Εποχή Τραμπ: Διαδηλώσεις στις ΗΠΑ-Κλυδωνισμοί στον πλανήτη

Οι αντι­κυ­βερ­νη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις που ξέ­σπα­σαν στις ΗΠΑ στις 8 Νο­εμ­βρί­ου, μέρα νίκης του Τραμπ, και τις επό­με­νες εβδο­μά­δες, απο­δεί­χθη­καν απλώς «προ­θέρ­μαν­ση» αγώ­νων. Τη μέρα της ορ­κω­μο­σί­ας της νέας κυ­βέρ­νη­σης (20/1) ορ­γα­νώ­θη­κε δια­δή­λω­ση δε­κά­δων χι­λιά­δων στην Ουά­σινγ­κτον, που συ­γκρού­στη­κε με την αστυ­νο­μία και κα­τέ­λη­ξε με δε­κά­δες συλ­λή­ψεις, ενώ χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι είχαν πάρει άδεια από τη δου­λειά τους για να συμ­με­τέ­χουν. Η επό­με­νη μέρα, Σάβ­βα­το 21/1, απο­δεί­χθη­κε σει­σμός που τα­ρα­κού­νη­σε όλο τον πλα­νή­τη, πι­θα­νά η με­γα­λύ­τε­ρη διε­θνής κι­νη­το­ποί­η­ση από τα αντι­πο­λε­μι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια του 2003.Ξε­κί­νη­σε ως ένα κά­λε­σμα από τα social media για «Πο­ρεία των γυ­ναι­κών» και συ­γκέ­ντρω­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας έξω από τον Λευκό Οίκο. Κα­τέ­λη­ξε σε 350 δια­δη­λώ­σεις σε όλη την έκτα­ση των ΗΠΑ και συ­νο­λι­κά σε 670 πό­λεις και 70 χώρες, ξε­περ­νώ­ντας κατά πολύ τις προσ­δο­κί­ες των διορ­γα­νω­τών.

Μόνο στην Αμε­ρι­κή οι δια­δη­λω­τές ξε­πέ­ρα­σαν τα 4-5 εκα­τομ­μύ­ρια, με την Ουά­σινγ­κτον να πλημ­μυ­ρί­ζει από 1 εκα­τομ­μύ­ριο δια­δη­λω­τές, 750.000 στο Λος Άν­τζε­λες,  400.000 στη Νέα Υόρκη , 250.000 στο Σι­κά­γο, 175.000 στη Βο­στό­νη και το Ντέν­βερ. Η κι­νη­μα­τι­κή προ­ερ­γα­σία των προη­γού­με­νων μηνών ήταν η τα­χύ­τε­ρη από ποτέ –του­λά­χι­στον στην πρό­σφα­τη ιστο­ρία– αμ­φι­σβή­τη­ση του Προ­έ­δρου των ΗΠΑ στο πε­ζο­δρό­μιο. Μετά από μόλις 2,5 μήνες, εί­δα­με μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις στην ιστο­ρία των ΗΠΑ.

Εί­χα­με ακόμα 100.000 δια­δη­λω­τές στο Λον­δί­νο, ενώ δια­δη­λώ­σεις, δρά­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας και πο­λιορ­κί­ες αμε­ρι­κα­νι­κών πρε­σβειών και προ­ξε­νεί­ων ορ­γα­νώ­θη­καν στην Ευ­ρώ­πη, τη Μέση Ανα­το­λή, την υπό­λοι­πη Ασία, μέχρι τη Νέα Ζη­λαν­δία, την Ια­πω­νία, την Αφρι­κή και την… Ανταρ­κτι­κή. Κι­νη­το­ποι­ή­σεις έγι­ναν ακόμη και στην Αθήνα.

Είχαν με­σο­λα­βή­σει τα πρώτα δείγ­μα­τα προ­θέ­σε­ων του Τραμπ: ακραί­ος σε­ξι­σμός, ομο­φο­βία, ρα­τσι­σμός και ισλα­μο­φο­βία, ακραία εύ­νοια για το με­γά­λο κε­φά­λαιο, ακραία εύ­νοια του ιδιω­τι­κού τομέα σε βάρος του δη­μο­σί­ου –με την εξαί­ρε­ση των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών, για τις οποί­ες oΤραμπ δια­μή­νυ­σε με­γά­λη ενί­σχυ­ση–, ακραία επί­θε­ση στο κοι­νω­νι­κό κρά­τος , το κί­νη­μα αντί­στα­σης και την Αρι­στε­ρά. Είχε με­σο­λα­βή­σει επί­σης η σύν­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ, ένα μείγ­μα στρα­τη­γών και πε­ζο­ναυ­τών, τρα­πε­ζι­τών, πε­τρε­λαιά­δων και άλλων κα­πι­τα­λι­στών, όλοι τους δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χοι.

Γυ­ναί­κες 

Ιδιαί­τε­ρα βιώ­νει την απει­λή Τραμπ ο γυ­ναι­κεί­ος πλη­θυ­σμός . Η νίκη του Τραμπ, οι δη­λώ­σεις κι οι προ­θέ­σεις του έδω­σαν ώθηση στις ακρο­δε­ξιές κα­μπά­νιες υπέρ της απα­γό­ρευ­σης των εκτρώ­σε­ων. Στο Τε­νε­σί, ήδη μια γυ­ναί­κα διώ­κε­ται ποι­νι­κά για το «έγκλη­μα» της έκτρω­σης. Στο Οχάιο απα­γο­ρεύ­τη­καν οι εκτρώ­σεις μετά τις 20 βδο­μά­δες κύ­η­σης, χωρίς εξαι­ρέ­σεις για τα θύ­μα­τα βια­σμού ή αι­μο­μι­ξί­ας και ακο­λου­θούν άλλες πο­λι­τεί­ες (ενώ πα­ρό­μοιες ρυθ­μί­σεις είχαν αυ­ξη­θεί ήδη από την εποχή του «προ­ο­δευ­τι­κού» Ομπά­μα) . Άλ­λω­στε οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι έχουν με­γα­λύ­τε­ρη νο­μο­θε­τι­κή εξου­σία από ποτέ μετά τη δε­κα­ε­τία του 1920  και μια σειρά ήδη γνω­στά αντι­δρα­στι­κά νο­μο­σχέ­δια ανα­μέ­νε­ται να πε­ρά­σουν μέσα στο επό­με­νο διά­στη­μα.

Όλο αυτό το «πα­κέ­το» ήταν πολύ βαρύ για να «χω­νευ­τεί» από την αμε­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νία.  Ήδη πριν την ορ­κω­μο­σία, πριν καν «κυ­βερ­νή­σει» επί­ση­μα ο Τραμπ, η δη­μο­τι­κό­τη­τά του είχε κα­τρα­κυ­λή­σει στο 40%. Για τις ΗΠΑ αυτή η αρ­νη­τι­κή δη­μο­τι­κό­τη­τα κατά την ανά­λη­ψη της δια­κυ­βέρ­νη­σης είναι εξί­σου πρω­το­φα­νής: ακόμα κι ο Τζ. Μπους το 2000, όταν ανέ­λα­βε είχε την έγκρι­ση των 2/3 του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος. Το κά­λε­σμα του Σαβ­βά­του λοι­πόν βρήκε ευ­και­ρία να εκ­φρα­στεί αυτό που χτι­ζό­ταν υπό­γεια στις συ­νει­δή­σεις των απλών αν­θρώ­πων το προη­γού­με­νο τρί­μη­νο: η οργή, ο φόβος, η διά­θε­ση να πα­λέ­ψουν ενά­ντια στην κλι­μά­κω­ση του σε­ξι­σμού και μι­σο­γυ­νι­σμού, ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, το ρα­τσι­σμό, τον πό­λε­μο, την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή στρο­φή. Το κά­λε­σμα των «γυ­ναι­κών» βρήκε αντα­πό­κρι­ση και «χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε» από δε­κά­δες χι­λιά­δες γυ­ναί­κες και φε­μι­νι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, αλλά και άντρες, ερ­γα­ζό­με­νους και νε­ο­λαία, LGTB, αντι­πο­λε­μι­κούς δια­δη­λω­τές και ακτι­βι­στές για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης, αντι­φα­σί­στες, οι­κο­λό­γους, καλ­λι­τέ­χνες, από δε­κά­δες χι­λιά­δες μαύ­ρους του κι­νή­μα­τος Black Lives Matter (που υπέ­φε­ραν ήδη από την αστυ­νο­μία της επο­χής Ομπά­μα και απει­λού­νται ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο), δε­κά­δες χι­λιά­δες λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νούς (που απει­λού­νται άμεσα με απέ­λα­ση), ιν­διά­νους και αλ­λη­λέγ­γυους του πρό­σφα­του νι­κη­φό­ρου πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κού κι­νή­μα­τος κατά των πε­τρε­λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων, από ΑΜΕΑ, αγω­νι­στές των αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των, αρι­στε­ρούς , αναρ­χι­κούς κ.ά.

Ήταν ένα πο­λύ­χρω­μο «πα­νη­γύ­ρι» των κα­τα­πιε­σμέ­νων που θύ­μι­ζε (στο υπερ­πολ­λα­πλά­σιο μέ­γε­θος) τη δια­δή­λω­ση του Σιάτλ το 1999, εκεί­νη τη δια­δή­λω­ση που επί­σης έσκα­γε σε μια εποχή «μαυ­ρί­λας» και απο­γο­ή­τευ­σης και έμελ­λε να ανοί­ξει μια πε­ρί­ο­δο νέας διε­θνούς ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης…

Η ομι­λία της Άν­τζε­λα Ντέι­βις στην Πο­ρεία Γυ­ναι­κών (ελλ. υπό­τι­τλοι)

Κοι­νοί αγώ­νες

Για άλλη μια φορά ένα κά­λε­σμα λει­τούρ­γη­σε ως αφορ­μή για κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση των «από κάτω» με την κυ­βέρ­νη­ση, σαν αφορ­μή για να εκ­φρα­στούν και να ενω­θούν οι εκα­το­ντά­δες δια­φο­ρε­τι­κές «κα­τη­γο­ρί­ες» κα­τα­πιε­σμέ­νων στην αντί­στα­ση ενά­ντια στο «χει­ρό­τε­ρο που έρ­χε­ται», στην πάλη για «έναν κα­λύ­τε­ρο κόσμο». Αυτή τη διά­θε­ση και αγω­νία του απλού κό­σμου εκ­προ­σω­πού­σαν συν­θή­μα­τα όπως «Όχι στον Τραμπ, όχι στην Κου Κλουξ Κλαν, όχι σε μια φα­σι­στι­κή Αμε­ρι­κή», «Εί­μα­στε μου­σουλ­μά­νοι, εβραί­οι, με­τα­νά­στες, LGBTQ, μαύ­ροι, Ασιά­τες, λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νοι , λευ­κοί, ιθα­γε­νείς, εί­μα­στε ο με­γα­λύ­τε­ρος φόβος του Τραμπ», «Ούτε μίσος ούτε φόβος, με­τα­νά­στες κα­λο­δε­χού­με­νοι» κ.ά.

Οι δια­δη­λώ­σεις, καθώς και όλη η κα­μπά­νια που τις προ­ε­τοί­μα­σε, σί­γου­ρα έβα­λαν το χέρι τους ώστε να απο­συ­σπει­ρω­θεί η εκλο­γι­κή βάση του Τραμπ. Παρά την κι­νη­το­ποί­η­ση πολ­λών ακρο­δε­ξιών και φα­σι­στι­κών δυ­νά­με­ων υπέρ του, ο αριθ­μός των πα­ρε­βρι­σκό­με­νων στην ορ­κο­μω­σία του υπο­λει­πό­ταν κατά πολύ συ­γκρι­τι­κά με τις προη­γού­με­νες των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων, ενώ οι δια­δη­λω­τές ενα­ντί­ον του απο­δεί­χθη­καν πολ­λα­πλά­σιοι.

Η εξή­γη­ση του φαι­νο­μέ­νου δεν είναι μο­νο­διά­στα­τη. Οι «Δη­μο­κρα­τι­κοί» των ΗΠΑ, οι ακραί­οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι και φι­λο­πό­λε­μοι προ­κά­το­χοι του Τραμπ, υπο­στή­ρι­ξαν τις δια­δη­λώ­σεις, ενώ δε­κά­δες «προ­σω­πι­κό­τη­τες» και καλ­λι­τέ­χνες υπο­στη­ρι­κτές των Δη­μο­κρα­τι­κών συ­νέ­βα­λαν στην επι­τυ­χία της κι­νη­το­ποί­η­σης.

Από την άλλη, οι δια­δη­λω­τές βγή­καν στους δρό­μους πα­τώ­ντας πάνω στην πο­λι­τι­κή και αγω­νι­στι­κή εμπει­ρία του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος: λι­τό­τη­τα, αυ­ταρ­χι­σμός, πό­λε­μος ήταν η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στα χρό­νια του «Δη­μο­κρα­τι­κού» Ομπά­μα. Πλα­τεί­ες-Occupy, ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες (π.χ. Ουι­σκόν­σιν) και νέα συν­δι­κα­λι­στι­κά κι­νή­μα­τα βάσης (π.χ. στις αλυ­σί­δες Fast Food), το κί­νη­μα των Μαύ­ρων «Black Lives Matter», το «φαι­νό­με­νο Σά­ντερς» έδει­ξαν μια αυ­ξα­νό­με­νη δια­θε­σι­μό­τη­τα του απλού κό­σμου να πα­λέ­ψει ήδη για κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη από τα χρό­νια δια­κυ­βέρ­νη­σης των Δη­μο­κρα­τι­κών. Η ταύ­τι­ση λοι­πόν του κι­νή­μα­τος με τους Δη­μο­κρα­τι­κούς απο­τε­λεί ακραία υπο­τί­μη­ση της μα­ζι­κής λαϊ­κής αντί­δρα­σης.

Σή­με­ρα ο Τραμπ έρ­χε­ται σε κα­θο­λι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση και προ­κα­λεί στα ίσα τον κόσμο των κι­νη­μά­των της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου. Οι απλοί άν­θρω­ποι με τη σειρά τους αξιο­ποιούν την «τε­χνο­γνω­σία» των προη­γού­με­νων μαχών και επι­στρέ­φουν δρι­μύ­τε­ροι, απο­δε­χό­με­νοι την πρό­κλη­ση. Έχουν ήδη πικρή εμπει­ρία από τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές των Ρε­που­μπλι­κα­νών και Δη­μο­κρα­τι­κών, σαφή αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα αντα­να­κλα­στι­κά και αι­σθή­μα­τα και ξέ­ρουν να ανα­γνω­ρί­ζουν τη νέα απει­λή. Ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός είναι σί­γου­ρα δυ­σά­ρε­στος για τις λαϊ­κές μάζες, αλλά το μείγ­μα «Νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός + ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρος ρα­τσι­σμός + σε­ξι­σμός + στρα­τός + αστυ­νο­μία+ πό­λε­μοι +φα­σί­στες στους δρό­μους», είναι ακόμα πιο δυ­σά­ρε­στος. Έτσι θα πρέ­πει να σκέ­φτη­καν σε με­γά­λο βαθμό τα τα­ξι­κά μας αδέρ­φια στην άλλη μεριά του πλα­νή­τη, και αυτή η διά­στα­ση μας εν­δια­φέ­ρει, ιδιαί­τε­ρα για τις δυ­να­τό­τη­τες που ανοί­γει στο κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά. Έτσι το αντι­με­τώ­πι­σαν και πολ­λοί διορ­γα­νω­τές της κι­νη­το­ποί­η­σης άλ­λω­στε: όχι ως μια με­γά­λη δια­δή­λω­ση που τε­λεί­ω­σε, αλλά ως την πρώτη μέρα ενός με­γά­λου κι­νή­μα­τος που αρ­χί­ζει.

Αλέ­ξης Λιο­σά­τος

Μια "τα­χα­χώ­δης" εποχή για την Ευ­ρώ­πη και τον κόσμο

Πάνος Κο­σμάς

Η ορ­κω­μο­σία του Ντό­ναλντ Τραμπ ήταν γε­μά­τη με εκ πρώ­της όψεως πα­ρά­δο­ξα. Όσα προ­α­νήγ­γει­λε το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, αλλά και η ομι­λία κατά την ορ­κω­μο­σία του, χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν από εχθρούς και φί­λους στρο­φή στον εθνι­κι­σμό και τον προ­στα­τευ­τι­σμό –και δι­καί­ως. Ενώ λοι­πόν η υπερ­δύ­να­μη στρέ­φε­ται στις εθνι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες, ο Κι­νέ­ζος πρό­ε­δρος Σι Τζιν­πίνγκ εμ­φα­νί­ζε­ται να διεκ­δι­κεί τη χη­ρεύ­σα­σα θέση του ηγέτη της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», η Βρε­τα­νία θέτει σαν νέο «αυ­το­κρα­το­ρι­κό» στόχο την «πα­γκό­σμια» Βρε­τα­νία, ενώ η Γερ­μα­νία βάζει επί­σης πλώρη για την «πα­γκό­σμια» Γερ­μα­νία, αλλά χωρίς να το δια­κη­ρύσ­σει.

Ωστό­σο, ο πλη­θω­ρι­σμός των ανα­φο­ρών στην «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση» και οι «πα­γκό­σμιοι» ρόλοι υπο­δε­έ­στε­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων έχουν μάλ­λον νο­σταλ­γι­κό και θλιμ­μέ­νο τόνο και το μόνο που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εξαγ­γέλ­λουν είναι ένας αντίρ­ρο­πος… προ­στα­τευ­τι­σμός απέ­να­ντι στον προ­στα­τευ­τι­σμό των ΗΠΑ. Διότι, απλού­στα­τα, καμία άλλη δύ­να­μη δεν μπο­ρεί να υπο­κα­τα­στή­σει τις ΗΠΑ στο ρόλο του ηγέτη και «εγ­γυ­η­τή» της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης». Της οποί­ας οι θε­με­λιώ­δεις στα­θε­ρές τί­θε­νται πλέον σε αμ­φι­σβή­τη­ση, προ­κα­λώ­ντας εκτε­τα­μέ­νη σύγ­χυ­ση και αστά­θεια.

Επι­νί­κια και «σύ­νο­δος κο­ρυ­φής» της ακρο­δε­ξιάς

Δεν είναι τυ­χαίο ότι οι μόνοι που είδαν κα­θα­ρά την ευ­και­ρία στην εκλο­γή και «εν­θρό­νι­ση» του Τραμπ στο Λευκό Οίκο ήταν οι ακρο­δε­ξιοί απα­ντα­χού στην Ευ­ρώ­πη. Οι ηγέ­τες ακρο­δε­ξιών κομ­μά­των από 4 ση­μα­ντι­κές ευ­ρω­παϊ­κές χώρες, όπου έχουν δρο­μο­λο­γη­θεί δια­δι­κα­σί­ες πο­λι­τι­κών ανα­τρο­πών, συ­να­ντή­θη­καν στο Κό­μπλεντς της Γερ­μα­νί­ας σε μια οιο­νεί «μίνι σύ­νο­δο κο­ρυ­φής». Ήταν εκεί η πρό­ε­δρος του γαλ­λι­κού Εθνι­κού Με­τώ­που Μαρίν Λεπέν, η επι­κε­φα­λής του ξε­νο­φο­βι­κού κόμ­μα­τος Εναλ­λα­κτι­κή για τη Γερ­μα­νία (ΑfD) Φρά­ου­κε Πέτρι, ο επι­κε­φα­λής της ιτα­λι­κής Λέγκα του Βορρά Ματέο Σαλ­βί­νι και ο επι­κε­φα­λής της ολ­λαν­δι­κής ακρο­δε­ξιάς Γκέ­ερτ Βίλ­ντερς. Και στις 4 χώρες πρό­κει­ται να γί­νουν εκλο­γές μέσα στο 2017. Πρώτα οι βου­λευ­τι­κές εκλο­γές τον Μάρ­τιο στην Ολ­λαν­δία, ύστε­ρα οι προ­ε­δρι­κές εκλο­γές (σε δύο γύ­ρους, τέλη Απρι­λί­ου και αρχές Μαΐου) στη Γαλ­λία, στη συ­νέ­χεια οι εκλο­γές στα τέλη Σε­πτεμ­βρί­ου στη Γερ­μα­νία, αλλά και εκλο­γές στην Ιτα­λία ύστε­ρα από την πο­λι­τι­κή συ­ντρι­βή και πα­ραί­τη­ση του Ματέο Ρέν­τσι στο δη­μο­ψή­φι­σμα του πε­ρα­σμέ­νου Δε­κεμ­βρί­ου, σε χρόνο που μένει να προσ­διο­ρι­στεί. 

Τον τόνο της συ­νά­ντη­σης έδω­σαν δη­λώ­σεις της Μαρίν Λεπέν, «ζούμε το τέλος του πα­λαιού και τη γέν­νη­ση ενός νέου κό­σμου (…) οι λαοί αφυ­πνί­ζο­νται» και της Φρά­ου­κε Πέτρι, που είχαν ακόμη πιο… επικό χα­ρα­κτή­ρα: «η Ευ­ρώ­πη δεν ανέ­χθη­κε τη Γαλ­λία του Να­πο­λέ­ο­ντα, τη να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία, τη σο­βιε­τι­κή Ρωσία και δεν πρό­κει­ται να ανε­χθεί πε­ρισ­σό­τε­ρο ούτε την ΕΕ (…) Ο Τραμπ μας υπέ­δει­ξε μία δια­φυ­γή από το αδιέ­ξο­δο, το ίδιο πρέ­πει να κά­νου­με και στην Ευ­ρώ­πη».

Ο κίν­δυ­νος της ακρο­δε­ξιάς, αλλά και της με­τα­τό­πι­σης συ­νο­λι­κά του πο­λι­τι­κού άξονα των εξε­λί­ξε­ων στην Ευ­ρώ­πη ακόμη δε­ξιό­τε­ρα είναι ante portas.

 «Ο κό­σμος ει­σέρ­χε­ται σε μια τα­ρα­χώ­δη πε­ρί­ο­δο»…

Η Τε­ρέ­ζα Μέι θα είναι πι­θα­νό­τα­τα η πρώτη ηγέ­τι­δα κρά­τους που θα έχει επί­ση­μη συ­νά­ντη­ση με τον Ντό­ναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο, την Πα­ρα­σκευή 27 Ια­νουα­ρί­ου. Λίγες μέρες πριν την ορ­κω­μο­σία και σχε­δόν ταυ­τό­χρο­να, ο μεν Ντό­ναλντ Τραμπ χαι­ρέ­τι­σε το πραγ­μα­το­ποι­η­θέν Brexit, προ­έ­βλε­ψε ότι «θα ακο­λου­θή­σουν και άλλοι» και σχε­δόν ευ­χή­θη­κε τη διά­λυ­ση της ΕΕ, κά­νο­ντας επί­θε­ση κατά της ΕΕ έξω από τα πα­ρα­δε­δεγ­μέ­να όρια της δι­πλω­μα­τι­κής ευ­γέ­νειας. Η δε Τε­ρέ­ζα Μέι εξήγ­γει­λε «σκλη­ρό Brexit», δη­λα­δή πλήρη έξοδο τόσο από την κοινή αγορά όσο και από την τε­λω­νεια­κή ένωση.    

Ιδού πώς είδε τη γε­ω­πο­λι­τι­κή πλευ­ρά αυτών των εξε­λί­ξε­ων ο Philip Stephens, ανα­λυ­τής των «Financial Times», σε άρθρο του με τίτλο «Το Brexit, ο Ντό­ναλντ Τραμπ και η απει­λή για την Ευ­ρώ­πη»:

«Αν η ακρο­δε­ξιά Μαρίν Λεπέν κερ­δί­σει στις γαλ­λι­κές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, το ζή­τη­μα μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί λήξαν. Όμως η νίκη σχε­δόν οποιου­δή­πο­τε από τους άλ­λους υπο­ψή­φιους θα προ­σφέ­ρει στο Βε­ρο­λί­νο και στο Πα­ρί­σι μια ευ­και­ρία, αλλά και μια πρό­κλη­ση.

Πάνω από μισό αιώνα πριν, η Βρε­τα­νία υπέ­κυ­ψε στις πιέ­σεις των ΗΠΑ και απο­χώ­ρη­σε από την αγ­γλο-γαλ­λι­κή συμ­μα­χία, για να ανα­κτή­σει τον έλεγ­χο της διώ­ρυ­γας του Σουέζ. Η Γαλ­λία βρο­ντο­φώ­να­ζε ότι ήταν προ­δο­σία. Ο Κόν­ραντ Άντε­να­ου­ερ, ο Γερ­μα­νός κα­γκε­λά­ριος, είπε στο Γάλλο ομό­λο­γό του Γκι Μολέ ότι η ενω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη θα ήταν η εκ­δί­κη­ση της Γαλ­λί­ας ενά­ντια στους δό­λιους Αγ­γλο­σά­ξο­νες. (…) Για πάνω από έξι δε­κα­ε­τί­ες οι ΗΠΑ έχουν ταυ­τό­χρο­να εγκω­μιά­σει και εγ­γυ­η­θεί την ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση. Η Αμε­ρι­κή, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, έχει στα­θεί η δια­κε­κρι­μέ­νη δύ­να­μη της Ευ­ρώ­πης. Ο κ. Τραμπ θέλει να στρέ­ψει την πο­λι­τι­κή στην αντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­ση. Το Brexit, ευ­ελ­πι­στεί, θα είναι η αρχή της με­γά­λης διά­λυ­σης του ευ­ρω­παϊ­κού πρό­τζεκτ».

Πο­λι­τι­κοί και  ανα­λυ­τές των με­γά­λων συ­στη­μι­κών μί­ντια στην Ευ­ρώ­πη κά­νουν τώρα λόγο για την «τα­ρα­χώ­δη εποχή» στην οποία ει­σέρ­χε­ται η Ευ­ρώ­πη και ο κό­σμος με την προ­ε­δρία Τραμπ. Και ισχυ­ρί­ζο­νται ότι η μοίρα της Ευ­ρώ­πης είναι τώρα στα δικά της χέρια, όπως δή­λω­σε και η κα­γκε­λά­ριος Μέρ­κελ. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι προ­σθέ­τουν ότι η προ του κιν­δύ­νου «ανα­συ­γκρό­τη­ση» της «Ευ­ρώ­πης» πι­θα­νό­τα­τα πα­ρα­πέ­μπει στην Ευ­ρώ­πη των δύο «τα­χυ­τή­των».

Η Ευ­ρώ­πη των δύο τα­χυ­τή­των, η άνο­δος της ακρο­δε­ξιάς και η με­τα­τό­πι­ση συ­νο­λι­κά του πο­λι­τι­κού άξονα προς τα δεξιά, ο ρα­τσι­σμός, ο εθνι­κι­σμός και ο πό­λε­μος, αλλά και νέες εκ­δο­χές υπερ­λι­τό­τη­τας, είναι η μέρα που ξη­με­ρώ­νει στην Ευ­ρώ­πη και τον κόσμο. Αυτή την «επό­με­νη μέρα» δεν τη φέρ­νει ο Τραμπ, αλλά αυτό που έφερε τον Τραμπ: το στρα­τη­γι­κό αδιέ­ξο­δο στη δια­χεί­ρι­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, το πέ­ρα­σμα της κρί­σης από την οι­κο­νο­μι­κή βάση στο πο­λι­τι­κό και θε­σμι­κό εποι­κο­δό­μη­μα, η αδυ­να­μία να υπάρ­ξει συ­ναι­νε­τι­κή μοι­ρα­σιά της «πίτας», που μι­κραί­νει.

Ο προ­στα­τευ­τι­σμός γεν­νιέ­ται από την «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση», όπως το μο­νο­πώ­λιο και ο ιμπε­ρια­λι­σμός γεν­νιού­νται από τον ελεύ­θε­ρο αντα­γω­νι­σμό. Απο­φεύ­γο­ντας να γίνει «ουρά» τόσο των αστι­κών δυ­νά­με­ων που νο­σταλ­γούν την «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση» όσο και αυτών που βλέ­πουν την ευ­και­ρία ή την ανά­γκη της στρο­φής στον προ­στα­τευ­τι­σμό και τις «εθνι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες», η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να στή­σει το δικό της με­τε­ρί­ζι αγώνα ενά­ντια στην υπερ-λι­τό­τη­τα, τον ρα­τσι­σμό, τον εθνι­κι­σμό και τον πό­λε­μο. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά" που κυ­κλο­φο­ρεί