Το εργατικό κίνημα και η ριζοσπαστική Αριστερά μπροστά στο νέο γύρο αναμέτρησης: Σταθμός η διαδήλωση στη ΔΕΘ

Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι δεν πάει για «περίπατο» σε αυτή την αναμέτρηση, καθώς ζητάει κι άλλες θυσίες, χωρίς να φαίνεται από πουθενά διέξοδος στο τούνελ της ατέλειωτης λιτότητας, ενώ οι «από κάτω» ήδη έχουν συσσωρεύσει μεγάλη οργή, αλλά και αγωνιστική πείρα.
ΔΕΘ
Μια πρώτη αναμέτρηση, που έρχεται μάλιστα και σε συνέχεια των κινητοποιήσεων του Αυγούστου, είναι η διαδήλωση της ΔΕΘ. Είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνδεθούν τα ρυάκια της αντίστασης που, έστω αποσπασματικά, εκφράζονται το τελευταίο διάστημα. Να συγκεντρωθούν από κοινού οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, τα σχολεία και τα νοσοκομεία με τους εργαζόμενους από τους δημόσιους οργανισμούς που κλείνουν (ΕΡΤ) ή ιδιωτικοποιούνται (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ, ΛΑΡΚΟ).
Η μαζικότητα της διαδήλωσης της ΔΕΘ μπορεί να έχει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις. Να δείξει ξεκάθαρα στην κυβέρνηση ότι θα βρει μπροστά της αντίσταση τόσο ισχυρή, που μπορεί να την ανατρέψει.
Τα καθήκοντα της Αριστεράς είναι εκ των πραγμάτων αναβαθμισμένα. Χρειάζεται να μη μείνει κανένας χώρος χωρίς περιοδεία και εξόρμηση που να καλεί στη διαδήλωση. Να εξασφαλιστεί ότι όλοι οι χώροι θα παρευρίσκονται στη ΔΕΘ. Όλοι οι επι μέρους αγώνες πρέπει να συνδεθούν με τη διαδήλωση και να τη δουν ως κρίκο στην αλυσίδα των κινητοποιήσεων που θα ανατρέψουν τα μνημόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κυκλοφόρησε αφίσα που πρέπει να είναι ορατή σε κάθε χώρο και κάθε γειτονιά και οι τοπικές οργανώσεις οφείλουν να συνδράμουν με κάθε τρόπο στην ενημέρωση του κόσμου για τη συγκέντρωση. Στη Θεσσαλονίκη οι τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιούν περιοδείες σε εργατικούς χώρους και γειτονιές και την εβδομάδα πριν τη διαδήλωση ανοιχτές εκδηλώσεις για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών.
Με εξορμήσεις, με αυτοκινητοπομπές και ντουντούκες, κλείνοντας συμμετοχές και επιδιώκοντας οι συνομοσπονδίες, οι ομοσπονδίες και τα συνδικάτα να καλύψουν τη μετακίνηση του κόσμου, μπορούμε να μαζικοποιήσουμε τη συγκέντρωση. Ήδη η ΟΛΜΕ αποφάσισε να βάλει λεωφορεία για τη μετακίνηση διαδηλωτών από την Αθήνα.
Πλούσια είναι η δράση των ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης και του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων Θεσσαλονίκης, που οργανώνουν την Πέμπτη 29 Αυγούστου συγκέντρωση και μετά συναυλία στην ΕΡΤ 3, για την προπαγάνδιση των κινητοποιήσεων στη ΔΕΘ.
Πριν από τη συγκέντρωση αυτή, οι 5 ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης θα δώσουν συνέντευξη τύπου για τη ΔΕΘ και τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, οι οποίοι οργανώνουν καταλήψεις στα ΕΠΑΛ, τη Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη, ώστε να ξεκινήσουν κανονικά δουλειά οι καθηγητές που έχουν βγει σε διαθεσιμότητα.
Την Παρασκευή 30 Αυγούστου, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων οργανώνει σύσκεψη που θα καθορίσει τις δράσεις για την επόμενη εβδομάδα ως τη διαδήλωση.
Η κυβέρνηση ζητάει το «αίμα» των εργαζομένων στο δημόσιο, την ώρα που απειλεί με νέο μνημόνιο, οργανώνει την επίθεση στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα με περαιτέρω μείωση του μισθού από τα 586 στα 495 ευρώ και με ομαδικές απολύσεις. Όλα αυτά περιορίζουν τη δυνατότητα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου να επενδύσει στον «κοινωνικό κανιβαλισμό»
Δυνατότητες
Μπροστά στην ανοιχτή μάχη με μεγάλα και οργανωμένα συνδικάτα σε παιδεία, δήμους, υγεία και στη δημόσια διοίκηση και τη δυσκολία να πετύχει την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση, η κυβέρνηση έκανε πίσω προσωρινά στο μέτωπο των κατασχέσεων, για να αποτρέψει να συνδεθεί η εργατική αντίσταση με την κοινωνική οργή.  
Η ανατροπή της πολιτικής τους είναι απόλυτα εφικτή, με δύο προϋποθέσεις. Με το σπάσιμο της απομόνωσης του κάθε εργασιακού χώρου και κλάδου (δηλαδή με τον εργατικό συντονισμό) και με τη μετατροπή της «σιωπηλής» υποστήριξης της κοινωνικής πλειοψηφίας σε ενεργητική συμπαράσταση στους εργατικούς αγώνες.
Η δυνατότητα για ένα αγωνιστικό μέτωπο του κόσμου της εργασίας δυσκολεύει από τη στάση των ηγεσιών σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που αρνούνται στην πράξη να αναλάβουν  τα καθήκοντα του συντονισμού και της κλιμάκωσης των αγώνων, αλλά και από τη στάση του ΠΑΜΕ που περιχαρακώνει τις δυνάμεις του από το κίνημα και απέχει ή καταγγέλλει κάθε πρωτοβουλία συντονισμού.
Σε αυτές τις συνθήκες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ιδιαίτερα οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να παίξουν ένα ουσιαστικό κι όχι συμβολικό, ένα πρωταγωνιστικό και όχι τυπικό ρόλο στο νέο γύρο κλιμάκωσης της ταξικής πάλης.
Όπως φάνηκε στη συζήτηση μετά την αναστολή της απεργίας της ΟΛΜΕ, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για τον ΣΥΡΙΖΑ να «κρύβεται» πίσω από τα προβλήματα των συνδικάτων… Ο κόσμος  έχει πλέον αυξημένες απαιτήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτόν χρεώνει την αδυναμία να απαντήσουμε αποτελεσματικά. Η περίοδος των «συμμετοχικών», συμβολικών παρεμβάσεων έχει παρέλθει χωρίς επιστροφή.
Κατά τη γνώμη μας, σε δύο ζητήματα πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας:
Συντονισμός
1. Η μορφή πάλης που μπορεί να εμπνεύσει τους εργαζόμενους είναι ένα απεργιακό πρόγραμμα με κλιμάκωση και διάρκεια. Ο συντονισμένος απεργιακός αγώνας από μαζικά και οργανωμένα συνδικάτα θα μπορούσε να δώσει ένα ισχυρό χτύπημα στην κυβέρνηση, να αλλάξει ραγδαία τους συσχετισμούς και να προετοιμάσει άλλες πολιτικές εξελίξεις, ευνοϊκές για τα αιτήματα του κόσμου μας.
Ο συντονισμός των ομοσπονδιών, που ήδη έχει κάνει τα πρώτα του βήματα από τον αγώνα της ΕΡΤ, πρέπει να αποφασίσει (χωρίς να περιμένει τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που, απ’ ό,τι φαίνεται, θα περιοριστούν στο συλλαλητήριο στη ΔΕΘ και σε μια γενική απεργία στα τέλη του Σεπτέμβρη) ένα αγωνιστικό πρόγραμμα κλιμακούμενων απεργιών που θα οργανωθεί μέσα από γενικές συνελεύσεις και επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς.
Στηριγμένοι σε αυτή την προοπτική, οι κλάδοι που θα υποστούν πρώτοι τις απολύσεις –και ήδη πολλοί από αυτούς βρίσκονται σε κινητοποιήσεις– πρέπει να επιδιώξουν να κρατήσουν τον αγώνα με κάθε μέσο από τη στάση εργασίας μέχρι την κατάληψη, για να συναντηθούν τα ρυάκια της αντίστασης σε ένα χείμαρρο, αντί να σκορπίσουν και χαθούν. Οι εργατικοί κλάδοι πρέπει «να συγχρονίσουν τα ρολόγια τους», για να δώσουν μαζί τα αγωνιστικά ραντεβού.  Τα «σφυριά πρέπει να χτυπήσουν μαζί».
Η ΟΛΜΕ έχει εξαγγείλει απεργία διαρκείας που μπορεί να γίνει «κορμός» για να προχωρήσουν και άλλες ομοσπονδίες και συνδικάτα σε συντονισμό.
Όμως για να αποφασίσουν οι γενικές συνελεύσεις των καθηγητών την απεργία διαρκείας και μάλιστα ενάντια στην απειλή της επιστράτευσης, πρέπει οι  κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, στα υπουργεία, στους οργανισμούς του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων να κρατήσουν, οι δάσκαλοι να δείξουν έγκαιρα τη διάθεσή τους να μπουν σε μια κοινή απεργία, οι εργαζόμενοι στους δήμους να μην περιμένουν τη σειρά τους για χιλιάδες απολύσεις, τα συνδικάτα στη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ να μην περιμένουν τη βέβαιη ιδιωτικοποίησή τους…
Το κυβερνητικό σχέδιο είναι γνωστό, το εργατικό σχέδιο για να τους ανατρέψουμε πρέπει να ανακοινωθεί έγκαιρα και αποφασιστικά στη βάση των συνδικάτων. Και εδώ είναι ο κρίσιμος ρόλος  του συντονισμού των ομοσπονδιών.
Συμπαράσταση
2. Τα καθήκοντα της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν πρέπει να περιοριστούν στη δράση των συνδικάτων. Το σύνολο των δυνάμεων πρέπει να ριχτεί στη μάχη σε κάθε πόλη και γειτονιά της χώρας, οργανώνοντας την αντίσταση ενάντια στη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών και τη συμπαράσταση στους αγωνιζόμενους εργατικούς χώρους των τοπικών κοινωνιών.
Τα συνθήματά μας πρέπει να χτίζουν τη συμμαχία των εργατικών συνδικάτων με την κοινωνία. Γι’ αυτό σε πρώτο πλάνο πρέπει να είναι η υπεράσπιση και η σωτηρία των κοινωνικών υπηρεσιών, το κάτω τα χέρια από τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τους παιδικούς σταθμούς, το κάλεσμα για πολιτικό αγώνα για  να ανατραπούν τα μνημόνια και η κυβέρνηση των τραπεζιτών και του κεφαλαίου.
Σε αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δεσμευτεί καθαρά ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα αποκαταστήσει το κοινωνικό κράτος υπό δημόσιο-εργατικό έλεγχο και θα επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους.