ΕΡΤ του Ταγματάρχη vs ΕΡΤ των εργαζομένων

Το κύριο χαρακτηριστικό του μιντιακού χώρου την  περίοδο που διανύουμε είναι η μεγάλης έντασης επίθεση στα συμφέροντα των αδύναμων κοινωνικών ομάδων, από τα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου, τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά. Κύρια στόχευσή τους τα εργασιακά δικαιώματα, και γενικότερα τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Δεν είναι μόνο οι συλλογικές συμβάσεις και η θεσμοθέτηση των μαζικών απολύσεων, αλλά και η αξιολόγηση στην παιδεία, το άσυλο, οι μετανάστες και οι «αιώνιοι φοιτητές», που παρουσιάζονται από την οπτική γωνία των κυρίαρχων ελίτ, στα δελτία των οχτώ. Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου του ΣΚΑΙ (γνωστός σχολιαστής του κεντρικού δελτίου), χωρίς να κρατάει τα προσχήματα, καλεί το ΔΝΤ να μην ενδώσει στις πιέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που αφορούν τα εργασιακά. Φαίνεται ότι η -για πρώτη φορά- επιτυχής επίσκεψη των επιθεωρητών εργασίας στους χώρους εργασίας (εδώ και 15 χρόνια επέστρεφαν άπραγοι, χωρίς να μπουν καν στο εσωτερικό του κτηρίου), θορύβησαν τα αφεντικά του.

Όλες αυτές οι διαστρεβλώσεις και αποσιωπήσεις, κάνουν ακόμα πιο φανερή την αναγκαιότητα μιας Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, ανοιχτής στην κοινωνία και τις συγκρούσεις της. Η ΕΡΤ που επαναλειτουργεί, όπως υποσχέθηκε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι ΑΝΕΛ, καλείται να φέρει σε πέρας ένα δύσκολο έργο, τόσο στον τομέα της ενημέρωσης όσο και στους τομείς του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας. Αυτοί οι τελευταίοι δεν πρέπει να υποτιμούνται, μιας και εδώ ο ιδιωτικός χώρος προσφέρει χαμηλής ποιότητας προϊόντα.

Είναι όμως τα θεμέλια -νομικά, διοικητικά, αλλά και οικονομικά- πάνω στα οποία θα χτιστεί η νέα ΕΡΤ, ικανά να αντέξουν αυτές τις προκλήσεις; Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο λέγοντας ότι με 3 ευρώ ανταποδοτικό τέλος, δεν φτιάχνεις ραδιοτηλεοπτικό μέσο δημόσιου χαρακτήρα. Γιατί αυτό πρέπει να είναι  εθνικής εμβέλειας (άρα οι πομποί του να καλύπτουν όλη την επικράτεια), να είναι πολυδιάστατου προγράμματος (άρα οι ποιοτικές του εκπομπές να ικανοποιούν ευρύ κοινό), και να είναι πλήρους ενημέρωσης (άρα να καλύπτει από το πιο μικρό ως και το πιο μεγάλο γεγονός). Ο Έλληνας πολίτης δεν επιβαρύνεται με το ένα ευρώ παραπάνω, γιατί η ανταπόδοση θα είναι πολλαπλάσια. Φυσικά αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, αλλά αν δοθεί η δυνατότητα στους εργαζομένους να μετέχουν αποφασιστικά στην χάραξη της στρατηγικής της επιχείρησης, παύει να είναι τόσο στοίχημα και αρχίζει να γίνεται βεβαιότητα. Άλλωστε αυτοί κέρδισαν έναν δίχρονο αγώνα, και γι’ αυτό ξέρουν καλύτερα πώς θα κερδηθεί η επόμενη μάχη.

Το νομικό πλαίσιο, όμως, δυστυχώς δεν τους δίνει αυτή τη δυνατότητα. Μια υπερσυγκεντρωτική και προσωποκεντρική διοίκηση, έντονα ιεραρχική δίνει στην πολιτική ηγεσία τη δυνατότητα ασφυκτικού ελέγχου. Η ελληνική κοινωνία δεν συνδιαμορφώνει την φιλοσοφία του προγράμματος, αλλά έχει μέσω των κοινωνικών συμβουλίων ένα περισσότερο  συμβουλευτικό ρόλο, που θα τα εκφυλίσει όπως τα ΑΣΚΕ (Ανεξάρτητα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου) της παλιάς ΕΡΤ σε όργανα διακοσμητικού χαρακτήρα. Όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις, αυτές στηρίζονται σε μνημονιακούς νόμους που παράγουν πάρα πολλές ανισότητες μεταξύ των εργαζομένων. Με λίγα λόγια, η πρώτη δημόσια επιχείρηση που φτιάχνει κυβέρνηση με κύριο κορμό την αριστερά στηρίζεται σε νόμο που δεν έχει τίποτα αριστερό… Είναι ένα καθαρά δεξιό νομοθέτημα.

Γι’ αυτό και δεν δέχτηκε κανείς αριστερός να καθίσει στο τιμόνι της διεύθυνσης και να τον εφαρμόσει. Η δήλωση του καθηγητή Γ. Πλειού, (ένας από αυτούς που αρνήθηκαν), είναι χαρακτηριστική: «Η δημόσια ράδιο - τηλεόραση πάντα κινδύνευε από την πολιτική εξουσία και τις εκάστοτε κυβερνήσεις, γι’ αυτό ήταν πολύ σωστή η προεκλογική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε λόγο για άνοιγμα της δημόσιας τηλεόρασης στην κοινωνία, κάτι το οποίο βρίσκεται σε αντίφαση με το σημερινό σχέδιο λειτουργίας της νέας ΕΡΤ». Έτσι μας προέκυψε στη διοίκηση ένας Ταγματάρχης. Με νεοφιλελεύθερο παρελθόν, όχι απλά λόγων αλλά και έργων, καθώς ήταν διευθύνων σύμβουλος και το διάστημα 2010-2012.  

Αλλά ακόμα και τώρα τα ανοιχτά πεδία που αφήνει ο νόμος για την ΕΡΤ είναι πολλά: ο χαρακτήρας και η φιλοσοφία του προγράμματος, το είδος της ενημέρωσης, το καταστατικό, ο γενικός κανονισμός προσωπικού, αλλά και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και οι κανόνες δεοντολογίας. Οι εργαζόμενοι έχουν να δώσουν πολλές μάχες ακόμα για να έρθει πιο κοντά η πραγματικά δημόσια τηλεόραση με βάση το αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα του πολύμηνου αγώνα τους. Το ερώτημα είναι, η κυβέρνηση με ποιανού την θέση θα είναι;

*εργαζόμενος (επιτέλους) στην ΕΡΤ3