Με αφορμή την εκδίκαση της αίτησης πτώχευσης στις 28/9 μιλήσαμε με τους Αποστόλη Λάκκα και Μαρίνα Μπανταλούκα, Πρόεδρο και Γεν. Γραμματέα αντίστοιχα του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων ΒΙΚΗ ΑΕ. Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.
Η αλλαντοβιομηχανία ΒΙΚΗ ΑΕ, που ανήκει στην οικογένεια Παπαγιάννη και εδρεύει στην Άρτα, δεν λειτουργεί πια. Έκλεισε, ενώ χρωστάει στους εργαζόμενους σχεδόν όλους τους μισθούς για το 2017. Έκλεισε υπό το βάρος των χρεών που της άφησε η απόφαση για τον Μαρινόπουλο και ο υπερδανεισμός από την πρώην ΑΤΕ και από άλλες τράπεζες, παρά τα κέρδη που εμφάνιζε ως και το 2016.
Οι εργαζόμενοι της ΒΙΚΗ έμαθαν τα περισσότερα για την κατάσταση της εταιρείας μετά την προσωρινή διαταγή που εξέδωσε στις 6 Φεβρουαρίου 2018 το Πολυμελές Πρωτοδικείο Άρτας, όπου είχε ορισθεί να συζητηθεί η αίτηση υπαγωγής της στο άρθρο 106α παρ. 6 του πτωχευτικού κώδικα. Η εργοδοσία της ΒΙΚΗ, αιφνιδιάζοντας τους εργαζόμενους, παραιτήθηκε του αιτήματός υπαγωγής στο 106α παρ. 6 και εκβιαστικά έκανε αίτηση για το άρθρο 99, βάζοντας ταυτόχρονα λουκέτο στο εργοστάσιο. Η αίτηση για την υπαγωγή στο άρθρο 99 θα εκδικαστεί την Παρασκευή 28 Σεπτέμβρη.
Οι εργαζόμενοι έκαναν μαζικές κινητοποιήσεις τον περασμένο Φλεβάρη, πιέζοντας να παραμείνει σε λειτουργία το εργοστάσιο, κάτι που δεν έγινε εφικτό. Η κυβέρνηση, λόγω της εντοπιότητας του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, αλλά και της υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Ο. Γεροβασίλη, δείχνει να ενδιαφέρεται αρκετά, θέλοντας προφανώς να αποφύγει το όποιο πολιτικό κόστος. Αν έχει όμως πραγματικά την πρόθεση να βοηθήσει, θα φανεί σε περίπτωση που δεν βρεθεί επενδυτής. Θα αναλάβει το κόστος της επαναλειτουργίας της επιχείρησης, χωρίς να δώσει φράγκο σε τράπεζες και πιστωτές ή θα αφήσει τους εργαζόμενους της επιχείρησης να ζουν στην ανέχεια και την ανεργία;
Πόσοι εργαζόμενοι δούλευαν στο εργοστάσιο, όταν σταμάτησε η λειτουργία του και πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι όλο αυτό το διάστημα;
Οι εργαζόμενοι της εταιρείας τον Μάιο του 2018 ήταν περίπου 160. Αρκετοί από αυτούς, κυρίως από το υποκατάστημα που διατηρούσε η εταιρεία στην Αθήνα, αποχώρησαν οικειοθελώς, με αποτέλεσμα σήμερα ο αριθμός να έχει μειωθεί στους 120.
Ελάχιστοι κατάφεραν, αν και βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας, να βρουν δουλειά, ενώ η πλειοψηφία των εργαζομένων προσπαθεί να επιβιώσει με το επίδομα επίσχεσης που μας παρέχει ο ΟΑΕΔ, περίπου 400 ευρώ για τον καθένα. Επίσης εντός των ημερών αναμένουμε ότι θα καταβληθεί και εφάπαξ οικονομική βοήθεια 1.000 ευρώ στον κάθε εργαζόμενο από το Υπουργείο Εργασίας.
Από το δικαστήριο στις 28 του μήνα τι θα θέλατε να βγει;
Στο δικαστήριο που θα γίνει στις 28 Σεπτεμβρίου, μπορούν να συμβούν τα εξής:
α) Να προκύψει κάποιος επενδυτής που να ενδιαφέρεται να αγοράσει έστω τη μονάδα παραγωγής, ώστε να ξαναμπεί σε λειτουργία το εργοστάσιο ή β) να προχωρήσει η διαδικασία της πτώχευσης.
Στην πρώτη περίπτωση η διαδικασία θα κρατήσει λίγους μήνες και σίγουρα κάποιοι θα μπορέσουν να δουλέψουν ξανά. Στη δεύτερη περίπτωση θα έχουμε μία χρονοβόρα διαδικασία, όπου το μόνο που θα περιμένουμε θα είναι η απόλυση προκειμένου να περάσουμε στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Σίγουρα προτιμούμε την πρώτη εκδοχή, καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο, στην περιοχή που ζούμε, να βρεθούν νέες θέσεις εργασίας. Ειδικά για συναδέλφους που δεν είναι πια στην πρώτη νεότητα.
Πιστεύετε ότι ο αγώνας σας μπορεί να δικαιωθεί και ότι το εργοστάσιο μπορεί να λειτουργήσει ξανά;
Το εργοστάσιο αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πλήρη διάλυση. Έπειτα από 4 μήνες εγκατάλειψης, με πολλά μηχανήματα να έχουν πουληθεί, καλείται ο νέος επενδυτής, που ίσως προκύψει, να ξαναστήσει την παραγωγή από την αρχή. Παρ’ όλα αυτά, αν υπάρχει καλή θέληση από μέρους του, μπορεί να λειτουργήσει ξανά και μάλιστα πιο σωστά και πιο εκσυγχρονισμένα.
Οι εργαζόμενοι από την άλλη πλευρά, εκτός από το ζήτημα της εργασίας, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις απλήρωτες αποδοχές πολλών μηνών, τις οποίες η εταιρεία δεν κατέβαλλε. Η δικαίωση σίγουρα αφορά και την αποπληρωμή των δεδουλευμένων, τα ποσά των οποίων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα.
Έχετε συμπαράσταση από άλλα σωματεία και φορείς της περιοχής;
Η αλήθεια είναι ότι επειδή όλα αυτά ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία για μας, πιθανόν να μην κινηθήκαμε όπως έπρεπε. Δεν μας αρνήθηκε κανείς τη βοήθειά του, ούτε οι εργαζόμενοι άλλων μεγάλων εταιρειών της περιοχής, ούτε οι φορείς.
