Το εργατικό κίνημα μπροστά στην πρόκληση μιας νέας Γενικής Απεργίας

Στις 28 Φλεβάρη, ακριβώς ένα χρόνο από το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη, η απεργία της ΑΔΕΔΥ και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (ΕΚΑ), στην οποία είχαν καλέσει πολλές ομοσπονδίες και σωματεία, έμοιαζε πάρα πολύ με Γενική Απεργία κι ας έγινε χωρίς τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ.

Με αγωνιστικό τρόπο και εξαιρετικά μαζικές συγκεντρώσεις που ένωσαν τον κόσμο, η τραγική επέτειος των Τεμπών δεν αποτέλεσε ένα μνημόσυνο, αλλά από χιλιάδες εργαζόμενες και εργαζομένους φωνάχτηκαν παλιά και νέα αιτήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, ενάντια στη διάλυση του Δημοσίου, ενάντια στη μετατροπή βασικών και πολύτιμων αγαθών, όπως της παιδείας και της υγείας, σε εμπορεύματα. Η μέρα που μας θύμισε ότι τα κέρδη σκοτώνουν, ήταν ημέρα απεργιακού αγώνα για να μην επαναληφθούν προμελετημένα εγκλήματα. 

Οι μαζικές και ανθεκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητριών και φοιτητών και του κόσμου της εκπαίδευσης για να μην επιτραπεί η ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μαζί με τις κινητοποιήσεις των μικρομεσαίων αγροτών στην χώρα μας και όχι μόνο, τροφοδότησαν το απεργιακό κλίμα προς τις 28 Φλεβάρη.

Η ίδια ημέρα, με τη φόρτιση λόγω Τεμπών, πρόσθεσε απεργούς σε μια ήδη μαζική απεργία.

Στις 8 Μάρτη, γυναίκες που δεν έχουν σταματήσει να αγωνίζονται για την ισότητα στην πράξη, για την ενίσχυση δημόσιων δομών για τις κοινωνικές ανάγκες, ενάντια στη βία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, αφιερώνοντας τη φετινή παγκόσμια μέρα της γυναίκας στις παλαιστίνιες, που βιώνουν το θάνατο, στη γενοκτονία που εκτελεί το Ισραήλ μαζί με ολόκληρη τη Δύση, θα ενώσουν τις φωνές τους με το φοιτητικό και πανεκπαιδευτικό κίνημα για να μην περάσει το νομοσχέδιο που ιδιωτικοποιεί την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ψηφίζεται την ίδια μέρα.

Ο κόσμος στο δρόμο

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, παρόλο που δεν έχει κοινοβουλευτικό αντίπαλο, βλέπει να σχηματίζεται μια αυξανόμενη κοινωνική αντιπολίτευση, που καταλαβαίνει τι συμβαίνει και αντιδρά αγωνιστικά σε συνολικό και σε μερικό επίπεδο.

Στους χώρους δουλειάς οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι διαπιστώνουν και βιώνουν την ασυδοσία και την ολοένα αυξανόμενα ευνοϊκή αντιμετώπιση των εργοδοτών από την κυβέρνηση. Συνειδητοποιώντας το ταξικό χάσμα έχει ξεκινήσει με επιμονή το τελευταίο διάστημα η επαναφορά της συζήτησης για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με επίδικα τους μισθούς, τις συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα.

Η μαζική και από τα κάτω απεργία στις επικοινωνίες-πληροφορική (Teleperformance, Webhelp κ.ά. – μέλη του ΣΕΤΗΠ), την οποία επέβαλαν και υλοποιούν μετανάστες εργαζόμενοι με μεγάλη συμμετοχή και διάρκεια, είναι ακόμα ένα δείγμα για την κατάσταση και τα όρια των εργαζομένων στην πολιτική που ασκείται «χωρίς τον ξενοδόχο»!

Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο βιώνουν σε καθημερινή βάση την εγκατάλειψη κάθε δημόσιας υπηρεσίας, με την υποστελέχωση, την υποχρηματοδότηση, τους κινδύνους για τη σωματική ασφάλεια των υπαλλήλων από τις παρατημένες δομές και κτίρια, τον ανταγωνισμό που καλλιεργείται μεταξύ συναδέλφ(ισσ)ων με τα μπόνους και διάφορες μισθολογικές παροχές μέσω ειδικών μητρώων και την ιδιωτικοποίηση και της παραμικρής λειτουργίας που μπορεί να είναι κερδοφόρα (βλέπε ιδιωτικοποίηση αρδευτικού νερού στη Θεσσαλία και ίδρυση του ΟΔΥΘ Α.Ε.).

Η λειτουργία του Δημοσίου, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με το ταμείο Ανάκαμψης μέσα σε όλα τα υπουργεία,  με τα ιδιωτικά – απογευματινά χειρουργεία στα Δημόσια Νοσοκομεία, με σχολεία ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ. ως ΣΔΙΤ, όπως στο Δίστομο, είναι ένας άλλος τρόπος ιδιωτικοποίησης.

Το Δημόσιο μοιάζει όλο και περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα και στην υλοποίησή της αυτή η πολιτική προκαλεί τις συνειδήσεις όλων, βγάζοντας στη φόρα τρομακτικά προβλήματα ακόμα και για την ίδια τη ζωή τόσο των εργαζομένων όσο και των χρηστών των υπηρεσιών αυτών.

Με τη διαίρεση των εργαζομένων για να διεκδικήσουν πραγματικά ένα κομμάτι ψωμί, αφού οι νόμοι Χατζηδάκη, Βορίδη, Άδωνι δημιούργησαν το νομικό πλαίσιο για να δουλεύει ο κόσμος στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα 2 και 3 δουλειές το ίδιο εικοσιτετράωρο, ανταγωνιζόμενος ο ένας τον άλλον, ελπίζει η κυβέρνηση και ολόκληρο το σύστημα να αποφύγει τη συνένωση των αιτημάτων των εργαζομένων, τη συσπείρωση τους στα σωματεία τους και τη μαζική αγωνιστική διεκδίκηση.

Με τα δικαστήρια στην υπηρεσία και υπό τις εντολές κυβέρνησης και εργοδοτών για να μην υπάρχει ούτε μια απεργία, ούτε καν απεργία-αποχή, νόμιμη, αποσκοπούν στην καθυπόταξη, τον εκφοβισμό και την ησυχία από πλευράς της εργατικής τάξης.

Αλλά, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη! Αν αυτό το σύνθημα το φωνάζουν χιλιάδες εργαζόμενες-οι για την Παλαιστίνη, με αντίστοιχες αντιστάσεις φαίνεται να μπορούν να χτιστούν μέσα στο εργατικό κίνημα για να μπει ένα τέλος στην απερίγραπτη ταξική εκμετάλλευση αδικία και καταπίεση.

Η απεργία της 28 Φλεβάρη ψηφίστηκε στην ΑΔΕΔΥ από τις δυνάμεις εκτός ΔΑΚΕ – ΔΗΣΥ (πρώην ΠΑΣΚΕ), με πολύ κόπο και επιμονή από την Αριστερά. Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, σωματεία πήραν αποφάσεις συμμετοχής και την εμπλούτισαν με τα αιτήματά τους, τα οποία μπορεί να φαίνονται διαφορετικά, αλλά ενοποιούνται, καθώς αποτελούν πτυχές της ίδιας αντεργατικής και αντικοινωνικής πολιτικής που με μανία εφαρμόζει η κυβέρνηση της δεξιάς.

Οι Γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς έχουν κάνει ένα βήμα επιστροφής στην προ κόβιντ κατάσταση.

Οι συλλογικές διαδικασίες σχημάτων, σωματείων κ.ά. έχουν ενεργοποιηθεί σε πολύ σημαντικότερο βαθμό σε σχέση με λίγο καιρό πριν.

Η ταξική αλληλεγγύη και η συμπαράσταση του κόσμου σε κινητοποιήσεις που μπορεί να τον «ταλαιπωρούν» έχουν μπλοκάρει σε μεγάλο βαθμό τον κοινωνικό αυτοματισμό που με ευκολία έσπερνε το σύστημα κάποια χρόνια πριν.

Τα ματωμένα υπερκέρδη των ιδιωτικών επιχειρήσεων, η ακρίβεια, η ασυδοσία και η αποδοχή των κόλπων των κολοσσών της ενέργειας, των μεταφορών, των τροφίμων από την κυβέρνηση, εξοργίζουν και τον πιο καλοπροαίρετο πολίτη της εργαζόμενης κοινωνίας, φέρνοντάς τον όλο και πιο κοντά στις κινηματικές και αγωνιστικές διαδικασίες.

Η απεργία που εξήγγειλε η ΓΣΕΕ, για τις 17 Απρίλη, προσπαθώντας να μεταθέσει και να ξεκόψει τους εργατικούς αγώνες από τις μνήμες και τις συνειδητοποιήσεις των Τεμπών, αλλά και από τους αγώνες του φοιτητικού κι  εκπαιδευτικού κινήματος και των αγροτών, μπορεί τώρα να αξιοποιηθεί ως συνέχεια και κλιμάκωση της μεγάλης απεργίας στις 28 Φλεβάρη και όλων των αγώνων που εκτυλίσσονται. 

Μπορούμε και είναι ανάγκη να γίνει μπούμερανγκ στους στόχους της ΓΣΕΕ, η απεργία που η ίδια προκήρυξε για τις 17 Απρίλη.

Ένα πανεργατικό, πανεκπαιδευτικό,  πανυγειονομικό μέτωπο μπορεί να δημιουργηθεί, σε συνεργασία με τον κόσμο της φτωχομεσαίας αγροτιάς, με τις αντιπολεμικές αντιστάσεις και την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και να φέρει στο κέντρο της πολιτικής ζωής, τις προτεραιότητες, τα συμφέροντα των εργαζομένων, για μια κοινωνία που θα λειτουργεί με βάση το συνολικό και συλλογικό καλό και όχι για τη ζούγκλα των αγορών που διαλύει τις ζωές  των ανθρώπων, μόνο και μόνο για να θησαυρίζει μια όλο και πιο μικρή μειοψηφία ήδη ζάμπλουτων ανθρώπων.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά