Επιτροπές Αγώνα παντού για να σώσουμε τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας

Η κατάσταση αυτή έχει σημάνει εδώ και καιρό συναγερμό, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερος κόσμος να ψάχνει τρόπους να σταματήσει αυτό το τσουνάμι μέτρων που έρχεται. Σε αυτές τις συνθήκες έχει αρχίσει να ξαναγίνεται λόγος για ευρύτερους συντονισμούς και επιτροπές αγώνα.

Ο συντονισμός φορέων, σωματείων κατοίκων κλπ δεν είναι κάτι καινούριο. Από την αρχή του μνημονίου φτιάχτηκαν τέτοιες επιτροπές, όπως λαϊκές συνελεύσεις ενάντια στο μνημόνιο, επιτροπές «δεν πληρώνω» κ.ά. Ο Συντονισμός σωματείων και φορέων «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε» ήταν το κορυφαίο και το πιο αποτελεσματικό παράδειγμα τέτοιου  συντονισμού.

Σε τοπικό επίπεδο οι περισσότερες επιτροπές αγώνα (πάνω από 30 μόνο στην Αττική) κατάφεραν να συσπειρώσουν πολύ κόσμο, κυρίως ανένταχτους αγωνιστές, αριστερές και αντιεξουσιαστικές δυνάμεις, αλλά και ανθρώπους που δεν είχαν ξαναασχοληθεί με την πολιτική. Πάντα βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, αυτές οι επιτροπές είχαν ημερομηνία λήξης.
Τώρα φαίνεται πως είμαστε ξανά σε μια τέτοια επείγουσα στιγμή, όπου απαιτείται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, για να ανατρέψουμε αυτή την κυβέρνηση και αυτή την πολιτική. Πέρα από τα κόμματα της Αριστεράς και τα μεμονομένα σωματεία, πάντα σε κρίσιμες στιγμές υπήρχε η ανάγκη για πιο μαζικές και λαϊκές μορφές αγώνα, που συσπειρώνουν τον κόσμο που δεν έχει σωματείο, που δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα.

Ήδη από το καλοκαίρι νοσοκομεία που πλήττονται άμεσα, όπως το Γενικό Πατησίων, το Αγ. Βαρβάρα και το Σισμανόγλειο, είχαν πάρει την πρωτοβουλία συντονισμού σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα να πραγματοποιηθούν κάποιες πολύ μαζικές συγκεντρώσεις. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η μαζική κινητοποίηση που έγινε στις 6/9 για το νοσοκομείο Παναγία στη Θεσσαλονίκη, όπου όλοι οι φορείς ανταποκρίθηκαν σε κάλεσμα του σωματείου.

Αντίστοιχες κινήσεις μπορούν να γίνουν με κέντρο τη μάχη της παιδείας ενάντια στις απολύσεις καθηγητών και στα κλεισίματα σχολείων. Ήδη αρκετές ΕΛΜΕ, με αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων αγώνα, καλούν σε συντονισμό τους φορείς της περιοχής.

Η Γ΄ ΕΛΜΕ στο Ίλιον-Καματερό έχει προγραμματίσει μαζικες συγκεντρώσεις στις πλατείες των δήμων της περιοχής για όλο τον Σεπτέμβρη, ενώ υπογράφει ήδη κοινά κείμενα με τους φορείς της περιοχής (συλλόγους γονέων, σωματεία κλπ). Αντίστοιχα καλέσματα και δράσεις έχουν γίνει και στη Θεσσαλονίκη.

Είτε μιλάμε για επιτροπές υπεράσπισης της παιδείας, είτε για επιτροπές αγώνα για την υγεία, είτε για ενεργοποίηση παλιότερων επιτροπών και συνελεύσεων, όπως η επιτροπή κατοίκων Γλυφάδας που καλεί ξανά σε συσπείρωση τον κόσμο της περιοχής, ή η επιτροπή Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης που καλεί σε επείγουσα συνέλευση για τα σχολεία και το Ασκληπιείο Βούλας, ο στόχος είναι το στήσιμο ενός μεγάλου δικτύου σε κάθε γειτονιά που θα συσπειρώσει τους πάντες και θα δίνει ελπίδα στον κόσμο ότι υπάρχει συλλογικότητα και αντίσταση στην κατηφόρα.

Η Αριστερά μπορεί και πρέπει να γίνει η ψυχή τέτοιων πρωτοβουλιών. Όπου έχει δυνάμεις σε ΔΣ σωματείων, να παρθούν αποφάσεις για καλέσματα τέτοιων επιτροπών, όπως στη Β΄ ΕΛΜΕ στο 7ο Διαμέρισμα, που προγραμματίζει κάλεσμα στους φορείς της περιοχής.

Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να κινητοποιήσει φορείς, να αφιερώσει χρόνο και δυναμικό που θα συμμετέχει σε επιτροπές αγώνα υπεράσπισης των σχολείων και των νοσοκομείων. Ήδη η πολιτική απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει τη δημιουργία τέτοιων επιτροπών ως προτεραιότητα. Αντίστοιχες αποφάσεις ελπίζουμε ότι θα παρθούν και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά (πιο δύσκολα) και από το ΚΚΕ.

Περιεχόμενο και μορφή οργάνωσης
Καταρχήν μια τέτοια πρωτοβουλία, για να έχει τη μέγιστη αποδοχή από όλους, καλό είναι να παρθεί από το ίδιο το σωματείο που πλήττεται. ΕΛΜΕ ή σωματείο νοσοκομείου. Είναι σημαντικό να αναδειχτεί το σωματείο, ο εργασιακός χώρος της γειτονιάς ως ο βασικός οργανωτής της μάχης ενάντια στην κυβέρνηση.

Οι καθηγητές και οι γιατροί, πέρα από το γεγονός ότι μαθαίνουν στα παιδιά γράμματα και μας γιατρεύουν, είναι και οι άνθρωποι που μπαίνουν μπροστά για να υπερασπιστούν ολόκληρη την κοινωνία. Σε μια επιτροπή αγώνα μπορεί να συμμετέχει ο σύλλογος γονέων, σωματεία της περιοχής, πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι, όλοι δηλαδή οι μαζικοί φορείς μιας περιοχής.

Μια επιτροπή όμως, για να έχει πραγματικά ρίζες σε μια γειτονιά, είναι αναγκαίο να συσπειρώνει τους κατοίκους της. Τους μαθητές, τους συνταξιούχους, τους γονείς, τους εργαζόμενους όχι μόνο ως εκπροσώπους, αλλά και ως άτομα.
Ο άμεσος στόχος της επιτροπής μπορεί να είναι «να μην κλείσει το σχολείο ή το νοσοκομείο», ή «να μην απολυθούν οι εργαζόμενοι σε ένα συγκεκριμένο χώρο», ή «η υπεράσπιση μιας απεργίας ή μιας κατάληψης». Από κει και πέρα η επιτροπή προφανώς λειτουργεί στην κατεύθυνση της ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι ενεργοποιείται κάθε στιγμή που προκύπτει οποιοδήποτε άλλο θέμα, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποκτήσει και πιο μόνιμα χαρακτηριστικά, όπως είχε γίνει παλιότερα με τις επιτροπές αγώνα ενάντια στο μνημόνιο, κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ.  

Τι κάνει μια Επιτροπή Αγώνα
Μια επιτροπή αγώνα λειτουργεί ως μια μεγάλη ασπίδα πρώτα και κύρια για το σχολείο ή το νοσοκομείο που δέχεται επίθεση. Ενημερώνει τη γειτονιά με ανάλογο υλικό, ενώ με εξορμήσεις απαντά στην προπαγάνδα της κυβέρνησης.
Όποτε και αν χρειαστεί, όπως για παράδειγμα τώρα που ανοίγουν τα σχολεία, βρίσκεται έξω από αυτά και καλεί γονείς και μαθητές να οργανωθούν για να σώσουν το σχολείο. Μια επιτροπή χρησιμοποιεί ένα σχολείο ή το αμφιθέατρο ενός νοσοκομείου  (σε συνεννόηση με το σωματείο) για τις συναντήσεις της.

Το σχολείο ή το νοσοκομείο μπορεί να λειτουργήσει ως κέντρο αγώνα. Να είναι μονίμως ανοιχτό, να υπάρχουν πανό απ’ έξω και μέσα να γίνονται εκδηλώσεις, προβολές, συναυλίες κλπ. Η επιτροπή αγώνα μπορεί να οργανώνει τη συμμετοχή της γειτονιάς σε μια μεγάλη απεργία ή διαδήλωση, ή μπορεί να οργανώνει τοπικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις.
Με ντουντούκες, αυτοκίνητα, πανό, μουσικές να κάνει συνεχώς αισθητή την παρουσία της στη γειτονιά. Τέτοιες εκδηλώσεις είχαν οργανωθεί σε πολλές γειτονιές της Αθήνας, που καλούσαν τον κόσμο στις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στην ψήφιση των μνημονίων ή του μεσοπρόθεσμου.

Είναι σημαντικό επίσης η επιτροπή αγώνα να είναι ανοιχτή σε ιδέες και προτάσεις του κόσμου. Χρειάζεται να δίνει λόγο και χώρο στον κάθε άνθρωπο να εκφραστεί και να νιώσει χρήσιμος. Τέλος, επίσης σημαντικό είναι οι επιτροπές αγώνα να γίνουν χώρος συνάντησης ΟΛΗΣ της Αριστεράς, που, χωρίς να ξεχνάει όσα τη χωρίζουν, θα πρέπει να βρει τους τρόπους να συνεννοηθεί σε κινηματικό επίπεδο.

Αλληλεγγύη
Σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξουν και τα διάφορα δίκτυα ή πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, όπου μέχρι τώρα περιόριζαν τη δράση τους στο μάζεμα τροφής ή φαρμάκων. Το Δίκτυο Αντίστασης και Αλληλεγγύης 7ου Διαμερίσματος για παράδειγμα, που σε συνεργασία με την τοπική ΕΛΜΕ  λειτουργούσε μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας όλη την προηγούμενη χρονιά, καλεί σε εκδήλωση και συντονισμό για την υπεράσπιση της παιδείας και της υγείας, τη Δευτέρα 16/9.

Τα δίκτυα αυτά μπορούν να δείξουν την αλληλεγγύη τους μαζεύοντας χρήματα για ένα απεργιακό ταμείο των εργαζομένων ή μαζεύοντας είδη πρώτης ανάγκης γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους. Όχι με όρους φιλανθρωπίας, όχι απλά μοιράζοντας τετράδια και μολύβια, αλλά συμπληρωματικά στην απεργία που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κάνουν.
Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι κρίσιμες για το μέλλον των σχολείων και των νοσοκομείων μας. Παρόλο που οι επιτροπές αγώνα θα είναι μακράς πνοής, θα πρέπει να στηθούν από τώρα, να αρχίσουν να δουλεύουν, να προετοιμάζουν το έδαφος και να στείλουν το μήνυμα παντού: Αυτή η πολιτική θα ανατραπεί τώρα από όλους εμάς.

*Η Κατερίνα Σεργίδου είναι μέλος της Γραμματείας της Νομαρχιακής Επιτροπής Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ