί­ας ένα επι­κοι­νω­νια­κό ψέμα καθώς οι διε­θνείς συν­θή­κες κάθε άλλο από την όποια «έξοδο» από την ευ­ρω­παϊ­κή και διε­θνή κρίση προ­οιω­νί­ζουν.  Το μόνο που θα ση­μά­νει θα είναι η νίκη του φόβου επί της ελ­πί­δας. Η νίκη της εξα­το­μι­κο­ποί­η­σης επί της συλ­λο­γι­κό­τη­τας. Η νίκη των κυ­ρί­αρ­χων ιδε­ο­λο­γη­μά­των επί των ιδεών και της στρα­τη­γι­κής της Αρι­στε­ράς.

Απ’ αυτή τη σκο­πιά η ανα­τρο­πή της κρα­τού­σας κα­τά­στα­σης από την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απο­τε­λεί τον μο­νό­δρο­μο της ελ­πί­δας όχι μόνο για τον ελ­λη­νι­κό λαό και τους ερ­γα­ζό­με­νους σ’ αυτή την χώρα μα και ευ­ρύ­τε­ρα σε όλη την Ευ­ρώ­πη μέσα από ένα ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων συμ­βάν που θα ανοί­γει νέους δρό­μους και προ­ο­πτι­κές για την αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα πα­νευ­ρω­παϊ­κά.

Τα­ξι­κή, πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή ηγε­μο­νία

Ωστό­σο, οι τρέ­χου­σες συν­θή­κες είναι δύ­σκο­λες και πολύ απαι­τη­τι­κές για την Αρι­στε­ρά. Η προ­σπά­θεια που πρέ­πει να κα­τα­βλη­θεί είναι σαφώς με­γα­λύ­τε­ρη από το πα­ρελ­θόν και οι ποιο­τι­κές απαι­τή­σεις της ξε­περ­νούν κατά πολύ την επι­κοι­νω­νια­κή τα­κτι­κή και τα όποια  συν­θή­μα­τα. Η με­γά­λη δια­φο­ρά από το 2012 είναι η υπο­χώ­ρη­ση της κοι­νω­νι­κής κι­νη­τι­κό­τη­τας και διεκ­δί­κη­σης. Η πτώση του μα­ζι­κού ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος και των κι­νη­μά­των. Για την εξέ­λι­ξη αυτή η Αρι­στε­ρά συ­νο­λι­κά έχει πολύ με­γά­λη ευ­θύ­νη. Παρά ταύτα χρειά­ζε­ται να εξα­χθούν άμεσα συ­μπε­ρά­σμα­τα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από την απο­τυ­χία της γραμ­μής της πα­ρα­τε­τα­μέ­νης προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου και της εξαγ­γε­λί­ας κάθε τόσο των εκλο­γών και της πτώ­σης της κυ­βέρ­νη­σης που ενί­σχυ­σε τις τά­σεις απο­στρά­τευ­σης και ανά­θε­σης σε ευ­ρύ­τε­ρα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα, μα και στα ίδια του τα μέλη.

Η διε­τία που προη­γή­θη­κε της εκλο­γι­κής εκτό­ξευ­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από πρω­το­φα­νείς κι­νη­το­ποι­ή­σεις, οι οποί­ες αν και σή­με­ρα μνη­μο­νεύ­ο­νται με επί­κε­ντρο τις μα­ζι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις στο Σύ­νταγ­μα και στις πλα­τεί­ες, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έφε­ραν τη σφρα­γί­δα της συλ­λο­γι­κής ορ­γά­νω­σης του αγώνα και της αντί­στα­σης στην τα­ξι­κή επί­θε­ση, από το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Παρά τις τε­ρά­στιες ανε­πάρ­κειες του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και την, έως και, υπο­νο­μευ­τι­κή λει­τουρ­γία της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας, το ου­σια­στι­κό και κρί­σι­μο συ­μπέ­ρα­σμα αφορά στον πρω­το­πό­ρο ρόλο της κί­νη­σης των ερ­γα­τι­κών τμη­μά­των που τρο­φο­δό­τη­σαν την κι­νη­μα­τι­κή έκρη­ξη και έκρι­ναν εν τέλει την ίδια την εκλο­γι­κή επί­δο­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις εκλο­γές του Μάη – Ιούνη του 2012.

Σή­με­ρα τεί­νει να υπε­ρι­σχύ­σει και δίνει τον κοι­νω­νι­κό τόνο ένας συν­δυα­σμός φόβου και απο­δο­χής βα­σι­κών πτυ­χών της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής και προ­πα­γάν­δας. Επι­κρα­τούν, προς ώρας, οι από­ψεις και οι ιδέες που καλ­λιερ­γού­νται στα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που έχουν πλη­γεί, ενί­ο­τε πολύ σφο­δρά, από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές ωστό­σο δεν έχουν «κα­τα­στρα­φεί». Μπο­ρούν να φα­ντα­στούν, έστω με πίκρα για τα «απο­λε­σθέ­ντα», την «συ­νέ­χι­ση της ζωής» αρκεί να επα­νέλ­θει η «ανά­πτυ­ξη» και η λει­τουρ­γία της αγο­ράς. Μπο­ρούν, υπό όρους, ακόμη και να ξε­χά­σουν «εθνι­κές τα­πει­νώ­σεις», αντι­δη­μο­κρα­τι­κές με­θο­δεύ­σεις και να επιρ­ρί­ψουν την ευ­θύ­νη στην κα­κο­δαι­μο­νία του ελ­λη­νι­κού κρά­τους και της δη­μό­σιας διοί­κη­σης καθώς και να ανα­κα­λέ­σουν στην μνήμη τους από­ψεις για τον «κακό» ρόλο των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων και προ­πά­ντως των «συν­δι­κα­λι­στών». Πρό­κει­ται για με­σαία στρώ­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας με μι­κρο­α­στι­κή συ­νεί­δη­ση που ιστο­ρι­κά άγο­νται και φέ­ρο­νται από τους πό­λους ισχύ­ος (κε­φά­λαιο – ερ­γα­σία / δεξιά – αρι­στε­ρά). Εκ­πρό­σω­ποι των επαγ­γελ­μα­το­βιο­τε­χνών σή­με­ρα ζη­τούν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να πάρει πίσω την μο­να­δι­κή ξε­κά­θα­ρη δέ­σμευ­σή του για την επά­νο­δο του βα­σι­κού μι­σθού στα 751 ευρώ. Ο μόνος λόγος που εμπο­δί­ζει τον «επα­να­πα­τρι­σμό» τους στα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα και κυ­ρί­ως στη ΝΔ είναι η συ­νέ­χι­ση των μέ­τρων που τους πλήτ­τουν (όχι μόνο αυ­τούς), όπως ο ΕΝΦΙΑ. Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να στη­ρι­χτεί κατά προ­τε­ραιό­τη­τα σ’ αυτά τα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα παρά μόνο να ηγε­μο­νεύ­σει με τις επι­λο­γές και τις ιδέες της, στο­χεύ­ο­ντας σε μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή προ­ο­πτι­κή για την με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία που θα τα πε­ρι­λαμ­βά­νει.

Ταυ­τό­χρο­να όμως υπάρ­χει ένα εκτε­τα­μέ­νο τμήμα της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας που ακόμη κι αν ήθελε δεν μπο­ρεί να δει τα πράγ­μα­τα έτσι. Είναι ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, χτυ­πη­μέ­νοι μι­σθω­τοί ή μέλη της τε­ρά­στιας κοι­νω­νι­κής με­ρί­δας των ανέρ­γων, αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νοι, επαγ­γελ­μα­τί­ες και φτω­χοί αγρό­τες που σή­με­ρα προ­λε­τα­ριο­ποιού­νται.  Οι απο­κλει­σμέ­νοι πάσης φύ­σε­ως που πλη­θαί­νουν μέρα με την μέρα, η νε­ο­λαία και μά­λι­στα αυτή που προ­έρ­χε­ται από ερ­γα­τι­κές οι­κο­γέ­νειες και γε­νι­κό­τε­ρα μειω­μέ­νης ή ανύ­παρ­κτης οι­κο­γε­νεια­κής δυ­να­τό­τη­τας στή­ρι­ξης. Τα πλη­βεια­κά και φτω­χο­ποι­η­μέ­να κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα που έχουν κάθε λόγο να δώ­σουν τη μάχη για την ανα­τρο­πή ακόμη κι αν αυτή δεν έχει στο επί­κε­ντρο παρά την άμεση εξα­σφά­λι­ση της αξιο­πρέ­πειας και της δι­καιο­σύ­νης. Άν­θρω­ποι και οι­κο­γέ­νειες από­λυ­τα εξαρ­τη­μέ­νοι από το υπό διά­λυ­ση κοι­νω­νι­κό κρά­τος, την Δη­μό­σια Υγεία και Παι­δεία, τη σύ­ντα­ξη, την ερ­γα­τι­κή νο­μο­θε­σία που σή­με­ρα ξε­δο­ντιά­ζε­ται, τις δη­μο­κρα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις του πα­ρελ­θό­ντος που δί­νουν την θέση τους σ’ ένα κρά­τος αυ­ταρ­χι­κό, αστυ­νο­μι­κό και σκλη­ρά κα­τα­σταλ­τι­κό, κυ­ρί­ως και κατά προ­τε­ραιό­τη­τα ενα­ντί­ον τους. Αυτά τα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα απο­τε­λούν τον πυ­ρή­να της δύ­να­μης για μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, οι «από κάτω», η «βάση της πυ­ρα­μί­δας» που στις μέρες μας διευ­ρύ­νε­ται διαρ­κώς από τη σκλη­ρή, τα­ξι­κή λι­τό­τη­τα. Σ’ αυτά τα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα οφεί­λει να είναι στο­χευ­μέ­νη η απεύ­θυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­σκο­πώ­ντας στη συ­γκρό­τη­σή τους ως ρα­χο­κο­κα­λιά του εγ­χει­ρή­μα­τος της ανα­τρο­πής. Της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Εάν τα άμεσα συμ­φέ­ρο­ντα, οι προσ­δο­κί­ες και τα αι­τή­μα­τα αυτού του κό­σμου και εν τέλει η ίδια η διεκ­δι­κη­τι­κή κί­νη­σή του δεν ηγε­μο­νεύ­σει (ξανά) στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία τότε οι πι­θα­νό­τη­τες για οποια­δή­πο­τε ου­σια­στι­κή ανα­τρο­πή είναι απλά ανύ­παρ­κτες. Η συ­γκρά­τη­ση απλώς της εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αυτά τα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα, χωρίς έμπνευ­ση, στοι­χεία ταυ­τό­τη­τας, ιδεών και ορά­μα­τος, πο­λι­τι­κούς στό­χους που συ­γκρο­τούν τα­ξι­κό, αγω­νι­στι­κό και διεκ­δι­κη­τι­κό μπλοκ, έχει επι­σφα­λή και προ­σω­ρι­νά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Μέσα στην βαθιά πο­λυ­ε­πί­πε­δη κρίση και ταυ­τό­χρο­να σε συν­θή­κες ηγε­μο­νί­ας των ιδεών και των στρα­τη­γι­κών των «από πάνω», χωρίς ισχυ­ρές και μα­ζι­κές δια­δι­κα­σί­ες συ­γκρό­τη­σης συλ­λο­γι­κο­τή­των αντί­στα­σης και πο­λι­τι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής ζύ­μω­σης, ανα­φύ­ε­ται προ­ο­πτι­κά ο κίν­δυ­νος της δια­λυ­τι­κής υπα­γω­γής τους σε φαι­νό­με­να θρυμ­μα­τι­σμού και κα­τάρ­ρευ­σης των συλ­λο­γι­κών πο­λι­τι­κών συ­νει­δή­σε­ων πάνω στα οποία δεν μπο­ρεί όχι να θε­με­λιω­θεί μα ούτε καν να εκ­κι­νή­σει οποια­δή­πο­τε ανα­τρο­πή. Αντί­θε­τα σε τέ­τοιες συν­θή­κες η ανά­λη­ψη της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας από την Αρι­στε­ρά κρύ­βει τα πιο τρα­γι­κά και κα­τα­στρο­φι­κά εν­δε­χό­με­να. Πολλώ δε μάλ­λον που ταυ­τό­χρο­να ανα­πτύσ­σε­ται και παρά τους πε­ριο­ρι­σμούς πα­ρα­μέ­νει στι­βα­ρό, το ακρο­δε­ξιό, φα­σι­στι­κό φαι­νό­με­νο.

Εξα­γω­γή συ­μπε­ρα­σμά­των και νέα γραμ­μή αντε­πί­θε­σης και κοι­νω­νι­κής δυ­να­μι­κής

Σή­με­ρα, χρειά­ζε­ται άμεσα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να επα­να­προσ­διο­ρί­σει και να απο­σα­φη­νί­σει την κοι­νω­νι­κή του απεύ­θυν­ση. Η υπο­τι­θέ­με­νη απεύ­θυν­ση σε «όλη την κοι­νω­νία», το σχέ­διο για «όλη την χώρα» απο­τε­λεί πάντα την επί­φα­ση, το προ­κά­λυμ­μα της τα­ξι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας που σε «κα­νο­νι­κές συν­θή­κες» επι­τρέ­πει στα κόμ­μα­τα της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης να κρύ­βουν την από­λυ­τη και αυ­στη­ρή τα­ξι­κή με­ρο­λη­ψία τους. Αυτή ακρι­βώς η δυ­να­τό­τη­τά τους κα­τέρ­ρευ­σε μέσα στην κρίση δη­μιουρ­γώ­ντας ταυ­τό­χρο­να τους όρους για την ιστο­ρι­κή πρω­το­τυ­πία και μο­να­δι­κή ευ­και­ρία για κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Πόσο τρα­γι­κό (και ιστο­ρι­κά επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο) λάθος θα ήταν να προ­σπα­θή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κα­τα­κτή­σει την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία μι­μού­με­νος την προ­σέγ­γι­ση των αστι­κών κομ­μά­των στις επο­χές και στα οι­κο­νο­μι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά πλαί­σια που τον κα­τα­δί­κα­ζαν (όπως και την Αρι­στε­ρά συ­νο­λι­κά) στην θέση του 3 – 5 %!

Η κοι­νω­νι­κή και τα­ξι­κή απεύ­θυν­ση φα­νε­ρώ­νε­ται με πολ­λούς τρό­πους. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ενυ­πάρ­χει σε όλες τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές του κόμ­μα­τος.

Στη συ­γκρό­τη­ση και τη λει­τουρ­γία του κόμ­μα­τος. Ώστε να μπο­ρέ­σει να πε­τύ­χει ου­σια­στι­κή διεύ­ρυν­ση των ορ­γα­νω­μέ­νων μελών του πέρα από πο­λι­τι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα και κα­τα­γω­γές, στη βάση όμως μιας λει­τουρ­γί­ας συλ­λο­γι­κής, δη­μο­κρα­τι­κής και προ­πά­ντως προ­σα­να­το­λι­σμέ­νης στην πα­ρέμ­βα­ση στην κοι­νω­νι­κή βάση, στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών προ­βλη­μά­των, στη συ­γκρό­τη­ση ευ­ρύ­τε­ρων διεκ­δι­κη­τι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των, στην πλού­σια πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή συ­ζή­τη­ση για την Αρι­στε­ρά του 21ου αιώνα με στρα­τη­γι­κό στόχο τον Σο­σια­λι­σμό. Με κα­τεύ­θυν­ση τη ρήξη και τη διά­λυ­ση των εκλο­γι­κών – πε­λα­τεια­κών συ­νη­θειών και «συ­στη­μά­των» που παρά την κρίση των αστι­κών κομ­μά­των που τα δη­μιούρ­γη­σαν, εξα­κο­λου­θούν να επι­βιώ­νουν. Με την ενί­σχυ­ση και διεύ­ρυν­ση των ορ­γα­νω­μέ­νων κομ­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων στην κα­τεύ­θυν­ση της ανα­ζω­πύ­ρω­σης του κι­νή­μα­τος. Μια εν­δε­χό­με­νη ανα­γέν­νη­ση του κι­νή­μα­τος «δεν πλη­ρώ­νω» σή­με­ρα απέ­να­ντι στον ΕΝΦΙΑ και με ορί­ζο­ντα την κοι­νω­νι­κή όξυν­ση που θα προ­κα­λέ­σει η απε­λευ­θέ­ρω­ση των κα­τα­σχέ­σε­ων πρώ­της κα­τοι­κί­ας, θα μπο­ρού­σε να είναι το πε­ριε­χό­με­νο για την ανά­λη­ψη δρα­στη­ριό­τη­τας και πρω­το­βου­λιών που ταυ­τό­χρο­να θα μπο­ρού­σαν να συ­σπει­ρώ­σουν ευ­ρύ­τε­ρα την Αρι­στε­ρά. 

Στο ζή­τη­μα των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών. Η σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση γί­νε­ται με αντε­στραμ­μέ­νες προ­τε­ραιό­τη­τες και προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Οι πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες είναι πάντα θε­μι­τές και ενί­ο­τε απα­ραί­τη­τες. Ωστό­σο κε­ντρι­κό εδώ είναι το ζή­τη­μα της ηγε­μο­νί­ας η οποία αφορά στους όρους που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω και όχι απο­κλει­στι­κά στην επι­σφα­λή ει­κό­να των εκλο­γι­κών πο­σο­στών. Εξάλ­λου είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα η διεύ­ρυν­ση του κόμ­μα­τος και της κοι­νω­νι­κής του ακρο­α­μα­τι­κό­τη­τας στο πεδίο της ερ­γα­τι­κής / λαϊ­κής βάσης χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που έχουν κάθε τα­ξι­κό συμ­φέ­ρον να απο­μα­κρύ­νο­νται από τα παλιά κόμ­μα­τα εξου­σί­ας και πρώτα απ’ όλα από το υπό διά­λυ­ση ΠΑΣΟΚ, από το εγ­χεί­ρη­μα της απορ­ρό­φη­σης στο κόμμα των πο­λι­τι­κών στε­λε­χών που πρό­δω­σαν τα συμ­φέ­ρο­ντα αυτού του κό­σμου, συμ­με­τεί­χαν από ηγε­τι­κές θέ­σεις στις κυ­βερ­νή­σεις του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου ΠΑΣΟΚ ή ακόμη χει­ρό­τε­ρα στις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις (εδώ η ΔΗΜΑΡ έχει ξε­χω­ρι­στή πα­ρου­σία η οποία δεν είναι δυ­να­τόν να αγνοη­θεί), θέ­το­ντας σε αμ­φι­σβή­τη­ση το ίδιο το πε­ριε­χό­με­νο της ανα­τρε­πτι­κής κυ­βερ­νη­τι­κής πρό­τα­σης της Αρι­στε­ράς. Οι ευ­ρω­ε­κλο­γές απο­τε­λούν προει­δο­ποί­η­ση. Μια γε­νι­κευ­μέ­νη και αλό­γι­στη πο­λι­τι­κή «με­τα­γρα­φών» και συμ­μα­χιών στο όνομα των κοι­νο­βου­λευ­τι­κών τα­κτι­κι­σμών και της αύ­ξη­σης της εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής πέρα από σαφή προ­γραμ­μα­τι­κά και πο­λι­τι­κά όρια, κρύ­βει τον κίν­δυ­νο μιας μελ­λο­ντι­κής Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα απο­τε­λεί­ται από πλή­θος «με­τα­με­λη­μέ­νων» στε­λε­χών του ΠΑΣΟΚ και της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς στην θέση των στε­λε­χών της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που έκτι­σαν και οδή­γη­σαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εδώ που βρί­σκε­ται σή­με­ρα. Ποια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα μπο­ρού­σε να προ­κύ­ψει από μια τέ­τοια εν­δε­χό­με­νη εξέ­λι­ξη;

Το ζή­τη­μα του προ­γράμ­μα­τος αφορά στις προ­γραμ­μα­τι­κές δε­σμεύ­σεις του κόμ­μα­τος που είναι δη­μό­σια γνω­στές και κα­τα­νοη­τές. Ο κό­σμος γνω­ρί­ζει πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα κα­ταρ­γή­σει τα μνη­μό­νια και θα επα­να­φέ­ρει τον κα­τώ­τα­το μισθό στα 751 ευρώ. Χρειά­ζε­ται άμεσα να γίνει μια επι­λο­γή προ­γραμ­μα­τι­κών αιχ­μών από την πλού­σια ερ­γα­σία που ήδη έχει γίνει στο κόμμα σχε­τι­κά με όλους τους το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας, της κοι­νω­νι­κής ζωής και της κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας, που θα δη­μιουρ­γεί δε­σμεύ­σεις με τα κατά προ­τε­ραιό­τη­τα κοι­νω­νι­κά του ακρο­α­τή­ρια. Δη­λα­δή τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, τα κα­τώ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα, τους απο­κλει­σμέ­νους, τους ανέρ­γους…

Μια επι­λο­γή προ­γραμ­μα­τι­κών αιχ­μών που θα απο­σα­φη­νί­ζει κρί­σι­μα ερω­τη­μα­τι­κά σχε­τι­κά με το χρέος, την ανερ­γία και τον ρόλο του κρά­τους στην άμεση και ου­σια­στι­κή αντι­με­τώ­πι­σή της, την επα­να­φο­ρά της δη­μό­σιας και δω­ρε­άν Υγεί­ας και Παι­δεί­ας για όλους, την άμεση σω­τη­ρία των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων, την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, τη φο­ρο­λο­γία και την ανα­δια­νο­μή του πλού­του, τον εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό του κρά­τους και της κοι­νω­νί­ας, την τι­μω­ρία των υπευ­θύ­νων για την κα­τά­στα­ση της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας… 

Είναι σή­με­ρα ανα­γκαίο για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να ανα­ζω­πυ­ρώ­σει την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα των «από κάτω» για την με­γά­λη ανα­τρο­πή, τρο­φο­δο­τώ­ντας την κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή και τα κι­νή­μα­τα, απο­σα­φη­νί­ζο­ντας το πε­ριε­χό­με­νο της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, κι­νη­το­ποιώ­ντας το σύ­νο­λο των μελών του με ανα­νε­ω­μέ­νη γραμ­μή, απα­ντώ­ντας πει­στι­κά και ανα­τρέ­πο­ντας την εντύ­πω­ση πως προ­σαρ­μό­ζε­ται στις συ­στη­μι­κές πιέ­σεις και στρογ­γυ­λεύ­ει τις θέ­σεις του. 

Ο πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πα­ρου­σιά­σει το σχέ­διο στην ΔΕΘ. Οψό­με­θα.